Parte II
Phósfainn thú gan bha gan phunt gan áireamh spré,
agus phógfainn thú maidin drúchta le bánú an lae.
‘S é mo ghalar dubhach gan mé is tú, a dhianghrá mo chléibh,
i gCaiseal Mumhan is gan de leaba fúinn ach clár bog déil.
Te desposaré sin ganado, sin dinero o sin dote,
te besaré en una mañana de rocío al clarear del día.
Estoy enfermo de melancolía por no poder estar contigo, amor,
en Cashel de Munster, aunque nuestra cama fuera la tabla desnuda.
Caiseal Mumhan, anónimo, s. XIX