8

Custer liep aan het hoofd van de geïmproviseerde processie door de lange, echoënde zalen naar de Grote Rotonde en de traptreden voor het museum. Hij had Noyes ruim een halfuur de tijd gegeven om depers te waarschuwen en tijdens het wachten had hij tot in de finesses geregeld hoe de optocht eruit moest zien. Hijzelf kwam natuurlijk voorop, gevolgd door twee agenten in uniform met de verdachte tussen zich in, en dan een gevolg van een twintigtal inspecteurs en rechercheurs. Daarachter kwam dan weer een onsamenhangende, ontzette, ongeorganiseerde stoet museummedewerkers, onder anderen het hoofd van de afdeling Public Relations, Manetti de bewakingsman en een rij assistenten. Ze waren stuk voor stuk de kluts kwijt, wisten niet hoe ze het hadden. Als ze slim waren geweest, als ze hadden meegewerkt in plaats van het politiewerk en de rechtsgang te belemmeren, was dit hele circus misschien niet nodig geweest. Maar nu zou hij geen enkele clementie tonen. Hij zou die persconferentie in hun eigen voortuin houden, midden op die fraaie, brede trap, met de enorme, spookachtige facade van het museum als achtergronddecor perfect voor het ochtendnieuws. De camera's zouden op volle toeren draaien. En nu, terwijl de groep de Rotonde overstak en de echo's van hun voetstappen zich vermengden met het geprevel van stemmen, hield Custer zijn hoofd rechtop en trok hij zijn buik in. Hij wilde er wel zeker van zijn dat het moment goed werd vastgelegd voor het nageslacht.

De enorme, bronzen deuren van het museum zwenkten open en daarachter lag Museum Drive, met een kolkende massa pers. Ondanks het voorbereidende grondwerk zag hij met verbijstering hoeveel er waren komen opdraven. Als vliegen op de stront af. Meteen begon er een spervuur van cameraflitsen, gevolgd door het scherpe, roerloze schijnsel van de televisiecameralichten. Er sloeg een golf van geschreeuwde vragen over hem heen, afzonderlijke stemmen niet langer herkenbaar in het algemene gebrul. De trap zelf was afgezet met politietape, maar toen Custer met de verdachte in zijn kielzog naar buiten kwam, drong de wachtende menigte als één man naar voren. Even was er een moment van enorme opwinding, koortsachtig geschuif en geschreeuw, voordat de agenten de zaak weer in de hand hadden en de pers terugdrongen achter het politiekordon. De dader had al minstens twintig minuten geen woord meer gezegd. Kennelijk was hij verdoofd van de schok. Hij was zo ver heen dat hij niet eens had geprobeerd om zijn gezicht te verbergen toen de deuren van de Rotonde opengingen. Nu de batterij lichten zijn gezicht trof, nu hij de zee van gezichten, camera's en uitgestoken recorders zag, wendde hij zijn gezicht af en dook hij weg van de uitbarstingen van flitsers. Hij moest letterlijk meegesleept worden, half gedragen en half voortgeduwd, naar de gereedstaande patrouillewagen. Bij de auto, had Custer geïnstrueerd, zouden de twee agen-ten de verdachte aan hém overdragen. Hij zou degene zijn die de man op de achterbank duwde. Dit was de foto, wist Custer, die de volgende ochtend op de voorpagina van alle kranten in de hele stad zou staan.

Maar toen hij de verdachte in handen kreeg, leek het wel of iemand hem een tachtig kilo zware zak stront had toegeworpen. Bijna liet hij de man vallen bij zijn pogingen om hem op de achterbank te manoeuvreren. Uiteindelijk lukte het hem, temidden van een aanzwellende fusillade van cameraflitsen; de patrouillewagen zette zijn lichten en sirene aan en schoof langzaam naar voren. Custer keek toe hoe hij zich voorzichtig een weg door de menigte baande en draaide zich toen zelf om naar de pers. Als een ware Mozes hief hij zijn handen en wachtte tot het stil werd. Hij was beslist niet van plan het gras voor de burgemeestersvoeten weg te maaien: de foto's van hemzelf die de geboeide dader in de auto frommelde zouden voor iedereen duidelijk maken wie de arrestatie had verricht maar hij moest iets zeggen om de menigte in bedwang te houden. 'De burgemeester is onderweg,' riep hij op heldere, bevelende toon. 'Over een paar minuten is hij hier, en dan heeft hij een belangrijke verklaring. Tot die tijd is er geen enkel commentaar.' 'Hoe hebt u hem te pakken gekregen?' schreeuwde een enkele stem, en toen was er plotseling een gebrul van vragen, koortsachtig geschreeuw, gewuif, microfoons die zijn kant uit zwaaiden. Maar op meesterlijke wijze draaide Custer het hele toneel de rug toe. De verkiezing lag maar een week in het verschiet. Laat de burgemeester zijn verklaring afleggen en met de eer gaan strijken. Custer zou later zijn eigen beloning krijgen.