42
Vernietiging
Tucson International Airport (tus)
gsm Parkeerterrein
East Airport Drive
18.46 uur Mountain Standard Time
Joe Dominguez was naar het vliegveld gegaan om zijn neef Ricky op te halen die per vliegtuig uit Orlando kwam om een week vakantie te vieren. Dominguez was vierentwintig en broodmager, wat hij compenseerde met zijn gevatheid en zijn ruzieachtige karakter. Hij was de enige zoon van Mexicaanse immigranten die eind jaren zeventig naar de Verenigde Staten waren gekomen. Zijn beide ouders waren uiteindelijk genaturaliseerd. Joe’s vader was constructeur en metselaar die ongeveer tien personeelsleden in dienst had en voor een stuk of zes aannemers in het stedelijk gebied van Tucson werkte. Toen Joe klein was, had zijn moeder haar eigen schoonmaakbedrijf opgezet en inmiddels had ze meer dan veertig werknemers in dienst die zowel woningen als zakenpanden schoonmaakten; ze hadden zelfs hun eigen wagenpark. Inmiddels was Joe klaar met zijn highschool, maar hij had nog geen zin om naar de universiteit te gaan. In plaats daarvan was hij tijdelijk naar het zuiden van Californië verhuisd, waar hij bij autofabrikant Ford een interne opleiding volgde tot Ford-automonteur. Na twee lange jaren waarin hij alles had geleerd over motorcontrolesystemen, remmen, wielophanging, transmissies en brandstof- en emissiecontrolesystemen en hoge cijfers had behaald, ging hij terug naar Tucson, waar hij werd aangenomen door Holmes Tuttle Ford Lincoln Mercury. Hij genoot van zijn werk als automonteur en had uiteindelijk genoeg geld gespaard om zijn eigen droomauto te kopen: een verhoogde zwarte Ford F-250 FX4 pick-up en BFGoodrich Mud-Terrain T/A KM2-banden. Zijn vrienden noemden zijn truck het ‘zwarte monster’, en diegenen die genoeg lef hadden om mee te rijden, kwamen tot de ontdekking dat ze een ladder nodig hadden of lenig genoeg moesten zijn om in de cabine te klimmen. De meisjes met wie hij afsprak, waren erg onder de indruk van de truck. Maar hij was niet op zoek naar timide meisjes, hij wilde een avontuurlijk meisje. En was nog steeds op zoek.
Terwijl hij daar zo zat, de motor stationair draaide en de radio zo zacht stond dat hij het zou kunnen horen als Ricky hem belde, keek hij nog eens goed naar de drie mannen die uit hun Hampton Inn-shuttlebus stapten die aan de overkant van het parkeerterrein stond. Ze waren gekleed als Mexicanen, maar ze waren langer en droegen alle drie een zwarte skimuts. Twee van de mannen discussieerden met elkaar, terwijl de derde naar achteren liep en de achterdeuren openmaakte. De twee ruziënde mannen hielden hun mond en een van hen wees naar de lucht waar een vliegtuig van Southwest net opsteeg.
Daarna deed de andere man het zijportier van de bus open en gaf zijn partner een geweer met een gebogen magazijn, een AK-47.
Joe Dominguez knipperde. Hij geloofde zijn ogen niet.
Nu hadden beide mannen een geweer en liepen naar de derde man met een groene raketlanceerder − zoals Dominguez weleens in films met Schwarzenegger had gezien. De man met de lanceerder richtte zijn wapen op het opstijgende vliegtuig, terwijl de beide mannen met de geweren hun wapen op de rijen auto’s richtten, om hem te dekken.
Het gsm Parkeerterrein stond bomvol, en toen hij even naar links keek, zag hij dat de vrouw in haar kleine autootje naar de mannen wees en iets gilde tegen het tienermeisje dat naast haar zat.
Dit, zei Dominguez tegen zichzelf, was geen dagdroom. Deze klootzakken − want dat waren het − waren van plan dat vliegtuig neer te schieten!
Zijn hart sloeg op hol en hij reageerde instinctief: hij zette de truck in de versnelling, stampte met zijn slangenleren laars op het gaspedaal en scheurde in zijn zwarte monster met luid gebrul en een wolk uitlaatgas naar voren. Hij reed recht op de man met de raketlanceerder af en had die afstand binnen drie seconden afgelegd.
De andere twee klootzakken reageerden meteen met geweervuur. Dominguez bukte zich terwijl de kogels door de voorruit sloegen: eerst een dreun, daarna luid gekraak toen hij achter op de shuttlebus reed. Hij keek even omhoog...
En zag dat de twee andere mannen, die opzij waren gesprongen, op zijn truck bleven schieten. De kogels ketsten af, hij bukte zich weer en slaakte een kreet.
Toen... nog meer schoten. Andere wapens. Hij keek even door het zijraampje en zag twee mannen met een pistool van wie één een zwarte cowboyhoed droeg. Ze renden al schietend recht op de terroristen af. Dominguez herinnerde zich opeens dat hij zelf een geregistreerd wapen had en haalde zijn Beretta uit de middenconsole van zijn truck. Hij ontgrendelde de veiligheidspal, deed een kogel in de kamer en sprong uit zijn truck.
Hij hurkte naast het voorwiel en zag dat de man met de raketlanceerder onder zijn motor lag. Zijn hoofd was opengebarsten, maar hij leefde nog wel en lag zacht te kreunen.
Het vuurgevecht ging door. Dominguez zag dat de terrorist naar hem opkeek en naar zijn middel reikte. Dominguez vloekte en schoot een kogel in het hoofd van de man.
‘Ophouden met schieten!’ riep iemand achter hem. ‘Ze zijn allemaal neer!’
Dominguez keek achterom en zag dat de man met de cowboyhoed boven hem uit torende. Hij had een kort baardje en de diamanten oorring in zijn linkeroor schitterde net als zijn ogen. Om zijn hals droeg hij een veterdas met daarop een stierenkop met lange hoorns en turkooizen ogen. ‘Ik heb gezien wat je deed,’ zei hij. ‘Dat viel me op en ik kan het gewoon niet geloven.’
De cowboy stak zijn hand uit, Dominguez nam hem aan, stapte bij zijn truck vandaan en keek vervolgens naar zijn trotse bezit.
Holy shit. Zijn zwarte monster was doorzeefd met kogels.
Hij hapte naar adem en voelde opeens een tinteling in zijn linkerarm. Hij trok zijn mouw omhoog en zag een snee in zijn bovenarm en een stukje loshangende huid.
‘Verdomme, knul, je hebt een schampschot! Ik heb er nog nooit eentje van zo dichtbij gezien!’
Dominguez wist niet wat er aan de hand was, maar toen hij de wond even aanraakte, werd hij misselijk en pas daarna drong het tot hem door wat er was gebeurd. Hij was bijna dood geweest. Hij bukte zich en begon te braken...
‘Ja, het is goed hoor, jongen. Kots het er allemaal maar uit.’
In de verte hoorde hij sirenes.
En in zijn truck hoorde hij zijn mobieltje overgaan. Ricky...
U.S. Airways-vlucht 155
Van Phoenix naar Minneapolis
Dan Burleson was er echt voor gaan zitten om te genieten van het harde gebrul en het heerlijke getril van de Pratt & Whitney-turbomotoren, toen er kort na elkaar drie dingen gebeurden.
Ten eerste stegen ze probleemloos op en bleven de ‘gordels vast’-lampjes branden.
Ten tweede maakte de angstig kijkende jongen naast het schoolmeisje opeens zijn gordel los en klom letterlijk over het meisje heen; hij stapte op haar schoot om in het middenpad te komen.
Ten derde − toen Dan dacht: Wat ís dit verdomme?! − schreeuwde de jongen dat iedereen zijn elektronische apparatuur weer moest aanzetten en video-opnamen van hem moest maken. Hij begon zelfs nog harder te schreeuwen toen een paar geschrokken passagiers hun mobiele telefoon inderdaad op hem richtten. Er kwam een vurige gloed in zijn ogen en hij begon vreemd melodieus te praten; met een zwaar accent, maar duidelijk genoeg: ‘Amerikanen, deze boodschap is voor jullie. De jihad is terug op jullie grondgebied, want wij zijn vrije mannen die niet slapen als we worden onderdrukt. Wij zijn hier dankzij de gratie van Allah om jullie ongelovigen te bevechten, om jullie van ons Heilige Land te verdrijven en jullie eraan te herinneren dat de valse profeten in jullie Witte Huis die alleen maar oorlog tegen ons voeren om hun bedrijven in stand te houden, verantwoordelijk zijn voor jullie dood. Dit is de vergelding voor ongelovigen die Allah aanvallen. Dit is de waarheid. Allahu Akbar!’
Toen een van de stewardessen die voor in het vliegtuig had gezeten, haar gordel losmaakte en door het middenpad naar hem toe rende, draaide de geschifte vent zich vliegensvlug om en haalde zijn mobieltje uit zijn zak. Hij hield hem stevig met één hand vast, als een mes. Hij keek achterom, naar de stewardess die naar hem toe rende; een elegante blondine die hoogstens een meter zestig lang was en nog geen vijftig kilo woog.
Wel verdomme, dacht Dan. Hij maakte zijn gordel los en stapte het middenpad op. Hij rende de vent achterna, terwijl twee andere stewardessen achter de eerste verschenen.
Op dat moment begon het vliegtuig heftig te schudden, alsof hij in een enorme valwind was terechtgekomen. Door de ramen vlak bij Dans stoel zag hij een felle lichtflits.
Toen hij even achteromkeek, zag hij rook en vlammen onder de vleugel vandaan komen. Daarna zag hij iets wat nóg erger was: het grootste deel van de motor was verdwenen.
Ondertussen stond de jonge terrorist op het middenpad op het punt de stewardess aan te vallen.
Los Angeles International Airport (lax)
gsm Parkeerterrein
9011 Airport Boulevard
Een paar auto’s die verder van de bus af stonden, keerden en probeerden het parkeerterrein met gierende banden te verlaten. Maar één uitgang werd geblokkeerd door twee auto’s die op elkaar botsten.
Samad vuurde een waarschuwingsschot in de lucht toen een dikke Latijns-Amerikaanse vent met een baard die wel op zijn gezicht getekend leek iets tegen hem riep.
Achter Samad hielp Niazi Talwar met het laden van de tweede raket en zonder te aarzelen − alles verliep precies volgens plan − vuurde Talwar weer.
Het vliegtuig was al geraakt door de eerste raket, de motor was geëxplodeerd en liet een lang rookspoor achter. Het vliegtuig zelf kantelde naar de beschadigde kant.
Drie, twee, één − moge Allah de tweede raket zegenen, die volgens Samad de andere motor wel zou uitschakelen, omdat hij de heetste warmtebron opzocht en de eerste motor nog brandde.
Het was gewoon ongelooflijk om de MK iii een tweede baan door het rookspoor van de eerste te zien trekken, een klein lichtpuntje dat steeds kleiner werd tot hij in een enorme lichtflits veranderde, net als de eerste inslag.
Doordat het vliegtuig was gekanteld, vloog de tweede raket dwars door de brandende motor heen en vernielde de vleugel die heel even bleef hangen, maar daarna naar beneden viel, in een fontein van vlammen en vonkende brokstukken.
Samad keek enthousiast toe, niet in staat zich te bewegen, tot de man die tegen hem had geschreeuwd zijn aandacht trok. De man was uit zijn auto gestapt en had een pistool in de hand. Samad schrok ervan en opende het vuur, volautomatisch, waardoor de man tegen zijn sportwagen aan viel en het bloed over het dak en de ramen spoot.
En daarna, even snel als het was begonnen, was het allemaal voorbij. Samad sprong achter in de bus, Talwar deed het portier achter hem dicht. Niazi zat nu achter het stuur en ze scheurden weg. Ze reden over de strook gras, staken de stoep over en stuiterden de straat op. Ze scheurden naar de eerste hoek en maakten een scherpe bocht. Daar gingen ze in hetzelfde tempo rijden als het overige verkeer, zodat ze niet opvielen tussen de andere voertuigen. Ze reden naar de parkeergarage vijf minuten verderop, waar de tweede auto en chauffeur stonden te wachten. Ze hadden graag genoeg tijd gehad om het vliegtuig te zien neerstorten, maar Samad verzekerde zijn mannen ervan dat ze dit steeds weer op de televisie konden zien en dat allerlei zenders documentaires zouden maken over hun geniale en brute aanval.
‘Allah zij geloofd, dit geloof je toch niet?’ riep Talwar. Hij keek door de voorruit en probeerde een glimp op te vangen van het vliegtuig dat nu in een hoek van vijfenveertig graden aan zijn duik naar de grond begon.
‘Vandaag is een geweldige dag,’ riep Niazi.
Samad was het met hem eens, maar hij had er spijt van dat hij de foto van zijn vader had verbrand.
110 Harbor Freeway in zuidelijke richting
Los Angeles, Californië
Abe Fernandez vloekte toen de vent voor hem op zijn rem trapte, maar hij reageerde te laat. Fernandez botste tegen zijn voorganger, een ouwe Camry. Daarna reed de een of andere klootzak tegen de achterbumper van Fernandez’ kleine pick-up. Ze reden allemaal op elkaar in, de een na de ander. Hij schreeuwde, zette de radio uit en reed zijn auto naar de vluchtstrook, met de voorbumper nog steeds vastgeklemd aan de andere auto.
Hij was opgegroeid in het centrum van Los Angeles en had in zijn korte negentienjarige leven dus al heel veel meegemaakt: auto-ongelukken, schietpartijen, drugshandel, achtervolgingen...
Maar zoiets als dit had hij nog nooit gezien.
Opeens realiseerde hij zich waarom iedereen was gestopt, waarom iedereen op elkaar botste: in het westen zag hij een surrealistisch tafereel.
Hij knipperde met zijn ogen. Nee, dit was geen droom. Ook geen nachtmerrie.
Een gigantisch passagiersvliegtuig van US Airways, met een blauwe staartvin en zuiver witte romp, miste een groot deel van één vleugel, kantelde en vloog recht op hen af. Het metaal en de overgebleven vliegtuigmotor leken te schreeuwen. Fernandez’ mond viel open. Toen rook hij de kerosine.
In een reflex duwde hij het portier open en rende terug, over de snelweg, samen met tientallen andere automobilisten. Fernandez huiverde door hun hysterische kreten en de hitte van het achteropkomende vliegtuig.
Hij rende langs een jongen in een Abercrombie & Fitch-T-shirt die het vliegtuig met zijn iPhone filmde, alsof dit alles op YouTube gebeurde en hij niet op het punt stond te sterven. De jongen kwam niet eens in beweging toen Fernandez tegen hem schreeuwde en hem bijna omverliep. Toen hij achteromkeek, zag hij dat het vliegtuig − op de kop, terwijl er donkere vloeistof uit de vernielde vleugel stroomde en de ene overgebleven motor sputterde − in een hoek van dertig graden op de snelweg te pletter viel.
Hij kon nergens naartoe. Fernandez bleef slechts staan, hij keek naar de enorme neus van het vliegtuig en kon niet geloven dat hij op deze manier zou sterven.
Het vliegtuig ontplofte nog geen vijftien meter voor hem, de luchtstroom sloeg hem tegen het asfalt voordat de vlammen hem bereikten. Hij haalde diep adem... geen lucht. En toen schoof het vliegtuig over hem heen.
Wijkcentrum Gilbert Lindsay
East 42nd Place
Los Angeles, Californië
De tienjarige Barclay Jones ging graag naar de naschoolse opvang in het recreatiecentrum. Zijn moeder betaalde vijftien dollar per dag zodat hij met coole jongens kon honkballen. Hij kreeg ook snoep en huiswerkhulp en bijles. Er waren wel een paar pestkoppen op het centrum, maar soms hadden hun moeders niet genoeg geld en kwamen ze niet.
Barclay stapte op de plaat en wilde een homerun slaan, net als een van zijn absolute favorieten, Cal Ripken Jr., die toen hij nog speelde ‘De IJzeren Man’ werd genoemd.
Maar voordat de pitcher de eerste bal naar hem kon gooien, hoorden ze in de verte luid gedonder. Hij fronste en liet zijn knuppel zakken, de pitcher keek naar links en Barclay naar rechts. Nu klonk het gedreun luider, en vlak boven de rij bomen verscheen hoog in de lucht een vreemde sliert zwarte rook; als de rook van een oude locomotief.
Het gedreun werd steeds luider en Barclay begon te hijgen toen hij nog vreemdere geluiden hoorde, alsof auto’s op elkaars botsten en gebouwen in elkaar stortten.
Er denderde iets dwars door de bomen heen en pas op het allerlaatste moment wist hij wat het was: de staart van een gigantisch vliegtuig dat eruitzag alsof het over de grond tolde en stukken van gebouwen en bomen en zelfs iets wat op mensen leek met zich meesleurde.
Vlak achter de staart kwam een vuurzee die zoveel lawaai maakte dat Barclay zijn handen tegen zijn oren drukte en naar de derde baseline rende, net als alle andere spelers op het veld. Barclay zag dat de staart over het veld schoof en een van zijn vrienden onder het enorme stuk brandende staal verdween. Hij gilde en riep om zijn moeder.
San Diego International Airport (san)
gsm Parkeerterrein
North Harbor Drive
Moore en Towers waren nog steeds op het gsm Parkeerterrein. De berichten die ze doorkregen, veranderden met de seconde, volgden elkaar snel op en waren gefragmenteerd. Raketten die vanaf de grond waren afgevuurd... getuigen die zeiden dat ze hadden gefilmd dat een groep mannen in Los Angeles uit een bus waren gesprongen en op een vliegtuig hadden geschoten... nog meer getuigen die zeiden dat ze iets soortgelijks in San Antonio hadden gezien.
Paniek. Chaos. Moore keek op zijn smartphone naar een live nieuwsbulletin toen de nieuwslezeres begon te huilen en wegliep...
Mensen in New York en Chicago vertelden dat ze dachten dat ze hadden gezien dat er vanaf hun vliegveld raketten op vliegtuigen werden afgeschoten...
Een politieagent in Phoenix zei dat hij had gezien dat een raket die vanaf de grond was afgeschoten een opstijgend vliegtuig raakte... Hij had met zijn telefoon een video-opname gemaakt en die naar zijn lokale nieuwszender gemaild. Moore kon het zien: een gloeiend hete witte streep op het beeldscherm van zijn telefoon, opstijgend als een vuurvliegje in de richting van het vliegtuig.
‘Hoe is het mogelijk dat u zo’n goede opname hebt gemaakt?’ vroeg de nieuwslezer. ‘Het gebeurde immers allemaal zo snel.’
‘Mijn dochter wilde dat ik opnamen maakte van opstijgende en landende vliegtuigen, voor een schoolproject. Ik ben hier na mijn werk naartoe gereden en dit is zo toevallig dat ik er beroerd van ben.’
U.S. Airways-vlucht 155
Van Phoenix naar Minneapolis
Voordat de schreeuwende man de kleine stewardess met zijn mobieltje kon neerslaan, stond Dan Burleson al achter hem. Hij sloeg een van zijn sterke armen om diens keel en greep met zijn andere hand de arm van de man en trok hem met zoveel kracht achter zijn rug dat hij zijn schouder hoorde kraken.
De man slaakte een oorverdovende kreet toen Dan hem achteruit sleurde, bij de stewardess vandaan en riep: ‘Ik heb hem! Ik heb hem!’ Als er al een federal air marshal aan boord was, dan zag Dan hem niet...
Op het moment dat Dan de man vastgreep, kantelde het vliegtuig. Hij wist dat de piloten zouden proberen de ontbrekende motor te compenseren. Dan sleurde de terrorist met zich mee naar achteren tot hij bij zijn stoel was en liet zich hierin vallen. Het was geen bewust besluit om de man steviger vast te pakken, maar toen deze zich verzette, reageerde Dan instinctief. Hij klemde zijn kaken op elkaar en moest moeite doen in zijn stoel te blijven zitten, toen de overgebleven motor begon te brullen en de passagiers doorgingen met huilen en schreeuwen. Een oudere zwarte vrouw twee rijen voor hem stond op en riep: ‘Laat iedereen zijn mond houden, zodat Jezus zijn werk kan doen!’
Op dat moment realiseerde Dan zich dat Jezus misschien al met Zijn werk was begonnen, want de terrorist bewoog niet meer en de piloten hadden het vliegtuig eindelijk weer in balans gekregen. Dan ontspande zijn greep op de man en hoorde dat de piloten de motor op volle toeren lieten draaien. Ze hadden de brandstoftoevoer naar de beschadigde motor natuurlijk al afgeschakeld en de schijf op de transponder al op 7.700 gezet, de atc-code voor noodgeval. De luchtverkeersleiding had al gezien dat het radarbeeld van het vliegtuig oplichtte en ontving nu via geluidssignalen bericht van het noodgeval. Er was geen radiocontact nodig. De piloten zouden het zó druk hebben met het in bedwang houden van het vliegtuig dat ze geen tijd hadden contact op te nemen met de atc.
De stewardess die bijna was aangevallen, liep wankelend naar hem toe en keek naar de terrorist. ‘Is hij dood?’
Dan haalde zijn schouders op, maar hij wist bijna zeker dat hij de man had gewurgd.
Ze keek hem met grote ogen aan en wilde net iets zeggen, maar bedacht zich. Ze zei: ‘U moet uw gordel vastmaken! Nu!’
Dan schoof de man in de stoel naast hem en maakte zijn gordel vast, zoals hem was opgedragen.
Het meisje keek hem met een betraand gezicht aan en knikte.
San Diego International Airport (san)
gsm Parkeerterrein
North Harbor Drive
Moore en Towers stonden bij de open achterdeur van een suv naar een live nieuwsitem te kijken op een laptop die sac Meyers had gebracht. Moore keek naar zijn hand; die trilde. De gebeurtenissen leken zich van het westen naar het oosten te verplaatsen. Het nieuws aan de westkust was in volle gang, zij reageerden veel sneller op deze gebeurtenissen. Moore had al beelden gezien die een ktla-nieuwshelikopter had gemaakt van de ongelooflijke en surrealistische schade in Los Angeles: de lange strook van vernieling dwars door de stad, waar het vliegtuig op de snelweg was neergestort en vervolgens door het dichtbevolkte deel van de stad was geschoven, tussen West 41st en West 42nd Street, waarbij het toestel woningen, bars, pandjeshuizen, vismarkten en alles wat het verder maar was tegengekomen had verwoest. Het staartgedeelte was van de snelweg af geschoten met een zelfs nog hogere snelheid dan de rest van het vliegtuig, was in een recreatiecentrum gedoken en had daar volgens de berichten meer dan twintig kinderen gedood.
‘Moore,’ riep Towers, en hij liet zijn telefoon zakken. ‘Ze hebben net Tucson aangevallen, maar een groep burgers heeft ze uitgeschakeld. En ik hoorde net dat ze El Paso en San Antonio hebben aangevallen. Dat is zes in totaal. Dit is een gigantische terroristische aanval. Een herhaling van 11 september.’
Moore vloekte en keek naar de drie lichamen van de terroristen die in een lijkenzak werden gelegd, terwijl de brandweer het hele gebied met schuim bedekte.
U.S. Airways-vlucht 155
Van Phoenix naar Minneapolis
Dan Burleson ging ervan uit dat de piloten probeerden te besluiten of ze een bocht zouden maken om terug te vliegen naar het vliegveld. Maar ze konden waarschijnlijk beter niet op het vliegveld proberen te landen. Het hing er helemaal van af of ze dachten dat ze voldoende vermogen hadden om het vliegtuig in positie te houden. Als ze een bocht probeerden te maken zonder voldoende vermogen, zouden ze heel snel hoogte verliezen. Piloten van eenmotorige vliegtuigen leerden dat ze nooit, maar dan ook nooit, terug naar de startbaan mochten gaan, omdat ze te veel hoogte zouden verliezen als ze een bocht maakten. Iets dergelijks was gebeurd op 15 januari 2009. Gezagvoerder Chesley Sullenberger had de leiding over US Airways-vlucht 1549, die onderweg was van LaGuardia naar Charlotte. Nadat het vliegtuig was opgestegen, was hij door een zwerm vogels gevlogen waardoor hij beide motoren verloor. Sullenberger wist dat hij kostbare hoogte zou verliezen als hij een bocht zou maken zonder dat de motoren voldoende vermogen hadden en besloot dat hij de meeste kans maakte door een noodlanding op de rivier te maken. Zijn besluit had het leven gered van de bemanning en van alle passagiers.
Voor die bijna-ramp konden ze de vogels de schuld geven, maar Dan wist zeker dat meneer Allahu Akbar in de stoel naast hem, samen met zijn vrienden, verantwoordelijk was voor hun huidige dilemma.
‘Dames en heren, dit is gezagvoerder Ethan Whitman. Zoals de meesten van u al weten, zijn we een motor kwijt, maar we zijn van plan te keren en terug te vliegen naar het vliegveld. We hebben er alle vertrouwen in dat we in staat zullen zijn het vliegtuig op de landingsbaan te zetten. De geluiden die u zojuist hoorde, werden veroorzaakt door het landingsgestel dat uitklapte. Zo dadelijk beginnen we aan de bocht terug naar Phoenix. We hebben alle vertrouwen in de landing, maar willen toch onze noodlandingsprocedures volgen. Blijft u alstublieft rustig en laat het cabinepersoneel hun werk doen. Luister naar wat zij zeggen en gehoorzaam onmiddellijk, voor uw eigen veiligheid en die van de mensen om u heen. Dank u wel.’
Nog geen vijf seconden later begon het vliegtuig aan de bocht.
Breng ons naar huis, jongens, dacht Dan. Breng ons naar huis.
Kustwachtcentrum
San Diego, Californië
Moore, Towers en een paar van Meyers’ fbi-agenten waren de straat overgestoken en praatten nu met de baas van het Kustwachtcentrum, John Dzamba, die een stuk of tien van zijn mensen opdracht had gegeven de plaats des onheils onder controle te houden en het verkeer te laten doorrijden. Ze leenden een vergaderkamer met breedbeeld-tv’s. Hier begon Moore te ijsberen en keek hij ongelovig en vol afschuw naar de beeldschermen, terwijl Towers online ging om te zien welke informatie de andere agency’s bij elkaar hadden gesprokkeld.
Bijna elke Amerikaanse televisiezender onderbrak zijn gewone programmering voor nieuws over de verschillende raketaanvallen op vliegtuigen, die zich van de west- naar de oostkust verplaatsten. De nieuwszender van San Diego speculeerde dat er nog meer aanvallen zouden plaatsvinden in het Midwesten en op vliegvelden langs de oostkust, terwijl vliegtuigen in het hele land opdracht kregen te landen en de luchtverkeersleiders hun best deden die vliegtuigen bij de meest kwetsbare gebieden vandaan te houden, zoals de olieraffinaderijen in Newark, New Jersey, en andere dichtbevolkte gebieden. In Newark werden vluchten vanuit Europa naar Nova Scotia/Newfoundland omgeleid, net als op 11 september 2001. En net als op die dag bleef er sprake van geruchten en onjuiste berichtgeving.
Slater en O’Hara slaagden er na een tijdje in een videovergadering te houden die volgens Slater niet langer dan twee minuten kon duren omdat ze het smoordruk hadden.
‘De kernteams zijn al naar de grote steden,’ zei O’Hara.
‘En wij hebben ervoor gezorgd dat de nsa-computers mobiele gesprekken controleren op sleutelwoorden als vluchtnummers, accenten en woorden uit het Midden-Oosten. Jullie mannetje Samad zal proberen zijn baas Rahmani op de hoogte te brengen en als hij dat doet, maken we een goniometrische berekening van zijn locatie.’
‘Deze mannen zijn daar veel te slim voor. De enige manier om hem te pakken te krijgen, is humint,’ zei Moore. ‘Laarzen op de grond. Mensen die weten waar Samad naartoe gaat. Hij krijgt hulp. Overal “slapende spionnen” en schuilplaatsen. Ze weten hoe ze zich moeten verstoppen, en als Gallagher hen nog steeds helpt, heeft hij hun alles verteld over onze ttp’s.’
‘We hebben een team achter hem aan gestuurd,’ zei Slater. ‘En dat zal hem vinden.’
O’Hara zei: ‘Towers, we hebben toestemming u bij ons te houden, omdat uw joint taskforce toch al voor gezamenlijke operaties was opgezet. U wordt gekoppeld aan een paar nieuwe agenten van de fbi en de dea; bovendien ken ik iemand van tsa die we er ook bij moeten hebben. Ik neem aan dat u fit genoeg bent om aan het werk te blijven?’
‘Natuurlijk, meneer!’ zei Towers.
Moore zei hoofdschuddend: ‘De antwoorden zijn niet hier te vinden, maar daar. In de bergen. In Waziristan. Hebt u die luchtaanvallen al afgeblazen?’
‘Werk ik nog aan,’ zei Slater.
Moore kon nog net een vloek inhouden. ‘Werk alstublieft harder... meneer.’
Na de vergadering ging Moore naar het toilet. Hij kokhalsde en ging even met zijn hoofd boven het toilet hangen. Toen hij terugkwam in de vergaderzaal, stond er een kop verse koffie voor hem klaar.
Towers keek hem met een medelijdende blik aan. ‘Hé man, dit konden we echt niet voorzien. We wilden een kartel uitschakelen. Onze timing was bar en boos. Punt uit. Maar toch hebben we ons werk gedaan.’
Beiden keken naar de flatscreen waarop nu live de videobeelden te zien waren van het vliegtuig dat op het vliegveld van Phoenix landde, met één rokende motor. Het landingsgestel maakte een perfecte landing.
Maar de uitzending werd onderbroken voor nog meer livebeelden van een neerstortend vliegtuig, op Interstate 10 in de buurt van San Antonio.
‘O mijn god,’ zei Moore geschrokken.
Beide motoren waren uit en het enige wat de piloot kon doen, was het vliegtuig vlak houden. Het landingsgestel was uitgeklapt, maar opeens verloor het vliegtuig nog meer hoogte. Het werd steeds drukker op de snelweg, het was spitsuur; de automobilisten probeerden de vluchtstrook te bereiken, maar waren niet op tijd.
Zestig meter. Dertig meter. De achterste wielen raakten de grond, maar toen botste het vliegtuig op een paar auto’s, waarna de voorste wielen met zo’n kracht tegen de grond klapten dat de wielen afbraken en het vliegtuig op zijn buik vooruit gleed, tegen nog meer auto’s aan die opzij werden geschoven of als speelgoedautootjes door de lucht vlogen. De romp scheurde, vlak voor de vleugels. Het voorste gedeelte brak eraf en gleed ronddraaiend van de snelweg af. De snelheid van de rest van het vliegtuig nam af doordat het tegen steeds meer auto’s botste, met een dikke zwarte rookwolk achter zich aan.
De verslaggevers op tv schreeuwden nu, en Towers zei: ‘Er zullen zeker overlevenden zijn. Sommige mensen zullen dit overleven.’
Moore streek met zijn vingers door zijn haar, pakte zijn smartphone en stuurde een sms naar Wazir: moeten zsm praten. dringend.