Hoofdstuk 40

'Jeremy.' De zachte stem drong door de ellendige stemming van het jongetje heen. Hij zat achter op de stoep van zijn vaders houten huisje, met zijn hoofd op zijn armen en zijn armen op zijn gebogen knieën. Hij zag niets al scheen de maan, maar de schuur en de paar bomen in het veld achter het huis maakten alles erg donker.

Sam jankte ergens. Sam was zijn hondje. Zijn vader had het gekocht om een beetje te vergoeden wat er met zijn moeder was gebeurd. O, zijn vader had dat niet ronduit gezegd. Maar Jeremy wist het. Hij was niet stom. Hij had nog nooit een hond mogen hebben. Toen werd moe vermoord en twee dagen later kregen Jake, hij en de meisjes een jong hondje. Je hoefde geen bolleboos te zijn om te begrijpen waarom.

Hij zou zijn moeder nooit weerzien. Dat was wat de dood betekende. Hij wist het, zelfs al begrepen de kleintjes dat nog niet.

Er liepen tranen over zijn wangen. Hij veegde ze met een ongeduldige armbeweging weg.

'Jeremy? Kan je me alsjeblieft even helpen? Je hondje zit helemaal in dit draad verward.'

Sam die er even uit had gemoeten, daarom zat Jeremy nu op de stoep op hem te wachten, jankte luider. Jereny had het diertje net nog gezien toen hij voor de schuur heen en weer liep te snuffelen. Hij stond op en ging het trapje af. Achter de schuur was prikkeldraad en daar kon een klein hondje als Sam zich echt pijn doen als hij erin verward raakte. Aardig van Heather dat ze zich er bezorgd om maakte. Zijn moeder had Heather altijd 'de hoer' genoemd, maar nu zijn moeder dood was, was ze erg lief voor Jeremy.

Pas toen Jeremy door de tuin naar het schuurtje toe liep bedacht hij dat Heather binnen bezig was de meisjes in bad te doen.

Maar toen was het al te laat om weg te lopen.