37

Twee bestemmingen

dea Office of Diversion Control

   San Diego, Californië

 

Het was bijna elf uur ’s avonds toen ze weer in het Office of Diversion Control arriveerden en Corrales meenamen naar de vergaderzaal. Hij was aan boord van de helikopter al behandeld door een arts, die hem een paar keer had verteld dat hij echt niets had gebroken en dat zijn rechterenkel alleen maar verstuikt was. Hij kon zich gewoon bewegen. Moore en Towers zeiden tegen hem dat ze hem naar een ziekenhuis zouden brengen als hij dat per se wilde, maar dat hij eerst moest praten.

   Corrales had geweigerd.

   Daarom hadden ze besloten hem gewoon mee naar kantoor te nemen om daar een beetje druk op hem uit te oefenen. Tijdens de rit ernaartoe had Moore Corrales het slechte nieuws verteld. Hij en Towers waren inderdaad gringos, bijzonder slechte gringos van de regering van de Verenigde Staten. Corrales had willen weten van welke Agency ze waren.

   Moore antwoordde met een grijns: ‘Van allemaal.’

   Nu nam Corrales een piepschuimen beker koffie van Towers aan, liet zijn onderarmen op het tafelblad rusten en wreef in zijn ogen. Nadat hij een paar keer had gevloekt, zei hij: ‘Ik wil zwart op wit dat ik totale immuniteit heb. En ik wil een advocaat.’

   ‘Je hebt geen advocaat nodig,’ zei Moore.

   ‘Ik ben toch gearresteerd?’

   Moore schudde zijn hoofd en zei op sombere toon: ‘Je bent hier om wat Maria is overkomen. We hebben haar lichaam in Zuniga’s huis gevonden. Wat is er gebeurd? Heeft Pablo haar vermoord?’

   ‘Nee, dat hebben die andere klootzakken gedaan. Ze hebben mijn vrouw vermoord! Dat overleven ze niet.’

   ‘Wie is je baas?’ vroeg Moore.

   ‘Fernando Castillo.’

   Towers knikte meelevend. ‘Rojas’ bewaker. Hij heeft een ooglapje. Maar één oog.’

   ‘Ze doen allemaal graag alsof ze niet bij het kartel horen. Los Caballeros. Wat een onzin!’

   ‘Wat wilde je Zuniga geven?’

   ‘Ik heb namen en locaties van leveranciers en transporteurs in de hele wereld. Mensen in Colombia, Pakistan... Ik heb info die jullie federale stomkoppen niet zullen geloven. Ik heb bankrekeningnummers, stortingsbewijzen, opnamen van telefoongesprekken, e-mails; ik heb alles...’

   ‘Nou, wij hebben ook alles over jou, Corrales. We weten wat er met je ouders is gebeurd en wanneer je je bij de sicarios hebt aangesloten,’ zei Towers. ‘Het gaat dus niet alleen om Maria. Het gaat ook om wraak op hen, ja toch?’

   Corrales nam nog een slok koffie, begon sneller te ademen, sloeg met zijn vuist op tafel en brulde: ‘Ze gaan er allemaal aan! Allemaal! Tot en met de laatste man!’

   ‘Ze hebben Ignacio in het hotel ook vermoord,’ zei Moore. ‘Hij was een aardige vent. Ik mocht hem wel.’

   ‘Wacht eens even. Jij bent het,’ zei Corrales met grote ogen. ‘Jij bent die vent die mijn mannen zijn kwijtgeraakt. Je heet Howard.’

   Moore haalde zijn schouders op. ‘Kleine wereld.’

   Corrales vloekte en zei: ‘Zonnepanelen, ja ja...’

   ‘Dus waar heb je al die informatie die je beweert te hebben?’ vroeg Towers.

   ‘Dat staat allemaal op een usb-stick. En ik heb nog twee kopieën in twee kluisjes. Ik ben niet stom, dus behandel me niet alsof ik dat wel ben.’

   Moore probeerde niet te grijnzen. ‘Dan moeten we nu dus naar de bank, nietwaar?’

   Corrales schudde zijn hoofd, stak zijn hand in zijn zwartzijden overhemd en haalde er een superdunne usb-stick aan een gouden kettinkje uit. De stick zelf was verguld, geproduceerd door Super Talent, 64 GB. ‘Hier staat het allemaal op.’

 

Los Angeles International Airport (lax)

   gsm Parkeerterrein

   9011 Airport Boulevard

 

Samad en Niazi zaten in de Hyundai Accent en reden achter Talwar aan die in een satellietbusje van Direct TV reed die ze van Rahmani’s mannen in Los Angeles hadden gekregen. Ze volgden de blauwe borden en stopten op de parkeerplaats met negenenzeventig plaatsen, vijf minuten van de centrale terminal en bereikbaar vanuit het noorden en oosten via La Tijera, Sepulveda, Manchester en Century Boulevards. Ze hadden overwogen om gebruik te maken van Langparkeerplaats C aan de zuidzijde die nog steeds binnen hun lanceerradius lag, maar ze hadden gehoord dat minstens twee motoragenten van de lapd, de Los Angeles Police Department, dagelijks controleerden of de auto’s die daar stonden wel een nummerplaat aan de voorkant hadden in de hoop dat ze een bekeuring konden uitschrijven. De enige bewaking op het gsm Parkeerterrein was de airport puppy patrol, had een van Rahmani’s mannen hun verteld. Op een gsm Parkeerterrein mag een afhaler gratis wachten tot hij wordt gebeld. De afhaler rijdt naar het vliegveld, laadt de passagier(s) en bagage in en is binnen enkele minuten weer weg bij de uitgang. Totdat de chauffeur wordt gebeld, moet hij bij zijn auto blijven. ‘Die mannen controleren alleen of er ook auto’s staan die leeg zijn. Daar hoeven jullie je dus geen zorgen over te maken.’

   Ze hadden ook overwogen om te parkeren in Inglewood, Huntington Park, ten noordoosten van het vliegveld, om risico’s met bewakers te voorkomen, maar Samad was voor het gsm Parkeerterrein geweest. Daar zou het team meer tijd hebben hun doelwit te zien, want het vliegtuig zou opstijgen, over de Stille Oceaan heen vliegen, een bocht maken als onderdeel van de geluidsbeperkende procedures van het vliegveld, terugkeren en over hun hoofd heen naar Inglewood en Huntington Park vliegen. Rahmani en zelfs de Amerikaanse autoriteiten realiseerden zich dat het absoluut onmogelijk was om de grond onder de vliegroutes te beveiligen, zodat de teams de beste positie konden uitkiezen.

   De rillingen liepen Samad over de rug, elke keer als hij hieraan dacht. De absolute genialiteit en brutaliteit van de jihad van 11 september 2001 zou zoals beloofd terugkeren op Amerikaans grondgebied, alleen zou Allahs wraak deze keer Los Angeles, San Diego, Phoenix, Tucson, El Paso en San Antonio treffen.

   Zes vliegtuigen, zes vliegvelden, 6 juni.

   Hoewel enkele islamitische collega’s van Samad het hier niet mee eens waren, was Samad er heilig van overtuigd dat 666 in de Koran stond. Het was Allah, niet de duivel of een ongeluksgetal, zoals veel christenen geloofden. Het was het perfecte getal.

   En zo zou de missie ook moeten zijn: perfect uitgevoerd, precies getimed, de vliegtuigen zorgvuldig uitgezocht na maanden van onderzoek en observatie door ‘slapende spionnen’ van de taliban en Al Qaida die binnen en buiten elk vliegveld werkten, allemaal gecoördineerd door Rahmani zelf, die honderden uren bezig was geweest met het downloaden van documenten van internet, allemaal gewoon toegankelijk voor hem: faa-plattegronden van de vliegvelden, de vertrekroutes van vliegtuigen, alles vrijelijk en gemakkelijk toegankelijk voor iedereen met een internetverbinding. Hij had de hulp ingeroepen van verschillende programmeurs, die driedimensionale modellen hadden ontwikkeld om elk van de zes aanvallen te simuleren, modellen waardoor hij in staat was geweest verschillende lanceercoördinaten en lanceerradii in te voeren.

   Met die gegevens, en met de macht van Allah die hun hart en ziel voedde, zou de verwoesting die ze zouden aanrichten simultaan plaatsvinden en compleet zijn.

   Het doelwit in Los Angeles was vlucht 2965 van Delta Airlines. Vertrek: zondag 6 juni om 17.40 uur naar het jfk Airport in New York. Toestel: Boeing 757 passagiersvliegtuig, twee motoren, een op elke vleugel; vliegtuig met extra brede romp; 202 passagiers, plus piloot, copiloot en stewardessen. De vlucht van die zondagmiddag zou vol zitten, met veel zakenlieden en vakantiegangers die teruggingen naar het oosten om de maandagochtend daarna weer naar hun werk te gaan.

   De capaciteit van het wapen was het eerste punt van afweging geweest en had zowel de keuze van hun doelwit als de locatie bepaald. De MK iii-geleideraket was een infrarood geleidewapen, een ‘vuur en vergeet’-systeem waarmee de schutter de lancering kon uitvoeren zelfs zonder dat hij op het doelwit was gericht. De MK iii deed meer dan alleen maar het doelwit achtervolgen, want het was een slimme raket die met een snelheid van zeshonderd meter per seconde de kortste route uitzocht. De kop van de raket bevatte 1.420 gram HE-fragmentatie die de motor van het vliegtuig − die onder de vleugel was gemonteerd maar toch vrij dicht bij de brandstof zat − compleet zou vernietigen. Er zou ook schade worden aangericht aan de hydraulische leidingen, elektrische systemen, controlepanelen en brandstoftanks, en dat alles bij elkaar zou een ramp veroorzaken.

   In november 2003 was een dhl A300 in de vleugel geraakt door een raket die vanuit Bagdad was afgevuurd. De piloot was erin geslaagd het getroffen vliegtuig veilig terug te brengen naar het vliegveld omdat alleen de vleugel geraakt was. Samad was ervan overtuigd dat geen van zijn teams op die manier zou falen, omdat de MK iii vrijwel zeker de heetste hittebron zou vinden als de 757 langzaam op volle kracht en met volle tanks opsteeg. Commerciële vliegtuigen waren op dat moment niet alleen het meest kwetsbaar, maar vlogen zodra ze geraakt waren ook over dichtbevolkte gebieden heen, terwijl duizenden liters kerosine in brand stonden die een maximale schade en een maximaal aantal doden zou veroorzaken.

   Het bereik van de MK iii was vijfduizend meter en ze wilden ergens zijn waar ze de raket konden lanceren als het doelwit nog steeds onder de drieduizend meter vloog. Dat verhoogde niet alleen de kans op een goed schot, maar verminderde de tijd die de bemanning had om het vliegtuig te redden, dat van de onbeschadigde kant op zijn beschadigde kant zou kantelen. Het was het beste als de motor zou ontploffen en de hele vleugel eraf zou scheuren, omdat in dat geval het vliegtuig en de bemanning vanaf het allereerste moment verdoemd waren. Maar bij al deze scenario’s werd ervan uitgegaan dat er maar één raket werd gelanceerd, terwijl Samad en zijn teams twee MK iii’s hadden en de teams beide raketten wilden lanceren.

   Eén chauffeur. Eén schutter. Eén assistent om te helpen het wapen te herladen. Totale tijd om beide raketten te lanceren en zelf te verdwijnen: dertig seconden. Voor het geval iemand van plan was hen na de eerste lancering tegen te houden, was de assistent gewapend met twee Makarov semiautomatische pistolen, een AK-47 en zes fragmentatiegranaten.

   De chauffeur was net zo bewapend. Een tweede auto met een reservechauffeur zou vlak achter hen staan.

   Hoe zou een van de burgers op het gsm Parkeerterrein hen kunnen tegenhouden? De meesten waren waarschijnlijk slechts gewapend met een mobieltje en slechte manieren. Misschien zouden een paar gangsters uit South Central op een collega uit Oakland of Chicago wachten, maar zelfs als dat het geval was, zouden ze algauw in een muur van vuur op de grond vallen.

   Samad en zijn mannen moesten de regering van de Verenigde Staten en de luchtvaartmaatschappijen bedanken omdat ze hun vliegtuigen niet beschermden. Het voorzien van elk vliegtuig van militaire tegenmaatregelen − antiradarsneeuw en/of infrarode stoorzenders, sterke lasers om de zoekkoppen op raketten te verbranden of het gebruik van gevechtsvliegtuigen om de vliegtuigen in en uit gevaarlijke gebieden te begeleiden − was onbetaalbaar voor iets wat ambtenaren een ‘gebrek aan informatie over strafbare feiten’ noemden. De faa, Federal Aviation Administration, beweerde dat de overheid de luchtvaartmaatschappijen voorzag van een bepaalde ‘oorlogsrisico’-verzekering, maar het was niet duidelijk of het programma ook rekening hield met aanvallen door grond-luchtraketten. Samad grinnikte. Hoewel ze op het vliegveld kinderen van vijf grondig controleerden, deden ze niets − en dan ook helemaal niets − om vliegtuigen tegen dit soort raketaanvallen te beschermen.

   Allahu Akbar!

   De Israëli’s hadden geweigerd in dit juridische en politieke moeras te verdrinken, ook omdat ze wisten dat ze altijd wel iemands doelwit waren. Zij hadden hun El Al-vliegtuigen voorzien van complexe antiraketsystemen die zichzelf al hadden bewezen tijdens een opvallende situatie waarin een Boeing 757-300 erin was geslaagd niet één, maar twee raketten te ontwijken. De Israëlische regering ontkende dat het vliegtuig over deze tegenmaatregelen beschikte, ook al werd dit vliegtuig vaak door de premier van Israël gebruikt.

   Ze reden naar de noordoostkant van het gsm Parkeerterrein. Hun Hyundai had zo’n grote kofferbak dat zowel de granaatwerper als de raket erin paste. Ze parkeerden in een vak ten noordoosten van de voetbal- en honkbalvelden van het Carl E. Nielsen Youth Park. Rechts van hen lag een woonwijk tegen het park aan. Samad stapte uit en snoof de koele avondlucht op. Talwar parkeerde de bus een paar plaatsen verderop, stapte uit en kwam bij hen staan.

   ‘De reis hiernaartoe was veel moeilijker dan de feitelijke opdracht zal zijn,’ zei Niazi.

   Samad grinnikte. ‘Kijk eens om je heen. Deze mensen zullen niet eens reageren. Ze zullen in hun auto blijven zitten en net doen alsof ze dit alles op de televisie zien gebeuren.’

   ‘Iemand zal tijdens de tweede lancering zijn camera op ons richten,’ zei Talwar. ‘Dan komen we op cnn. En dan kunnen we er steeds weer naar kijken.’

   Er kwam een auto aan, van de luchthavenbeveiliging. Snel drukte Samad zijn mobieltje tegen zijn oor en deed net alsof hij praatte.

   De auto stopte voor hen, het raampje ging naar beneden.

   ‘U moet weer in uw auto stappen,’ zei een verveeld klinkende zwarte man.

   Samad knikte, glimlachte en zwaaide, waarna ze terugliepen naar hun auto’s.

   Morgenavond zouden ze terugkomen voor een oefensessie, en de avond daarna weer. De telefoontjes zouden worden gevoerd, de teams in positie gezet en dan zouden ze hun bestemmingen te horen krijgen.

 

dea Office of Diversion Control

   San Diego, Californië

 

Towers gaf de usb-stick aan de analisten op kantoor en wilde bij hen blijven terwijl ze Corrales’ zogenaamde bewijs tegen het kartel bekeken. Moore zei tegen hem dat de geest gewillig was maar het vlees een beetje te vaak was beschoten, en dat hij liever naar het hotel terugging om wat te slapen. Hij sliep niet echt tot bijna twee uur ’s nachts, en toen hij wel in slaap was gevallen, bevond hij zich weer op het dak van Zuniga’s huis waar hij zag dat Frank Carmichael werd beschoten, in de borst werd geraakt en naar beneden viel. Sonia, de jonge undercoveragent die bij Rojas’ zoon was, zei tegen Moore dat hij moest ophouden met huilen, dat hij een opdracht had, dat hij haar leven had gered en dat dat iets betekende. Niet iedereen om hem heen ging dood. Niet iedereen.

   Ze was een bijzonder aantrekkelijke vrouw en hij voelde zich schuldig omdat hij dat vond, alsof hij Leslie daardoor verried. Maar Leslie was zo ver weg en eigenlijk wisten ze allebei wel dat het niet meer was dan een bevlieging, twee wanhopige mensen die geluk probeerden te vinden in een land met zoveel ellende en dood. Hij zou zomaar verliefd kunnen worden op Sonia, haar jeugd was bijzonder aantrekkelijk voor een man van zijn leeftijd en hij had zich tot nu niet gerealiseerd dat hij door haar leven te redden eigenlijk veel meer had gedaan dan zomaar een klus opknappen.

   Towers belde hem om halfacht. ‘Hoe gaat het?’

   ‘Het gaat.’

   ‘Ik wil dat je hiernaartoe komt.’

   ‘Je klinkt uitgeput.’

   ‘Ik ben hier de hele nacht geweest.’

   ‘Hé, dat weet ik. Heel goed van je.’

   ‘Kom hier nu maar naartoe.’

   Moore stapte uit bed, trok wat kleren aan en stapte in de huurauto.

   Het meisje achter de balie van Starbucks vroeg hem of het wel goed met hem ging.

   ‘Ach, vannacht hebben een paar mensen geprobeerd me te vermoorden,’ zei hij.

   ‘Mijn vriendje doet dat ook altijd,’ zei ze. ‘Blijft de hele nacht op en speelt Call of Duty, en dan is hij de volgende dag niet te genieten...’

   Moore nam zijn koffie aan en gaf haar zijn creditcard. ‘Bedankt voor de tip. Ik zal proberen me vandaag niet als een chagrijnige klootzak te gedragen.’ Hij knipoogde en liep snel naar buiten.

   Op kantoor zat Towers − die eruitzag als een opgewarmde dode − bij een groepje analisten. Hij stond op, propte een map onder z’n arm en gebaarde dat ze naar de vergaderkamer gingen. Zodra ze binnen waren, vroeg Moore naar Corrales.

   ‘We hebben hem in hetzelfde hotel gestopt en er een paar man neergezet om hem te bewaken. We denken dat nu ook een paar spotters van Juárez die plek in de gaten houden.’

   ‘Verbaast me niets.’

   ‘We hebben informatie over die politieauto’s en politiebusjes uit Calexico. Ze hebben de jongen gevonden die ze heeft gespoten. Een van onze mannen was daar om hem te verhoren. Hij heeft je buddy Gallagher geïdentificeerd.’

   ‘Wat doet Gallagher? Werkt hij voor het kartel, de taliban of beide?’

   ‘Daar kom je nog wel achter. Maar voorlopig hebben jullie een heel groot lek.’

   ‘Ik dacht gewoon... ze zeiden dat ik hem kon vertrouwen, dat hij een goede vent was, jarenlang case officer geweest. Wat is er gebeurd?’

   ‘Geld,’ zei Towers kortaf.

   ‘Ik hoop dat ze hem goudgeld betalen. Hij zal zich voor ons moeten verbergen. Oké, hoe zit het met Rojas?’

   ‘Ik weet niet waar ik moet beginnen.’ Towers wreef in zijn ogen en ontweek zijn blik. ‘De situatie is... ingewikkeld.’

   ‘Wat is er aan de hand? Heeft Corrales ons niets gegeven?’

   ‘O nee, hij heeft geweldige informatie. We hebben de hoofdleverancier van het kartel in Bogotá geïdentificeerd, ene Ballasteros. We werken al samen met de Colombiaanse regering om hem op te sluiten, maar de timing is cruciaal. Corrales heeft zelfs wat informatie over Rahmani’s locatie in Waziristan.’

   ‘Leuk.’

   ‘Daar zijn we ook mee bezig.’

   ‘Wat is het probleem dan?’

   Towers perste zijn lippen op elkaar en aarzelde weer. ‘Laat ik bij het begin beginnen. Jorge Rojas is een van de rijkste mensen ter wereld, en een van de beroemdste mensen in Mexico. Hij heeft meer voor het Mexicaanse volk gedaan dan de regering. Hij is een beroemdheid, een heilige.’

   ‘En dat heeft hij allemaal gefinancierd met drugsgeld. Zijn bedrijven blijven overeind met drugsgeld. Duizenden zijn dood dankzij hem en zijn drugsgeld.’

   Towers schudde zijn hoofd. ‘Weet je wie zijn zwager is? Arturo Gonzalez, de gouverneur van Chihuahua.’

   ‘Kom ter zake.’

   ‘Rojas heeft ook een goede band met de opperrechter van het Mexicaanse hooggerechtshof. Hij is regelmatig op vakantie gegaan met de minister van Justitie en is de peetzoon van diens oudste zoon.’

   ‘Nou en? Ik ben ervan overtuigd dat hij de weekenden doorbrengt met de president van Mexico. Hij blijft een verdomde drugsdealer.’

   Towers sloeg de map die hij had meegenomen open en bladerde door een paar documenten. ‘Oké, ik heb ze wat onderzoek laten doen naar de Mexicaanse regering, omdat ik daar helemaal niets vanaf wist. Luister: volgens de Grondwet van 1917 zijn de staten en de federatie vrij en soeverein, en hebben ze hun eigen congres en grondwet, terwijl het Federale District maar beperkte autonomie heeft, met een lokaal congres en zijn eigen regering.’

   ‘De staten hebben dus veel meer macht. Wat kan ons dat schelen?’

   ‘Omdat dit genoeg is om te voorkomen dat Rojas ooit voor de rechter komt. De gouverneur van Chihuahua − Rojas’ zwager − heeft soevereine macht en zou hem nooit overhandigen aan de federale rechter. En ook al zou hij dat wél doen, zou Rojas nog vrijuit gaan, dankzij het feit dat hij de opperrechter en de minister van Justitie in zijn zak heeft. Bovendien is de doodstraf in 1930 afgeschaft, behalve voor misdaden tegen de nationale veiligheid, zodat hij nooit de doodstraf zou krijgen.’

   ‘Begrijp ik dit goed? We zijn drie goede mensen kwijtgeraakt, maar kunnen toch helemaal niets doen? Corrales heeft de bewijzen. Laten we de zaak aan onze rechterlijke macht overdragen. Dan klagen we Rojas aan voor drugssmokkel en samenzwering.’

   Towers hief zijn handen. ‘Rustig aan. Vergeet jouw buddy Gallagher niet. Hij praat met Rahmani, en Rahmani praat met Rojas. Het zal twee tot drie weken kosten om hem met deze bewijzen te vervolgen, en dan moeten we maar hopen dat de rechter Corrales geloofwaardig vindt, ook al is hij duidelijk op wraak uit − wat ook niet echt helpt. En gedurende al die tijd moeten we maar hopen dat jouw buddy Gallagher niet rondvertelt dat wij proberen bewijzen tegen Rojas te vinden, want als hij wordt getipt, verdwijnt hij gewoon. Ik durf te wedden dat hij in de hele wereld bezittingen heeft waar niemand iets van weet. Dan verdwijnt hij gewoon van de kaart en zal het jaren duren om hem te vinden, áls we hem al vinden.’

   ‘We hebben Sonia toch? Hij kan zich niet verstoppen.’

   ‘We hebben geen enkele garantie dat Rojas haar mee zal nemen. Hij heeft zijn betrokkenheid bij het kartel zelfs voor zijn eigen zoon verborgen gehouden. Dat heeft Sonia’s opdracht heel moeilijk gemaakt. Ze heeft regelmatig geprobeerd bewijzen te verzamelen, in zijn computers te komen, maar elke keer loopt ze tegen een muur op. Hij heeft in het hele huis elektronische sweepers, zodat we hem niet eens kunnen afluisteren zonder dat hij het weet. Zie je, Moore, toen we hieraan begonnen, hadden we geen idee dat het ons naar een man als Rojas zou leiden. Ik bedoel, neem Zuniga; hij ligt veel meer voor de hand en is veel gemakkelijker voor de rechter te slepen.’

   ‘Maar die Niebla in Chicago dan... Mexico heeft hem elf maanden vastgehouden en hem daarna uitgeleverd.’

   ‘Ja, omdat de Mexicaanse regering hem een slechterik vond. Hij had daar geen vrienden. Hij werkte samen met Zuniga, dus heeft Rojas zijn vrienden gebruikt om van die vent af te komen. Maar Rojas... Jezus... Hij heeft de hele wereld in zijn macht. Hij is de heilige van Mexico, en iedereen houdt van hem.’

   Moore hief zijn handen en riep uit: ‘Het is dus allemaal voor niets geweest?’

   ‘Luister, ik heb hier veertien verschillende agency’s op gezet. We kunnen de bewijzen aan onze mensen overhandigen en daarna moeten we er maar het beste van hopen.’

   Moore sloot zijn ogen, dacht even na en zei toen: ‘Nee, dat gaan we dus niet doen. Absoluut niet. We moeten nu iets doen en we kunnen niet op Rojas wachten. Die moordaanslag heeft ervoor gezorgd dat hij zich gedeisd houdt. Als we zijn smokkelaars en leveranciers arresteren, weet hij wat er aan de hand is. We móéten hem als eerste te pakken krijgen.’

   ‘Hoe moeten we dat onopgemerkt doen?’

   ‘Laat me even een telefoontje plegen. Geef me een paar minuutjes.’

   ‘Wil je koffie?’

   Moore wees naar de koffiebeker in zijn hand.

   Towers snoof. ‘Dat was me niet eens opgevallen. Ik ben echt moe. Ben zo terug.’

   Nadat Moore een sneltoets had ingedrukt en eerst de assistent van Slater had gesproken, kreeg hij de man zelf aan de telefoon: ‘Meneer, ik heb begrepen dat u een Force Recon Marine was.’

   ‘Je gebruikt de verleden tijd.’

   ‘Hooyah, sir. Eens een marinier, ik weet het. We hebben hier een afschuwelijke situatie en ik zou het op prijs stellen wanneer u hier meer als een soldaat dan als een spion over nadenkt, als u begrijpt wat ik bedoel.’ Moore begon de details te vertellen en tegen de tijd dat hij klaar was, zat Slater zelf te vloeken.

   ‘Dus meneer, ik denk dat u wel begrijpt wat ik wil vragen.’

   ‘Dit moeten we heel slim aanpakken. Heel slim. Het zou gemakkelijker zijn als we de Sinaloa’s of de Guatemalanen konden gebruiken, maar die klootzakken kunnen we niet vertrouwen.’

   ‘We kunnen niemand in Mexico vertrouwen, behalve de marine. Daarom wil ik dat u dat telefoontje pleegt.’

   ‘Ik weet dat je met die mannen hebt getraind, net als ik trouwens. Dat zijn goede mensen. Er zijn ten minste twee commando’s daar die me iets verschuldigd zijn, als ze nog steeds in actieve dienst zijn. Ik zal ze bellen.’

   ‘Dank u wel, sir.’ Moore verbrak de verbinding en zette zijn koffiebeker neer. Hij sloot zijn ogen weer en vroeg het heelal om een klein beetje rechtvaardigheid.

   Towers kwam terug, nog steeds met een sombere blik en snoof de geur van zijn koffie op.

   ‘Goed nieuws,’ zei Moore. ‘Slater gaat een paar mensen van de Mexicaanse marine bellen die hem iets verschuldigd zijn.’

   ‘Waar denk je aan?’

   Moore haalde diep adem. ‘Het is wel duidelijk dat we de Amerikaanse of Mexicaanse regering hier niet bij kunnen betrekken. Onze president kan zich hier niet openlijk mee bemoeien en Rojas zou getipt worden zodra we officieel met zijn regering zouden willen onderhandelen. Maar we kunnen misschien wel zakendoen met de Special Forces van de Mexicaanse marine. Het komt erop neer dat we een stuk of twee pelotons inhuren die hun regering niet op de hoogte stellen. Die kerels zijn gungho en zouden niets liever doen dan een hufterige drugssmokkelaar te pakken nemen. Zij zullen ons helpen, zodat het, als het bekend wordt, net lijkt alsof de Mexicaanse marine deze klus heeft geklaard. Dan kan onze president zeggen dat wij hier niets mee te maken hebben gehad.’

   Towers zei glimlachend: ‘We veranderen hun Special Forces-jongens gewoon in huurlingen.’

   ‘Geloof me, ze gaan het doen. Ze zullen zeggen dat ze wel op eigen houtje moesten opereren omdat hun regering zo corrupt is. We gaan er dus naartoe op uitnodiging van die mannen, vallen Rojas’ huis binnen en arresteren de klootzak. We zorgen ervoor dat Slater de marine betaalt en dat ze de rest in beslag mogen nemen.’

   ‘Dan moet je allereerst Sonia daar weg zien te krijgen.’

   ‘Absoluut.’

   ‘En Rojas? Wat doen we met hem als we hem echt te pakken krijgen?’

   ‘Wat bedoel je met te pakken krijgen?’

   Towers hief zijn handen. ‘Hé, rustig aan. Hij is de enige die alle feiten kent.’

   ‘Ik wil je iets vragen: krijgen we genoeg informatie van Corrales om het kartel te vernietigen?’

   Towers dacht hier even over na. ‘Die kleine rotzak weet veel meer dan ik dacht. We hebben genoeg om grote schade aan te richten.’

   ‘Vergeet Rojas dan. Ik zou niet willen proberen hem te pakken te krijgen. Ik zou hem willen doden.’

   ‘Levend is hij van meer waarde, maar ik ben het met je eens dat het bijzonder gevaarlijk en een logistieke nachtmerrie zou zijn als we hem in leven hielden. Als we hem aan de marine overdragen, zullen ze hem ook moeten doden, anders komt hij alsnog vrij.’

   ‘Denk daar maar niet te lang over na.’

   Vijf minuten later ging Moores telefoon. Slater. ‘Goed nieuws,’ zei hij tegen Towers. ‘We hebben zojuist een paar Special Forces van de Mexicaanse marine ingehuurd. Hooyah.’