Sleutel

Tot diepe verbijstering van onze Amerikaanse buurtgenoten bezitten wij met het hele gezin slechts één auto. Dat is soms een beetje schipperen, maar het gaat. Erger is dat we van die ene auto ook maar één sleutel hebben. Die sleutel hangt aan een stokoud, sterk verloederd sleutelkoord, dat al sleutels van drie voorgaande auto’s heeft gedragen. Het ding ruikt naar een combinatie van veelgebruikte maar nooit gewassen slaapzak en alle parfums en aftershaves die in dit huishouden de afgelopen jaren jaar de revue gepasseerd zijn. Bovendien kleeft het hevig, als resultaat van jarenlange betasting door haastige ontbijthanden. Ooit was het zwart, met in witte letters de opdruk nescafe, maar de tand des tijds heeft die reclame voor het verfoeilijk koffiesurrogaat inmiddels grotendeels weggevreten.

Behalve die sleutel bungelt er, om redenen die te ingewikkeld zijn om hier uit de doeken te doen, ook een vuistgrote plastic giraffe aan dat koord. En met die constructie om mijn nek loop ik dus dagelijks voor gek, in een tijdsgewricht waarin sleutelkoorden zo hartgrondig passé zijn dat alleen licht verstandelijk gehandicapte conciërges van overheidsgebouwen zich er nog mee vertonen, en dan nog met tegenzin.

Ik had dat vieze ding natuurlijk allang moeten vervangen door zo’n coole schakelketting, die ook leernichten aan de uiteenlopende kledingstukken of lichaamsdelen plegen te dragen. Dat had me tenminste nog een zeker stoer cachet gegeven. Ook zo’n lichtgevend oranje nylonkoord zou al een hele verbetering zijn, want zoiets zie je tenminste liggen tussen de rommel, in tegenstelling tot dit vaalgrijze slappe stropje dat altijd onvindbaar is op de heikelste momenten. Regelmatig moet ik met een uitbundig bloedend kind dan in godsnaam maar op de fiets naar de ehbo of – erger nog – vind ik die autosleutel pas terug als de slijter zijn deur alweer op het nachtslot staat te draaien.

Van een reservesleutel is allang geen sprake meer. Reservesleutels zijn namelijk zo gefrustreerd over hun teruggetrokken figurantenbestaan in fruitschaal of keukenlaatje dat ze er op een maanloze nacht tussenuit knijpen om elders hun fortuin te zoeken, met een klein, genopt knapzakje over de schouder. Dat zou ik trouwens ook doen, dus sans rancune. Maar intussen speelt die ene overgebleven sleutel wel een heikele hoofdrol in mijn bestaan, want gewoon bij de hakkenbar een paar kopieën laten maken, dat schijnt dus niet meer te kunnen met de autosleutels van tegenwoordig.

Ik kreeg een idee. In mijn jeugd had je van die sleutelhangers die reageerden met een schril gepiep als je naar ze riep of floot. Die dingen zijn zo mogelijk nog hopelozer uit de mode dan sleutelkoorden, maar bleken na een korte zoektocht op internet wel degelijk nog te bestaan. Ik bestelde een Key Finder van ruim vijftig dollar, een fors bedrag, dat ik hoopvol interpreteerde als een soort kwaliteitsgarantie. Hij bleek te bestaan uit een metalen labeltje dat je aan de sleutel moet bevestigen, en een afstandsbedieninkje. Als je op de knop van dat afstandsbedieninkje drukt, gaat de sleutel piepen.

Helaas vertoont dit systeem een opzichtig gebrek: de sleutel piept uitsluitend als de Key Finder zich binnen een straal van twee meter bevindt. Zo rennen alle gezinsleden dus enkele malen per dag rondjes door het huis, met gestrekte rechterarm en de Key Finder als een wichelroede voor zich uit. Wie de sleutel eindelijk heeft getraceerd, gooit de Key Finder in de haast willekeurig ergens neer, zonder te onthouden waar. De Key Finder is maar een klein, onopvallend voorwerpje, met alle kenmerken van onvindbaarheid, en ons huis telt drie verdiepingen vol lukraak dooreengesmeten huisraad. Dus voorafgaand aan de speurtocht naar de sleutel zoeken wij ons tegenwoordig eerst het lazarus naar de Key Finder.

Iets zegt mij dat dit geen wenselijke of zelfs maar logische gang van zaken is. Maar er is niets aan te doen. Het is mijn straf, omdat ik met die ellendige Key Finder heb willen ingrijpen in het noodlot. En nou durf ik dat vieze oude sleutelkoord al helemáál niet meer te vervangen. Je weet maar nooit wat dáár nou weer voor narigheid van komt.