3

De sleuf ging weer open. In de eindeloze leegte van duisternis en doodsangst had Smithback ieder gevoel van tijd verloren. Hoe lang lag hij hier al? Tien minuten? Een uur? Een dag? De stem sprak, de lippen glansden weer in de rechthoek van licht. 'Bijzonder vriendelijk van u om me een bezoek te brengen in mijn oude, uiterst interessante woning. Ik hoop dat u genoten hebt van mijn collecties. Vooral de corydon, dat is een van mijn favorieten. Hebt u die toevallig gezien, de corydon?'

Smithback probeerde te antwoorden, maar herinnerde zich even later dat zijn mond was afgeplakt. 'Ach! Dat was niet attent van me. Doet u geen moeite om te antwoorden. Ik spreek. U luistert.' In razende vaart overwoog Smithback welke kansen op ontsnapping hij had. Geen.

'Ja, die corydon is bijzonder interessant. Net als de mosasaurus uit de kalkbedden van Kansas. En die durdag uit Tibet is hoogst ongebruikelijk; daarvan zijn er maar twee ter wereld. Ik heb vernomen dat hij gemaakt is uit de schedel van de vijftiende reïncarnatie van de Boeddha.' Smithback hoorde een droge lach die klonk als het opwaaien van dorre blaadjes.

'Al met al een heel interessant rariteitenkabinet, mijn beste meneer Smithback. Het spijt me dat maar zo weinig mensen de kans krijgen om het te zien, en dat diegenen die die eer te beurt valt, geen tweede bezoek kunnen afleggen.' Het bleef even stil. Toen vervolgde de stem, zacht en vriendelijk: 'Ik zal u goed behandelen, meneer Smithback. Ik zal mijn uiterste best doen.'

Een scheut van angst, een gevoel dat hij nog nooit had beleefd, scheurde door Smithbacks ledematen. Ik zal u goed doen... goed dóén. Smithback besefte dat zijn laatste uur geslagen had. In zijn opperste doodsangst had hij niet meteen opgemerkt dat Leng hem bij zijn naam had genoemd.

'Dit wordt een memorabele ervaring memorabeler dan uw twee voorgangers. Ik heb grote voortgang geboekt, opmerkelijke voortgang. Ik heb een bijzonder veeleisende chirurgische procedure ontwikkeld. Tot het einde blijft u bij bewustzijn. Want bewustzijn is de sleutel, ziet u: daar ben ik nu achter. Ik zal pijnlijk secuur te werk gaan, dat kan ik u verzekeren.'Het bleef stil, terwijl Smithback probeerde zijn verstand erbij te houden.

De lippen werden opeengeperst. 'Maar ik wil u niet laten wachten.. Zullen we naar het laboratorium gaan?' Er ratelde een slot en de ijzeren deur knarste open. De donkere gestalte met de derby-hoed die nu kwam aanlopen, had een lange injectiespuit in zijn hand. Aan het uiteinde van de naald trilde een doorzichtige druppel. Een ronde, ouderwetse rookglazen bril werd voor zijn gezicht geduwd.

'Dit is simpelweg een injectie om de spieren te ontspannen. Succinylcholine. Vertoont grote gelijkenis met curare. Het werkt verlammend: u zult merken dat u het soort verlamming krijgt die men in dromen ervaart. U weet wel, als er gevaar dreigt, u probeert te vluchten, maar u merkt dat u zich niet kunt verroeren. Maar wees niet bang, meneer Smithback, u zult zich niet kunnen bewegen, maar u blijft tijdens het grootste deel van de operatie bij bewustzijn, tot aan de laatste excisie, als de verwijdering plaatsvindt. Op die manier is het voor uzelf ook veel interessanter.'

Smithback vocht tegen zijn boeien toen de naald hem naderde. 'Ziet u, dit is een moeilijke operatie. Je hebt er een vaste en bijzonder ervaren hand voor nodig. We kunnen niet riskeren dat de patiënt tijdens de ingreep met armen en benen gaat trekken. Als de scalpel maar even uitglijdt, is alles voor niets geweest. Dan kun je het materiaal net zo goed weggooien en opnieuw beginnen.' De naald kwam nog dichterbij.

'Ik stel voor dat u even diep ademhaalt, meneer Smithback.' Ik zal u goed behandelen... Met de kracht van een ongekende doodsangst smeet Smithback zich van links naar rechts in een poging om zijn ketenen af te werpen. Hij opende zijn mond achter de zware tape en probeerde uit alle macht te schreeuwen. Hij voelde de huid van zijn lippen scheuren. Hij schokte heftig heen en weer, vocht tegen de boeien maar de gestalte met de naald bleef onverbiddelijk naderbij komen en toen voelde hij de steek van de naald die in zijn vlees drong, een gevoel van hitte die zich door zijn aderen verspreidde en toen een vreselijke verlamming: precies die verlamming die Leng had beschreven, dat gevoel dat voorkomt in de allerergste nachtmerries, op het allervreselijkste moment.

Maar dit was geen nachtmerrie, wist Smithback.