BigPlush.com
Het schijnt dat er mensen bestaan die doortastend genoeg zijn om zich van ongewenste mailinglijsten te laten verwijderen. Zelf kan ik me daar moeilijk toe zetten, want ik ben dol op ongewenste mailinglijsten. En trouwens, hoeveel ruimte neemt zoiets nou helemaal in beslag? Heel wat minder in elk geval dan de honderden kledingstukken, te klein, te groot, te onmodieus, versleten of nooit gedragen, jarenlang bij talloze omzwervingen meeverhuisd en als nutteloze ballast slordig in dozen gepropt, die op zolder de kinderen in de weg staan bij het schommelen. Op de schommel die ik in een grijs verleden, toen ik nog in Berlijn woonde, kocht bij de speelgoedfirma Jako-o, voor mijn dochtertje, dat toen drie was.
Ik weet het nog goed, want ik krijg nog steeds wekelijks mail van Jako-o en die lees ik trouw. ‘Liebe Sylvia Witteman, alles muss raus!’ staat er dan opgewekt in de kop. En daaronder een foto van wát er allemaal ‘raus’ moet: een personalisiertes Wohlfültier bijvoorbeeld, dat niets meer of minder blijkt te zijn dan een groengeruite speelgoedhond waar men machinaal een naam naar keuze op kan laten borduren: viviënne staat er op zijn rug, want zo heten mensen weleens in Duitsland, al mag God weten waarom.
Nee, van dergelijke mailinglijsten laat ik mij niet verwijderen, ik zal wel wijzer wezen. Ook de online catalogus van het eveneens Duitse bedrijf Plus blijf ik van ganser harte raadplegen, want die houdt mijn herinneringen aan Berlijn levend met zijn tolle Geschenke. Uit verveling en balorigheid kocht ik daar indertijd, voornamelijk voor mezelf, daadwerkelijk voortdurend even zinloze als uiteenlopende ‘tolle Geschenke’, zoals nietpistolen, gezichtssauna’s en opblaasfauteuils, die sindsdien al jarenlang mijn inboedel ontsieren.
Uit een iets recenter verleden, maar inmiddels minstens even obsoleet geworden, is de wekelijkse Sneak Preview of Smoked Meat Specials van Bob Nueske, een internetslager bij wie ik tijdens mijn driejarig verblijf in Amerika geregeld hammen en worsten bestelde. ‘Save on smoked pork loin filets!!!’ brult het mailtje bijvoorbeeld. En inderdaad, die varkenslapjes zien er weer heerlijk uit. Zal ik zwichten voor het Meat & Cheese Party Pack en de Breakfast Bonanza Gift Basket? Maar nee, ze sturen dat vlees stellig niet helemaal de oceaan over. Evenmin als het schattige ondergoed van Victoria’s Secret, de kinderjeans van gap, die zo handig in extra smalle maten te koop waren voor mijn graatmagere zoontje, en de fijne shirtjes van LuckyBrand. Elke dag herinnert mijn mailbox me aan hun overzees bestaan. Met elk mailtje voel ik mijn heimwee even oplaaien.
Ook aan BigPlush.com, large stuffed animal bewaar ik de dierbaarste herinneringen, al vergt dat, vrees ik, wel enige uitleg. Toen ik nog in Amerika woonde, onderhield ik warme betrekkingen met een Brabants gezin om de hoek: Jan en Annie Bonk met hun drie kinderen, de kleine Bonkjes. Bij wijze van vrolijk tijdverdrijf maakten Jan Bonk en ik er een sport van elkaar zo hard mogelijk te pesten, bij voorkeur over de ruggen van onze wederzijdse kinderen. Het begon ermee dat Jan mijn jongste zoontje een afschuwelijk groot roze pluchen konijn cadeau deed, dat de aanblik van onze huiskamer danig vergalde. Toen kon ik natuurlijk niet achterblijven en kocht voor zijn dochtertje een nóg lelijker en groter felgeel knuffelkuiken, welke hartverwarmende geste hij op zijn beurt revancheerde met een gigantische, monsterlijke, rode schele olifant, waarna ik vervolgens et cetera ad infinitum. Het was pas voorbij toen ik diep in de buidel tastte en voor zijn dochtertje bij www.bigplush.com de grootste, engste, blauwste teddybeer uit de collectie aanschafte, twee keer zo groot als Jan zelf, met een lichtgevend roze hart op zijn obese pens.
Ja, we hadden veel schik, ik mis die mensen nog elke dag. En de firma BigPlush mist mij ook, getuige de steeds wanhopiger wordende mailtjes: ‘Dear Sylvia, we miss you, please come back!’ Ik verzin dit alles overigens beslist niet.
Nee, ook op deze mailinglijst blijf ik lekker staan. Want het is altijd leuk om te horen dat je gemist wordt, al is het maar door een virtuele verkoper van pluchen knuffeldieren. Ik mis hém ook.