Hazenpeper

‘Laten we het nou eindelijk eens een keer goed doen. Met een heleboel gezellige mensen. En wit damast en tafelzilver. Dat lenen we wel van je moeder. En wildbraad. Niet weer op vrijdag de vierentwintigste om vijf voor vijf bij de slager binnenrennen om een emmertje kant-en-klare hazenpeper. Het mag dan haas zijn, maar het blijft afvalverwerking. En dan niet eens je eigen afvalverwerking, maar de afvalverwerking van sjoemelende middenstanders.

Dat kun je je vrienden toch niet voorzetten? Nou, ja jóúw vrienden wel, ja. Die zijn om kwart voor zes al zo lazarus dat ze net zo lief een halve hema-worst eten. Of ze zitten zo met hun kaken te klapperen van de coke dat ze helemáál geen hap door hun strot krijgen. Een witte kerst, ja, haha, leuk hoor. Nou, dat vind jij misschien feestelijk, maar ik niet. We kunnen toch die ene dag per jaar wel een beetje beschaving opbrengen?

Dus misschien kunnen we Richard en Daniëlle nu maar eens beter niet vragen; anders krijgen we weer van die opgefokte Saskia Noort-hitsigheid aan tafel met iedereen die aan elkaar gaat zitten, en kotsen in de paraplubak tot slot. Dat vind ik niet gezellig voor de kinderen.

Nou ja, oké, Emma en Karel, dat is weer het andere uiterste. Dat zijn toch een beetje, eh... Nespresso Limited Edition-drinkers, als je begrijpt wat ik bedoel. Van die deeltijdlevensgenieters met een abonnement op de vt Wonen. O, maar die kunnen sowieso niet, want ze zitten met kerst all-inclusive aan het strand in Sharm el-Sheikh. Dat scheelt weer.

Jessica en Jeroen dan? Méén je dat? Ongelooflijk, wat een zak. En ze hebben nota bene een baby van zes maanden! Ja, Jessica is wel erg dik geworden, maar toch. Nou, hij komt wel terug, hoor. Ik hoop het maar, anders moet ik weer een lang weekend met Jessica naar Thermae 2000 om er een beetje bovenop te komen. Urenlang in witte badjassen groene thee drinken en tegen elkaar aan mekkeren dat mannen zulke klootzakken zijn. Nou, ik weet wel wat leukers.

Bennie en Sjaak, ja die zijn ontzettend lief, maar ik word wel erg moe van die nichterige aanstellerij. Prima dat ze een afhaalchineesje hebben geadopteerd, maar heeft zo’n schaapje nou echt Gucci-bontlaarsjes nodig? En een eigen Louis Vuitton-koffersetje? Ze is twee! En trouwens, Bennie gaat hier altijd zo bemoeizuchtig mijn bloemen opnieuw staan te schikken en Sjaak is allergisch voor ongeveer alles. Dan moet ik weer glutenvrij bladerdeeg gaan bakken en zo. Nee, asjeblieft, zeg.

Rooie Anna? Ja, jezus, rooie Anna. Met d’r hennahaar en d’r complete set dwangneuroses, en die enge hond ook nog. Nee, dat vind ik ongezellig voor de poes.

Tanja en Ronald? Nee, die belden van de week of we met kerst mee wilden naar een last minute Center Parcs-huisje en daar schrok ik zo van dat ik heb geroepen dat we al wat anders hadden. Dus die kan ik nu met goed fatsoen niet meer uitnodigen, nee.

Hè ja, laten we je ouders vragen. Die hebben elkaar op onze bruiloft in 1994 voor het laatst gesproken, dus dat wordt vast enorm knus. Of mijn ouders, pff. Die zuipen samen een fles wodka leeg en gaan op elkaars schoot zitten, dertig jaar na hun scheiding. Dat vind ik ook niet gezellig voor de kinderen.

Nou, er blijft wel weinig over, inderdaad. Lekker rustig, dat wel. Zeg, weet je wat? Laten we nou eens in het kader van de kerstgedachte iets echt altruïstisch doen. Vragen we tante Jeanne. Die zit daar maar, in dat bejaardentehuis tussen de plastic hulst en de appelmoes-met-kersje. Alleen, dan kunnen we beter geen wildbraad maken, want dat kan ze niet kauwen met haar kunstgebit. Dan is hazenpeper misschien inderdaad toch beter, ja. Of nee, ze heeft parkinson, dus dat spettert door de hele kamer. Nou, dan maar géén damast. Leggen we gewoon een tafelzeiltje neer. Met van die vrolijk gekleurde plastic bekertjes. Dat is tenminste ook een beetje gezellig voor de kinderen.’