Hoofdstuk 63

'Kay was krankzinnig, hè?'

'Natuurlijk was ze dat.' Johnny pakte haar hand en kneep er eens geruststellend in. Sinds hij op zijn motor haar door de woedende storm te hulp was gesneld en met een snelheid van meer dan honderdvijftig kilometer per uur de politie ver achter zich had gelaten, scheen hij er voortdurend behoefte aan te hebben haar aan te raken. Ook in het ziekenhuis waar hij die eerste nacht zwaar verdoofd had doorgebracht, had hij steeds rusteloos liggen woelen en om haar geroepen totdat Rachel bij hem was komen zitten. Haar vleeswond had poliklinisch behandeld kunnen worden. Zodra ze zijn hand in de hare nam, werd hij rustig.

Het was nu twee maanden later en Rachel stond met Johnny aan haar vaders graf. Stan Grant was die vreselijke nacht gestorven toen Kay had geprobeerd hen te doden, en omdat de hele familie dringend naar het ziekenhuis was geroepen, had Rachel niemand thuis aangetroffen. Zijn overlijden had om precies vijf minuten over zes plaatsgevonden.

Rachel werd eerst achtervolgd door het idee dat ze niet bij zijn heengaan aanwezig was geweest, maar langzamerhand drong er iets tot haar door dat haar troostte.

De klok had zes uur geslagen vlak voordat de tak door de ruiten was gevlogen en de rolstoel was gaan bewegen. Als dat niet gebeurd was, zou Kay hoogst waarschijnlijk Johnny hebben gedood, en misschien ook Rachel en Jeremy, voordat de politie was aangekomen. In haar hart was Rachel ervan overtuigd dat zij door de geest van haar vader gered waren. Hij had dit leven verlaten op vrijwel precies het ogenblik dat zijn dochter hem zo broodnodig had. Was hij even gebleven om zijn dochter te redden voordat hij de reis naar de eeuwigheid begon?

Rachel wist zeker dat zijn geest bij haar in dat vertrek was geweest.

Het was een heerlijke gedachte, en Rachel hield die vast. Het hielp haar haar vader vol liefde los te laten in plaats van er verdrietig om te zijn; nu kon ze zich concentreren op de rest van haar leven dat voor haar lag.

'We kunnen nog een tijdje in Tylerville blijven, als je dat wilt,' zei Johnny zachtjes. Het was intussen november en er hing een kilte in de lucht. Johnny had zijn leren jack tot aan zijn kin dichtgetrokken en Rachels mantel was van zware wol en kwam tot haar enkels. Het enige dat nog aan zijn wond herinnerde - een lelijk litteken midden op de linkerkant van zijn hals waar Kay's kogel door zijn vlees was gegaan - werd verborgen door zijn leren kraag. Rachels wond was maar een schampschot geweest, boven op haar schouder waar haar beha-bandje zat. In deze kou deed het een beetje pijn en ze vroeg zich af of die pijn haar leven lang zou blijven als een herinnering aan het feit dat ze het bijna verloren had.

'Nee, ik ben klaar voor vertrek. Ik wilde alleen eerst pap nog goedendag zeggen.'

'Ik had hem graag nader gekend.'

'Ik had ook graag gewild dat hij jou had gekend, dat hij bij ons huwelijk had kunnen zijn.'

De vorige dag waren ze stilletjes in de huiskamer op Walnut Grove getrouwd. Jeremy was getuige geweest, en de rest van de familie Watkins, met Glenda in een rolstoel, was ook aanwezig geweest. Na hun bezoek aan het kerkhof zouden ze regelrecht naar Colorado vertrekken dat Johnny altijd al had willen zien. Het zou een gecombineerde autovakantie-huwelijksreis worden. Rachels enige voorwaarde was geweest dat er met een auto werd gereisd, en niet met de motor. Johnny's enige voorwaarde was geweest dat hij achter het stuur zou zitten.

'Johnny, denk jij dat het mogelijk is dat pappa's geest ons heeft gered?'

Johnny nam haar hand op en bracht die aan zijn lippen. Ze hadden het hier al eerder over gehad, en hij wist dat het idee haar troost gaf.

'Het is mogelijk,' zei hij. 'Misschien wel. Het lijkt me dat er in elk geval iets van ons na de dood blijft bestaan, en je vader was bijzonder dol op je.' Hij glimlachte in haar omhooggeheven gezichtje en haalde zachtjes aan:' "Talloze generaties gaan voorbij als herfstbladeren; maar de liefde is eeuwig, alleen de liefde sterft niet.'"

'Dat is heel mooi,' fluisterde Rachel en wierp zich in zijn armen die zich om haar sloten. Heel even werd ze aan Kay's obsessie herinnerd en ze huiverde.

'Henry Kemp,' voegde Johnny er voldaan aan toe. 'Net als Robert Burn wist hij precies hoe hij het zeggen moest.'

'O, jij!' Rachel maakte zich van hem los, maar ze lachte. Zijn woorden hadden de plotselinge kou verdreven.

'Ik houd van je,' zei hij, plotseling heftig.

'Ik houd ook van jou,' antwoordde ze.

Johnny boog zijn hoofd om haar te kussen. Toen, de vingers ineengevlochten, liepen ze samen onder de bomen uit die op het kerkhof over de graven hingen, en de heldere zonneschijn van een nieuw leven tegemoet.