Hoofdstuk 26

De jaarlijkse picknick in Tylerville ter gelegenheid van Labor Day werd op zaterdagavond gehouden en zoals gewoonlijk kwam bijna de hele stad opdagen. Het was een groot feest dat om precies zes uur begon met een optocht en om twaalf uur 's nachts eindigde met een schitterend vuurwerk. Een band uit het stadje speelde alles van 'country' tot 'rock classics' en stond in een muziektent midden op het stadsplein opgesteld. Tieners zaten met hun benen gekruist op dekens of lagen languit op het gras voor de muziektent en schreeuwden om verzoeknummers. De straten in de omgeving waren afgezet voor het verkeer en jonge kinderen holden overal achter elkaar aan rond en ontweken hun vertwijfelde ouders met het grootste gemak. Volwassenen aten van een in elkaar geflanst maal in de garage van de nieuwe brandweerkazerne, vlak bij het plein. De hoogtepunten van de avond waren de door de Tylerville Civic Club gesponsorde jacht op een ingevet varken, en een reisje met een heteluchtballon voor het schijntje van een dollar. Tegen de tijd dat Rachel om kwart voor zeven arriveerde, stonden er voor de ballontocht zeker al honderdenvijftig man in de rij. Niemand vond het blijkbaar erg dat de vastgebonden ballon maar ongeveer zes meter de lucht in ging voor hij weer omlaag werd gehaald voor de volgende groep passagiers.

Rachel was met Rob, Becky met haar dochters, en haar moeder. Ze had er wel even over nagedacht of ze Robs uitnodiging zou aannemen, maar toen hij heel keurig de rest van haar familie ook mee vroeg, zag ze geen enkele reden meer om hem te weigeren. Becky had de afleiding van een uitje hard nodig, en haar dochtertjes die wilder dan gewoonlijk waren door de crisis die hun jonge leventje onderging, waren eraan toe een uitweg voor hun overtollige energie te vinden. Al deed Rachels hart pijn om Johnny, toch dwong ze zich daar niet verder over na te denken. Het zou wel overgaan - het moest. Haar moeders woorden en raad niet alleen te denken aan wat je graag wilde - erop gericht niet alleen aan Johnny's schuld of onschuld te denken, maar ook aan de gevolgen op de lange duur van een verhouding waar ze nu aan zouden willen beginnen - waren op vruchtbare grond gevallen.

'Tante Rachel, mogen we met de ballon mee?' Loren van vijf trok opgewonden aan Rachels hand.

'Als we gegeten hebben,' zei Becky snel voor Rachel kon toegeven. Rachel had de oudste meisjes die middag meegenomen naar de bioscoop terwijl Becky en Michael verder overlegden. Elizabeth die op de twee jaar oude Katie paste, liet aan Rachel doorschemeren dat het bezoek geen succes was geweest. Een kwartier nadat ze waren begonnen, was Becky in tranen naar haar kamer boven gehold, en Michael had ijzig beloofd de volgende dag weer terug te komen. Maar toen Rob hen kwam afhalen voor de picknick was Becky weer zichzelf en, afgezien van enigszins rode ogen, had een vreemde niet aan haar kunnen merken dat er iets mis was. Rob was door Rachel op de hoogte gebracht en bewonderde Becky's moed en tijdens de rit naar het stadje en de wandeling naar het plein probeerde hij iedereen op te vrolijken met het vertellen van soms afgezaagde grappen. Toen ze zich bij de anderen aan de eettafels schaarden had Rachel het gevoel dat, als ze nog naar één zo'n idiote grap moest luisteren, ze haar papieren beker met ijsthee op zijn hoofd zou omkeren.

Maar Becky ontspande zich en glimlachte zelfs om zijn onzin. Het kwam bij Rachel op dat ze misschien weer gevaar liep haar vriend aan haar zuster te verliezen. Maar meteen kwam daarbij de gedachte boven dat ze het dit keer, met deze man, niet erg zou vinden.

'Katie, nee! Dat is erg warm!' Rachel greep naar het handje van haar jongste nichtje dat een uitval deed naar de verzilverde koffiepot die aan het eind van een lange zwaar beladen tafel stond. Ze kreeg de peuter nog net op tijd te pakken, zette haar op haar heup en leidde haar af met een koekje dat ze van de tafel met de dessertschotels afpakte. Ze kostten vijfentwintig cent per stuk, maar de rij ervoor was te lang en ze besloot Katie haar lekkernij nu te laten opeten en wanneer ze voor haar eigen diner moest betalen, te bekennen wat ze gedaan had en ervoor te betalen.

'Zal ik haar even overnemen, Rachel,' mompelde Becky toen Rachel bij haar familiegroep terugkwam. Katie, met chocoladevlekken om haar mond en een en al lach, schudde heftig haar hoofd tegen haar moeder.

'Katie bij tante Wachel blijven,' zei ze beslist. Rachel lachte en knuffelde haar nichtje; ze vond het zelfs niet erg toen Katie met een kleverig handje over haar wang streek. Becky schudde haar hoofd en nam een papieren servetje om de ergste vlekken in de buurt van haar mond weg te vegen. Toen ze daarmee klaar was, was het papier zo vies dat ze alles alleen maar erger had gemaakt als ze Rachels wang er ook mee schoon had willen maken.

'Ze heeft chocolade op je gezicht gesmeerd,' fluisterde Rob tegen Rachel toen haar moeder even Becky's aandacht opeiste.

'Och, laat maar. Ik was het wel af.'

Rob nam zijn eigen servet om de chocolade van Rachels gezicht af te vegen en ze lachte tegen hem omdat hij zo veel moeite deed.

'De kinderen van je zuster zijn echt reuzeleuk,' zei hij.

'Ja, hè?' Rachel kuste Katie's mollige babywang om het te bewijzen en nam een bord om voor zichzelf aan het buffet op te scheppen. Om haar heen riepen vrienden en kennissen groeten naar de drie Grant-vrouwen, en er werden allerlei opmerkingen gemaakt over Becky die niet zo vaak meer in Tylerville kwam, en over haar kinderen. Becky zag er in haar langer groene zonnejurk erg lief uit, met de blote schouders en rug. Rachel had een donkerblauw schort met een felgeel T-shirt aangetrokken en zag nu hoeveel aandacht Becky aan alle kanten trok. Als Michael geen interesse meer in zijn vrouw had, dan zou zij toch niet verkommeren. Rachel was blij te merken dat ze het fijn voor Becky vond dat ze zo veel aantrekkingskracht voor mannen had in plaats van dat ze zich daar, zoals vroeger, aan ergerde.

Rachel praatte met iedereen en als het gevraagd werd draaide ze zich zo dat Katie kon worden bekeken en bewonderd. En om een onbekende reden had de peuter blijkbaar besloten zich nu goed te gedragen. Ze lachte en klapte in haar handjes en zei: 'Dada!' tegen iedereen die iets tegen haar zei. 'Wat een engeltje', 'Wat een schatje!' en 'Kijk eens, wat een lieverdje!' waren enkele van alle gunstige commentaren. Rachel nam alle complimenten in ontvangst, maar ontdekte dat het geen eenvoudige zaak was om graaiende vingertjes te ontwijken en een kleuter op je heup in evenwicht te houden terwijl je tegelijkertijd probeerde je bord vol te scheppen. Gelukkig zag Rob haar dilemma, pakte haar bord en vulde het met wat zij vroeg. Lisa en Loren waren oud genoeg om voor zichzelf te zorgen, met een beetje hulp van hun moeder en grootmoeder, en eindelijk was de hele groep klaar om aan een van de tientallen tafeltjes te gaan zitten die onder de bomen waren neergezet.

Rachel liet Katie los en slaakte heimelijk een zucht van verlichting. Het leek of het kindje een ton woog, ondanks het feit dat ze nog zo klein was. Het bleef licht tot een uur of negen, maar de felle hitte van de dag was nu alleen heerlijke warmte en een zacht briesje woei Rachels haar uit haar gezicht. Het was prettig zo rustig met familie en vrienden te zitten, prettig om naar de lachende kinderen te kijken die krijgertje en verstoppertje op het plein speelden. Zelfs prettig om het eten in kleine porties voor haar jongste nichtje te snijden.

'Ik wil nog een chocoladekoekje,' zei Katie en keek vol afschuw naar het bord met eten voor haar.

'Als je gegeten hebt,' zei Rachel en sneed de ham voor de kleine in stukjes.

'Nee, nou!'

'Katie, gedraag je!' Dat kwam van Becky aan de overkant van de tafel.

'Mam, nou krijgt ze het toch niet op haar heupen, hè?' vroeg Lisa zachtjes en vol afschuw. Net als de rest van de familie wist ze heel goed dat haar jongste zusje zo nu en dan driftbuien had wanneer het leven niet ging zoals zij wilde.

'Koekie!'

'Mam...'

'Tante Rachel, ik ben klaar. Kunnen we nu met de ballon omhooggaan?' Loren sprong van de tafel af en liep op Rachel toe.

'Laat tante Rachel eerst rustig afeten, lieverd,' zei Becky.

'Tante Rachel...'

'We gaan, schatje, heus. Maar ik heb vreselijke honger en als ik niet eet, verdroog ik helemaal en dan blaast de wind me weg.'

'O, nee!'

'Loren, ga spelen.' Becky's stem klonk geïrriteerd.

'Koekie!'

'Katie, schat, wil je niet die heerlijke ham opeten, voor oma? Of zo'n lekkere hap macaroni met kaas?' Elizabeth stak een vork vol van haar eigen macaroni en kaas over de tafel heen.

'Koekie!' zei Katie en staarde haar oma woedend aan.

'Katie, wees stil en eet!' Becky klonk geërgerd en fronste haar wenkbrauwen tegen haar jongste. Katie zat tussen Rachel en Rob en zag er allerschattigst uit met haar blonde vlechtjes en haar blauw katoenen schortje voor, zelfs al stak ze nu haar bovenlip naar voren en sloeg ze haar armpjes voor haar borst over elkaar. Lisa die tussen haar moeder en oma zat, tegenover Katie, en Loren die nog steeds om de tafel heen danste, keken beiden hun zusje met boze blikken aan.

'Koekie! Koekie! Koekie, koekie!' Het was een snerpend gegil. Van de tafels om hen heen keken mensen om.

'Mam, kun je daar nou niets tegen doen?' vroeg Lisa zachtjes en schoof onrustig op haar stoel heen en weer. Loren bleef stilstaan om te zien wat er zou gebeuren.

'Katie Lynn Hennessey, zo is het wel mooi! Zo gedragen jongedames zich niet!' Elizabeth probeerde op strenge toon haar koppige kleindochter tot de orde te roepen en schudde haar hoofd tegen de kleine.

'Toe, mam? Voor ze begint te gillen?' smeekte Lisa.

'Wat wil je dat ik doe?' vroeg Becky tussen haar tanden zachtjes aan Lisa. Toen: 'Rachel, kijk uit!'

Maar Becky's waarschuwing kwam te laat. Katie schreeuwde: 'Koekie, koekie! Koekie!' zo hard ze kon en duwde haar bord met eten opzij. Het schoof een eind over de tafel en kwam omgekeerd op Robs schoot terecht.

'O, nee!' hijgde Rachel.

'Hemel-nog-toe!' jammerde Elizabeth.

'Katie Hennessey!' siste Becky.

'Verdomme!' brulde Rob.

Allen riepen tegelijk. Rob sprong overeind en sloeg zo veel mogelijk van de rommel van zijn volmaakt geperste kakibroek af. Rachel pakte de schreeuwende en trappelende Katie beet voor ze nog meer onheil kon stichten en keek naar de schade op Robs broek. Ham, puree, jus, macaroni en kaas, gelatinepudding en stukjes vruchtensla zaten overal op de kostbare stof verspreid.

'Je bent stout!' zei Becky en liep om de tafel heen om haar schreeuwende jongste spruit te halen. Even, heel even, keek Rob met woede in zijn ogen naar Katie, echte woede. Rachel zag heten schrok ervan. Katie was nog zo klein en wat ze gedaan had was niet erger dan wat de meeste baby's dag in dag uit deden. Het was geen opzet. Was dit de man van wie ze gedacht had dat hij een goede en geduldige vader zou zijn?

'Het spijt me,' zei Becky verontschuldigend tegen Rob terwijl ze de grootste moeite had haar jongste vast te houden die een heerlijke driftbui had. Elizabeth wilde Becky helpen en fluisterde: 'Je bent stout, stout!' en hief vermanend haar vinger tegen Katie op. De oudere meisjes schaamden zich duidelijk voor hun zusje en verdwenen.

'Maak je niet bezorgd. Het was jouw schuld niet.' Rob was weer even goedgemanierd als altijd en veegde met een servet over de rommel op zijn broek. Rachel maakte haar eigen servet nat in het glas water van Katie en boog zich voorover om hem te helpen.

Het gebrul van een motor maakte dat ze opkeek van Robs been naar de afsluithekken van de straat bij de hoek van het parkeerterrein van de brandweer. Ze was verbaasd dat ze het geluid gehoord had boven het gegil van Katie uit, het gejammer van de muziek, het gesis van de heteluchtballon en het gebabbel van haar buren aan de tafeltjes om haar heen. Ze moest al helemaal zijn ingesteld op dat geluid...

...van Johnny's motor. Want dat was het natuurlijk. Bij de afsluiting maakte hij een wijde bocht en reed weer de open straat in, weg van al die verzamelde vrienden. Achterop bij hem zat een vrouw. Haar helm verborg haar gezicht, maar aan haar bouw te zien en aan de blonde krullen die door de wind om haar gezicht werden geblazen, zag Rachel dat het Johnny's metgezellin Glenda Watkins was.

Toen ze bedacht dat zij zelf die metgezellin had kunnen zijn kreeg ze een steek in haar hart.