8

Jorges schaduw

Casa de Rojas

   Punta de Mita, Mexico

 

De ochtend na het liefdadigheidsetentje nam Miguel Sonia al voor het ontbijt mee naar de bibliotheek. Hij was niet van plan geweest haar dat vertrek al voor de maaltijd te laten zien, maar toen ze hier onderweg naar de grote keuken langsliepen, had ze de foto’s aan de muur gezien en gevraagd of ze even naar binnen konden.

   Ze was hevig onder de indruk van de gewelfde stenen open haard met de knoestige zwarthouten schoorsteenmantel en de van exotische houtsoorten gemaakte boekenkasten die doorliepen tot aan het plafond. Aan weerszijden van het vertrek stonden rolladders en Sonia beklom er een om de driehonderd vierkante meter grote ruimte helemaal te kunnen overzien.

   ‘Je vader houdt van lezen!’ riep ze uit toen ze de duizenden ingebonden boeken zag. Geen paperbacks. Zijn vader had erop gestaan dat alle boeken in de bibliotheek ingebonden waren, vele zelfs in leer.

   ‘Kennis is macht, toch?’ zei hij grijnzend.

   Vlak bij de deur stond een barmeubel en hier serveerde Jorge vaak cognac van huizen als Courvoisier, Delamain, Hardy en Hennessy. Leren banken en vanuit Afrika geïmporteerde tijgervellen vormden een L-vormige zithoek in het midden, met daaromheen kleinere eilandjes van zware leren stoelen. Op een paar grote salontafels lag een vergrootglas om mee te lezen en stapels oude Forbes-tijdschriften, stukgelezen door zijn vader. Daarnaast stonden houders met onderzetters die met achttien karaat goud waren ingelegd.

   Sonia klauterde de ladder weer af en liep naar een van de foto’s. ‘Hoe heette zij?’

   ‘Sofia.’

   ‘Wat is ze knap.’

   ‘Dat was ze,’ zei hij met trillende stem. Hij vroeg zich af hoe haar begrafenis was geweest, de begrafenis die hij niet had mogen bijwonen omdat dat ‘te traumatisch voor hem’ zou zijn geweest. Hij wilde dat zijn vader zich bewust was van zijn schuldgevoel doordat hij in een vliegtuig zat terwijl andere mensen afscheid van zijn moeder namen. Hij had de hele vlucht naar Zwitserland zitten huilen.

   Deze foto van zijn moeder was gemaakt op het strand van Punta de Mita en Miguels moeder droeg een zwarte bikini en keek met een brede glimlach op haar gezicht en met de weidse turkooizen zee achter zich in de camera. Ze leek wel een betoverend mooie actrice uit een ander tijdperk.

   ‘Mijn vader vond deze foto prachtig.’

   ‘En deze dan?’ vroeg Sonia en ze liep naar een kleinere foto van vader, moeder en baby in een linnen en zijden doek gewikkeld. Ze stonden voor tientallen kandelaars en glas in lood en iconen aan de muren.

   ‘Dat is mijn doop. En op die foto zie je mijn eerste Heilige Communie. En die van mijn confirmatie.’

   Sonia keek intens naar de foto’s van zijn moeder. ‘Ze lijkt... ik weet het niet... Ze lijkt een sterke vrouw.’

   ‘Niemand kon mijn vader vertellen wat hij moest doen. Zij was de enige. Zij was de baas. Volgens mij heb ik je dit nog nooit verteld, maar we waren een keer in Cozumel op vakantie, en zij was aan het snorkelen. We keken naar een gezonken vliegtuig en zij dacht dat ze was gebeten en toen waren we haar kwijt en was ze bijna verdronken. We dachten dat ze haar hoofd had gestoten tegen het koraal of zo. Mijn vader dook het water in en haalde haar eruit en gaf haar mond-op-mondbeademing en toen kwam ze weer bij en spuugde water uit, net zoals je weleens op tv ziet.’

   ‘Wauw, indrukwekkend. Hij heeft haar leven gered!’

   ‘Toen ze dat tegen hem zei, zei hij alleen maar: “Nee, jij hebt mijn leven gered.”’

   ‘Je vader is een romanticus.’

   ‘Dat is zo. Die avond zei hij tegen me dat hij niet had geweten wat we hadden moeten doen als ze was gestorven. Hij zei dat hij dan verloren zou zijn. Een paar maanden later ontdekten ze dat ze kanker had. Het was net alsof die vakantie een soort waarschuwing was of zo, alsof God ons wilde voorbereiden op wat er zou gebeuren. Maar dat was niet zo.’

   ‘Dat is gewoon... Ik weet niet wat ik moet zeggen...’

   Hij glimlachte zwakjes en zei: ‘Kom, we gaan ontbijten.’

   Hun omelet met salsa, Monterey Jack-kaas, komijn en knoflookpoeder werd klaargemaakt door de privékok van zijn vader, Juan Carlos (alias J.C.), die hun vertelde dat Jorge naar het strand was gegaan om te hardlopen en te zwemmen. Alexsi was bij het zwembad, zei J.C., met haar derde mimosa.

   Toen ze klaar waren met eten, liet Miguel Sonia hun sportzaal zien die volgens haar beter geoutilleerd was dan die in de meeste vijfsterrenhotels. Hij vertelde haar dat zijn vader heel graag fitneste en dat vijf dagen per week twee uur per dag deed, met een personal trainer.

   ‘En jij voetbalt alleen maar?’ vroeg ze.

   ‘Ja. Die metalen gewichten zijn heel zwaar.’

   Ze grijnsde.

   Vervolgens liepen ze naar de mediazaal, met een gigantisch projectiescherm en vierentwintig zitplaatsen. ‘Lijkt wel een bioscoop,’ zei ze.

   Hij knikte. ‘Nu neem ik je mee naar mijn meest favoriete plek in dit huis.’ Hij liep voor haar uit, ging een deur door en daarna twee trappen af naar de kelder. Ze kwamen door een gang waarvan de muren voorzien waren van geluiddempend materiaal. Miguel moest een paar veiligheidscodes intoetsen op het elektronische slot van de volgende deur. De deur klikte open, en de lichten sprongen automatisch aan en weerkaatsten op een glanzend witte marmeren vloer. Het vertrek was zeker twintig meter lang en werd in tweeën gesplitst door een dik zwart vloerkleed. Aan weerszijden stonden metalen vitrines en uitstaltafels waarvan de lichten ook aansprongen.

   ‘Wat is dit? Een soort museum?’ vroeg ze. Ze liep naar binnen en haar hakjes klikten op het marmer.

   ‘Dit is de wapenverzameling van mijn vader. Geweren, zwaarden, messen, dat vindt hij allemaal prachtig. Zie je die deur daar? Daarachter is een schietbaan. Heel leuk.’

   ‘Wauw, kijk dit eens. Hij heeft zelfs bogen en pijlen. Is dat een kruisboog?’ Ze wees naar een wapen dat aan een haak hing.

   ‘Ja, die is wel honderd jaar oud of zo. Kom eens hier.’

   Hij nam haar mee naar een tafel waarop nog meer moderne pistolen en andere wapens lagen uitgestald: AR-15 long guns, MP-5 lichte mitrailleurs, AK-47’s die zijn vader ‘geitenhorens’ noemde en verder tientallen andere pistolen, sommige ingelegd met diamanten, verguld of verzilverd, en met de familienaam erin gegraveerd, verzamelobjecten die volgens zijn vader nooit afgevuurd mochten worden.

   ‘Dit zijn de wapens waar we graag mee schieten,’ zei hij en hij wees naar een rij Beretta’s, Glocks en Sig Sauers. ‘Kies er maar eentje uit.’

   ‘Wat?’

   Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ik zei, kies er maar eentje uit.’

   ‘Meen je dat?’

   ‘Heb je weleens geschoten?’

   ‘Natuurlijk niet. Ben je gek? Als mijn vader dit hoort...’

   ‘Dan vertellen we hem niets.’

   Ze rilde en beet op haar lip. Heel sexy. ‘Miguel, ik weet het niet, hoor. Zal je vader dat niet erg vinden?’

   ‘Echt niet. We komen hier heel vaak,’ loog hij. Het was alweer een paar jaar geleden dat hij schietles had gehad, maar dat hoefde zij niet te weten.

   ‘Kunnen we losse flodders gebruiken, zoals in de film?’

   ‘Ben je bang?’

   ‘Een beetje wel.’

   Hij trok haar tegen zich aan. ‘Je hoeft niet bang te zijn. Als je eenmaal dat gevoel van macht hebt ervaren, ben je verslaafd. Het is net een drug.’

   ‘Ik kan wel iets bedenken wat ik liever in mijn hand neem.’ Ze trok een gezicht.

   Hij schudde zijn hoofd. ‘Kom op. We doen alsof we de slechteriken zijn en gaan een beetje schieten.’

   Zuchtend koos ze een van de Beretta’s uit. Hij pakte eenzelfde soort pistool, liep naar een kast, maakte het hangslot los en haalde er een paar magazijnen uit. Hij nam haar mee naar de achterdeur en toetste de code in, waarna ze de schietbaan binnenliepen. Alweer sprongen de lichten automatisch aan. Hij nam haar mee naar een van de schietbanen, waar hij de beide pistolen laadde en haar de gehoorbeschermers en veiligheidsbril gaf.

   ‘Moet ik die op?’ vroeg ze en ze wees naar de gehoorbeschermers. ‘Dan bederf ik mijn kapsel.’

   Hij schoot in de lach. ‘Wat is belangrijker? Je haar of je gehoor?’

   ‘Goed dan...’ Ze rilde en zette langzaam de gehoorbeschermers op.

   Toen ze klaar waren om te gaan schieten, gebaarde hij dat hij zou beginnen en dat zij moest opletten. Hij liet haar zien hoe ze het wapen moest vasthouden, wees op de veiligheidspal en vuurde twee kogels af die niet precies in de roos terechtkwamen.

   Hij was niet meer zo in vorm als hij had gedacht.

   Daarna liepen ze naar haar schietcabine. Hij ging achter haar staan, snoof de geur van haar haren op en leerde haar hoe ze het pistool moest vasthouden. Daarna liet hij haar heel voorzichtig los, gaf een tikje op haar schouder en gebaarde dat ze moest schieten.

   Ze vuurde twee schoten af. Hun doelwit bestond uit het silhouet van een man, zoals gebruikelijk bij het leger en de politie.

   Ze schoot twee keer precies in hun hoofd.

   ‘Wauw!’ schreeuwde hij. ‘Kijk toch eens!’

   Ze keek hem verbijsterd aan. ‘Het geluk is met de dommen! Laat het me nog een keer proberen.’

   Dat deed ze, ze rilde en raakte het doel niet eens met haar derde schot.

   ‘Probeer het nog eens,’ drong hij aan.

   Dat deed ze, maar deze keer schoot ze met haar ogen dicht en raakte zelfs zijn doelwit.

   Kreunend legde ze het wapen op het tafeltje dat voor haar stond en wreef in haar handen. ‘Dat pistool wordt heet! En dat doet pijn!’

   Hij zette zijn gehoorbeschermer en bril af. Het rook doordringend naar buskruit. ‘Laat me je hand eens zien.’ Hij nam haar hand in de zijne en wreef met zijn duim over haar zachte huid. Ze deed een stap naar hem toe, sloeg haar armen om hem heen, drukte zich stevig tegen hem aan en wreef met haar dij tegen zijn kruis.

   Ze wond hem om haar vinger. En nog geen drie minuten later lagen ze op de grond. Haar gekreun weerklonk door de schietbaan en hij legde steeds weer een vinger op zijn lippen, bang dat zijn vader klaar was met hardlopen en hen zou gaan zoeken. Castillo zou weten dat ze hierbeneden waren. Hij wist alles en zou dit aan Jorge doorgeven; aan de andere kant zou Castillo zijn mond wel houden vanwege de reden dat ze naar beneden waren gegaan.

   Opeens maakte hij zich van haar los.

   Ze trok een pruilmondje en ging rechtop zitten. ‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’

   ‘Nee hoor, het ligt aan mij.’

   ‘Moeten we erover praten?’

   ‘Ik weet het niet... het is gewoon... dat liefdadigheidsetentje, al die mensen... Weet je, iedereen die mijn vader inhuurt is bang ontslagen te worden en dus smeren ze ons stroop om de mond. Maar vinden ze ons echt aardig? Misschien vinden ze ons wel een stelletje sukkels. Doen ze net alsof ze respect voor ons hebben, terwijl ze ons achter onze rug om vervloeken.’

   ‘Dat is niet zo. Denk maar aan wat je vader gisteravond zei. Hij is een goede man.’

   ‘Maar de meeste mannen zijn toch bang voor hem.’

   ‘Misschien verwar je angst met respect.’

   ‘Misschien wel, maar de soort macht die mijn vader heeft is griezelig, zelfs voor mij. Ik bedoel, we kunnen nooit echt alleen zijn.’

   ‘Je vader gebruikt zijn positie om iets goeds te doen voor de wereld. Waarom denk je hier trouwens nú aan?’

   Hij haalde diep adem en knikte. Hij voelde zich behoorlijk schuldig toen hij zich aankleedde. Hij had haar niets verteld over de verborgen bewakingscamera’s. Hun hele uitspatting was opgenomen, want als hij de camera’s zou hebben uitgezet zou Castillo meteen in actie zijn gekomen. Er was geen enkele privacy op Casa de Rojas, omdat de prijs daarvoor veel te hoog was.

 

Ze brachten de dag door op het strand, ze zwommen, maakten foto’s en dronken drankjes. Ook al droeg Sonia een blauwe bikini, ze deed hem een paar keer aan zijn moeder denken, doordat de foto in de bibliotheek op ditzelfde strand was genomen. Zelfs hun namen leken op elkaar − Sofia/Sonia − en hij begon het gevoel te krijgen dat hij meespeelde in een Griekse tragedie.

   Hoewel ze zich discreet probeerden te gedragen, zaten twee bewakers van zijn vader een meter of tien verderop op een stoel, terwijl Castillo hen niet ver van het zwembad door een verrekijker in de gaten hield.

   ‘Die mannen werken ook voor je vader,’ zei Sonia terwijl ze over de rand van haar zonnebril naar hen keek.

   ‘Hoe weet jij dat?’ vroeg hij sarcastisch.

   ‘Jij bent daar zeker wel aan gewend, hè?’

   ‘Het was fijn toen we in Spanje waren. Volgens mij had mijn vader daar ook een paar mensen, maar ik wist niet wie ze waren en dus zijn ze me nooit echt opgevallen.’

   Ze haalde haar schouders op. ‘Als je rijk bent, zijn er altijd mensen die een hekel aan je hebben.’

   ‘Natuurlijk. Mijn vader houdt altijd rekening met kidnapping. Vrienden van hem hebben een vreselijke tijd doorgemaakt toen hun geliefden waren ontvoerd. De politie is nutteloos en het losgeld is idioot hoog. Of je betaalt of je ziet je familie nooit meer terug.’

   ‘De bendes van die kartels doen dat heel vaak.’

   ‘Ik ben ervan overtuigd dat ze mijn vader heel graag zouden willen kidnappen en heel veel losgeld zouden eisen.’

   ‘Ik weet het niet, hij is zo goed beschermd. Ik vraag me af of dat ooit zal gebeuren. Bovendien reist hij heel veel. Het is moeilijk te voorspellen waar hij zal zijn. Zei hij niet dat hij moest pakken?’

   ‘Ja, hij gaat weer weg.’

   ‘Waar naartoe? Het International Space Station?’

   Hij schoot in de lach. ‘Colombia, denk ik. Ik hoorde hem praten over een afspraak met de president en nog een paar andere vrienden daar. We bezitten een paar bedrijven in Bogotá. Hij heeft een vriend die voor hem pakken op maat maakt.’

   ‘Mijn vader heeft de Franse president een keer ontmoet, tijdens de Tour de France, maar het is niet zo dat hij bevriend is met allerlei presidenten, zoals jouw vader.’

   ‘Weet je wat?’ vroeg hij toen hem iets leuks te binnen schoot. ‘Misschien kunnen we zelf ook wel een reisje maken...’

 

Het diner werd precies om zes uur geserveerd. Miguel en Sonia hadden zich gedoucht en omgekleed. Miguel had Sonia verteld dat zijn vader sterk hechtte aan eten met het hele gezin, omdat dat zo zelden gebeurde. Een avondmaaltijd thuis was een bijzondere ervaring en daar moest je respectvol mee omgaan.

   Omdat ze maar met z’n vieren waren, dineerden ze aan een van de kleinere tafels vlak bij de grote keuken. J.C. bereidde een viergangendiner met rundvlees en kip, een van de beroemde maaltijden in elke Sofia ter wereld.

   De familie bezat zestien van die exclusieve restaurants, allemaal genoemd naar zijn moeder, en die serveerden zowel traditionele als Mexicaanse fusiongerechten uit alle zes regio’s van het land. Hun wereldberoemde gerechten werden opgediend in een sfeer die, zoals Jorge had gezegd, de belangrijke beschavingen van Mexico moest oproepen, van de Olmecs tot de Azteken. Enorme beeldhouwwerken van hoofden, vissersboten en antieke maskers waren maar een paar van de kunststukken die in elke eetzaal aan de muren hingen. Een diner voor twee personen in het Sofia in Dallas, Texas, kostte de meeste klanten bijna tweehonderd dollar, en dat nog voor ze de wijn hadden besteld.

   ‘Sonia, geniet je van je bezoek hier?’ vroeg Jorge nadat hij een grote slok mineraalwater had genomen.

   ‘Nou, het is verschrikkelijk. Ik heb het gevoel dat ik afschuwelijk word behandeld en ik ga straks naar huis. Jullie zijn onhebbelijke, afschuwelijke gastheren en het eten is gewoon walgelijk!’

   Miguel liet zijn vork bijna vallen en keek haar verbijsterd aan.

   Ze barstte in lachen uit en zei: ‘Nee, natuurlijk niet. Ik maak maar een grapje. Natuurlijk is het geweldig.’

   Jorge glimlachte en vroeg aan Alexsi: ‘Zie je? Dát is pas gevoel voor humor. Dat bedoel ik dus. Jij bent veel te knap en veel te serieus.’

   Alexsi glimlachte en pakte haar wijnglas. ‘Knap zijn is een serieuze inspanning.’

   ‘Aha, en slim zijn ook,’ voegde Jorge eraan toe. Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een kus.

   Miguel zuchtte en wendde zijn blik af.

   Het gesprek tijdens het diner ging vooral over Sonia, haar ervaringen op school, wat ze vond van de Spaanse regering en van de Europese economie in het algemeen. Ze hield stand terwijl zijn vader haar bleef ondervragen. Toen de maaltijd afgelopen was en ze achteroverleunden, boog Jorge zich over de tafel heen en keek Miguel strak aan.

   ‘Zoon, ik heb geweldig nieuws voor je. Ik heb even gewacht, maar ik kan het je net zo goed nu vertellen. Je bent aangenomen voor een zomerstage bij Banorte.’

   Miguel wilde fronsen, maar beheerste zich. Zijn vader straalde, zo vrolijk had Miguel hem al jaren niet zien kijken.

   Een stage bij Banorte? Wat wilden ze hem laten doen? Financiële stukken archiveren? Zou hij in een bijkantoor of in het hoofdkantoor moeten werken? Wat wilde zijn vader hiermee bereiken? Zijn zomer verpesten?

   ‘Miguel... wat is er aan de hand?’

   Hij slikte.

   ‘Je bent niet blij. Dit zal een waardevolle ervaring zijn. Je kunt alles wat je tijdens je studie hebt geleerd in de praktijk brengen. Theorie is maar tot op zekere hoogte nuttig. Je moet het veld in om te leren hoe dit soort dingen werken. En daarna ga je weer naar school voor je mba terwijl je precies weet wat er bij de bank gebeurt. Een dergelijke ervaring kun je op geen enkele andere manier krijgen.’

   ‘Ja, meneer.’

   ‘Ben je het er niet mee eens?’

   ‘Eh, ik wilde...’

   ‘Wilt u me even excuseren?’ vroeg Sonia en ze stond op.

   Miguel stond meteen op om haar stoel naar achteren te schuiven. ‘Ik moet even naar het toilet,’ voegde ze eraan toe.

   ‘Ik ook,’ zei Alexsi met een meelevende blik naar Miguel.

   Jorge wachtte tot de vrouwen vertrokken waren en de bedienden hun borden hadden weggehaald. Daarna gebaarde hij dat ze naar het terras gingen om naar de door de maan beschenen oceaan te kijken. Ze stonden bij een balustrade, zijn vader nog met een drankje in zijn hand. Miguel probeerde moed te verzamelen om zijn vaders aanbod af te wijzen.

   ‘Miguel, dacht je nou echt dat je de hele zomer niets kon doen?’

   ‘Nee, dat niet.’

   ‘Dit is een geweldige kans.’

   ‘Dat begrijp ik.’

   ‘Maar je wilt het niet.’

   Hij zuchtte en zei: ‘Ik wilde Sonia meenemen op vakantie.’

   ‘Maar jullie zijn net terug uit Spanje.’

   ‘Dat weet ik, maar ik wilde haar ons land laten zien. Ik dacht aan San Cristóbal de las Casas.’

   Jorges blik verzachtte en gleed langs Miguel en naar de oceaan.

   San Cristóbal was een plaats die zijn ouders vaak hadden bezocht, het was een van de meest favoriete Mexicaanse steden van zijn moeder geweest. Ze had gehouden van de hooglanden van Chiapas en had het vaak gehad over de kronkelstraatjes, de felgekleurde huizen met hun rode daken en de groene bergen eromheen. De stad was rijk aan cultuur en Mayageschiedenis.

   ‘Ik kan me de eerste keer dat ik je moeder daar mee naartoe nam nog goed herinneren...’ Hij haalde diep adem en kon niet doorpraten.

   ‘Ik denk dat Sonia het daar ook heerlijk zou vinden.’

   Hij knikte. ‘Ik bel de bank wel. Ga maar met de helikopter en blijf daar een week. Daarna ga je aan het werk. Als je wilt dat Sonia hier blijft, is dat prima, maar je moet wel werken.’

   Miguel deinsde verbaasd achteruit. ‘Dank u wel.’

   ‘Je krijgt wel een escorte mee,’ zei zijn vader.

   ‘Dat begrijp ik. Maar kunnen ze discreet zijn, net als in Spanje?’

   ‘Daar zal ik voor zorgen. Zeg eens, wat vind je van dit meisje?’

   ‘Ze is... geweldig.’

   ‘Dat vind ik ook.’

   ‘Natuurlijk. Jij hebt haar voor me gevonden.’

   ‘Nee, dat is het niet alleen. Ze is heel elegant. Ze zou een schitterende aanvulling zijn op onze familie.’

   ‘Ja, maar ik wil niets overhaasten.’

   ‘Natuurlijk niet.’

   ‘Hallo, we komen even langs voor het dessert,’ riep Miguels tante vanuit de deuropening met Arturo naast zich. ‘Zijn we te laat?’

   ‘Nooit te laat,’ zei Jorge. Hij gaf haar een zoen en Arturo een hand.

   Terwijl ze stonden te praten, kwam Castillo achter Miguel staan en wenkte hem. ‘Is er iets, Fernando?’

   ‘Ja, ik heb geprobeerd met mijn slechte oog naar het beeldscherm te kijken... als je begrijpt wat ik bedoel.’

   ‘Heel erg bedankt.’

   ‘Ik zou dat niet nog eens doen,’ zei hij. ‘Dat zou je vader niet op prijs stellen. Hij zou zeggen dat je haar niet als een dame behandelt.’

   ‘Begrepen. Bedankt, Fernando. Het was dom van me.’

   ‘Ik ben ook jong geweest. Dat soort dingen heb ik ook gedaan.’

   Miguel legde een hand op Fernando’s schouder. ‘Je bent een goede vriend.’ Daarna liep hij weer naar het terras, waar hij zijn vader tegen Arturo hoorde zeggen dat hij echt iets belangrijks kon bewerkstelligen en dat ze moesten samenwerken om het geweld in Juárez te stoppen.

   ‘Ik ben de gouverneur maar, Jorge. Zo heel veel kan ik niet doen. Het beleid van de president heeft geen effect, dat veroorzaakt juist meer geweld. Vandaag kreeg ik een rapport over meer moorden in de stad en gisteren ben ik weer met de dood bedreigd.’

   ‘Jij bent de beste en de slimste die we hebben. Jij weet wat je moet doen. Maar laat je alsjeblieft niet ontmoedigen. Er zál een einde komen aan dit geweld en ik zal alles doen om te helpen.’

   ‘Jorge, dit heb je misschien al eens eerder gehoord, maar nog niet van mij. Ik moet me bij de anderen aansluiten.’

   ‘Waar heb je het over?’

   ‘Jij zou de volgende president van Mexico moeten worden.’

   Jorge deinsde achteruit. ‘Ik?’

   ‘Jij hebt de connecties en het geld. Je zou een geweldige campagne kunnen voeren.’

   Jorge schoot in de lach. ‘Nee, nee, nee. Ik ben een zakenman, meer niet.’

   Miguel keek naar zijn vader, naar de ongelovige blik op zijn gezicht, ietwat schuldbewust, alsof hij iedereen teleur zou stellen als hij zich niet kandidaat stelde.

   ‘Heb je me gemist?’ vroeg Sonia en ze stak haar arm door die van Miguel.

   Hij draaide zich naar haar om en fluisterde: ‘Inderdaad, en ik heb een verrassing voor je.’