57

Zodra Jeff de keuken binnen kwam en zijn jas op een stoel gooide, wist Mia dat hij op de hoogte was van haar verhouding met Owen. Zijn gezicht was verwilderd en zag asgrauw, zijn ogen lagen diep in hun kassen en waren roodomrand, zijn haren zaten in de war en zijn kleren waren gekreukt. Hij zag er vreselijk uit.

Ze hoorde zijn woede, zijn ongeloof en zijn afkeuring kalm aan. Dat deed ze omdat alles waarvan hij haar beschuldigde waar was; ze had niets ter verdediging aan te voeren. Het was bijna een opluchting naar zijn tirade te luisteren – ze voelde dat de donkere wolken van schuldgevoel die al sinds de zomer boven haar hoofd hingen eindelijk begonnen op te trekken.

Toen hij klaar was en vroeg of ze nog van plan was iets te zeggen, zei ze: ‘Hoe ben je erachter gekomen?’

‘Ik hoorde Bev erover praten. Het hele dorp heeft het over ons.’ Zijn woorden dropen van het venijn.

‘O.’

‘Is dat alles wat je te zeggen hebt?’ vroeg hij ongelovig.

Ze kon merken dat haar kalmte hem woedend maakte. ‘Ik weet niet wat ik verder moet zeggen. Behalve dan dat het me spijt. En het spijt me dat je het op deze manier moest horen.’

‘Dat geloof ik best! Maar ik zal je dit vertellen: die verdomde Owen Fletcher had er heel wat meer over te zeggen dan jij.’

‘Heb je Owen gesproken?’

‘Nou en of. Ik ben naar hem toe geweest.’

En toen liet de kalmte die Mia had gevoeld haar in de steek en werd ze bang. Ze schonk Jeff een lange, indringende blik en rook een sterke alcohollucht. ‘Waarom ben je naar Owen gegaan?’ vroeg ze. ‘Waarom ben je niet eerst naar mij gekomen?’

Op verongelijkte toon zei hij: ‘Had je liever gehad dat ik het met jou kwam uitvechten waar je klanten bij waren?’

‘Dus ben je het met Owen gaan uitvechten?’ vroeg ze, zijn vraag negerend. ‘En hoe heb je dat precies aangepakt? Alsof ik het niet kan raden,’ voegde ze eraan toe toen ze besefte waarom hij er zo verkreukeld uitzag. Ze zag nu ook de gras- en moddervlekken op zijn broek.

Toen hij geen antwoord gaf, maar naar de buffetkast liep om een glas whisky in te schenken, zei ze: ‘Is dat jouw oplossing? Geweld gebruiken?’

‘Dat is wat elke man in mijn positie zou doen,’ beet hij haar toe. ‘Je bent godverdomme mijn vrouw!’

Haar haren gingen overeind staan. ‘En geeft dat jou het recht iemand anders te slaan? Wat een waardeloze instelling.’

‘En wat jij gedaan hebt, dan?’ trok hij tegen haar van leer. ‘Hoe zou je jouw gedrag beschrijven?’

‘Wat ik heb gedaan, was verkeerd. Dat besef ik maar al te goed. Ik had Owen nooit bij mijn ellende moeten betrekken.’

‘Dus het was niet verkeerd dat je me hebt bedrogen, hè?’ reageerde hij, zijn mond tot een woedende streep vertrokken, zijn ogen half dichtgeknepen.

Ze keek naar de man die haar echtgenoot was, en deed haar best iets voor hem te voelen. Een sprankje genegenheid. Of op z’n minst begrip. Maar het lukte haar niet.

‘We praten wel als ik terug ben,’ zei ze, en ze pakte haar sleutels van het keukenblad.

Hij keek haar aan alsof hij zijn oren niet kon geloven. ‘Waar ga je heen?’

‘Ik moet naar het vliegveld, om Jensen en de rest op te halen.’

Jeff luisterde naar het geluid van de achterdeur die werd dichtgesmeten. Mia smeet nooit met deuren. Het was ook niets voor haar om de kamer uit te stormen. Ze was altijd erg beheerst. Het was een van de dingen die hij altijd zo leuk aan haar had gevonden, de vraag wat er onder de oppervlakte gebeurde.

Op dit moment wist hij echter precies wat ze dacht. Ze verachtte hem. Hij had het gezien in haar ogen en gehoord in haar stem.

Het was haar schaamteloze onverschilligheid over wat ze had gedaan die hem woest maakte, en dat was ook wat hem ervan had weerhouden haar de waarheid over Monte Carlo te vertellen. Het enige wat hij van haar had verwacht was een beetje oprecht berouw over wat ze had gedaan, en dan zou hij eerlijk tegen haar zijn geweest. Maar haar gedrag – de manier waarop ze hem had aangevallen en bekritiseerd – had hem razend gemaakt en hem doen zwijgen.

Toen hij in het afnemende licht vanaf The Hidden Cottage was teruggelopen naar huis, was hij van plan geweest zijn eigen bekentenis met haar te delen, al was het maar omdat hij bang was dat Owen hem zou verraden zodra hij de kans kreeg. Ze kon het beter van hemzelf horen, had hij geredeneerd, dan van een zich verkneukelende Owen Fletcher. Hij was van plan geweest het in zijn voordeel te gebruiken, te zeggen dat ze quitte stonden, dat ze allebei iets verkeerds hadden gedaan en het nu achter zich konden laten. Alleen was hij er niet van overtuigd dat hij dat zou kunnen. Wat Mia had gedaan was veel erger. Ze had een verhouding gehad. Je begon niet per ongeluk een verhouding; dat was een bewuste keus. Terwijl hij gewoon te veel had gedronken en een simpele beoordelingsfout had gemaakt.

Hij keek naar het glas in zijn hand, besloot dat hij genoeg had gedronken en zette het neer. Hij hoorde Owens stem nog in zijn hoofd, die zei dat hij zijn verstand kwijt was geraakt. Hij nam aan dat het waar was. Hij kon anders ook niet verklaren wat er was gebeurd. Eerst het geweld, daarna het volstrekte verlies van controle toen hij huilend was ingestort. Hij zag zichzelf op het gras liggen en huilen zoals hij nooit tevoren had gedaan, zelfs als kind niet. Hij hoopte dat het nooit meer zou gebeuren. Alleen al bij de gedachte aan de pijn en de vernedering dat iemand hem zo had gezien, begon zijn hoofd te bonken en zijn handen te bibberen. Hij veranderde abrupt van gedachte wat de whisky betrof, pakte het glas dat voor hem stond en nam een flinke slok.

Zijn verstand kwijt.

Hoe hij het ook probeerde, hij kon zich niet herinneren dat hij Daisy om vergiffenis had gesmeekt voor die betreurenswaardige nacht in Monte Carlo. Helemaal niets. Toch moest hij het gedaan hebben, want hoe kon Owen het anders weten?

Vanmiddag was hem iets overkomen wat hij niet helemaal begreep. Na al die maanden waarin hij niet om Daisy had gehuild, was er ergens in zijn hoofd een knop omgedraaid en was alles er in hartverscheurende, onhoudbare hevigheid uitgekomen. Afgelopen weekend nog had hij zich afgevraagd of hij misschien in een of ander voorgeborchte van uitgestelde shock zat; nu wist hij het antwoord.

De duisternis was ingevallen en terwijl hij naar zijn weerspiegeling in het raam keek, vroeg hij zich af wat er nu zou gebeuren. Op dit moment had hij niet de energie om erover na te denken. Hij was uitgeput. Het enige wat hij wilde, was naar boven kruipen en gaan slapen.

Mia was expres vroeg vertrokken, zodat ze de tijd had om bij The Hidden Cottage langs te gaan; ze moest van Owen horen wat er was gebeurd. Ze wilde zich ook bij hem verontschuldigen. Dit had nooit mogen gebeuren. Ze had bij hem uit de buurt moeten blijven zodra ze besefte dat er sprake was van wederzijdse aantrekkingskracht.

In het felle licht van de beveiligingslamp die was aangegaan, parkeerde ze achter Owens Jaguar. Vanuit haar auto zag ze de bijl in de motorkap. Rondom de kapotgeslagen koplampen lagen glasscherven op de grond. Jeff, wat heb je gedaan?

Gealarmeerd liep ze naar de achterkant van het huis. Ze klopte aan en wachtte op een reactie.

Niets.

Ze probeerde de klink, ademde diep in en duwde de deur open. Ze riep Owen.

Weer geen reactie.

In het donker turend stapte ze naar binnen. ‘Owen,’ riep ze weer, terwijl ze zocht naar een lichtknop. ‘Ik ben het, Mia.’

Ze vond de lichtknop. Een snelle blik over de benedenverdieping vertelde haar dat Owen daar niet was. Nog steeds zijn naam roepend en met groeiend onbehagen liep ze de trap op. Ze was op de overloop toen ze hem hoorde.

‘Mia, ben jij dat?’

Opluchting overspoelde haar toen ze zijn stem hoorde.

Ze vond hem in zijn slaapkamer, op zijn bed. ‘Sorry van de rommel,’ zei hij terwijl hij zijn hoofd optilde van het kussen. ‘Ik was behang aan het afsteken. Vind je het erg als ik het licht uitlaat? Ik barst van de hoofdpijn.’

Ze liep voorzichtig om een ladder heen en ging naast zijn bed staan. Zelfs in het zwakke licht kon ze zien dat zijn hoofd niet het enige was waar hij last van had. Geschrokken zei ze: ‘Wat is er gebeurd? Zeg alsjeblieft niet dat Jeff dit heeft gedaan.’

‘Eh... nou, ja, we hadden een beetje een handgemeen.’

‘Een handgemeen,’ herhaalde ze ademloos. ‘Hij zei dat hij hierheen was gegaan toen hij over ons had horen praten, maar... ik had nooit gedacht dat hij zoiets zou doen.’

‘Het is wel goed. Het ziet er waarschijnlijk ernstiger uit dan het is.’

Ze ging op de rand van het bed zitten. ‘Owen, het is niet goed; je moet naar een dokter.’

‘Liever niet. Zelfdiagnose wijst uit dat ik een doorsnee hersenschudding heb – hoofdpijn, misselijkheid en wat sterretjes om de boel een beetje op te leuken.’

‘Hoe kon hij? Ik verwachtte misschien een of twee klappen, maar dit,’ zei ze terwijl ze naar het geronnen bloed aan de zijkant van Owens hoofd en naar zijn gruwelijk gezwollen hand keek,‘ dit is verschrikkelijk.’

‘Hij was kwaad. Hij had net ontdekt dat ik een verhouding heb gehad met zijn vrouw.’

‘Dat is geen excuus. Ik zweer je dat ik hem dit nooit vergeef. O, Owen, het spijt me zo. Het is allemaal mijn schuld. Ik had je nooit moeten meesleuren in mijn problemen.’

‘Er was niet echt sprake van sleuren.’

‘Ik vind nog steeds dat je naar een dokter moet. Zal ik je naar de Spoedeisende Hulp brengen?’

‘Het komt wel goed, heus. Als ik naar een dokter ga, zal die vragen wat er gebeurd is en ik heb de energie niet om overtuigend te liegen. En ik kan nu echt geen vier uur in de wachtkamer van een ziekenhuis aan.’

‘Goed dan,’ gaf ze schoorvoetend toe, ‘maar laat me je in elk geval even goed onderzoeken, al was het maar om me gerust te stellen. Waar heb je het meeste pijn?’

‘Moeilijk te zeggen; er is geen plekje dat niet pijn doet. Je man ging erg grondig te werk toen hij me verrot schopte.’

‘Heeft hij je geschópt?’

‘Als een voetbal. Hij was echt heel kwaad.’

Ze deinsde terug bij zijn woorden, beteugelde haar walging voor Jeff en stond erop dat Owen zijn ogen dichtdeed zodat ze het schemerlampje kon aandoen om hem goed te onderzoeken. ‘Ik moet je uitkleden,’ zei ze.

Hij glimlachte zwakjes. ‘Beloof je dat je geen misbruik van me zult maken?’

Ze glimlachte terug en nadat ze de lamp had aangedaan vroeg ze hem rechtop te gaan zitten zodat ze zijn shirt kon uittrekken. Wat ze zag vervulde haar van afschuw en ze sloeg een hand voor haar mond om een kreet te onderdrukken. Zijn rug, schouders, borst en buik zaten vol rode en paarse bloeduitstortingen. Hoe had Jeff zoiets barbaars kunnen doen? Ze beet op haar lip, inspecteerde toen de zijkant van Owens hoofd en ontdekte een rafelige snee van zo’n vijf centimeter lang.

‘Hoe ziet het eruit?’ vroeg hij.

‘Ik ben geen expert, maar volgens mij moet het gehecht worden.’

‘Kun je het niet gewoon en beetje schoonmaken? In het badkamerkastje staat een EHBO-trommel.’

Toen ze in de slaapkamer terugkwam nadat ze beneden een schaal had gepakt waar ze warm water in kon doen, was hij opgestaan. Hij had zijn spijkerbroek uitgetrokken en stond voor de spiegel naar de kneuzingen te kijken, die ook zijn benen bedekten. ‘Nogal een zootje, hè?’ merkte hij met een grimas op.

Bijna misselijk van ongeloof zei ze: ‘Alleen een monster kon je zo toetakelen.’

‘Geen monster, gewoon een heel boze man die zijn verdriet nog niet heeft verwerkt. En zijn schuldgevoel.’

Ze zette de schaal en de EHBO-trommel op het nachtkastje, maakte de trommel open en haalde er wat watten uit. Ze doopte die in het water en zei: ‘Ga zitten, zodat ik die snee in je hoofd kan schoonmaken.’ Ze werkte gestaag en zo voorzichtig mogelijk, omdat ze hem niet nog meer pijn wilde doen.

Toen ze wist dat de hoofdwond zo schoon was als zij hem kon krijgen, knipte ze wat haren eromheen weg en bracht ze een verbandje aan. Daarna richtte ze haar aandacht op de rest.

‘Wat heeft Jeff met je hand gedaan?’ vroeg ze ontzet toen ze zag hoe dik en blauw zijn vingers waren.

‘Dat wil je niet weten.’

‘En als er nou iets gebroken is?’

‘Daar ben ik bijna zeker van. Als ik ze rechtbuig, kun jij mijn vingers dan proberen te verbinden?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Owen, ik moet je naar het ziekenhuis brengen.’

‘Nee,’ zei hij kordaat. ‘Het komt wel goed.’

Ze deed wat hij had gevraagd en toen ze klaar was, zei ze: ‘Ik kan niet bij een man blijven die tot een dergelijke gewelddadigheid in staat is.’

‘Goed gesproken, lijkt me.’ Hij keek en klonk plotseling heel slaperig, bijna alsof hij dronken was, en hij zakte voorover naar haar toe.

Ze keek hem in de ogen en zag dat die glazig waren. Ze wist dat dat geen goed teken was.

Ze liep naar de ladekast en pakte een schoon T-shirt voor hem. Heel voorzichtig trok ze het over zijn hoofd en wurmde toen zijn armen in de mouwen. Hij had zijn ogen dicht toen ze hem zachtjes terug in de kussens duwde. Ze trok het dekbed over hem heen en kon het niet nalaten een kus op zijn voorhoofd te drukken.

Hij zuchtte. ‘Dat was fijn,’ zei hij slaperig.

Toen streelde ze over de zijkant van zijn gezicht tot zijn ademhaling gelijkmatig werd en hij in slaap viel.

Ze legde zachtjes een hand op zijn schouder en vroeg zich af wat ze nu moest doen. Ze kon Owen onmogelijk alleen laten, maar ze moest naar Heathrow om Jensen op te halen.

Er was maar één persoon die ze om hulp kon vragen. Beneden pakte ze haar mobiele telefoon uit haar tas en belde ze Muriel. Zonder te vragen waarom zei Muriel dat ze er binnen tien minuten zou zijn.

Terug in Owens slaapkamer ruimde Mia de EHBO-trommel op, goot ze het water in de wasbak in de badkamer en net toen ze de schaal naast zijn bed zette voor het geval Owen moest overgeven, draaide hij zich op zijn zij en deed hij zijn ogen halfopen. ‘Je zult wel vreselijk geschokt zijn geweest toen je hoorde wat Jeff in Monte Carlo heeft gedaan,’ zei hij versuft.

Ze knielde naast hem op de vloer. ‘Wat zeg je?’

‘De vrouwen met wie hij samen was.’

‘Welke vrouwen?’

Owens ogen vielen dicht; hij zakte weer weg.

‘Owen,’ zei ze. ‘Vertel het me. Welke vrouwen?’

Hij kwam weer bij. ‘Je weet wel, de twee callgirls met wie Jeff samen was, de nacht dat Daisy stierf. Dat heeft hij je toch verteld? Ik heb gezegd dat hij eerlijk tegen je moest zijn.’

Ze had niet gedacht dat Jeff nog dieper in haar achting zou kunnen dalen, maar dat was zojuist gebeurd. ‘Nee, dat heeft hij me niet verteld,’ mompelde ze. ‘Dat zal hem wel ontschoten zijn.’

Beneden werd aangeklopt. Goddank, dat zal Muriel zijn, dacht ze.

Owen werd wakker met het gevoel dat er iemand bij hem in de kamer was.

Zich herinnerend dat Mia eerder bij hem was geweest, deed hij verwachtingsvol zijn ogen open. Hij lag met zijn gezicht naar de kleerkast en zag dat er niemand was. Toen hij zich bij het licht van de schemerlamp omdraaide naar het raam, zag hij een meter bij hem vandaan een vertrouwde gestalte in een stoel zitten.

‘Aha, de patiënt wordt wakker. Nog vijf minuten en ik had je wakker moeten porren.’

‘Muriel. Wat doe jij in godsnaam hier?’

Ze zette de mok neer waaruit ze had zitten drinken. ‘Mia moest naar Heathrow om Jensen en co op te halen en ik ben gebeld om dienst te doen als je persoonlijke Florence Nightingale. Hoe voel je je? Nog misselijk? Als het antwoord ja is en je denkt dat je moet overgeven, waarschuw me dan op tijd zodat ik snel kan vluchten.’

Hij kwam behoedzaam overeind zitten. ‘Je bent volkomen veilig. Ik voel me helemaal niet misselijk.’

‘En je hoofd? Nog steeds knallende hoofdpijn?’

‘Minder erg dan eerst.’

‘Uitstekend.’ Ze stond op uit de stoel en kwam naar hem toe. ‘Ik moest ook je ogen in de gaten houden.’ Ze onderwierp ze aan een grondig onderzoek. ‘Mmm... prachtige, verleidelijke ogen en volstrekt niet glazig.’

‘Ga weg, Muriel, ik word bang van je.’

‘En jij, jongeman, hebt jezelf behoorlijk in de nesten gewerkt, naar wat ik heb gehoord. Er zit nog een kop in de pot. Zal ik die voor je inschenken, zodat jij me er alles over kunt vertellen?’

Hij knikte en ze liep naar de ladekast, waar een dienblad met theegerei stond. ‘Hoe laat is het?’ vroeg hij.

Ze keek op haar horloge. ‘Twintig over acht.’ Ze haalde de schaal van het nachtkastje weg en zette er een mok sterke thee voor in de plaats. ‘Mia stond erop dat ik je niet te lang liet slapen; ze wilde zeker weten dat je er niet stiekem tussenuit zou knijpen.’

‘Ik zou niet durven.’

‘Mooi zo. Dan zal ik er maar eens goed voor gaan zitten, zodat je me alles kunt vertellen. Mia heeft me een klein beetje verteld, maar jij kunt de rest wel voor me invullen.’

Hij stak zijn hand uit naar de mok en er trok meteen een scherpe pijn door zijn ribbenkast. ‘Weet je zeker dat je dat niet zelf kunt?’ vroeg hij. ‘Ik kan me niet voorstellen dat je niet je vinger aan de pols hebt.’

‘Ik hoop dat je niet bedoelt dat ik een roddelaarster ben.’

‘Helemaal niet. Ik weet alleen dat jou niet veel ontgaat, Muriel. Je wist van ons, nietwaar?’

‘Ik vermoedde de avond van mijn etentje dat jullie je tot elkaar aangetrokken voelden.’

‘Wat heeft ons verraden?’

‘Op een gegeven moment keken jullie elkaar aan en ik zweer je dat de vonken over de tafel vlogen. En dat terwijl ik jou aan Georgina probeerde te koppelen. Je hebt mijn plannen voor jullie beiden mooi bedorven.’

‘Het spijt me. Had Georgina die avond ook iets in de gaten?’

‘Meen je dat nou? Georgina was te dronken om te weten hoeveel armen en benen ze had, laat staan dat ze dat soort subtiele nuances rond de tafel oppikte.’

‘Kennelijk toch niet zo subtiel. Waarom zei je er niets van tegen mij of Mia?’

‘Dat was niet aan mij. Mijn gulden regel is me nooit met andermans huwelijk of relatie te bemoeien. Veel te riskant. En voor je het gaat vragen, ik heb het er ook niet met iemand anders over gehad.’

Owen dronk wat van zijn thee. ‘Wat vind je van Jeff?’

‘Klassiek voorbeeld van een man met een kolossaal ego, die het te allen tijde voor het zeggen wil hebben. Dat betekent niet dat ik hem niet mag – in lage dosering bevalt hij prima en hij is altijd wel behulpzaam als er in het dorp hulp nodig is. Ik kan niet zeggen dat ik ooit echt heb begrepen wat de lijm in Mia’s huwelijk met hem is, afgezien van de kinderen, maar aangezien ik nooit getrouwd ben geweest, acht ik mezelf niet gekwalificeerd om daarover te oordelen of het ten volle te begrijpen.’ Ze nam een flinke slok van haar thee. ‘Het lijkt me eerlijk te zeggen dat ik hem heb getolereerd omwille van Mia. Dat is wat vriendinnen doen.’

Hij dronk nog wat van zijn thee en was blij dat Muriel zo eerlijk tegen hem was. ‘Het was aardig van je om hierheen te komen,’ zei hij.

‘Ook dat heb ik gedaan omdat Mia een vriendin is en omdat jij een vriend bent, Owen.’

‘Dank je. En hoe staat het er nu voor? Hoe ver heeft Wendy de roddels al verspreid?’

‘Behoorlijk ver, vrees ik. Als je haar moet geloven, lagen jullie met z’n tweeën op de vloer van het Birdcage Café te rollebollen en ging het er hevig aan toe.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Het is ironisch dat ze ons juist zag toen we helemaal niets verkeerds deden. Ik neem aan dat je wist, of vermoedde, dat Mia me sinds Daisy’s dood niet meer wilde zien.’

‘Ja. Ik schreef het toe aan schuldgevoel en dacht dat ze met een schone lei wilde beginnen.’

‘Je hebt gelijk, dat was het.’

‘Ik denk dat er een hoop leien schoongeveegd moeten worden.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Mia zei dat je haar had verteld dat Jeff de nacht van Daisy’s dood met twee callgirls in bed lag, wat in elk geval verklaart waarom hij zijn mobiele telefoon niet opnam toen ze hem probeerde te bereiken.’

‘Hoe bedoel je, dat ik haar dat heb verteld? Dat had Jeff toch gedaan.’

‘Nee, ik weet zeker dat ze zei dat jij het haar had verteld. Je was op dat moment kennelijk half in slaap. Je hebt het toch niet verzonnen, of wel? Of gehallucineerd?’

Geschrokken zei Owen: ‘Muriel, weet je dat echt zeker?’

‘Absoluut zeker. Ik ben niet degene met een hersenschudding, weet je.’

‘Maar dat is foute boel. Echt foute boel. Ik was helemaal niet van plan het haar te vertellen. Ik had Jeff beloofd dat ik dat niet zou doen. O, mijn god, wat heb ik gedaan?’ Hij zette zijn mok neer, duwde het dekbed van zich af en zwaaide zijn benen uit bed.

‘Zeg, waar denk jij dat je heen gaat?’

‘Ik kan hier niet stil blijven liggen in de wetenschap dat ik haar dat heb verteld. Hoe kwam ze op je over? Was ze erg van streek?’ Hij keek om zich heen. ‘Waar is mijn spijkerbroek, verdorie?’

‘Owen, rustig aan. Mia was eerder kwaad dan van streek. En geloof me, ik heb haar uitgebreid de les gelezen dat ze voorzichtig moest rijden. Ik heb voorgesteld zelf naar het vliegveld te gaan zodat zij hier bij jou kon blijven, maar ze wees mijn aanbod af, omdat ze me niet nog meer last wilde bezorgen. Ze beloofde me een sms’je te sturen zodra ze was aangekomen.’

‘En heeft ze dat gedaan?’

‘Ja. En nu terug je bed in voordat ik mijn mouwen opstroop en je ga wassen met een koud washandje. En denk maar niet dat ik dat niet zou doen!’