16

De bel ging nog eens.

Suzanne bleef waar ze was, ineengezakt tegen de voordeur.

Was hij het? Was hij terug? Had hij zich buiten verstopt, wachtend tot de politie weg was, tot Suzanne alleen terugkeerde? Was dat het?

Weer ging de bel.

Suzanne staarde naar de deur, naar het kettinkje ervoor, naar het slot. Hoopte dat hij stevig genoeg zou zijn. Ze stak haar hand uit om open te doen, trok hem weer terug. Staarde er alleen maar naar.

‘Laat me met rust... laat me met rust...’

De woedende vastberadenheid van zo-even begon te verdwijnen. Paniek dreigde haar weer te overmannen. Haar hart begon te pompen als de zuigers van een sportwagen, stuwde het bloed door haar aderen. Ze stak haar hand uit.

Haar flat op de derde verdieping van het oude Edwardiaanse huis had geen deurzoemer of intercomsysteem. Als er iemand aanbelde, moest je ze persoonlijk binnenlaten. Drie trappen af naar de voordeur.

Nee. Deze deur opendoen was één ding. Al die trappen af – alleen – was iets anders. Dus bleef ze waar ze was. Wachtte.

Er werd niet opnieuw aangebeld.

De bezoeker was weg, liet haar met rust. Suzanne zuchtte. Toen ging haar telefoon.

Ze schrok weer. Keek om zich heen. De handset lag op de vloer, het plastic en metaal oplichtend en blatend.

‘Nee, sodemieter... gewoon op...’

Hij bleef overgaan, met een indringend, schel metalig gerinkel. Ze bleef waar ze was, met haar ogen stijf dicht. Ze wilde dat het ophield, wilde ergens anders zijn, het maakte niet uit waar.

De telefoon bleef rinkelen.

Totdat het antwoordapparaat het overnam, haar stem die de beller vroeg een boodschap achter te laten, gevolgd door de piep.

Toen: ‘Hé, Suzanne, met mij. Ik sta buiten, en je...’

Zoe. Haar beste vriendin. Ze kwam op haar knieën overeind, schuifelde de woonkamer in, greep de telefoon.

‘Zoe?’ Ze ademde zwaar, alsof de afgelopen paar minuten gelijkstonden aan een uur in de sportschool.

‘Alles goed? Wat is er?’

‘O... o...’ Ze hapte naar adem.

Zoe’s stem klonk bezorgd. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Het is weer begonnen, Zoe, het is weer begonnen...’

Suzanne staarde in haar koffiemok. Het was een van haar lievelingsmokken, een Indisch ontwerp in verschillende, wervelende kleuren turkoois, gekocht in The Pier voordat de winkel failliet ging. Voordat haar leven verwoest werd.

‘Kom op dan.’ Zoe zat op dezelfde plek waar Anni Hepburn eerder had gezeten. Ze zette haar mok op een bijzettafeltje en losse lokken perfect gekleurd blond haar vielen, alsof het zo bedoeld was, rond haar gezicht en omkransten haar fraaie gelaatstrekken. Het scheen Zoe totaal geen moeite te kosten om er mooi uit te zien. Daardoor voelde Suzanne zich nog slechter.

‘Jij zei dat ik hierheen moest komen. Ik heb me ziek moeten melden, dus vertel.’

Suzanne zuchtte, hield de mok als een schild voor zich en vertelde haar alles.

‘Dus...’ Haar verslag was niet echt afgelopen, ze scheen alleen geen energie meer te hebben om nog woorden te vormen. ‘Dat is, dat is het...’

Zoe staarde Suzanne met grote ogen aan, met haar mond een stukje open. Zelfs haar blik van afgrijzen leek perfect. Suzanne voelde zich ineens weer moe.

‘God, Suzanne, dat is, dat is echt vreselijk...’

Suzanne sloot haar ogen en zei niets. Dat wist ze al.

Zoe boog zich naar voren. ‘Was het...’

Suzanne opende haar ogen weer. ‘Dat kan niet. Ik... Nee.’ Ze zuchtte. ‘Nee.’ Haar hoofd zakte omlaag. ‘Nee.’

Zoe leunde achterover en zei niets.

Suzanne keek op. ‘Waarom zou hij dat doen? Waarom nu?’ De emoties bouwden zich weer in haar op. ‘Waarom?’

‘Hij kan het niet zijn, niet Anthony...’

‘Jij was er niet bij, Zoe. Jij hebt die foto niet gezien, jij had die droom niet.’ Haar gedachten keerden terug naar de vorige nacht. ‘Die droom, o god, Zoe...’

‘Suzanne.’ Zoe’s blik haakte zich vast aan die van Suzanne. Helder en stralend en blauw, heel anders dan Suzannes modderbruine ogen. Haar handen kwamen naar voren, pakten die van Suzanne vast.

‘Ben je nu de therapeut?’ Suzannes glimlach was even zwak als haar stem.

‘Ik neem mijn werk mee naar huis,’ zei Zoe. ‘Haal even diep adem. Rustig maar. Het kan Anthony niet zijn. Dat weet je.’

Suzanne zei niets, maar concentreerde zich op haar ademhaling en wachtte tot Zoe doorging.

‘Wat er met Anthony is gebeurd, Suzanne... dat is allemaal achter de rug.’

Suzanne zei niets, hield haar blik van haar vriendin afgewend. Zoe probeerde oogcontact te maken, fronste haar voorhoofd. ‘Suzanne, het is toch afgelopen?’

Suzanne zweeg.

Zoe ging achteroverzitten en liet Suzannes handen los. ‘O, dat meen je niet. Suzanne, zeg dat het niet zo is...’

Suzanne keek op. ‘Nee. Het is niet zo.’

‘Zeker weten?’

‘Ja,’ zei Suzanne, kijkend naar de vloer. ‘Zeker weten.’

‘Mooi.’ Zoe glimlachte. ‘Nou, je hoeft je niet druk te maken. Ik blijf vannacht hier slapen.’

Suzanne keek op. ‘Dat kan niet.’

‘Waarom niet? Je moet nu niet alleen zijn. Ik blijf bij je. We gaan morgen gewoon samen naar het werk. Je gáát toch wel, morgen?’

‘Nou, ja, ik hoop van wel, maar...’ Suzanne probeerde tegenwerpingen te vinden. Dit was typisch Zoe. Ze was mooi vanbuiten en vanbinnen. Soms had ze het gevoel dat ze Zoe’s vriendschap niet waard was.

‘En Russell dan? Hij zal –’

‘– zich wel een paar dagen redden. Hij kan het wel aan.’ Zoe glimlachte. ‘Zo krijgt hij eens de kans om me te missen. Dan waardeert hij me des te meer als ik weer thuis ben.’

‘Maar...’ Suzanne voelde weer tranen opwellen.

‘Hou op. Niet doen.’ Zoe stond op. ‘Ik ren gauw even naar huis om een paar spullen te halen. Red je het een uurtje, of wil je liever met me mee?’

‘Ik red me wel.’

‘Doe de deur op slot als ik weg ben.’

Suzanne deed dat, en ze controleerde alle sloten drie keer. Toen liep ze terug naar de woonkamer en ging zitten. Haar koffie was koud geworden. Ze keek om zich heen op zoek naar iets te doen, iets om zichzelf af te leiden. Haar gedachten af te leiden tot Zoe terug was. Zag de telefoon.

Nee.

Nee. Dat moest ze niet doen.

Ze wist wat ze ging doen. Wie ze ging bellen. Nee.

Ze pakte de telefoon. Legde hem op tafel.

Bleef ernaar kijken.

Nee.

Pakte hem weer. Haar hand was een klauw en omklemde de hoorn alsof ze een adelaar met een prooi was.

Ze koos een nummer dat ze uit haar hoofd kende. Een nummer dat ze nooit was vergeten.