Hoofdstuk 41

Elizabeth had een groot wit schort over haar kerkjurk gedaan en was in de keuken bezig de broodjes uit de oven te halen en jus te maken. Rachel had Stan in zijn rolstoel meegenomen om buiten een luchtje te scheppen voor de lunch terwijl de meisjes in de achtertuin om hun tante en opa rondsprongen. Omdat Tilda en J.D. op zondagmiddag en -avond altijd vrij waren, moest Becky opendoen toen er gebeld werd.

Ze deed het ijs in het laatste kristallen bekerglas en liep toen naar de deur. Ze wist wie het was nog voordat ze had opengedaan. Meestal vroeg Elizabeth op zondagmiddag drie of vier gasten, maar vandaag was er slechts een.

Johnny Harris.

Met een vriendelijke welkomstglimlach op haar gezicht geplakt deed Becky de deur wijd open. Toen bleef ze met open mond staan en de vergeten glimlach verdween.

'Hemeltje!' hijgde ze en bekeek hem met een ongelovige blik. Hij droeg een pak, een donkerblauw pak dat er duur uitzag en dat hem als gegoten zat, een helderwit overhemd, en een kastanjebruine zijden das. Hij had zijn haar laten knippen en het golfde nu achterover, in een coupe zoals je wel bij aantrekkelijke zakenlui zag: haar dat nog net op de oren viel en in de nek tot op de bovenkant van het boord.

'Ben ik te vroeg?' vroeg hij. Haar blikken ontmoetten de zijne. Ja, het was Johnny Harris. De blauwe ogen, het smalle knappe gezicht, dat sinds de middelbare school niet eens zo veel was veranderd. Toen ze hem gisteren bij Glenda's begrafenis zag, had ze hem de knapste man van Tylerville gevonden, maar in zijn spijkerbroek met zijn lange haar was hij toch niet het type waar zij voor viel. Nu wel, en Becky merkte dat ze even jaloers werd op haar zuster die een man had veroverd met zo'n uiterlijk. Een stuk was meer haar stijl dan die van Rachel. Hoewel, deze had natuurlijk wel enkele nadelen.

'Becky?' Hij keek enigszins vragend op haar neer toen ze hem sprakeloos bleef aanstaren.

'Wat zie je er fantastisch uit,' zei ze spontaan. Haar instinctieve jaloezie op haar zuster maakte nu plaats voor een gevoel van opwinding als ze eraan dacht hoe blij Rachel met zijn veranderd uiterlijk zou zijn. Ze glimlachte tegen hem. 'Rachel schrikt zich een ongeluk.'

'Ik neem aan dat dat als een compliment bedoeld is?' Als reactie op haar gebaar stapte hij de enorme hal met zijn bronzen borstbeelden en antieke landschappen binnen. Er lag een oude oosterse loper over de glanzend geboende hardhouten vloer en hij leek zich niet zo erg op zijn gemak te voelen toen hij rondkeek. 'Waar is Rachel?'

'Ze is buiten, met mijn vader en de kinderen. Kom mee naar de huiskamer. Dan schenk ik even wat voor je in en kun je wachten tot ze komt.' Becky deed de deur dicht en ging hem voor door de mahoniehouten deuren die de huiskamer van de hal scheidden. 'Ga zitten. Wat wil je drinken?'

'Graag ijsthee,' zei Johnny. Hij nam geen notitie van de uitnodiging om te gaan zitten, maar liep naar het grote erkerraam aan de andere kant van het vertrek. Daardoorheen kon hij duidelijk Rachel zien die haar vaders rolstoel over een stenen pad duwde dat de patio verbond met een geplaveid stuk voor wat eens een schuur was geweest, maar nu een garage.

'Dank je,' zei hij en nam het glas aan van Becky die naast hem kwam staan. 'Zijn dat je dochtertjes?' Hij wees op de drie meisjes die in het gras aan het spelen waren.

'Ja. Die met het zwarte haar is Lisa, de jongere blonde is Loren, en de baby heet Katie. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat de kinderen bij ons aan tafel zitten. Dat is een zondagsgebruik bij ons.'

'Ik houd van kinderen.'

'O ja?' Even dacht Becky dat ze iets te veel nadruk op die vraag legde - ze zag onmiddellijk een beeld voor zich van hem met Rachels kinderen op zijn schoot en ze wist niet goed wat ze daarmee moest aanvangen - en dus praatte ze er maar gauw overheen. 'Rachel heeft me verteld dat je ook van honden houdt.'

'O ja?' Hij glimlachte even en nam een slokje thee. 'Rachel heeft mij verteld dat jij en je moeder daar niet van houden.'

'Nee, dat is zo. We hebben er ook nooit een gehad. Mijn dochtertjes hebben een poes.'

'Wat leuk.'

Het gesprek haperde. Becky die nog nooit in haar leven zich niet op haar gemak had gevoeld als ze met een man sprak, zocht naar nog een onderwerp van gesprek en gaf het ten slotte op. Hij keek haar niet aan, maar stond daar aan zijn thee te nippen en naar Rachel te kijken, en hij had een ondoorgrondelijke uitdrukking op zijn gezicht. Becky dacht eraan dat hij op school zo'n wilde, opstandige jongen was geweest, en dat hij in de gevangenis had gezeten; ze dacht aan de moorden waarvan Rachel overtuigd was dat hij ze niet had begaan en ze huiverde onwillekeurig. Hij was een heel knappe man, dat stond vast, maar hij had voor haar een gevaarlijke uitstraling en ze vond het bijna onmogelijk zich hem met Rachel voor te stellen. Die lieve, dromerige Rachel die altijd zo keurig was, zich nooit slecht gedroeg, nooit iets fout deed. Rachel die altijd wist wat ze moest doen en dat ook met een aangeboren gratie deed. Om zich haar met een rebel als Johnny Harris voor te stellen, zelfs in zijn huidige goedverzorgde incarnatie, was te moeilijk.

'Rachel is - is erg op je gesteld,' zei Becky plompverloren; ze wilde eens zien hoe hij daarop zou reageren. Rachel was nooit zo populair bij de mannen geweest als Becky, en het was mogelijk dat haar hoofd op hol was gebracht door het primitief soort sex-appeal dat deze man zo duidelijk in overmaat bezat. Als hij vriendelijk neerbuigend over Rachel zou spreken, of zijn omgang met haar als een luchthartig niemendalletje zou afdoen...

'Heeft ze je dat verteld?' Hij vestigde zijn blik op Becky's gezicht. Ze voelde zich onder die strakke starende ogen niet op haar gemak. Hoe kwam het dat hij haar zo zenuwachtig maakte? Dat was niets voor haar. Zijn reputatie? Zijn uiterlijk? Het pak waardoor ze hem zag als een wolf in schaapskleren?

'Ja. Ja, dat zei ze.'

Hij glimlachte en Becky besefte verbaasd dat hij niet alleen erg knap van uiterlijk was, maar ook veel charme had. Geen wonder dat Rachel voor hem was gevallen, en niet zo'n beetje ook. Als Rachel er niet geweest was, zou ze zelf in de verleiding zijn gekomen om een flirt met hem te beginnen, dacht Becky. Niets ernstigs, natuurlijk, en ze zou er nooit, onder wat voor omstandigheden ook, over denken met een man als Johnny Harris te trouwen. Maar een korte verhouding met hem zou enorm opwindend zijn. Tenzij het bleek dat hij toch een dr. Jekyll en mr. Hyde-figuur was, zoals Elizabeth vreesde.

'Je zuster is een heel bijzondere vrouw.'

Becky deed haar best de plotseling opkomende vlaag van zenuwen te bedwingen. 'Dat weet ik. Ik ben blij dat je dat inziet.'

Johnny keek weer met een bijna peinzende blik naar buiten, nam een slokje thee en vestigde zijn blikken op Becky.

'Rachel heeft me verteld dat je gaat scheiden. Dat spijt me.'

'Dank je.' Becky beheerste zich nu beter. Als ze wat meer over de werkelijke Johnny Harris te weten wilde komen, dan zou ze brutaler moeten worden. Zo'n beleefd gesprekje leverde niets op. 'Ik hoop dat je me niet vreselijk onbeleefd vindt, maar ik ben bijzonder op mijn zuster gesteld. Jij... zij' - ondanks haar pogingen beheerst te zijn, raakte Becky toch weer de draad kwijt - 'jullie zijn zo'n merkwaardig paar.'

'Vermoedelijk heb je gelijk, op het eerste gezicht althans. Maar je zuster heeft de fantastische gave onder het uiterlijk te kunnen zien.'

'Jullie schelen ook wel een paar jaar.'

'Dat is voor mij geen punt. Ze is volwassen.'

Het glimlachje dat deze woorden vergezelde, bracht Becky even tot zwijgen. Evenals hij nam ze een slokje thee en keek door het raam naar Rachel. Ze was nu bezig hun vader in zijn rolstoel weer naar huis te duwen. Zoals de wind haar haar uit haar gezicht blies en de wijde rok van haar citroengele jurk om haar slanke benen deed opwaaien, zag Rachel er veel jonger uit dan haar vierendertig jaar. De lieve uitdrukking op haar gezicht toen ze tegen haar vader praatte, verzachtte haar trekken nog meer, maar Becky wist dat hij vermoedelijk geen woord begreep van wat Rachel tegen hem zei, of zelfs maar besefte dat er tegen hem gesproken werd. Terwijl ze toekeek werd Becky overrompeld door een opwelling van genegenheid voor haar zuster en ze voelde een beschermend gevoel voor haar.

'Ik wil dat ze gelukkig wordt. Dat verdient ze zo,' zei Becky plotseling en haar toon was heel intens.

'Dan willen we beiden hetzelfde.'

'Rob - de man met wie ze vaak uitging - is een heel goede man. Hij is apotheker en heeft een mooi huis, en hij is veertig jaar. Hij zou een ideale echtgenoot voor haar zijn.' Deze bruuske uitbarsting had veel meer verborgen betekenis dan de woorden zelf aangaven.

'Dat ben ik niet met je eens. Ik denk dat ze binnen een jaar stilletjes van ellende zou omkomen als ze zo dwaas zou zijn met hem te trouwen.'

Becky schrok ervan en keek naar hem op. 'Waarom denk je dat?'

'Omdat Rachel een droomstertje is. Er zijn maar weinig mensen die dat inzien, omdat haar uiterlijk vaak zo zakelijk is. Ze beleeft het leven heel anders dan de meeste mensen. Haar genegenheden gaan dieper, en ook haar verdriet. Haar trouw is groter. Ze verdient een beter lot dan het vrouwtje te zijn van een of andere Neanderthaler; in die rol zou ze zich nooit gelukkig voelen.'

Becky's mond bleef een eindje openhangen terwijl ze naar deze welsprekende, doordachte en rake typering van Rachel luisterde. Ze had nooit gedacht dat Johnny Harris zo veel inzicht had. Eigenlijk was ze er tot nu toe steeds van overtuigd geweest dat hij totaal geen inzicht had.

Misschien was Rachels waardering voor hem toch op meer gebaseerd dan Becky had verondersteld.

'Als je dat allemaal weet, dan besef je vermoedelijk ook dat je haar veel verdriet zou kunnen doen.'

'Ik zou liever mijn hand afhakken dan Rachel verdriet doen.' De ronduit gesproken woorden klonken zo gemeend dat Becky voelde hoe haar meeste angsten wegsmolten. Er bestonden nog steeds veel hindernissen eer Rachel bij Johnny Harris haar geluk kon vinden, maar de gevoelens van de man voor haar waren daar niet bij.

'Becky, waar ben je? Ik wil graag dat je...' Elizabeths stem drong al tot hen door voor zij zelf binnenkwam, en brak af toen ze zag dat haar dochter niet alleen was.

'O,' zei ze en zweeg even terwijl ze hun gast van top tot teen opnam. Gezien de geschrokken uitdrukking die over haar moeders gezicht gleed, begreep Becky dat zijn verschijning voor Elizabeth een even grote schok was als die voor haar was geweest. Maar Elizabeth die jarenlang bij allerlei zakelijke en politieke feestjes was opgetreden als gastvrouw voor haar man, herstelde zich vrijwel onmiddellijk. Becky dacht dat iemand die haar niet zo goed kende als zij zelfs de kleine aarzeling niet had gezien voor ze doorging: 'Ik wist niet dat je er al was. Hoe gaat het? Wat vriendelijk van je om bij ons te komen lunchen.'

'Het is vriendelijk van u me uit te nodigen.'

Becky's zenuwen over het feit dat zij de scheidsrechter zou moeten zijn bij deze eerste ontmoeting tussen Johnny en haar moeder, verdwenen snel. Haar moeder deed erg formeel, maar vriendelijk. Ze had duidelijk begrepen dat Rachels gevoelens voor deze man veel te ver gingen dan dat zij zich kon veroorloven onbeleefd tegen hem te zijn, hoewel haar hele optreden enigszins stijf was en Becky wist dat dit kwam omdat ze deze vriendschap afkeurde. Johnny Harris kon dat niet weten, en wat hij niet wist, kon hem dus ook niet deren.

Maar Elizabeth verbaasde Becky en maakte haar enigszins verlegen door heel openhartig te zijn.

'Rachel heeft me verteld dat ze verliefd op je is. Dat feit alleen al maakt het noodzakelijk dat wij elkaar leren kennen, nietwaar?'

'Volkomen waar, mevrouw.' Johnny glimlachte tegen haar. Elizabeth was sterker dan Becky - of misschien had ze een leeftijd bereikt waarop ze niet onmiddellijk door het uiterlijk van een man van streek raakte. Ze scheen niet onder de indruk van zijn charme.

'Ik ben blij dat je het met me eens bent. Dat maakt wat ik te zeggen heb een stuk gemakkelijker.' Elizabeth deed enkele passen de kamer in, maar bleef voor de open haard staan, op een meter of twee afstand. Ze sloeg haar armen over elkaar. Becky had ontsteld naar haar moeders openingssalvo geluisterd en wenste wanhopig dat haar zuster nu zou binnenkomen. Maar dat gebeurde niet.

'Je moet weten dat ik niet erg gesteld ben op je omgang met Rachel. Zij is ervan overtuigd dat je geen moordenaar bent, en op dit ogenblik heb ik het gevoel dat ik geen andere keus heb dan haar blijkbaar beter gefundeerde opinie over jou te aanvaarden.' Elizabeth stak haar kin in de lucht, haar ogen schoten vuur en ze deed een paar passen in Johnny's richting terwijl ze haar wijsvinger dreigend naar hem uitstak. 'Maar ik waarschuw je dat als mijn dochter iets overkomt wanneer ze in jouw gezelschap is, ik je dan daarvoor verantwoordelijk houd, wat de politie, het gerecht of wie ook verkiezen te zeggen. Dan pak ik het geweer van mijn man, ik spoor je op waar je je ook verstopt hebt en schiet je eigenhandig dood. Ik ben een oude vrouw, mijn leven is bijna voorbij en ik heb bij zo'n daad vrijwel niets te verliezen. Dus je mag rustig geloven dat ik hartgrondig meen wat ik nu zeg. Is dat duidelijk?'

'Jawel, mevrouw.' Becky zag opgelucht dat Johnny enigszins geamuseerd scheen. Toen ze naar haar moeder luisterde, was ze bang geweest dat hij zich beledigd zou voelen en het huis uit zou lopen, en dan had zij alles aan Rachel moeten uitleggen, ook het feit dat ze niet tussenbeide was gekomen. Maar ja, wanneer had iemand ooit hun moeder kunnen tegenhouden als die vastbesloten was om iets te doen of te zeggen?

'Prima. Dan wil je nu misschien zo goed zijn om naar de achtertuin te gaan en Rachel en mijn kleindochtertjes te halen. Onder normale omstandigheden zou ik een gast van me niet vragen zo iets te doen, maar ze zit de hele ochtend al gespannen op je komst te wachten. Ze wilde binnen zijn als je kwam, zodat ik geen kans zou krijgen te zeggen wat ik daarnet zei. Maar ik geloof dat je wat vroeg hier was.'

'Een beetje.' Johnny keek Elizabeth recht aan. 'En daar ben ik blij om. Omdat ik nu de kans krijg ook te zeggen wat ik wil. U hoeft niet bang te zijn dat ik Rachel zal vermoorden, want dat doe ik natuurlijk niet. Maar de rest van onze verhouding is alleen en uitsluitend haar zaak en de mijne. En van niemand anders.'

Elizabeth nam Johnny met een taxerende blik op die Becky deed denken aan twee tegenstanders die elkaars krachten maten en begrepen dat de ander niet voor de poes was. Toen glimlachte Johnny tegen Elizabeth en Becky kreeg de indruk dat de degens na deze begroeting weer in de schede waren gestoken.

'En nu ga ik Rachel halen. Neemt u me niet kwalijk.'

Hij knikte naar beide vrouwen en verliet de kamer. Enkele seconden later hoorden ze de voordeur open- en dichtgaan. Elizabeth keek Becky even aan.

'Hij is anders dan ik verwacht had.'

'Tja.' Becky haalde diep adem. 'Moeder, hoe kon u zo iets tegen hem zeggen? Dat was heel onbeleefd.'

'Beter onbeleefd dan dat je zuster op dezelfde manier aan haar eind komt als die andere vrouwen met wie hij uitging. Niet dat ik dat soort slechtheid in hem vermoed, maar hoe kun je dat weten? Hij is knap en niet bang voor zichzelf op te komen. Maar het is nog te vroeg om nu al een oordeel over hem te vellen. We zullen wel zien hoe het tussen hem en Rachel verder gaat.'

'Moeder...'

'Stil, Becky, en ga mee naar de keuken. Terwijl ik de soep serveer, moet jij de glazen voor me vullen.'