Hoofdstuk 38

Rachel voelde zich nog steeds enigszins gegriefd door Johnny toen zij en Becky Kay bij haar flat afzetten. Hij moest verdriet hebben na de begrafenis van Glenda en ze had gedacht dat hij haar nodig zou hebben om hem te troosten. In plaats daarvan had hij haar met Becky weggestuurd, na haar even afwezig in haar hand te hebben geknepen; hij zei dat hij die middag iets zakelijks af te wikkelen had. Rachel kon zich niet voorstellen wat dat zou kunnen zijn, want hij werkte voor haar en wegens de begrafenis was de ijzerwinkel die dag gesloten. Hij had haar zelfs geen afscheidskus gegeven.

Rachel was verbaasd en schaamde zich toen ze ontdekte dat ze dit zo erg vond.

Ze wist dat hij van haar hield, wist het met heel haar hart, geest en ziel, al had hij het nooit met zo veel woorden gezegd. Maar hun liefde was zo pril, zo ongelooflijk, zo opwindend en wonderbaar dat ze elke minuut die ze niet samen doorbrachten verspild vond.

Hij dacht daar kennelijk anders over.

'Willen jullie niet even binnenkomen? Ik heb een heerlijke kruidenthee.' Kay stapte uit en wendde zich glimlachend tot Rachel en Becky. Rachel keek haar eigenlijk nu pas voor het eerst in jaren eens goed aan en constateerde verbaasd dat Kay, die het grootste deel van haar jeugd en tienerjaren een muurbloem was geweest, nu leek op te bloeien. Ze had kleur in haar gewoonlijk zo bleke gezicht, alsof ze wat aan gymnastiek deed, of veel in de buitenlucht was, of zo. Ze was opgemaakt, wat meestal niet het geval was, en er hing een zware parfumlucht om haar heen. Ze had haar van nature onopvallende bruine haar een donkerrode tint laten geven en droeg een chic appelgroen pakje. Ze had altijd een neiging tot molligheid en was nog steeds wat gevuld, maar op een aantrekkelijke manier en Rachel vroeg zich af of ze op dieet was geweest. Ze was de laatste tijd zo in haar eigen leven opgegaan dat zulke veranderingen hadden plaatsgevonden zonder dat zij ze had opgemerkt.

'Nee, dank je,' zeiden beide zusters tegelijkertijd, alle twee afkerig van kruidenthee. Toen keken ze elkaar even aan en lachten. Kay schudde haar hoofd tegen hen en verdween in de hal van haar flatgebouw.

'Kay ziet er goed uit, hè? Zou ze verliefd zijn?' vroeg Becky terloops terwijl ze van het parkeerplaatsje wegreed en op weg ging naar Walnut Grove. Zij bestuurde Rachels wagen, want ze had te veel ervaring met haar zusters rijstijl om als passagier met haar mee te rijden.

'Ik zat me net hetzelfde af te vragen.'

Becky lachte. 'Maar wie in 's hemelsnaam? De enige twee vrijgezellen in dit stadje vechten om jou.'

'Bedoel je Johnny en Rob?' Rachel keek even naar Becky. 'Er zijn toch wel meer vrijgezellen dan alleen die twee in Tylerville.'

Becky schudde haar hoofd. 'Ik heb zo eens rondgekeken, en ik kon er geen ontdekken. Jij hebt het vermoedelijk nooit gemerkt, maar ik ben lang genoeg weg geweest om nu de dingen anders te bekijken. Jonge mannen met enige ambitie gaan allemaal al vroeg uit Tylerville weg, en als ze terugkomen, dan is het met een vrouw en een sleep kinderen.' Becky glimlachte wat droevig, en Rachel dacht eraan waarom haar zuster naar vrijgezellen uitkeek.

'Ben je van plan in Tylerville te blijven, Beek? Als - als alles voorbij is?'

'De scheiding, bedoel je? Je mag het woord wel uitspreken - ik heb geleerd ermee te leven. Ik zal gauw een gescheiden vrouw zijn. Niet te geloven, hè?' Ze lachte wat cynisch.

Rachel schudde haar hoofd. 'Het kan soms raar lopen in het leven, hè?'

'Zoals jij die thuisbleef terwijl je altijd van plan was grote reizen te maken, de wereld te zien en allerlei avonturen te beleven? Terwijl ik - ik dacht dat ik verliefd zou worden, trouwen, kinderen krijgen en ze hier in Tylerville laten opgroeien en nooit van huis zou weggaan. We hebben geen van beiden gekregen wat we verwachtten, hè?'

'Je hebt dat huwelijk en de kinderen gehad.'

'Maar het liep anders dan ik gedacht had. Ook toen alles tussen Michael en mij nog goed was, was het toch - och, het bevredigde me niet! Alles draaide altijd om hém. Zijn carrière, zijn kleren, zijn sociale leven. Ik dacht maar steeds: en ik dan?'

'Ik wist niet dat je er zo over dacht. Ik dacht altijd dat je stapelgelukkig was.'

'Dat weet ik. Ik wilde dat jullie dat allemaal dachten, jij en moeder en pappa. Ik wilde dat iedereen dacht dat mijn huwelijk een enorm succes was. Ik heb zo'n spijt gehad dat ik hem van je heb afgenomen, Rachel. Hield je erg veel van hem?'

'Niet half zoveel als ik destijds dacht.'

Ze zwegen en dachten aan vroeger. Toen wierp Becky Rachel een plagende blik toe.

'Ik moet wel zeggen dat jij weet wie je kiest. Johnny Harris is een stuk.'

'Een stuk?' Rachel moest lachen. Becky klonk als een van haar tienerleerlingen.

'Ja, heus,' hield Becky vol. 'Ik had hem al zo lang niet gezien dat ik vergeten was hoe hij eruitzag. Hij kwam twee jaar na ons, maar mijn vriendinnen en ik vonden hem altijd de knapste jongen van de school. Was hij maar niet zo wild geweest! En nu is hij een man en absoluut het einde - fantastisch! Zo enorm sexy, en de manier waarop hij iemand aankijkt - tjonges! Ik had best zelf een verhouding met hem willen hebben.'

Rachel keek even naar Becky en klemde haar handen op haar schoot in elkaar. 'Dit is meer dan een verhouding, Becky. Dat weet ik eigenlijk wel zeker.'

'Hoeveel meer?' Becky klonk opeens ernstig.

'Veel en veel meer. Ik houd zo veel van hem dat ik er bijna ziek van word.'

'Je denkt toch niet aan een huwelijk, is het wel, Rachel?'

Rachel haalde haar schouders even op. 'Hij heeft me niet gevraagd, dus dat kan ik niet zeggen.'

'Toe nou, Rachel Elizabeth. Ik ken je veel te goed. Jij denkt wel aan een huwelijk, hè?'

'Misschien.'

'Je kent alle hindernissen even goed als ik.'

'Ja.'

'Dan zeg ik niets meer. Behalve dat het huwelijk al moeilijk genoeg is wanneer de mensen in kwestie alles mee hebben - zoals ik van Michael en mij dacht. Ik moet er niet aan denken al van het begin af met moeilijkheden te moeten kampen.'

'Dat begrijp ik.'

Stilte.

'Rachel?'

'Ja.'

'Even een antwoord op je vraag van daarnet. Ik ben van plan een tijdje thuis te blijven, in Tylerville. Het is goed voor moeder de kinderen om zich heen te hebben, en het is goed voor de kinderen dat ze moeder hebben. En het is ook goed voor mij. Dus - als je erover denkt om weg te gaan, dan ben je vrij. Ik houd de zaak wel in de gaten totdat jij terugkomt.'

Rachel keek Becky even verbaasd aan. 'Je kent me te goed, Becky.'

'Hoe zou je anders met Johnny Harris kunnen trouwen? Hij is geen type om hier te blijven hangen en ik zie zelfs niet hoe hij dat zou kunnen doen als hij het wilde. Het kan de meeste mensen hier niet schelen of hij schuldig is of niet. Ze vinden hem schuldig, en niets of niemand verandert daar iets aan.'

'Dat weet ik. Daar heb ik over nagedacht.'

'Als je dus vastbesloten bent het te doen, maak je dan geen zorgen dat je het om vader en moeder niet kunt doen. Jij hebt je deel bijgedragen. Nu is het mijn beurt.'

'Misschien komt het nooit zover. Maar toch in ieder geval bedankt.'

'Graag gedaan.' Becky lachte tegen Rachel en vestigde toen haar blik weer op de weg. Even later keek ze haar zuster van opzij aan. 'Rachel?'

'Ja?'

'Je weet toch zéker dat hij geen psychopatische vrouwenmoordenaar is met een dr. Jekyll en mr. Hyde-complex die graag hamburgers van zijn vrouwen maakt, hè?'

Ondanks Becky's poging de zaak luchtig te houden, voelde Rachel de ernst achter haar opmerking.

'Ik weet het zeker,' zei ze kalm.

Becky zei niets meer.

Toen ze bij Walnut Grove arriveerden, was Rachel plotseling erg blij dat ze niet met Johnny was meegegaan. Michaels zwarte Lexus stond op de oprit en hij stond ernaast. De meisjes, met Tilda achter zich, hadden zich enthousiast op hun vader geworpen.

Becky keek strak naar Michael en bleef met zo'n ruk stilstaan dat het leek of Rachel in een van haar ergste buien achter het stuur van de Maxima zat. Even, heel even maar, zat Becky door de voorruit naar haar gezin te staren en zei geen woord.

'Als ik hem zie, word ik al misselijk,' zei ze toen. Voor Rachel iets anders kon doen dan haar zuster even meevoelend aankijken, klemde Becky haar lippen op elkaar en stapte uit.

Zodra ze dat deed, lieten Loren en Lisa Michael staan en kwamen op haar toegerend. Katie zat op Michaels arm en bleef daar zonder protest zitten.

'Mam, pappa zegt dat jullie gaan scheiden!' Loren bleef vlak voor Becky staan en keek haar beschuldigend aan.

'Hij zegt dat we op een school hier moeten worden ingeschreven, omdat we een tijdje bij oma en tante Rachel blijven!' Lisa klonk even erg van streek als Loren.

Rachel liep om de auto heen naar Becky en zag hoe haar zuster verbleekte; ze voelde zich erg hulpeloos. Ze kon niets doen om deze slag voor haar zuster of nichtjes te verzachten.

'Lieverds, pappie en ik praten nog over een scheiding.' Becky legde een hand op een schouder van elk van haar dochtertjes. 'Maar we hebben nog niet voor honderd procent besloten.' Ze wierp Michael die nu met Katie op de arm op haar toeliep, een woedende blik toe.

'Het is het beste ze de waarheid te vertellen, Becky,' zei Michael.

Becky klemde haar lippen steviger op elkaar en haar ogen schoten vuur, maar ze schonk onmiddellijk weer al haar aandacht aan haar dochtertjes.

'Op het ogenblik lijkt het er veel op dat pappie en ik gaan scheiden, dus is het misschien het beste om jullie beiden op een school hier in te schrijven. Lijkt je dat niet leuk? Dan blijven we hier bij oma en tante Rachel en jullie gaan naar een school die vlak naast de school ligt waar tante Rachel lesgeeft.'

'Bedoel je dat we dan nooit meer naar huis gaan?' vroeg Lisa en sperde haar ogen wijd open.

'En hoe moet het dan met onze vriendinnetjes?' Het leek of Lisa op het punt stond in tranen uit te barsten.

'En ons speelgoed?'

'En Rumsley?' Rumsley was de poes van de meisjes die nog bij Michael was.

'Rumsley halen we natuurlijk hierheen. En ook al jullie spullen. En jullie kunt bevriend blijven met je kameraadjes in Louisville en hier tegelijkertijd nieuwe maken.' Becky probeerde wanhopig de situatie een positieve kant te geven.

'Ik wil naar huis!'

'Geef je dan niets om ons?'

'Ik wil niet dat pappie en jij gaan scheiden!'

'Ik haat je!'

Lisa barstte in tranen uit en holde naar het bosje achter het huis. Loren begon ook te huilen en rende haar zusje achterna.

'Dat heb je prima aangepakt,' zei Michael sarcastisch, liep op Becky toe en gaf haar Katie.

Becky verstijfde. Rachel werd nijdig omdat hij haar zuster zo minachtend behandelde, maar ze zou liever haar tong afbijten dan iets te zeggen. Het ging om het leven van haar zusje, het was haar zusters zaak, en het beste dat zij voor Becky kon doen was haar mond houden en haar helpen wanneer dat nodig was.

'Ik pakte dat prima aan? Hoe kon jij het ze zo plompverloren vertellen? Ik wilde wachten tot we het zeker wisten...'

'We weten het zeker.' Michaels stem klonk bruusk.

Becky verbleekte. Rachel stak zwijgend haar armen uit en nam Katie van haar zuster over; ze nam het kleintje mee een paar passen verderop om naar een stel eekhoorntjes te kijken die daar om een boomstam heen speelden. Rachel was nog dichtbij genoeg om te zien en te horen wat er gebeurde. Ze was van plan haar zuster ongemerkt in de gaten te houden voor het geval Becky hulp nodig had. In deze stemming was Michael een vreemde en Rachel had er geen idee van waar hij nu toe in staat zou zijn.

Becky sloeg haar armen huiverend over elkaar en staarde omhoog in het gezicht van haar man.

'Hoe kun je ons vieren zo maar weggooien?' Becky's stem brak terwijl ze de woorden uitte. Rachel kreeg kramp in haar maag uit meegevoel.

Michael leek alleen nog ongeduldiger te worden. 'Doe niet zo melodramatisch; dat doe je altijd. Mijn dochters blijven mijn dochters, en ik ben ervan overtuigd dat we een goede bezoekregeling kunnen treffen. Jij weet evengoed als ik dat ons huwelijk een vergissing was. Het is al jaren niet goed meer. Nu heb ik een ander gevonden met wie ik wil trouwen. Waarom laat je de zaak toch niet rusten voordat je de kinderen nog erger kwetst.'

'Voordat ik ze nog erger kwets...!' Becky was sprakeloos.

'Dit zou heel pijnloos kunnen verlopen als jij eens ophield zo verdomd hysterisch te doen. Ik heb al een koper voor het huis, en wel tegen een prijs die met de huidige situatie op de huizenmarkt erg goed te noemen is, dat wil ik je wel zeggen. Vergeet dan niet wat ik bereid ben je te geven om snel een eind aan al deze onzin te maken, en dan beschik je over een aardig sommetje. Maar dan moet je wel ophouden met dat gedramatiseer. En natuurlijk zal ik de kinderen blijven onderhouden.'

'Ik vraag me af of ik je ooit echt gekend heb,' fluisterde Becky met een gezicht dat even wit was als Rachels blouse. 'Ik geloof het niet. Kom hier alsjeblieft niet meer. Als je me iets te zeggen hebt, zeg dat dan maar tegen mijn advocaat. Ik bel je maandag wel op kantoor om je te vertellen wie dat is.'

'Ik dacht dat we hadden afgesproken dat je de mijne zou nemen.'

'Jij wou dat. Ik niet. Ik vind het niet zo'n goed idee.'

'Becky...' Michael klonk ongeduldig.

'Ga alsjeblieft weg,' zei Becky met gesmoorde stem; Rachel merkte dat ze op het punt stond te gaan huilen. Terwijl ze sprak had Becky zich van haar man afgewend. Rachel zag haar zusters bleke gezicht en wanhopige ogen toen ze blindelings op het huis toeliep, en ze werd woedend.

'Probeer haar eens wat tot rede te brengen, wil je, Rachel?' vroeg Michael die naast haar kwam staan en Becky nakeek. Rachel hield Katie wat steviger vast, maar die zoog voldaan op haar duim. Toen keek ze Michael ongelovig aan.

'Wat ben jij een rotzak,' zei de vrouw die vrijwel nooit dat soort woorden gebruikte en Michael keek haar plotseling met grote ogen aan. 'Mijn zuster boft dat ze van jou af is. En ga nu van ons land af of ik bel de politie.'

Toen keerde ook zij Michael de rug toe en liep weg.

Een paar minuten later, nog steeds ziedend van woede, keek ze uit een raam aan de voorkant en zag de zwarte Lexus de oprit af scheuren en verdwijnen.

Rachel was van plan geweest om die avond naar Johnny's flat te gaan zoals gewoonte was geworden, maar om een uur of zeven was het duidelijk dat ze niet weg kon. Becky en de kinderen waren nog zo van streek dat ze ze niet in de steek kon laten. Zoals te verwachten was gaven Loren en Lisa hun moeder de schuld van de hele toestand en ze konden niet tegen haar praten zonder dat het in geschreeuwde beschuldigingen ontaardde en iedereen hysterisch in tranen uitbarstte. Rachel moest maar proberen haar oudste nichtjes de situatie uit te leggen, ze te troosten en Katie af te leiden terwijl Elizabeth Becky zo veel mogelijk hielp.

Te midden van dat alles ging de telefoon.

Rachel nam op. In de gang naast de keuken pakte Katie een van de kleurpotloden die Rachel haar gegeven had en begon rode kringen op het goud moiré behang te maken. Rachel nam haar het kleurpotlood af en onmiddellijk begon de kleuter te gillen. Zuchtend sprak Rachel in de hoorn terwijl Katie wegliep.

'Waar ben je?' zei de stem aan de andere kant zonder inleiding, zodra zij hallo had gezegd.

Toen ze het bevelend gegrom herkende voelde Rachel zich onmiddellijk een stuk beter. Alleen al het horen van Johnny's stem kalmeerde haar.

'Ik kan vanavond niet komen,' zei ze zachtjes, want ze wilde niet dat haar oudste nichtjes die aan de keukentafel melk met koekjes zaten te drinken en eten, ook haar moeder die met Becky in de bibliotheek was, moest dit gesprek niet kunnen afluisteren. 'Er is hier een crisissituatie.'

'Wat voor crisis?' Johnny's stem werd scherper.

'Michael heeft de meisjes verteld dat hij en Becky gaan scheiden en iedereen is over zijn toeren. Ik moet vanavond echt thuisblijven.'

'O.' Stilte. Toen vroeg hij met een hoopvolle klank in zijn stem: 'Betekent dat dat ik zondag niet hoef te komen lunchen?'

Rachel moest lachen. 'Nee, o, nee.'

'Daar was ik al bang voor,' zei hij somber. 'Twee uur, goed?'

'Ongeveer kwart voor. En Johnny...

'Ja?'

'Maak je niet zo dik. Moeder eet je niet op.'

'Dat kan jij gemakkelijk zeggen.' Maar er klonk humor in zijn stem. Rachel glimlachte.

'Ik houd van je,' zei ze met haar mond vlak bij de hoorn.

'Hmmm.' Verder dan dat kon hij nog niet komen. Toen op een iets andere toon voegde hij eraan toe: 'Rachel?'

'Ja?'

'Wil je iets voor me doen?'

'Alles, behalve de lunch afzeggen.'

'Dat niet.' Hij lachte. Dat hoorde ze over de lijn. 'Maar ga vanavond niet uit, wil je?'

'Waarom niet?'

Ze hoorde hem aarzelen. 'Ik heb vandaag eens goed nagedacht. En het kwam bij me op dat Marybeth en Glenda althans één ding gemeen hadden: mij.'

'En dus?'

'En dus - dat slaat ook op jou. Ik weet niet of ze vermoord werden om iets dat met mij te maken heeft. Ik vind het vreselijk dat te denken. Maar wat jou betreft, wil ik absoluut geen risico's nemen. Blijf vanavond dus binnen, ja?'

'Goed.' Rachel dacht na over wat hij daar zei. Het was zo duidelijk en het was toch nooit bij haar opgekomen. Als - en dat was maar helemaal de vraag - de moorden op een of andere manier op Johnny gemunt waren, dan was zij nu inderdaad een mogelijk doelwit. Dat idee bezorgde haar koude rillingen.

'Beloof je het?'

'Natuurlijk.' Ze meende het. Niets en niemand had haar nu het huis uit kunnen krijgen.

'Goed zo. Verstandige meid.' Hij klonk voldaan. 'Dan zie ik je morgen aan de lunch. Zorg goed voor Becky en de kinderen - en jezelf.'

'Dat doe ik. Dag.'

'Dag.'

Hij hing als eerste op. Rachel hield de hoorn wat langer in de hand. Ze hield zo veel van hem dat het pijn deed, en meer dan wat ook zou ze nu bij hem in de flat willen zijn, samen spaghetti eten, of dansen, of praten, of....

'Rachel, wie was dat?' Elizabeth stak haar hoofd om de hoek van de bibliotheekdeur.

'Johnny, moeder. Hij verheugt zich op morgen.'

'O, ja?' Elizabeth keek of ze iets zuurs proefde maar na een blik op Rachels gezicht zei ze niets meer over het onderwerp. 'Denk je dat de kinderen nu als verstandige wezens tegen hun moeder kunnen praten zonder steeds weer driftbuien te krijgen?'

Rachel haalde haar schouders op. 'Wie weet?' zei ze en wachtte tot Elizabeth zou zien hoe fraai Katie het behang had versierd. Maar Elizabeth keek er maar vluchtig naar en trok zich weer terug. Rachel liep de keuken in en probeerde de meisjes over te halen mee naar de bibliotheek te gaan.