60

Het was op de dag af een jaar geleden dat Owen hierheen was verhuisd en nu hij in de kalme rust van het zilverkleurige maanlicht naar het meer keek, geloofde hij dat The Hidden Cottage inderdaad, zoals Mia had gezegd, een antwoord op een krankzinnige wereld was.

Hij stond aan het uiteinde van de houten steiger, waar Mia een rij theelichtjes neer had gezet, te wachten tot ze klaar was met haar telefoongesprek met Eliza, en vroeg zich af wat ze van plan was. Hij wist alleen dat ze een verrassing voor hem had, iets om de eerste verjaardag van zijn verhuizing naar het dorp te vieren.

Eerder die avond had ze hem, nadat hij het gras had gemaaid, weggestuurd en gezegd dat hij met Jensen maar iets moest gaan drinken bij The Fox and Goose en niet voor donker terug hoefde te komen. De enige hint die hij had gekregen was dat hij maar iets warms moest aantrekken. Het was een frisse avond in mei, niet echt koud, maar gezien de heldere, met sterren bezaaide hemel boven hem zou de temperatuur waarschijnlijk nog wel dalen. Hij had zich derhalve goed voorbereid met een das en een van zijn oude fleecetruien van ObeSkiWear.

In de verte hoorde hij muziek boven de velden. Er was vanavond een concert in Castle Ashby, waar wel tachtig bands en zangers optraden – de liefde voor nostalgie was nog steeds groot.

Hij draaide zich om en keek naar het huis. Met het licht in de huiskamer aan, kon hij Mia bij de tuindeur zien staan met een telefoon tegen haar oor gedrukt. Ze zwaaide naar hem en gebaarde dat ze over een paar minuten klaar zou zijn. Hij reageerde door te gebaren dat hij geen haast had.

Helemaal geen haast, dacht hij terwijl hij zich weer omdraaide naar het glanzende grijze oppervlak van het meer. Zo was het al sinds afgelopen november. Niets werd overhaast of afgedwongen. Hij hield zichzelf in bedwang, vastbesloten Mia de ruimte te geven die ze nodig had om in het reine te komen met alles wat ze had verloren.

Eind januari was ze met Mia’s Hoeden verhuisd van de schuur bij Medlar House naar een gehuurd winkelpand in Olney, en was ze zelf in de flat erboven getrokken. Dankzij de grotere zichtbaarheid en de aanloop in de winkelstraat was de zaak flink gegroeid en Mia had het drukker dan ooit. Owen had haar geld aangeboden om de tijd te overbruggen tot de scheiding was uitgesproken, maar ze had geweigerd ook maar een stuiver van hem aan te nemen. Hij had geweten dat ze geen financiële hulp zou aanvaarden, net zoals zij had geweten dat hij het niet kon laten het aan te bieden. Ze had hem wel laten helpen, voor zover dat mogelijk was met een hand die nog niet helemaal genezen was, met het opknappen van het pand. Jensen en Tattie hadden ook geholpen en zelfs Eliza en Simon waren een weekend komen klussen.

Het plezier van het klaarmaken van de zaak voor de grootse opening, en de opgetogenheid van Mia, hadden Owen herinnerd aan de tijd toen Bea en hij samen hun bedrijf opzetten. Het deed hem echter niet naar die tijd terugverlangen; hij was er heel tevreden mee om kinderen, en een paar volwassenen, te leren pianospelen. Het was het dankbaarste werk dat hij ooit had gedaan en het aantal leerlingen nam nog steeds toe. Hij wilde zijn lesbevoegdheid halen en wachtte op bericht of hij aan het examen kon deelnemen. Hij had in december examen willen doen, maar vier gebroken vingers hadden daar een stokje voor gestoken.

Hij koesterde geen wrok jegens Jeff, zag daar het nut niet van in, en was blij dat Jeff wat de echtscheiding en de financiële afwikkeling betrof integer had gehandeld tegenover Mia. Medlar House was snel verkocht, sneller dan Mia had verwacht, aan een gezin dat nu nog in het nabijgelegen Yarldey Hastings woonde en volgende maand verwachtte te verhuizen.

Jeff woonde nu in Dubai. Hij was in december weggegaan bij Rieke Hirzel en voor een Nederlands ingenieursbureau gaan werken dat hem een nieuwe start in de Verenigde Arabische Emiraten had geboden. Volgens Jensen en Eliza, die een paar weken geleden met hem waren wezen eten toen hij voor zaken in Londen was, was hij er mentaal al beter aan toe. ‘Het leven in de zon doet hem goed,’ had Jensen Mia medegedeeld. ‘Het lijkt hem milder te hebben gemaakt.’

Al met al was een volledige verandering van omgeving waarschijnlijk de beste keus geweest voor Jeff. En dat was geen eigenbelang van Owen, maar zijn objectieve mening. Omdat hij hier in Little Pelham opnieuw was begonnen, wist hij immers precies waar hij over praatte.

Zelfs Rich, die behoorlijk aan Owens abrupte verandering van leefwijze had getwijfeld, had schoorvoetend toegegeven dat Owen er beter uitzag dan hij hem in lange tijd had gezien, hoewel hij die uitspraak natuurlijk had afgezwakt met de opmerking dat niemand veel ophad met zo’n zelfvoldane klootzak, en dat Owen zijn walgelijke tevredenheid als lid van de luie rijken niet naar zijn hoofd moest laten stijgen.

Catherine had moeten lachen om die opmerking en had gezegd dat Rich wel een voorbeeld aan Owen mocht nemen. ‘Een beetje balans in je leven zou voor jou ook niet slecht zijn.’ Zij en Rich hadden het weekend van oud en nieuw bij Owen gelogeerd en waren daarna naar Oostenrijk vertrokken voor een skivakantie. Ze hadden Owen en Mia meegevraagd, maar Owen had zijn ribben zo snel niet op de proef durven stellen.

Het was echter een fantastische jaarwisseling geweest. Mia en hij hadden op oudejaarsavond voor iedereen die dat wilde open huis gehouden, met als hoogtepunt het vuurwerk dat Rich had geregeld. Er waren veel mensen uit het dorp gekomen, onder wie Muriel en Georgina met haar tweeling, Joe, en Bob Parr (ironisch genoeg ging Wendy zelf behoorlijk over de tong sinds ze Bob net voor Kerstmis in de steek had gelaten om op Cyprus een nieuwe bar te openen met een vroegere vriend die ze weer had gevonden op Facebook), en natuurlijk was Mia’s gezin er ook.

Toen hij vanavond met Jensen in de kroeg had gezeten, hadden ze uitgebreid gepraat over de moeizame relatie die Jensen met zijn vader had. Jensen had gezegd dat hij nu bruggen probeerde te slaan. Hij had toegegeven dat het moeilijk was om jaren van slechte gewoonten – de behoefte elkaar te bekritiseren – los te laten, maar dat hij vastbesloten was het te proberen, omwille van Tattie en Madison. Dat was ook de reden dat hij met Eliza naar Londen was gegaan om Jeff te ontmoeten. Kennelijk was het Eliza’s idee geweest, met Mia’s goedkeuring, om Jeff de hand te reiken, om hem te laten merken dat hij ondanks alles nog steeds hun vader was en belangrijk voor hen was. ‘Je had zijn gezicht moeten zien toen ik hem uitnodigde voor de bruiloft,’ zei Jensen. ‘Die blik was onbetaalbaar. En toen hij van de schok was bijgekomen, vroeg hij hoeveel het hem zou gaan kosten. Het was ergens wel geruststellend om wat van het oude cynisme terug te zien en te beseffen dat hij toch niet zo veel was veranderd.’

‘Denk je dat hij komt?’ had Owen gevraagd.

‘Hij zei dat hij in zijn agenda moest kijken. Dat kunnen we denk ik wel als een nee beschouwen. Ik vermoed dat hij zich nog te veel schaamt om de mensen hier onder ogen te komen. En hij zou het waarschijnlijk niet echt prettig vinden jou en mam samen te zien; dat is nog te vroeg voor hem.’

Owen had gezegd dat hij thuis zou blijven als dat het gemakkelijker maakte, maar Jensen had zijn hoofd geschud en gezegd dat dat hem niet nodig leek.

‘Maar ik denk,’ vervolgde hij, ‘dat vooral Daisy de reden is dat hij niet zal komen – te veel herinneringen. Terwijl voor mam het tegenovergestelde geldt. Zij vindt het wel prettig om door die herinneringen omringd te zijn. Je weet wel – hier heeft Daisy gelopen, hier zat ze op de brink. Ze bieden haar troost, alsof Daisy nog steeds hier is. Dat gevoel heb ik zelf soms ook.’

Owen had alle tijd voor Jensen. Hij genoot van diens oprechtheid en was blij dat hij Owen zo gemakkelijk in zijn moeders leven had geaccepteerd.

Jensen en Tattie zouden volgende maand in St.-George’s Church trouwen en de receptie zou in The Hidden Cottage worden gehouden. Tatties ouders kwamen over en elke keer dat Owen Madison zag voor haar pianoles, bracht ze hem weer helemaal op de hoogte van de trouwplannen en van haar bruidsmeisjesjurk. Sinds ze in december cum laude was geslaagd voor haar eerste piano-examen, was Madison een ander kind; haar zelfvertrouwen was enorm gegroeid.

Owen vroeg zich vaak af wat Gretchen en Lillian van hun tienjarige protegé zouden vinden als ze hem nu konden zien, als een volwassene die anderen aanmoedigde zoals zij dat bij hem hadden gedaan. Hij dacht graag dat ze het als hun erfenis zouden beschouwen, dat ze trots zouden zijn en de eer zouden accepteren voor datgene waartoe ze hem hadden geïnspireerd.

Hij had wat onderzoek gedaan onder de oudere bewoners van het dorp en had uiteindelijk een vrouw gevonden die een paar jaar geleden naar een verzorgingstehuis in Northampton was gegaan en die zich Gretchen en Lillian nog kon herinneren. Ze had zich ervoor verontschuldigd dat haar geheugen niet meer zo goed was als vroeger, maar ze was er vrij zeker van dat een van de vrouwen begin jaren tachtig met longontsteking in het ziekenhuis was opgenomen en niet meer beter was geworden. Na haar dood was de andere zus verhuisd; ze wist niet waarheen.

Het deed Owen verdriet dat de zussen van elkaar gescheiden waren en hij hoopte dat Lillian niet degene was die alleen was achtergebleven. Naar hij zich herinnerde was zij de breekbaarste van de twee en hij vond het geen prettige gedachte dat ze in haar eentje verder had gemoeten.

Mia beëindigde het gesprek met Eliza, blij te horen dat Simon en zij volgende week zaterdag naar de jaarmarkt zouden komen. Net als Tattie en Madison was Simon deel gaan uitmaken van het gezin en Mia verheugde zich er altijd op hem te zien. Hij had een positieve invloed op Eliza en had weten te bereiken waar niemand anders in was geslaagd: hij had haar geleerd meer om zichzelf te lachen en haar doen inzien dat ze niet altijd zo hard haar best hoefde te doen, dat ze helemaal niets hoefde te bewijzen. Maar bovenal had hij Eliza geleerd dat ze allemaal van haar hielden om wie ze was, niet om wat ze kon. Als moeder vond Mia het spijtig dat zij niet degene was geweest die haar dochter daarvan had kunnen overtuigen, maar zoals Jensen had gezegd zijn er nu eenmaal levenslessen die een ouder een kind niet kan leren.

Mia liet alleen de buitenlamp aan, deed de achterdeur op slot, ademde de avondlucht in, die de zoete geur droeg van pasgemaaid gras en liep door de tuin naar Owen.

Die stond met zijn rug naar haar toe, beschenen door de flakkerende theelichtjes op de steiger en was in gedachten verzonken – dat zag ze aan zijn bewegingloze lichaam. Ze fluisterde zachtjes zijn naam omdat ze hem niet wilde laten schrikken nu hij zo dicht bij het water stond.

‘Wat kijk je serieus,’ zei ze toen hij zich omdraaide.

‘Ik stond aan Gretchen en Lillian te denken,’ zei hij. ‘En nu,’ voegde hij eraan toe terwijl hij haar in zijn armen trok, ‘denk ik aan jou en wat je voor me in petto hebt.’

Ze glimlachte. ‘Wacht maar af.’

Waterdruppeltjes sprankelden in het maanlicht toen ze aan de riemen trok en hen naar het eiland roeide. Owen zat voor in de boot, en hield een lantaarn hoog om haar de weg te helpen wijzen.

Mia had nooit van haar leven geroeid voordat Owen het haar had geleerd, maar vond het nu geweldig, en heerlijk ontspannend. Ze ging vaak roeien wanneer ze ergens goed over na moest denken. Het meer was ook de plek waar ze heen ging om alleen te zijn en aan Daisy te denken. Ze moest nog steeds huilen wanneer ze aan het leven van haar jongste kind dacht, dat zo bruut was afgekapt, maar ze accepteerde dat het rouwproces nog een hele tijd zou duren, misschien wel haar hele leven.

Ze dacht hetzelfde over haar huwelijk met Jeff; dat kon nooit uit haar gedachten worden gewist. En waarom ook? Het maakte deel van haar uit, had haar gevormd en een groot deel van haar leven bepaald. Ze hoopte dat Jeff gelukkig zou worden in Dubai en had het gevoel dat hem dat wel zou lukken. Zoals Muriel vaak zei: een man als Jeff Channing bleef niet lang knock-out.

Toen Mia de nieuwe eigenaars van Medlar House rondleidde had ze zich iets gerealiseerd waar ze nooit eerder bij had stilgestaan. Het stel had haar gevraagd wat het woord ‘medlar’ betekende en ze had uitgelegd dat het een boom was waarvan de vruchten, die op wilde appels leken, pas eetbaar waren wanneer ze begonnen te rotten. Naderhand had ze aan de aangrijpende symboliek daarvan in relatie tot haar eigen situatie gedacht: dat ze pas toen ze gedwongen werd te accepteren hoe verrot haar huwelijk werkelijk was en alle redenen om Jeff te blijven steunen opzij had gezet, zichzelf de kans had gegund om een nieuw en beter leven te leiden.

Toen ze het eiland bereikten en de boot tegen de oever stootte, sprong Owen eruit en terwijl hij de boot vastlegde, haalde Mia de roeiriemen binnen en pakte ze zijn hand vast. Hij glimlachte toen hij bij het zacht gloeiende licht van de lantaarn zag wat ze in het zomerhuis had klaargezet. ‘Ben je van plan me hier te verleiden?’ vroeg hij.

‘Wie weet,’ zei ze en ze bracht hem naar een stoel.

Ze pakte een doosje lucifers van de tafel, waarop een wit linnen tafelkleed lag, met daarop borden, champagneglazen, servetjes en een kandelaar. Ze stak eerst de kaarsen aan en liep toen naar de lantaarns die ze voor het zomerhuis had neergezet. Daarna pakte ze de champagnefles uit de emmer met ijs, veegde hem droog, haalde het draad en het folie eraf en duwde de kurk er met een bevredigend plopgeluid uit. Ze vulde de glazen, zette ze opzij en onthulde toen een chocolade-karameltaart. Ze wist dat het Owens lievelingstaart was en had er ook een gebakken voor zijn verjaardag in maart.

Hij boog gretig naar voren. ‘Hmm... dit wordt steeds beter,’ zei hij.

‘Ik heb ook een muziekje voor je opgezet,’ zei ze toen van over de velden Tony Hadley weerklonk, die ‘Gold’ zong.

Toen de taart gesneden was, gaf ze hem zijn glas en ging ze in de stoel naast hem zitten. ‘Een toost op jou en The Hidden Cottage,’ zei ze. ‘Jullie waren voor elkaar voorbestemd. Dat je hier altijd oprecht gelukkig mag zijn. En,’ voegde ze eraan toe, ‘op Gretchen en Lillian, want als zij er niet waren geweest, zou je hier nooit zijn teruggekeerd en hadden wij elkaar niet ontmoet.’

Zijn ogen glommen in het kaarslicht en hij keek peinzend toen hij zijn glas tegen het hare tikte en naar zijn lippen bracht. ‘Op Gretchen en Lillian,’ zei hij zo zacht dat het bijna niet te verstaan was.

Ze dronken nog wat champagne en begonnen toen aan hun taart.

Toen hij genoeg had gehad, vroeg ze of hij nu zijn cadeautje wilde.

‘Heb je een cadeautje voor me?’

Ze knikte opgetogen. Het was een verrassing waar ze al een poosje mee bezig was, hoewel ze niet alle eer ervoor kon opeisen. ‘Doe je ogen dicht,’ zei ze. Hij deed dat en ze bukte en haalde de doos onder de tafel vandaan die ze daar had verstopt.‘Ta-daa!’ zei ze toen ze hem op zijn schoot had gezet.

Hij deed zijn ogen open en keek geamuseerd naar de hoedendoos. ‘Een hoed? O, dat had je echt niet hoeven doen.’

Ze glimlachte. ‘Vooruit, haal het deksel eraf.’

Hij zei niet meteen iets toen hij de laagjes verkreukeld tissuepapier opzij had geduwd. Hij tuurde alleen maar in de doos en daarna naar haar en toen weer naar wat er in de doos lag. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik kan het niet geloven. Hoe? Hoe wist je het? En waar? Mia, dit is fantastisch. Waar heb je hem gevonden?’

‘Dat is een lang verhaal, maar het komt erop neer dat ik Jensen en Simon heb ingeschakeld, die veel beter in dat soort dingen zijn dan ik. Ze hebben het internet afgestroopt en uiteindelijk was Simon degene die dit exemplaar in Duitsland vond.’

Hij schudde weer zijn hoofd. ‘Ik... ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Hij hield het cadeau behoedzaam vast, alsof het het waardevolste artefact ter wereld was en hield het dichter bij de kaars om het beter te zien.

‘Kijk nog eens in de doos,’ zei ze. ‘Er zit nog iets voor je in.’

Ze keek toe terwijl hij nog een laag tissuepapier weghaalde en opnieuw vertelden zijn stilzwijgen en het ontzag in zijn blik hoeveel dit voor hem betekende.

‘Een originele vinylplaat,’ legde ze uit, ‘en een cd die Simon speciaal voor je heeft gemaakt. Simon blijkt een echte audiopurist te zijn en een geavanceerde draaitafel te hebben en langspeelplaten te verzamelen. Eliza noemt het zijn duistere kant. Het geluk wil dat hij daar zo’n lol in heeft dat hij handige software heeft die alle krassen en oneffenheden verwijdert wanneer hij een lp overzet op een schijfje, dus met een beetje geluk heb je daar een cd van bijna-perfecte geluidskwaliteit.’

‘Mia, dit is niet bíjna perfect, het ís perfect. Ik kan niet geloven dat je je zo veel moeite hebt getroost, en dat allemaal zonder iets te verraden. Ik had geen idee wat je van plan was.’

Ze glimlachte. ‘Het viel niet mee om het voor je stil te houden. Toen Simon me vertelde dat hij de plaat had gevonden bij een handelaar in Frankfurt, die zeldzaam klassiek op lp verkoopt, was ik zo opgetogen dat ik het je meteen wilde vertellen.’

Hij boog zich naar haar toe en kuste haar. ‘Het feit dat je dit hebt gedaan bewijst dat je weet hoeveel het voor me betekent. Dank je. Maar ik kan me niet eens herinneren dat ik je ooit heb verteld dat Gretchen en Lillian een plaat hadden gemaakt. Heb ik dat wel verteld?’

‘Je hebt het er een keer over gehad toen je me over hen vertelde en me uitlegde waarom dit huis zo bijzonder voor je is. En dat is blijven hangen. Ik had gehoopt de plaat voor je verjaardag te vinden, maar beter laat dan nooit.’

Hij kuste haar weer. ‘Je hebt het er veel beter afgebracht dan ik. Ik heb jaren geleden geprobeerd iets te vinden wat zij hadden opgenomen en heb niets bereikt; ik liep telkens vast en heb het uiteindelijk opgegeven.’

‘Dat is het wonder van internet. Het is tegenwoordig zo uitgebreid dat het veel gemakkelijker is om iets te vinden. Maar je moet in feite niet mij bedanken, maar Simon; hij is degene die is blijven zoeken. Toen hij eenmaal was begonnen, weigerde hij het gewoon op te geven.’

De foto op de hoes van de lp bestuderend, waarop twee vorstelijk uitziende vrouwen stijf rechtop voor een piano zaten, met boven hen de titel – ‘Pianoduetten van Brahms en Schubert door Gretchen en Lillian Lampton’ – zei Owen: ‘Het is raar om ze als jonge vrouwen te zien, terwijl ik ze alleen oud heb gekend. Hoewel gezegd moet worden dat ze waarschijnlijk nog niet eens zo oud waren; ik neem aan dat ze ouder leken doordat ze misvormd waren door de brand die ze hadden overleefd.’

‘En vergeet niet dat voor een jongetje van tien iedereen boven de twintig al oud lijkt,’ zei Mia toen hij de lp omdraaide om te kijken welke nummers er achterop stonden.

Hij glimlachte. ‘Ze waren waarschijnlijk ongeveer zo oud als Muriel nu is, en wie zou haar oud durven noemen?’

Hij legde de lp en de cd terug in de hoedendoos en zette die voor de veiligheid op de vloer voor de tafel. Daarna schoof hij zijn stoel dichter bij die van Mia, pakte haar hand vast en vlocht zijn vingers tussen de hare. Hij keek even over het zilverachtige wateroppervlak uit, dat lag te glinsteren in het maanlicht. Het was heel rustig; de muziek in Castle Ashby was gestopt en het enige geluid kwam nu van de fladderende vleugels van de motten die door het licht van de lantaarns werden aangetrokken.

‘Ik wil je iets vragen,’ zei ze.

Hij draaide zich naar haar toe. ‘Nou, eigenlijk wil ik je ook iets vragen.’

‘Oké, dan mag jij eerst.’

‘Het gaat om onze regeling. Dat jij in Olney woont en zo nu en dan bij mij blijft slapen... Nou ja, ik vroeg me af of je daar nog eens over wilde nadenken.’

‘Grappig, dat is precies waar ik het met jou ook over wilde hebben.’

‘Echt waar?’

‘Tattie en ik hebben gepraat –’

‘Over onze slaapregeling?’

‘Nee,’ zei ze glimlachend. ‘Haar bedrijf in ecologische traktatiezakjes groeit snel en ze heeft een grotere werkruimte nodig dan hun zolder, dus heb ik voorgesteld dat ze de flat boven de winkel overneemt.’ Ze zweeg heel even. ‘Dus wilde ik je vragen of –’

‘Ja,’ zei hij.

‘Wat, ja?’

‘Ja, alsjeblieft?’

Ze legde haar hoofd in haar nek en lachte. ‘Nee, ik bedoel, waar zeg je ja tegen?’

‘Dat je bij me komt wonen. Toe nou, Mia, je weet dat ik dat vanaf het begin heb gewild.’

‘Dat weet ik, maar ik moest eerst een poosje alleen wonen om mijn draai te vinden na alle veranderingen.’

‘En heb je die nu gevonden?’

‘Ik denk het wel.’

‘Dat is mooi. Dan kunnen we nu serieus gaan samenwonen en Little Pelham opnieuw een schok bezorgen.’

Hij raakte heel teder de zijkant van haar gezicht aan en kuste haar. Het was een kus met intens veel gevoel, teder en toch hartstochtelijk, die haar vervulde van een heel diepe liefde voor hem.

Een poosje zwegen ze, allebei in gedachten verzonken. In die stilte boog Owen naar voren, reikte hij haar haar glas champagne aan en pakte het zijne.

‘Je hebt daarstraks een uitstekende toost uitgebracht,’ zei hij. ‘Nu wil ik die lichtelijk aanpassen. Op óns en The Hidden Cottage – dat het ons altijd gelukkig mag maken.’

Ze keek in het kaarslicht naar zijn gezicht – het gezicht waar ze zo veel van was gaan houden – en glimlachte. ‘Dat zal het zeker,’ zei ze vol overtuiging. ‘Dat zal het zeker.’

Dankwoord

Hulp komt vaak uit onverwachte hoek en ik ben Ben en Sharon dankbaar dat ze me hun eigen ‘hidden cottage’ hebben laten zien, en Lucy voor de informatieve mailuitwisseling.

Dank aan John en Victoria die opnieuw een fantastische bijdrage hebben geleverd.

Dichter bij huis werd de deskundige hulp van de buren ook erg op prijs gesteld.