Hoofdstuk 44

'Meende je dat, of zei je het alleen maar om moeder een schok te bezorgen?' vroeg Rachel zonder inleiding zodra ze zeker wist dat ze alleen waren. Ze stonden buiten en liepen nu hetzelfde pad af waarover ze voor de lunch Stan had voortgeduwd. Ze hield Johnny's hand stevig vast. Hoe die daar was gekomen, en wanneer, wist ze niet meer.

'Meende ik wat?'

'Over die rechtenstudie.'

'O.' Zwijgen. 'Ja, ik meende het.'

'Heus?' Haar stem klonk verheugd.

'Zie je me al als advocaat?' Hij lachte. 'Geef maar geen antwoord . Maar het is niet eens zo gek, weet j e. terwijl 1 ik in de lik was heb ik heel wat geleerd over wetten en advocaten. Ik geloof dat ik een uitstekend verdediger zou kunnen zijn.'

Rachel was stomverbaasd, maar zei: 'O, ik ook!'

'Je vindt het een goed idee?' Zijn ogen keken haar stralend aan.

Rachel was even onzeker. Ze had geen reden, geen enkele echte reden om te denken dat zijn toekomstplannen iets met haar te maken hadden. Maar haar hart begon sneller te slaan toen ze zich haar leven voorstelde als mevrouw Harris, echtgenote van Johnny... nee, van rechter John Harris.

'Wat is eigenlijk je tweede naam?' vroeg ze en fronste haar wenkbrauwen.

Hij keek haar snel even aan. 'W. Waarom?'

'De letter W is geen naam.'

'Als ik je zeg wat die W betekent, begin je te lachen.'

'Nee, heus niet. Bovendien weet ik het vermoedelijk al. Ik weet zeker dat het op school op het inschrijfformulier stond, maar ik kan het me alleen niet herinneren.'

'Wayne.'

Rachel trok rimpels in haar voorhoofd. 'Wayne? Maar dat is een uitstekende naam. Wat is er mis aan John Wayne...' Ze zweeg en begon te lachen, maar dacht meteen aan zijn waarschuwing en keek de andere kant op.

'Ik zei je toch dat je zou beginnen te lachen.'

'Ik lachte niet. Cowboy.'

'Zie je wel. Dat gebeurt nu altijd. Daarom zeg ik hem nooit.'

'Ik vind het mooi klinken: John Wayne Harris.' Ze giechelde en sloeg een hand voor haar mond toen hij haar zogenaamd dreigend aankeek. Hij trok haar mee het pad af naar het bosje dat naast de achtertuin lag.

'Ik ben blij dat je hem mooi vindt.' Hij liep voor haar uit en sleepte haar zo'n beetje achter zich aan terwijl hij tussen de bomen door liep via een pad dat zij en Becky bij hun spelletjes vroeger hadden gemaakt, en dat nu door haar nichtjes werd gebruikt. Het leidde regelrecht naar de andere kant van het bosje, een afstand van ongeveer drie kilometer. Maar Johnny ging niet verder dan tweehonderd meter naar de grote boom waarin Stan lang geleden een hut voor zijn dochters had gemaakt. Het was niet veel meer dan een platform met hoge kanten erop en alleen toegankelijk via houten planken die als een ladder tegen de stam van de boom waren gespijkerd. Als kinderen hadden Rachel en Becky daar eindeloos gespeeld en als tiener had Rachel er menige zomermiddag doorgebracht terwijl ze languit op de vloer een boek lag te lezen. Nu was het bladerdak erboven bezig een gouden tint te krijgen. Terwijl Rachel omhoogkeek, dwarrelde een enkel geel blad langzaam omlaag en danste zwenkend in de wind.

'Hoe wist jij van deze boom van ons af?' vroeg Rachel toen het duidelijk werd dat hij daar aldoor naar toe op weg was geweest.

'Denk je dat ik nooit in dit bos op ontdekkingstocht ben uit geweest? Heek, Grady en ik hebben zelfs een paar keer zitten kijken als jij en Becky hier aan het spelen waren. Soms, als er niemand in de buurt was, speelden we piraatje en veroverden een vijandelijk schip, en jullie boomhut was dan dat schip.'

'Dat wist ik niet.'

'Jullie waren toen te oud voor ons om mee te spelen, en dus lieten we jullie met rust.'

'Ik ben vermoedelijk nog steeds te oud voor jou om mee te spelen.' Rachels stem klonk spijtig. Johnny keek even naar haar, leunde tegen de boom en trok haar tegen zich aan.

'Je bent volmaakt voor me. Als het andersom was, als ik vijf jaar ouder was dan jij, dan zou iedereen denken dat het leeftijdsverschil precies goed was. Hoe oud is die vriend van je, die apotheker? Veertig, hè? Dat is een nog groter verschil dan tussen jou en mij, maar heb je hem ooit te oud voor je gevonden? Nee, dus. Je maakt je aan discriminatie naar sekse schuldig, mejuffrouw Grant.'

Haar armen lagen om hem heen, haar lichaam was tegen het zijne gedrukt en zijn stem sloeg over haar heen alsof ze in een warm honingbad lag. Rachel luisterde naar het timbre van zijn stem, had haar ogen half gesloten en er lag een glimlach om haar lippen. Wanneer hij dat wilde kon Johnny een stekelvarken zover krijgen dat het dier hem zijn stekels gaf.

'Bovendien ben ik erg rijp voor mijn leeftijd,' fluisterde hij in haar oor toen het duidelijk werd dat ze niet echt luisterde en hij kuste haar op de zijkant van haar hals.

'Je hebt je prima tegenover moeder gedragen,' mompelde Rachel terwijl hij kussend zijn weg vervolgde naar de open halslijn van haar jurk.

'Ik ben nog steeds doodsbang voor haar, maar daar kom ik wel overheen.' Johnny duwde zachtjes haar hoofd achterover en kuste het kuiltje in haar hals. Rachel klemde zich vast aan de schouders onder het mooie kostuum, sloot haar ogen en gaf zich over aan het genot van zijn liefde. De soepele stof van het dure overhemd voelde zo heerlijk onder haar vingers aan dat het prikkelend op haar zinnen werkte. Rachel drukte zich nog dichter tegen hem aan terwijl haar tenen in haar zondagse pumps krom gingen staan.

'Rachel.'

'Hmmm?'

'Denk je dat je met die jurk en schoenen in de boom kunt klimmen?'

'In de boom klimmen?' Verbijsterd door zijn verzoek dat iets heel anders was dan ze verwacht had, deed Rachel haar ogen open en keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. Hij kuste haar kalmerend op haar lippen.

'Je hebt me wel verstaan. Kun je dat?'

Rachel keek eens naar de primitieve ladder die tot hoog in de boom leidde. Ze volgde met haar ogen het pad naar het gat in de bodem van het platform waar ze zich doorheen zou moeten wringen. Toen keek ze langs haar keurige gele jurk met zijn strakke taille en de wijde rok, en naar de champagnekleurige pumps eronder.

'Als jij eerst gaat,' zei ze.

'Je denkt toch niet dat ik zo onbeschaamd zou zijn om onder je rokken te kijken?' Johnny zette haar op haar voeten neer en sloeg zogenaamd geschrokken zijn handen tegen zijn wangen.

'Ja, dat denk ik wel.'

'Je kent me veel te goed,' zei hij grinnikend. Terwijl Rachel toekeek draaide hij zich om, greep omhoog naar een van de treden en klom zo handig als een tiener de boom in. Rachel volgde, al deed zij het voorzichtiger. Ze wilde echt haar jurk niet bederven.

'Hemeltje, ik heb niet aan mijn panty gedacht.' Met gefronste wenkbrauwen keek ze naar haar benen die door het gat in de bodem omlaaghingen, nadat zij zich er moeizaam door omhoog had gewerkt. Een groot gat zorgde al dat er een aantal ladders alle kanten op liepen.

'Je kunt hem toch uitdoen,' zei Johnny en keek veelbetekenend. Rachel draaide zich naar hem om. Hij zat met zijn rug tegen de wand aan de overkant en keek naar haar met een uitdrukking in zijn ogen die haar duidelijker dan woorden vertelde wat hij van plan was. Het hele platform was niet groter dan twee bij drie meter, en de wanden niet hoger dan een meter. Er was geen dak, behalve de vervlochten takken en het dikke bladerdak boven hen dat het grootste deel van de blauwe hemel onzichtbaar maakte. Hier in de hoogte - ze waren ongeveer zeven meter van de grond - was de wind krachtiger. Hoewel de wanden van de boomhut bescherming tegen de wind boden, zwaaiden en kraakten de takken boven hen en bladeren ritselden, raakten her en der los en dwarrelden naar beneden. Het effect deed Rachel eraan denken hoe het was om in een sneeuwhut te zitten, alleen hier waren er gouden bladeren in plaats van sneeuwkristallen om haar heen. Het was vrij warm, maar toch hing die niet te definiëren geur van de naderende herfst in de lucht.

Rachels blikken dwaalden naar Johnny. Hij keek naar haar en zijn ogen leken blauwer dan de hemel die ze nauwelijks kon zien; er lag een vage glimlach om zijn lippen. De wanden van de boomhut kwamen niet boven zijn schouders uit en de groen-gouden takken vol bladeren gaven hem zo'n mooie achtergrond dat het onwerkelijk aandeed. De wind woei door zijn blauwzwarte haar. Rachel vond dat deze haarstijl hem veel beter stond. Nu waren de trekken van zijn gezicht veel beter zichtbaar, evenals de bottenstructuur met de stevige kin, hoge jukbeenderen en het intelligente voorhoofd. Hij was zo knapper dan ooit. Hij leek een heel ander mens dan de harde man die nog maar een paar weken geleden uit de bus was gestapt.

Als ze toen had geweten hoe hij haar wereld zou veranderen, zou ze zich regelrecht in zijn armen hebben geworpen - en hem vermoedelijk zo aan het schrikken hebben gemaakt dat hij meteen naar de gevangenis was teruggegaan.

Bij de gedachte aan zijn reactie bij zo'n begroeting, begon Rachel te lachen.

'Wat is er zo grappig?' vroeg hij en trok een wenkbrauw op.

Rachel schudde haar hoofd. 'Niets, ik ben zo gelukkig.'

'Ja? Ik ook. Maar ik zou nog gelukkiger zijn als je hier naast me kwam zitten. Volgens mij moeten we eens praten.' 'Praten?'

'Hoezo? Dacht je dat ik iets anders van plan was?'

'Dat hoopte ik.'

Johnny lachte en stak zijn hand naar haar uit. 'Kom hier, Rachel, en voel eens in mijn zak. Ik heb een cadeautje voor je.'

'O ja?' Ze lachte blij tegen hem. Het idee dat Johnny iets voor haar had gekocht, deed haar enorm plezier. Zijn eerste cadeautje voor haar - afgezien van hemzelf. Ze zou er dolblij mee zijn.

'Voel eens in mijn zakken,' zei hij weer toen ze naast hem zat.

'Ik ben net een klein kind,' protesteerde ze, maar lachend deed ze wat hij vroeg. De eerste zak die ze bevoelde, was leeg, maar de tweede bevatte een klein mooi verpakt doosje. Rachel haalde het te voorschijn en bleef ernaar staren terwijl het in haar hand lag. Het was in zilverpapier verpakt en er zat een wit zijden lint om, heel mooi. Ze keek even naar Johnny.

'Wat mooi!'

'Maak eens open.'

Hij klonk enigszins gespannen en Rachel voelde dat haar hart sneller begon te slaan toen ze het lint eraf haalde en het papier verwijderde. Ze wist bijna zeker wat erin zat, maar ze kón zich vergissen. Ze wilde zich niet te zeer verheugen.

Het verpakkingsdoosje zelf was van glanzend rood karton en effen. Ze haalde het dekseltje eraf en ontdekte dat er een juweliersdoosje in zat.

Haar handen trilden toen ze het harde plastic doosje uit het kartonnen omslag haalde, en het dekseltje opende.

Daar binnenin lag een diamanten ring, een fantastische solitair die minstens een halve karaat woog en in goud gezet was.

'Johnny! Waar heb je in 's hemelsnaam het geld vandaan gehaald?'

'Is dat alles wat je kan zeggen? Ik heb hem niet gestolen, als je je daar soms bezorgd om maakt. De spoorwegen hebben Sue Ann, Buck en mij vijfenzeventigduizend dollar schadevergoeding voor de dood van mijn vader gegeven. Zij wilden het aannemen, dus heb ik het ook gedaan.' Hij knikte even lachend naar de ring. 'Daar ligt ongeveer een vijfde van mijn aandeel.'

'Dat had je niet moeten doen! Maar hij is prachtig!'

'Wil je dat ding alsjeblieft even nader bekijken?'

Ze was verbaasd over zijn felle toon, maar begon toch de ring nauwkeuriger te onderzoeken. Er zat een klein kaartje met een wit lintje aan vastgebonden en ze zag Johnny's mooie handschrift met zwarte inkt erop. Ze hield het doosje zo dat ze de woorden kon lezen en zag dat er stond 'Trouw je met me?'

Ze keek naar hem op en merkte dat hij haar met een blik aanstaarde die zowel tederheid als een soort angst verried.

'Nou?' vroeg hij toen ze niets zei.

Rachel haalde de ring uit het doosje, deed hem, met kaartje en al, aan de ringvinger van haar linkerhand; toen sloeg ze haar armen om zijn hals.

'Misschien.' Ze kuste hem op de mond.

'Misschien?' Hij klonk beledigd, maar omdat hij haar tegelijkertijd heel grondig haar kus teruggaf, wist ze het niet zeker.

'Je denkt toch zeker niet dat je ervan afkomt met zo'n zielig soort huwelijksaanzoek? Als je met me wilt trouwen, dan zul je me dat helemaal volgens de regels moeten vragen.'

Johnny kreunde. 'Ik had het met bloemen moeten zeggen. Ik wist het wel.'

Rachel gaf hem een stomp op zijn arm. 'Geen grapjes. Ik meen het.'

Hij pakte haar bij de schouders en duwde haar een eindje van zich af zodat hij haar gezicht kon zien. Ze lag geknield naast zijn benen, met haar rok om zich heen uitgespreid als de bladeren van een narcis. Haar handen pakten hem bij zijn onderarmen beet terwijl hij haar half wanhopig aanstaarde.

'Ik ook,'zei hij.

'En dus...?'

Hij zuchtte. 'Goed dan. Goed. Rachel, wil je met me trouwen?'

'Nee.'

'Nee!'

'Probeer het nog eens. Dat was niet genoeg.'

'Goeie God. Verwacht je dat ik op een knie neerval?'

'Dat zou niet gek zijn.'

'Je maakt een grapje, hè?'

Rachel schudde haar hoofd. Hij keek haar even strak aan, heel doordringend. Toen lachte hij wat zuur als teken van overgave, viel moeizaam in de kleine ruimte op een knie neer en pakte haar hand.

'Rachel, wil je met me trouwen?'

'Beter, maar je verdient er nog geen sigaar mee. Laat staan een bruid.'

'Verdomme, Rachel!' Hij keek haar bepaald niet met de blikken van een tedere minnaar aan. Zijn greep waarmee hij haar hand zacht in de zijne had genomen, werd steviger.

Ze keek hem strak en duidelijk aan. 'Johnny, houd je van me?'

Hij ontmoette haar blik en zijn ogen gingen liever en warmer staan, al zag ze dat het bloed hem naar de wangen schoot. Het was duidelijk dat hij het moeilijk vond zijn gevoelens op die manier onder woorden te brengen.

'Natuurlijk. Dat kun je toch wel aannemen als een man je vraagt met hem te trouwen.'

Rachel schudde haar hoofd. 'Ik wil niets aannemen. Ik denk dat dit het laatste huwelijksaanzoek is dat ik ooit in mijn leven zal krijgen, en dan wil ik het goed horen. Als je van me houdt, moet je dat zeggen. Vertel me dat, ronduit.'

'Rachel...' begon hij, nogal geïrriteerd. Hij scheen zich te bedenken en andere woorden te willen kiezen, want hij sloot zijn mond weer. Met half gesloten ogen keek hij hoe ze hem met opzettelijk kwijnende blikken aanstaarde. Toen, tot haar verbazing - maar ze moest er toch ook heimelijk om lachen - ging de hand die niet de hare vasthield naar de plek waar zijn hart zat. Hij zag eruit als een jongen die op school gedwongen wordt de eed van trouw aan de vlag af te leggen.

'Johnny...'

'Sstt. Kun je niet zien dat ik op het punt sta mijn ziel voor je bloot te leggen?' Hij keek haar met quasi boze blikken aan tot ze zweeg en haalde diep adem. ' "Mijn liefde is als een roze, rode roos, die pas in juni is ontloken. Mijn liefde is als de melodie die zo zoet in de maat wordt gespeeld. Ge zij t zo mooi, mij n meiske, en ik bemin u zo teer, en ik zal nog steeds van u houden als alle zeeën al droog zijn geworden."'

Johnny's zware stem gaf het gedicht een prachtige klank die Rachels hart raakte. Hij zag er niet meer geïrriteerd uit, of als een schooljongen die tegen zijn zin iets opdreunt, maar als een man die zowel vernederd als gesterkt wordt door de liefde die hij bekende. Rachel ontmoette de blik van die rookblauwe ogen en door wat ze daarin las, welden er tranen in de hare op. Haar vingers sloten zich vaster om de zijne toen hij zachtjes doorging.

' "Tot alle zeeën droog zijn geworden, mijn liefste, en de rotsen door de zon zijn gesmolten. En ik zal nog steeds van u houden, mijn liefste, terwijl de zandkorrels van het leven weglopen. En het ga u goed, mijn enige liefste, het ga u goed. Ik kom terug, mijn liefste, al moet ik er tienduizend mijl voor gaan."'

Nadat de laatste woorden waren gesproken, bleven beiden even zwijgen. Rachel keek Johnny onderzoekend aan en dacht dat ze als het ware het goede en glanzende in hem zag dat zijn ziel vormde. Ze had zo veel tranen in haar ogen dat ze over haar wangen dreigden te stromen - en toen, opeens, grinnikte hij.

'Robert Burns moet heel wat meiden gehad hebben. Dat gedicht van hem is een fantastisch kunstje.'

'Johnny Harris!' Rachel werd uit haar sentimentele bui opgeschrikt en gaf hem een harde duw. Hij viel niet achterover zoals ze bedoeld had, maar hij lachte niet meer en deed een uitval naar haar.

'Laat me los!'

'Jezus, Rachel, ik maakte maar een grapje! Ik meende het niet!'

'Dat prachtige gedicht - ik huilde bijna - en jij maakt grapjes! Ik zou je kunnen vermoorden! Laat me los, zeg ik!'

Ze deed moeite om zich te bevrijden, maar hij slaagde erin haar vast te houden. Hij ging weer zitten en trok haar op zijn schoot, maar de woedende blik die hij kreeg was zo vurig dat zijn wenkbrauwen bijna afschroeiden.

'Weg met die handen!'

'Rachel, je hebt me verkeerd begrepen! Ik...'

' Als je me niet loslaat, dan... dan...' Rachel was woedend, maar kon geen dreigement bedenken dat erg genoeg klonk. Terwijl zij nog sputterde en aan zijn ring trok die ze wilde afdoen en in zijn grinnikende gezicht gooien, drukte hij haar dichter tegen zijn borst, hield met een lange arm om haar middel haar beide handen vast en tilde met zijn vrije hand haar gezicht naar zich op.

'Ik maakte geen grapjes over het gedicht.'

'Je zei...'

'Ik weet wat ik zei. Ik meende het niet. Ik bedoel, ik meende het gedicht wel. Elk woord ervan, ik zweer het.'

Rachel hield op met zich los te wringen en staarde hem duidelijk achterdochtig aan.

'Je weet dat dat gedicht mijn lievelingspoëzie is, hè? Je gebruikte het met opzet om mij naar je hand te zetten.'

Hij kuste haar op haar slaap en zijn gelaatsuitdrukking was duidelijk niet berouwvol. 'Dat wist ik - ik had op de middelbare school een kreng van een Engelse lerares die ons volstopte met gedichten, weet je wel? Ik werd zo door haar gefascineerd dat ik me praktisch elk woord herinner dat ze ooit heeft gezegd. Maar toch meende ik het.'

'Leugenaar.'

'Ik lieg niet,' zei hij en kuste het puntje van haar neus. 'En dat weet j ij ook. Je weet wat ik voor je voel. Net zo goed als ik weet wat jij voor mij voelt. Rachel, soms, wanneer ik een afschuwelijk sentimentele bui heb, dan denk ik wel eens dat wij tweeën voor elkaar waren voorbestemd.'

Rachel keek naar hem op, naar het knappe donkere gezicht, de glinsterende blauwe ogen en de sexy glimlachende mond, en ze gaf het op. Als ze Johnny Harris wilde hebben, dan zou ze Johnny Harris moeten nemen zoals hij was.

Wat voor nut had bovendien een afgedwongen liefdesverklaring? Het was zoals hij zei: ze wist wat hij voor haar voelde. Ze wist het met haar verstand, haar hart en haar ziel.