Hoofdstuk 49

Op vrijdag ging het ietsje beter met Stan, in elk geval zo veel dat Elizabeth en Rachel vonden dat ze er samen best even tussenuit konden. Becky bleef in het ziekenhuis - ze zouden er nooit aan denken Stan even zonder familie te laten - terwijl Johnny Rachel en haar moeder naar Walnut Grove reed waarvoor hij de Maxima van Rachel gebruikte. Elizabeth die voorin naast Johnny zat, was nog een schaduw van de vrouw die ze geweest was op de zondag dat Johnny kwam lunchen. Ze leunde met gesloten ogen tegen de rugleuning en hield haar handen in haar schoot. Dit was een van de zeldzame keren in haar leven dat Rachel haar moeder eens niet helemaal tot in de puntjes verzorgd zag.

Geen van drieën zei iets. Rachel en Elizabeth waren doodop en Johnny was stil omdat hij voelde dat ze rust nodig hadden. Maar het was een prettige stilte. Voor het eerst was Rachel in staat eens goed na te gaan wat er allemaal gebeurd was sinds Stan ziek was geworden. Ze ontdekte dat de nachtmerrie toch iets goeds had opgeleverd: de afgelopen dagen in het ziekenhuis hadden er veel toe bijgedragen om Elizabeth met Johnny te verzoenen. De crisis had haar moeder gedwongen op hem te vertrouwen, en Johnny had nog beter gereageerd dan Rachel had durven hopen. Hij was er geweest toen hij nodig was, en had zich daardoor bij de familie heel bemind gemaakt. Door die vreemde alchemie die soms in tijden van spanning voorkomt, was Johnny nu een van hen geworden.

Terwijl ze het hek van Walnut Grove in reden, voelde Rachel zich opgeluchter dan sinds Stans hartaanval het geval was geweest. De zon scheen, de lucht was warm, en het verkleuren van de bladeren in hun herfsttooi was prachtig. Zelfs het huis leek hen meer dan anders welkom te heten toen ze binnenkwamen. Katie was bij Tilda in de keuken aan het zingen en het vrolijke kindje ontroerde Rachel. Op de kachel stond een grote pot te pruttelen die, te oordelen naar de geuren die eruit opstegen, groentesoep bevatte.

'Net op tijd voor de lunch,' zei Tilda en keek breed glimlachend op toen ze binnenkwamen. Katie holde met een gilletje op Rachel toe die het kind optilde en haar kuste. Ze nam er geen notitie van dat de kleine handjes kleverig waren van een lolly die ze in haar opwinding op de grond had laten vallen.

'Waar is iedereen, Tilda?' vroeg Elizabeth. Het was duidelijk dat het spreken haar moeite kostte. Ze was zo moe dat ze nauwelijks een woord kon uitbrengen.

'J.D. is Loren van de kleuterschool gaan halen. Lisa is tot drie uur op school en Katekind en ik zijn hier in de keuken, hè, Katekind?'

'In de keuken,' bevestigde Katie en knikte ijverig.

'Moeder, ga toch naar boven en ga wat liggen,' zei Rachel bezorgd.

'Dat doe ik maar. Ik ben doodmoe.' Elizabeth kuste Katie die giechelend voor haar stond en verliet toen de keuken; ze bewoog zich als een stokoude vrouw. Rachel had haar moeder nog nooit als oud beschouwd en het idee maakte haar aan het schrikken.

'Ik geloof dat ik even moeder ga helpen,' zei ze en liep langs Katie en Tilda heen. Het kind protesteerde, maar Tilda leidde haar af met een pan en een lepel waarmee ze op de pan mocht slaan. Het geluid achtervolgde Rachel de trap op.

Een kwartiertje later kwam ze terug naar de keuken na het bad van haar moeder te hebben laten vollopen en haar nachtjapon en peignoir te hebben klaargelegd. Ze zag Katie op een stoel bij de gootsteen staan waar ze heel gelukkig aan het spelen was. Johnny stond tegen het aanrecht geleund met Tilda te praten die hem vrijwel net zo behandelde als een van haar eigen vier zoons; onderhand sneed ze ham voor op de broodjes. Daarna schepte ze twee borden soep op. Die zette ze met de lunchschalen waar ook aardappelsla en augurken op lagen, met twee grote glazen melk, op de ronde gepolitoerde eiken keukentafel. Vervolgens bracht ze een protesterende Katie de keuken uit zodat Rachel en Johnny in alle rust konden eten.

Johnny at met smaak, maar Rachel duwde na een paar lepels soep het bord van zich af.

'Is er iets mis mee?' vroeg Johnny met een kritische blik die Rachel vertelde dat hij heel goed wist dat er niets mis mee was. De afgelopen dagen had hij er scherp op gelet hoeveel en wat ze at en hij had haar gezegd dat het geen wonder was dat ze zo klein was, want een flink uit de kluiten gewassen muis at nog meer dan zij. Rachel voelde er weinig voor om iets tegen haar zin te eten en trok een gezicht tegen hem. Maar toch reageerde ze op zijn strakke blik door de rest van haar soep op te eten. Meer dan dat speelde ze gewoon niet klaar.

'Het helpt je vader geen steek als jij ziek wordt omdat je niet eet,' zei Johnny en at het laatste restje op. Rachel zag met tegenzin dat hij zijn glas melk ook leegdronk. Zolang zij Johnny nu kende, had Johnny nog nooit geen zin in een maaltijd gehad en zijn eetlust was enorm.

'Ik heb hoofdpijn,' antwoordde Rachel waardig.

'O ja?' Johnny nam haar kritisch op. Toen grinnikte hij. 'Wees een flinke meid en ga naar boven. Trek een spijkerbroek en een paar gympen aan. Wat jij nodig hebt, is frisse lucht.'

'Vermoedelijk heb je gelijk.'

Een wandeling trok haar wel aan en Rachel deed wat hij zei. Toen ze in de keuken terugkwam was hij net bezig nog een chocoladekoekje te verorberen.

'Als jij zo doorgaat met eten, word je nog een dikke, oude man.' Ze grinnikte plagend tegen hem.

'Geen sprake van. Mijn spijsvertering is veel te goed.' Hij veegde zijn vingers aan zijn spijkerbroek af en kwam op haar toe.

'Dat zeggen ze allemaal.'

'O ja?'

'Ja.'

'Kom mee. Het is een prachtdag.'

Johnny greep haar bij de hand en Rachel ging graag met hem mee naar buiten, de patio over en het pad naar de garage op. Daar stond zijn motor geparkeerd, naast de auto van haar moeder en de wagen die Tilda voor boodschappen doen gebruikte. Rachel haalde diep adem en snoof de frisse lucht van de beginnende herfst in. Iemand was ergens bladeren aan het verbranden. De bittere geur van rook was vaag, maar toch duidelijk waarneembaar.

Het was nog warm genoeg om zonder jasje of trui te lopen, maar het was wel een stuk koeler dan in augustus. Een sterker wordende wind woei door Rachels haar en zette de donkere takken die al hun herfsttooi van roestbruin en goud vertoonden, hoog boven hen in beweging en het leken zo net omhoog geheven armen. Rachel dronk alles om haar heen in, alles wat ze kon zien, horen en ruiken en ze knapte er duidelijk van op. Het begin van de herfst was de tijd van het jaar die haar het liefste was.

'Hier,' zei Johnny en gaf haar een helm. Rachel was zo in haar eigen gedachten verdiept geweest dat ze niet had gemerkt dat hun wandelingetje naast zijn motor was geëindigd en dat hij haar hand had losgelaten.

'O, ik geloof niet...' Rachel schudde haar hoofd tegen wat hij blijkbaar van plan was en deed een paar passen terug. Met een vermanende uitroep kwam hij achter haar aan. Hij nam haar de helm uit de handen en zette die op haar hoofd terwijl hij grinnikend op haar neerkeek.

'Vertrouw je me niet?'

'Ja, maar...'

'Goed zo.' Hij duwde de helm nog wat lager en maakte de kinband vast. Toen legde hij al haar protesten met een snelle stevige kus het zwijgen op.

'Probeer het nu eens.'

'Wat moet ik doen?' Zuchtend gaf Rachel zich over. Ze vond het onmogelijk zich tegen hem te verzetten als hij zo vleiend en charmant deed. Bovendien vertrouwde ze hem onvoorwaardelijk. Ze was er niet zo erg op gesteld om bij hem achter op de motor erop uit te gaan, maar ze kon dan wel aannemen dat haar niets zou overkomen.

'Spring er maar op.' Johnny lachte, zette zijn eigen helm op en sloeg een been over het zadel, trok de motor van de standaard en trapte hem aan, en dat alles in minder tijd dan het Rachel kostte haar helm zo te bevestigen dat hij prettig zat.

'Hoe?' Rachel moest schreeuwen om zich boven het motorlawaai verstaanbaar te maken. Haar zadel was hoog van de grond en op een of andere manier vond ze het niet netjes om er schrijlings op te gaan zitten. Voor hem was het een andere zaak, maar hij was dan ook ruim een meter tachtig.

'Denk maar dat de motor een paard is!' schreeuwde hij terug.

Rachel deed het, stapte onhandig op de ene voetsteun terwijl hij de motor met beide benen op de grond in evenwicht hield; toen sloeg ze op zijn instructie het andere been eroverheen. Plotseling zat ze achter hem, vastgeklemd tussen zijn brede rug en de leren leuning, haar dijen tegen de zijne en haar kruis tegen zijn billen gedrukt.

'Houd je vast!' riep hij achterom.

Rachel zette haar tanden op elkaar en sloeg haar armen stevig om zijn gespierde middel. Hij tilde zijn voeten omhoog en ze schoten weg. Terwijl ze over de oprit raasden en het grind alle kanten op stoof, dacht Rachel dat met een raket de lucht in gaan in vergelijking hiermee maar een tamme onderneming was.

Maar Johnny vond het duidelijk heerlijk. Ze kon de opwinding in zijn lichaam voelen toen ze zich dicht tegen zijn rug aan drukte. Ze hoorde het in zijn stem als hij iets tegen haar riep. Dus klemde ze zich zonder te protesteren aan hem vast terwijl ze over oneffenheden sprongen en bochten om gierden, zelfs al had ze het gevoel alsof ze op de griezeligste achtbaan van haar leven zat. Al moest ze er nog zo haar best voor doen, om Johnny wilde ze proberen deze vorm van vervoer leuk te vinden. Hij had zo zijn best gedaan om in haar wereld te passen dat ze dit ene ding nu wel voor hem kon doen.

Tegen de tijd dat hij weer de garage in reed, anderhalfuur later, had Rachel zelfs haar ogen open die ze aanvankelijk stijf had dichtgeknepen.

'Was dat niet heerlijk?' Hij grinnikte breed toen hij bleef staan. Rachel was blij dat ze nog leefde, maar ze lachte en knikte terwijl ze haar helm afdeed, die aan hem gaf en op de grond gleed. Toen gebeurde er iets vreemds. Haar knieën knikten en het leek of haar dijen zwijgend rebelleerden. Haar billen deden gewoon pijn. Ze wreef er eens over en kromp in elkaar terwijl Johnny de motor tot zwijgen bracht, hem op de standaard zette en de helmen ophing aan de achteruitkijkspiegels.

'Wat is er aan de hand?' Hij zag nog hoe ze over haar billen wreef. Met gefronste wenkbrauwen nam hij haar op. Rachel deed moeite tegen hem te glimlachen en liet haar hand langs haar zijde vallen.

'Ik heb zadelpijn,' zei ze, vastbesloten niet te veel ophef te maken van een pijn die erger was dan ze ooit met paardrijden gehad had.

'Ik heb je te lang meegenomen, zo'n eerste keer.' Hij klonk berouwvol.

'Eerste keer?' dacht ze en huiverde inwendig, maar bleef glimlachen terwijl ze naar het huis keek. Maar ze kon niet voorkomen dat ze onwillekeurig even in elkaar kromp toen ze een stap verzette.

'Lieverd, het spijt me.' Johnny kwam achter haar staan en tilde haar op, voor ze er enig idee van had wat hij van plan was. Even verstijfde ze, verbaasd, maar toen liet ze zich gaan terwijl hij rustig doorliep met haar als een kind in zijn armen. Dit was de man van wie ze hield en als hij haar wilde dragen, dan moest hij dat maar doen. Ze glimlachte om de luxe van dat idee en sloeg haar armen om zijn hals.

'Vergeef je het me?' Hij klonk echt berouwvol. Rachel trok even aan een krul die dicht bij zijn nek omhoogsprong.

'Ja, gekkie.'

'Na een tijdje went het wel.'

'Vast.'

'Je hoeft niet op die motor te zitten als je niet wilt.'

'Dat weet ik.'

Johnny bleef heel even staan om haar een kus te geven. Toen hij eindelijk zijn hoofd optilde en doorliep, merkte Rachel verbaasd dat hij op het bos toeliep.

'Waar gaan we heen?'

'Ergens waar ik al die pijn wat beter kan maken.'

'Dat klinkt goed.' Ze lachte tegen hem.

'Ja, hè?'

Ze waren nu aan de rand van het bos. Johnny droeg haar over het pad naar de voet van de klimboom en zette Rachel toen neer. Haar billen deden nog pijn en haar dijen trilden nog steeds, maar ze slaagde erin omhoog te klimmen zonder meer dan heel af en toe de tanden op elkaar te zetten. Toen Johnny door het gat verscheen, lag ze op haar rug op de houten vloer, met haar armen boven haar hoofd en bewonderde de zachtjes heen en weer waaiende gouden zoldering. Zo in haar spijkerbroek en een roze T-shirt, met verwarde haren, heldere ogen en roze wangen, leek en voelde ze zich niet ouder dan een jaar of achttien. Toen Johnny zich over haar heen bukte, lachte ze hem vol overgave toe. Hij bleef even op haar neerkijken, duwde een paar naar voren vallen krullen weg en viel toen op zijn knieën naast haar neer.

'Draai je om.'

'Waarom?'

'Ik zei je toch dat ik die pijn beter zou maken. De behandeling daarvoor is een flinke massage.'

'Hm.'

Rachel draaide zich om en vouwde haar handen onder haar wangen als een kussentje voor haar hoofd. Ze voelde de kracht van Johnny's handen toen hij haar gepijnigde billen begon te kneden door het denim heen, en ze gaf zich er helemaal aan over. Hij had gelijk, wat hij deed begon onmiddellijk al de pijn in haar spieren te verzachten. Of die in elk geval naar een andere plek te verplaatsen.

Het was gek, vond ze toen ze erover nadacht, hoe snel en intens hij haar behoefte aan hem kon opwekken. Geen man had ooit die uitwerking op haar gehad. Maar wanneer Johnny haar aanraakte, wilde ze seks.

Ze probeerde energie te verzamelen om zich om te draaien en hem dat te vertellen, toen zijn handen onder haar gleden en de sluiting van haar spijkerbroek zochten en vonden.

'Wat doe je daar?' vroeg ze lui terwijl hij haar gulp openritste en haar spijkerbroek omlaag begon te trekken.

'Ik denk dat de massage je meer goed zal doen als er niet zo veel tussen mijn handen en jouw huid zit.'

'O, denk je dat?'

'Ja.'

Hij trok haar haar gympen uit en liet daarna de spijkerbroek volgen. Rachel lag nog op haar buik, met haar hoofd op haar handen, alleen gekleed in haar T-shirt, een perzikkleurig nylon broekje en roze enkelsokjes met een mooi kanten randje. De lucht voelde een beetje koel tegen haar blote benen aan. De tintelende koelte werd snel verjaagd door de warmte van zijn handen toen hij ze over haar dijen omhoog liet glijden om verder te gaan met zijn taak.

Rachel moest toegeven dat zijn behandeling oneindig veel beter hielp nu ze haar spijkerbroek niet meer aan had. Ze zette een soort hoge rug op, als een poes die gestreeld wordt, toen zijn handen onder haar broekje gleden en even genoot ze van het gevoel van zijn enigszins ruwe vingertoppen tegen haar zachte huid. Maar toen verzamelde ze alle vastbeslotenheid die ze nog overhad, en draaide zich om en ging rechtop zitten.

'Beter?' vroeg hij en liet zich op zijn hielen zakken terwijl zijn handen naar voren gleden en boven op haar naakte dijen bleven rusten.

'Heel veel beter,' zei Rachel glimlachend, sloeg haar armen om zijn hals en drukte haar mond in een verleidelijke kus tegen de zijne die hij onmiddellijk enthousiast beantwoordde.

'Ik ben je iets schuldig,' zei ze eindelijk, duwde hem weg en schudde haar hoofd tegen hem toen hij wilde proberen haar weer op haar rug op de grond te krijgen.

'O ja?' Hij klonk geïnteresseerd terwijl zij zijn rits greep en die omlaagtrok. Hij leunde tegen de muur en volgde met een scheef lachje haar pogingen.

'Ja,' antwoordde ze, en stak haar hand in de opening die ze gemaakt had. Zijn glimlach verdween en zijn ademhaling ging sneller toen haar hand in zijn onderbroek wroette om haar prooi te zoeken. Tegen de tijd dat haar vingers zich eromheen sloten was hij al stijf en zo trok ze hem naar buiten. Hij had een enorme erectie die in haar hand klopte en trilde en gloeiend heet aanvoelde, ook al had ze nog niet meer gedaan dan hem vasthouden. Rachel kneep even als een soort proef en werd beloond door een plotselinge tinteling in Johnny's ogen terwijl hem het bloed naar de wangen steeg. Terwijl ze haar hoofd naar hem toe boog, sloot hij zijn ogen en balde zijn vuisten. Toen vond haar mond hem en ze begon erop te zuigen terwijl Johnny zachtjes kreunde.

Rachel vond dat zo'n mooi geluid dat ze ermee doorging.