Hoofdstuk 37

Ondanks Rachels duidelijke aarzeling om hem alleen te laten, stuurde Johnny haar toch met haar zuster en hun vriendin weg zodat hij die middag vrij was. Toen nam hij zijn motor die inmiddels nieuwe banden had. Hij moest een paar dingen doen en had veel om over na te denken. Glenda's gezicht en de gezichtjes van haar kinderen achtervolgden hem. Hij moest er maar steeds aan denken wat hij had kunnen doen, had moeten doen om de moord te voorkomen. Hij had Glenda niet vermoord, evenmin als destijds Marybeth, maar op een of andere manier voelde hij zich schuldig alsof hij toch iets te maken had met hun dood.

Hij was nog steeds niet achter het 'waarom' van de moorden net zo min als hij zich had afgevraagd wie het dan wél geweest kon zijn. Maar hij voelde, volkomen instinctief en niet te verklaren, dat hij op een vreemde manier met die moorden te maken had.

Hij verdiepte zich in het verleden, in die tijd jaren terug met Marybeth. Zij was een knap lief ding geweest, slank, blond en aantrekkelijk, echt het type vrouw waar hij voor viel. Haar familie waren welgestelde mensen in Tylerville en behoorden tot de country club. Marybeth was hun jongste en erg verwend. Ze kreeg alles wat ze hebben wilde totdat ze Johnny Harris wilde hebben.

Voor het eerst in haar leven - dacht hij - hadden haar ouders nee gezegd. Marybeth weigerde zich daarbij neer te leggen.

Ze was een lief meisje geweest, heel jong en dom, haar hoofd vol dwaze dromen - ze wilde actrice of mannequin worden, misschien zelfs stewardess bij een luchtvaartmaatschappij (volgens haar was dat een minstens even flitsend beroep als de andere twee). Johnny was diep onder de indruk van haar uiterlijk geweest en haar bereidwilligheid om achter de rug van haar ouders om afspraakjes met hem te maken. Ze was in zekere zin onschuldig maar erg vurig en hartstochtelijk, waarvan hij met het egoïsme van de jeugd ten volle had geprofiteerd.

Nu hij eraan terugdacht was het duidelijk te zien dat hij haar eerste verzet tegen het fluwelen-handschoenen-regime van haar ouders was geweest. Maar zo'n typische tienerstreek had haar toch niet het leven moeten kosten - en toch was dat om een of andere reden het geval geweest.

Glenda was een heel andere kwestie. Hij was nooit werkelijk verliefd op Glenda geweest, en zij ook niet op hem. Als kinderen waren ze bevriend geweest, speelkameraadjes hun hele lagere schooltijd lang en ook in het begin van de middelbare school. Wat later werden ze zo af en toe geliefden, maar alleen als ze zin hadden en er niemand anders beschikbaar was. Toen hij uit de gevangenis kwam, waren ze weer bevriend geraakt en gingen af en toe met elkaar naar bed. Zij was even fel als hij, maar geen van beiden had zich ooit wijsgemaakt dat het liefde was. Toch was hij op zijn manier op haar gesteld geweest, en zij op hem.

Evenmin als Marybeth had Glenda het verdiend te sterven. Die kinderen hadden niet verdiend van hun moeder beroofd te worden.

Wat waren nu de feiten? Er waren twee vrouwen dood, vermoord door dezelfde moordenaar. Een moordenaar die eens in de elf jaar toesloeg. De jaren die tussen die twee moorden lagen, had hij, Johnny, van de gastvrijheid van de staat genoten. Wat hadden die twee vrouwen gemeen, voor zover hij het kon bekijken? Ten tijde van hun dood had hij met beiden geslapen. Bij die gedachte liep er Johnny een koude rilling over de rug.

Want nu was het Rachel. Rachel voor wie hij de maan van de hemel zou hebben geplukt, plus de sterren en de zon, als ze het gevraagd had. Rachel die meer voor hem betekende dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Zijn tienerseksfantasieën over het slapen met zijn knappe lerares waren niet meer dan dat geweest, maar Rachel zelf was echt, een lieve, zachte, moedige, introuwe vrouw die hem betoverde nu haar liefde de koude gevangenis van zijn hart ontsloot.

Rachel hield van hem. Die paar woorden waren de mooiste poëzie die hij ooit had gehoord.

Maar bevond ze zich daardoor in gevaar? Liep er ergens een gek rond die vrouwen vermoordde om wie hij gaf? Of bestond er een ander verband tussen de slachtoffers waarvan hij niets af wist? Het geheel was zo absurd, zo'n nachtmerrie, zo krankzinnig dat hij er geen raad mee wist.

Maar bij de gedachte dat Rachel in gevaar zou verkeren, keerde hij zijn motor bijna en snelde bijna naar haar terug als een hert dat in het bos het geweer van de jager had gehoord.

Alleen logica weerhield hem. Er lagen elf jaar tussen die beide moorden. Het was niet waarschijnlijk dat er nu weer een zou plaatsvinden, binnen een week van de vorige. Misschien gebeurde het nooit meer. Misschien was Marybeth vermoord door een rondzwervende psychopaat (Rachels lievelingstheorie) en was de moord op Glenda alleen maar een goede kopie van de eerste. Misschien was Tom Watkins slimmer dan hij eruitzag. Of misschien - God mag weten wie! De mogelijkheden waren talloos.

Nee, hij geloofde niet écht dat Rachel gevaar liep. Maar hij had zich wel eens eerder vergist. En het leven had hem geleerd op zijn hoede te zijn.

Als hij de schakel was, wie wist dan iets van Rachel en hem af afgezien van haar familie? Rachels moeder die hij alleen kende als een afkeurende stem door de telefoon, en haar zuster Becky die in haar klas op school het populairste meisje was geweest. Becky was niet zo klein als Rachel, maar levendiger; ze wist dat ze aantrekkelijk was, meer het soort vrouw dat allerlei soort mannen interesseerde. Hij had Becky altijd vanuit de verte bewonderd - haar fysieke eigenschappen die dezelfde waren als die van haar zuster, waren de soort die hem aantrokken - maar hij had toch altijd Rachel willen hebben. Tussen hem en Rachel had altijd een soort verstandhouding bestaan, een niet te beschrijven vonk.

Geestverwanten. Dat waren ze. Johnny trok even wrang zijn lippen op toen hij daarover nadacht. Wat hopeloos romantisch - en stom - klonk dat. Hij had vaak gehoord dat de liefde sterke mannen op de knieën dwong en hun hersens uitschakelde. Misschien moest hij er nog maar eens over nadenken voor hij zijn haar liet knippen.

Maar hij sloot Rachels moeder en zuster uit bij het nagaan van personen die haar kwaad toewensten. Als die een moord begingen, zouden ze hém doden.

Bovendien was Glenda een grote, sterke vrouw geweest. Er moest heel wat kracht voor nodig zijn geweest om haar zo snel en gemeen te vermoorden.

De kracht van een man.

Bestond er hier in de buurt een man die hem zo haatte dat hij de vrouwen in zijn, Johnny's, leven vermoordde zodat die er de schuld van zou krijgen?

Johnny moest er bijna om lachen. Verrek, dat sloeg op het grootste deel van de inwoners van het stadje.

Het was een raadsel. Hij dacht erover na, bekeek het van alle kanten en vond geen oplossing. Het enige dat hij wist was dat er twee vrouwen op wie hij gesteld was geweest, op beestachtige wijze vermoord waren. Was hij de schakel tussen hen die hun dood had veroorzaakt?

Als die theorie juist was - en er waren vele theorieën - dan was Rachel in gevaar. Hij kon een eind aan zijn omgang met haar maken - om haar te beschermen was hij tot alles bereid - maar terwijl hij erover nadacht, kwam het bij hem op dat het onheil al was geschied. Ongeveer een derde van de inwoners van het stadje was er getuige van geweest dat zij elkaar in de rouwkamer bij de hand hadden genomen.

De andere twee derden zouden het vanavond om etenstijd allemaal weten. Tylervilles roddelcircuit werkte feilloos en snel.

Al was het alleen maar om zijn eigen angst tot bedaren te brengen besloot Johnny naar Wheatley te gaan, te wijzen op het gevaar dat Rachel misschien liep en eens te horen wat de politieman ervan dacht. Hoewel hij een beroep had dat Johnny verachtte, was de man toch wel een goede kerel. Je kon hem vertrouwen en hij beschikte over gegevens die Johnny niet had. Misschien wist hij of er een andere schakel tussen de vermoorde vrouwen bestond waardoor Rachel helemaal geen gevaar liep. Misschien ook niet.

Maar misschien, heel misschien, liep er inderdaad iemand rond die de vrouwen in zijn leven wilde vermoorden.

Rachel was deze middag bij haar zuster en haar vriendin. Ze zou dus veilig zijn. Johnny besloot de zaak snel af te handelen zodat hij tegen het donker terug kon zijn. Duisternis bracht gevaar mee en hij zou haar tot de ochtend aanbrak niet meer uit het oog verliezen. Als het nodig was, zou hij Rachel zijn leven lang niet meer uit het oog verliezen.

De volgende dag was zondag, met die vreselijke lunch die zo veel voor haar betekende. Johnny trok een vies gezicht. Hij zou tegenover haar moeder zitten aan een tafel vol zilver, porselein en kristal. Hij had een vermoeden dat Elizabeth Grant de maaltijd zo ingewikkeld mogelijk zou maken, alleen om hem in verlegenheid te brengen.

Nou, ze moest haar best maar doen. Al zou hij het nooit tegenover een andere levende ziel willen toegeven, zelfs niet tegenover Rachel, toch had hij zich op deze mogelijkheid voorbereid. Sinds Rachel in zijn leven was teruggekomen, zat hij tot 's avonds laat in Emily Posts etiquetteboek te lezen.

Hij wilde zijn best doen haar niet in verlegenheid te brengen, en zijn best was meestal heel goed.

Hij was ook van plan zijn best te doen haar in leven te houden.

Wanneer dit alles voorbij was - als het ooit voorbij zou gaan - dan had hij een nieuwe kans. De politie geloofde nu dat hij onschuldig was, niet alleen op de moord op Glenda, maar ook aan die op Marybeth. Hij moest eens met zijn advocaat gaan praten en daarom reed hij nu naar Louisville. Hij wilde de schandvlek van die eerdere veroordeling uitgewist hebben.

Het leek of het lot dat gezien had hoeveel goeds het uit zijn leven kon weggrissen, nu was begonnen dingen terug te geven.