35

Muriels etentjes waren legendarisch en niets voor zwakkelingen.

Ze zou de eerste zijn die toegaf dat ze een vreselijke kok was, maar wat ze aan culinaire expertise miste, maakte ze meer dan goed met haar sprankelende vaardigheden als gastvrouw en haar gulle hand als het ging om alles wat uit een fles werd geschonken en alcohol bevatte. Haar vrijgevigheid met aperitiefjes, diner- en dessertwijnen, port en digestiefjes zorgde ervoor dat er zelden een gast – tenzij die als chauffeur was aangewezen en derhalve straffeloos alle alcohol kon weigeren – helemaal helder van geest naar huis vertrok. Maar aangezien haar gasten meestal te voet kwamen, konden ze zich de dag na zo’n etentje gewoonlijk allemaal verheugen op een verloren ochtend.

Mia had al lang geleden geleerd het rustig aan te doen en nu deed ze dubbel haar best om niet te veel te drinken, omdat ze bang was dat ze anders uit haar slof zou schieten tegen Jeff. Sinds hij gisteravond was thuisgekomen en ze hem in bed had verteld dat Muriel hen in een opwelling had uitgenodigd voor een etentje, waardoor hij de rustige zaterdagavond misliep waarnaar hij had verlangd, liep hij als een klein kind te mokken. Dat was nog erger geworden toen ze hem had verteld dat Georgina en Owen ook waren uitgenodigd.

‘O, ik snap het al,’ had hij chagrijnig gemompeld, ‘Muriel probeert voor Cupido te spelen en wil dat wij het spelletje meespelen, is het niet?’

‘Zoiets,’ had Mia neutraal gezegd en ze had de lamp op haar nachtkastje uitgedaan in de hoop daarmee een eind aan het gesprek te maken.

Jeff had daar echter anders over gedacht en was eindeloos doorgegaan over hoe stom Georgina was om zich met Owen Fletcher in te laten. ‘Ik bedoel maar, wat is er nou zo fascinerend aan die man?’ had hij gevraagd. ‘Als ik naar Parr’s ga, staat Wendy poeslief tegen hem te doen en Muriel is al net zo erg. Het verbaast me dat ze hem zelf niet probeert te paaien in plaats van Georgina aan te moedigen achter hem aan te gaan.’

Om het nog erger te maken had Mia Jeff vanmorgen aan het ontbijt verteld dat ze niet meeging naar Monte Carlo omdat er een fotograaf van een vrouwenblad foto’s kwam maken voor een artikel over kleine bedrijven van vrouwen voor vrouwen. De afspraak was meer dan een maand geleden gemaakt en ze was er erg opgetogen over dat Mia’s Hoeden in het blad zou komen. Ze was niet van plan de afspraak met de fotograaf af te zeggen of te verzetten om een paar dagen in het gezelschap van een stel vreemden door te brengen, ook al was dat dan in Zuid-Frankrijk. Ze had genoeg van dat soort zakelijke uitstapjes meegemaakt om te weten dat ze weinig te zeggen had tegen een kamer vol opschepperige, zelfgenoegzame mannen en hun te formeel – of juist te luchtig – geklede echtgenotes en partners.

‘Zo dan!’ bulderde Muriel terwijl ze hen haar eetkamer binnen dreef. ‘Owen, jij zit links van mij, en Georgina, jij naast Owen. Jeff, jou wil ik rechts van me hebben, waar ik een oogje op je kan houden en zo nodig je hulp kan inroepen. Dus dan kom jij, Mia, tussen je dierbare echtgenoot en Georgina. Sorry, ik kan niets veranderen aan de jongens-meisjesverhouding. We komen een man tekort. Mijn levensverhaal,’ voegde ze eraan toe met een ongegeneerde, hartelijke lach die het gevolg was van de twee kolossale gin-tonics die ze al ophad. Ze klapte in haar handen. ‘Juist, regelen jullie het verder zelf maar even. Ik moet naar mijn heksenketel in de keuken, anders hebben we dadelijk geen voorgerecht.’

Toen Muriel weg was, trok Owen Georgina’s stoel voor haar naar achteren en ze ging met een dankbare glimlach zitten.

Jeff rolde met zijn ogen. Hij dronk met veel geratel van ijsblokjes zijn gin-tonic op en trok Mia’s stoel naar achteren met een plichtmatigheid die er bij haar weinig twijfel over liet bestaan wat hij dacht. Ze wist dankzij haar lang geleden ontwikkelde intuïtie zelfs precies wat hij dacht, maar het had haar nog nooit zo weinig kunnen schelen.

Georgina zag er vanavond buitengewoon mooi uit. Ze had haar gebruikelijke cargobroek, sportschoenen en ruimvallende T-shirt verruild voor een mintgroene jurk van Monsoon met een bijpassend kralensnoer en vetersandalen.

‘Ik zie er toch niet uit alsof ik te hard mijn best doe, of wel?’ had ze Mia toegefluisterd toen ze blozend van nerveuze opwinding als laatste was gearriveerd.

‘Je ziet er fantastisch uit,’ had Mia haar verzekerd.

Georgina had Mia en Muriel een paar dagen geleden toevertrouwd dat Owen sinds ze weduwe was geworden de eerste man was tot wie ze zich maar enigszins aangetrokken voelde. Ze had zelfs bekend dat ze een nogal erotische droom over hem had gehad. ‘Ik geloof dat hij iets dierlijks in me heeft wakker gemaakt,’ had ze giechelend gezegd.

‘Die droom over Owen hebben we allemaal gehad,’ had Muriel schertsend opgemerkt, waarna ze op serieuzere toon had gezegd dat Georgina het maar aan haar moest overlaten om voor Cupido te spelen.

Dus nu zaten ze hier en had Muriel de boog van Cupido al gespannen. Toen ze zag hoe voorkomend en charmant Owen tegen Georgina was, en hoe boers Jeff zich opzettelijk leek te gedragen, verlangde Mia terug naar die maandagmiddag op Owens eiland, waar ze een poosje in gezegende afzondering van de rest van de wereld hadden gezeten. Het was zo heerlijk geweest dat ze zich voldoende had ontspannen om met hem te praten zoals ze dat met niemand anders kon. Hij had gelijk gehad toen hij zei dat hij goed kon luisteren. En dat had hij opnieuw bewezen toen hij haar een paar dagen daarna nog laat had gebeld. Ze was verrast geweest toen ze van hem hoorde, maar niet zo verrast dat zijn telefoontje haar in de war had gemaakt.

Ze dacht weer aan die middag met hem bij The Hidden Cottage en herinnerde zich dat ze toen ze door de bossen terugliep naar huis, zich had afgevraagd wat voor zin het had zichzelf te blijven kwellen door bij Jeff te blijven. Het had bijna onvermijdelijk geleken dat ze – nadat ze kort en aarzelend, misschien zelfs egoïstisch had nagedacht over haar eigen toekomstige geluk – Eliza thuis zou aantreffen, die haar hulp nodig had. Het was een klassiek voorbeeld van wat ze Owen had proberen uit te leggen: de kracht en trekkracht van familiebanden, die je nooit kon afschudden. Niet dat ze dat zou willen.

Ze hoorde Georgina aan Owen vragen hoe de pronkbonen het deden, die ze hem tijdens de jaarmarkt had verkocht en zag plotseling voor zich hoe Owen Georgina over het meer bij The Hidden Cottage naar het eiland roeide, en bij die gedachte voelde ze een steek van jaloezie. Haar keel trok dicht en haar mond werd droog. Geschokt pakte ze haar wijnglas en bracht het naar haar lippen, maar ze realiseerde zich te laat en tot haar schaamte dat er nog niets in zat.

Naast haar begon Jeff hard te lachen. ‘Je moet het mijn vrouw maar niet kwalijk nemen,’ zei hij tegen Owen. ‘Mia heeft altijd haast om een borrel naar binnen te gieten.’

Had hij die grove lach altijd al gehad, vroeg Mia zich af toen Owen naar haar keek en daarmee haar onbehagen nog groter maakte.

Georgina glimlachte stralend. Alles aan haar leek vanavond te twinkelen en te schitteren. ‘Het komt door jou, Jeff,’ zei ze opgewekt, ‘jij zou ieder meisje aan de drank brengen.’

‘Wat hoor ik daar over drank?’ riep Muriel vanuit de keuken.

‘Het gaat over Mia,’ riep Jeff, ‘ze heeft erge dorst vanavond.’

‘Schenk haar dan in hemelsnaam een glas wijn in. Er staat genoeg op het buffet achter je. Er is witte en rode en ze zijn allemaal open. Geef ze maar door. En Owen, wil jij misschien zo vriendelijk zijn de kaarsen aan te steken? Er ligt een doosje lucifers op de vensterbank.’

Jeff draaide zich op zijn stoel om, pakte een fles van elk, zette de grap door en zei met een overdreven knipoog naar zijn publiek: ‘Heb je genoeg aan deze twee flessen, lieverd?’

Bij lange na niet, dacht Mia, bij lange na niet.

‘Wat ben je toch een sentimenteel oud mens, Muriel,’ zei Jeff later, toen ze de pittigste kerriesoep ophadden die Owen ooit had geproefd en Muriel – met blozende wangen door de warmte in de keuken – met een piepende serveertrolley weer de kamer binnen kwam en luidkeels om ruimte riep: ‘Uit de weg, uit de weg!’

‘Sentimenteel,’ herhaalde ze, en ze stootte met de trolley tegen het buffet, waardoor een van de schotels op het bovenste blad ging schuiven. ‘Hoezo dat?’

‘Daarstraks hadden we Frank Sinatra en nu deze goedkope medley. Michael Bublé, nietwaar?’

Met een vleesmes in de ene hand en een lange vork in de andere snoof Muriel laatdunkend. ‘Cultuurbarbaar! Ik wil je erop attenderen dat dit Harry Connick junior is.’

‘Wie het ook is, het is zo sentimenteel als de pest. Je probeert toch niet met me aan te pappen, is het wel?’

‘Ha! Zie ik er zo stom uit? Niet beledigend bedoeld, Mia.’

Mia wuifde de opmerking weg. ‘Beledig maar raak, hoor.’

‘Nou, als je mij niet probeert te verleiden, dan moet het Owen wel zijn.’

Beseffend wat Jeff van plan was en wat Muriel hoopte dat de uitkomst van deze perfect georganiseerde avond zou zijn, zei Owen: ‘Verdorie, Muriel, ze hebben ons door. Morgen zal het hele dorp wel over ons praten.’

Ze lachte. ‘Mooi zo! Het is een tijd geleden dat ik het onderwerp van een sappige roddel ben geweest.’ Opnieuw zwaaide ze met het vleesmes en de vork alsof ze persoonlijk Harry en zijn band stond te dirigeren. ‘Juist, nu de rosbief,’ zei ze. ‘Ik waarschuw jullie alvast: hij is saignant, dus geen gezeur over bloed op je bord.’

Terwijl ze allemaal toekeken hoe zij op het stuk vlees aanviel, keek Owen heimelijk over de met kaarsen verlichte tafel heen naar Mia. Ze zag eruit alsof ze een vreselijke avond had. Hij had zelf ook niet zo’n geweldige avond. Hij wist dat Muriel hem aan Georgina probeerde te koppelen en hoewel hij haar graag mocht, zouden ze nooit meer zijn dan vrienden. Maar hoe moest hij haar dat duidelijk maken zonder haar voor het hoofd te stoten? Omdat hij nog nooit een dergelijke situatie had meegemaakt, kende hij ook de regels niet, maar hij wist wel dat hij voorzichtig te werk moest gaan. Little Pelham was klein en ongetwijfeld had een aantal goedbedoelende mensen al twee en twee bij elkaar opgeteld en het laatste wat hij wilde was Georgina te schande maken of teleurstellen. Hij had overwogen tegen Muriel te liegen en te zeggen dat hij vanavond al iets te doen had, maar dat zou alleen maar uitstel naar een andere datum hebben betekend.

Uit de cd-speler klonken de openingsnoten van Harry Connick jr. die ‘The first time ever I saw your face’ zong. Zich niet realiserend dat hij nog steeds naar Mia zat te kijken, merkte Owen plotseling dat hun blikken elkaar vonden in het kaarslicht en in wat een abrupte en onnatuurlijke stilte leek, voelde hij zich verlamd door de intensiteit van haar gelaatsuitdrukking en de tekst van de song: I thought the sun rose in your eyes, the moon and the stars were the gift you gave to the dark and the endless skies, my love.

Hij slikte en met een ruk draaide hij zijn hoofd een andere kant op, net voordat Muriel hem een bord met nauwelijks gegaard vlees aanreikte. ‘Hmm... dat ziet er goed uit,’ wist hij uit te brengen.

‘Ik moet zeggen, Georgina,’ zei Jeff, die met een knipoog zijn glas naar haar hief, ‘dat je er vanavond adembenemend uitziet.’

‘Dank je,’ zei ze met een koket knikje.

‘En ik dan, Jeff? Zie ik er niet adembenemend uit?’

Jeff hief zijn glas naar Muriel. ‘Muriel,’ zei hij, ‘je ziet er als altijd weer betoverend uit. En ik moet zeggen dat dat een buitengewoon felgekleurde jurk is die je aanhebt, een echte blikvanger.’

‘Dat is om me wakker te houden,’ zei ze.

‘Hij houdt ons allemaal wakker!’ zei Jeff lachend.

Toen ze aardappelen en groenten op hun bord hadden geschept, en iets waarvan Muriel hun verzekerde dat het jus was, voelde Owen dat hij weldra het onderwerp van Jeffs aandacht zou worden.

‘En, Owen,’ zei Jeff nadat hij met een flinke slok zijn wijnglas had leeggedronken, ‘hoe breng jij je tijd door hier in Little Pellham? Aangezien je niet werkt, vermoed ik dat je je wel zult vervelen.’

‘Helemaal niet,’ zei hij kalm, ‘ik geniet van de vrijheid om elke dag te nemen zoals die komt. Beperkte en eenvoudige keuzes... dat is een verfrissende verandering voor me.’

‘Dat is voor eventjes allemaal wel leuk, maar op de langere duur heeft een man meer nodig, anders wordt hij gek. Een man – de jager en verzamelaar van onze soort – heeft iets concreets in zijn leven nodig, anders heeft zijn bestaan geen betekenis.’

‘Is dat seksistisch bedoeld, Jeff?’ zei Muriel kordaat, en ze schonk zijn glas weer vol. ‘Bedoel je dat diezelfde regel niet voor vrouwen opgaat?’

‘Sla maar niet meteen zo’n hoge toon aan, Muriel. Ik zeg alleen maar wat zonneklaar is, namelijk dat Owen binnen niet al te lange tijd moet zorgen dat hij iets omhanden heeft omdat hij anders zijn identiteit als man verliest en uit de pas raakt met de wereld. Of erger nog,’ voegde hij er grinnikend aan toe, ‘dat hij een lastpost wordt voor het dorp. Een man die niets te doen heeft, daar kan niets goeds van komen.’

‘Jeff, alsjeblieft, laat Owen met rust,’ zei Mia. ‘Je weet helemaal niet waar je het over hebt.’

‘Hé, ik zeg alleen maar hoe het is, dat is alles.’

‘Het is fijn dat je zo bezorgd bent om mijn welzijn,’ zei Owen, ‘maar ik geloof dat dat allemaal wel goed zit.’

‘Natuurlijk,’ zei Georgina hartelijk.

‘Ik vind het persoonlijk geweldig dat we wat vers bloed in het dorp hebben,’ zei Muriel terwijl ze Georgina’s glas vulde, ‘vooral een flinke jonge kerel met veel vrije tijd. Dat betekent dat hij mee kan aanpakken en helpen waar dat nodig is. We hebben altijd gebrek aan vrijwilligers, zoals je heel goed weet, Jeff.’

Jeff kreunde. ‘Kom op iedereen; niet zo serieus. Hé, ik weet wat, waarom proberen we niet om beurten een nieuwe carrière voor Owen te verzinnen? Wat zeg jij ervan, Owen? Vind je het goed dat we dat doen, gewoon als een spelletje?’

Nou, dat wilde hij wel horen. ‘Oké,’ stemde Owen in, ‘waarom begin jij niet? Wat zie je mij in de toekomst doen? Welke rol heb je voor me in gedachten? Afgezien van die van dorpsidioot,’ zei hij en toen keek hij Jeff even zwijgend aan, ‘want als ik me niet vergis is die betrekking al vervuld.’

Muriel schaterlachte en sloeg Jeff op zijn schouder, waardoor hij wijn op het tafelkleed morste. ‘Volgens mij ben je zojuist verslagen in je eigen spelletje, Jeff. Bravo, Owen! Ik wist dat deze avond van een leien dakje zou lopen. Iemand nog vlees? Er is nog genoeg.’

Zoals te verwachten viel, kreeg Owen de taak toegewezen om Geor­gina veilig thuis te brengen.

Nadat ze hun gastvrouw hadden bedankt, liepen ze gevieren Cloverdale Lane in en omdat ze behoorlijk wankelde, legde Owen een hand onder Georgina’s elleboog. Toen ze de hoofdstraat bereikten, wensten Jeff en Mia hen goedenacht.

Jeff – die net zo onvast ter been was als Georgina – sloeg onhandig zijn arm om Mia heen, trok haar ruw tegen zich aan en brabbelde: ‘Braaf zijn, jullie twee.’ Hij stak zijn vinger naar hen op. ‘En als je niet braaf kunt zijn, doe dan in elk geval zachtjes.’

Mia wendde zich van hem af bij de domme, weinig originele opmerking, maar Georgina moest erom giechelen.

Owen leidde zijn beschermelinge langzaam de brink over en de heuvel op naar haar huisje in School Lane.

‘Diddis heel friendelijk fan je,’ zei Georgina oorverdovend luid in de stilte van de nacht – de klok op de kerktoren gaf vijf minuten voor één aan. Owen zag een man die hen tegemoetkwam; hij zag niet wie het was, maar kennelijk liet de man zijn hond uit. Het grappige was dat hij een mok bij zich had en daaruit dronk. ‘Hallo, Georgina,’ zei de man toen hij hen bereikt had. ‘Heb je een gezellig avondje uit gehad?’

Ze giechelde en zwaaide naar hem. ‘Heerlijke afond, dank je, Sjohn. Ken j’Owen al?’ Ze sloeg onverwacht hard tegen Owens borst. ‘Owen, diddis is Sjohn. Sjohn, diddis Owen.’