1

Het probleem met elk verhaal isdat je het achteraf vertelt.

Zelfs de rechtstreekse reportages op de radio, de homeruns en de strikeouts, zelfs die komen een paar minuten later. Zelf live-tv is een paar seconden vertraagd.

Zelf geluid en licht hebben maar een beperkte snelheid.

Een ander probleem is de verteller. Het wie, wat, waar, wanneer en waarom van de verslaggever. De vertekening door de media. Hoe de boodschapper de feiten vormt. Wat journalisten de ‘Gatekeeper’ noemen. Hoe de presentatie alles bepaalt.

Het verhaal achter het verhaal.

Waarvandaan ik dit vertel is het ene café na het andere. Waar ik dit boek schrijf, hoofdstuk voor hoofdstuk, is nooit hetzelfde dorp of dezelfde stad of hetzelfde wegrestaurant in the middle of nowhere.

Wat al die plaatsen gemeen hebben is wonderen. Je leest erover in de pulpbladen, het soort genezingen en visioenen, de wonderen die nooit in de gewone kranten komen.

Deze week is het de Heilige Maagd van Welburn, New Mexico. Ze kwam vorige week door de hoofdstraat aangevlogen. Haar lange rode en zwarte dreadlocks achter zich aan zwepend, haar blote voeten onder het vuil, ze droeg een indiaanse katoenen rok in twee tinten bruin en een haltertopje van spijkerstof Het staat allemaal in ‘Wereldwonderen’ van deze week, te koop bij de kassa van elke supermarkt in Amerika.

En hier zit ik, een week te laat. Altijd één stap achter. Achter de feiten.

De Vliegende Maagd had felroze gelakte nagels met witte tips. Een ‘French Manicure’ noemen sommigen het. De Vliegende Maagd gebruikte een spuitbus met een insectenverdelger om in de blauwe lucht van New Mexico te schrijven:

GEEN BABIES MEER

(Sic )

De spuitbus tegen insecten Hetze vallen. Die is nu onderweg naar het Vaticaan. Om te worden geanalyseerd. Je kunt nu al ansichtkaarten van de gebeurtenis kopen. Video ‘s zelfs.

Bijna alles wat je kunt kopen is achteraf. Gevangen. Dood. Voorgekookt.

Op de video ‘s in de souvenirwinkels schudt de Vliegende Maagd met de spuitbus. Vliegend aan de ene kant boven de hoofdstraat zwaait ze tegen de menigte. En er is een pluk bruin haar onder haar arm te zien. Vlak voordat ze gaat schrijven tilt een windvlaag haar rok op en de Vliegende Maagd draagt geen slipje. Tussen haar benen is ze geschoren.

Van daaruit schrijf ik dit verhaal vandaag. Hier in een wegrestaurant, waar ik met getuigen praat in Welburn, New Mexico. Hier bij mij is de Sarge, een ouwe smeris als een gepofte aardappel. Op de tafel tussen ons in ligt de lokale krant, opgevouwen met voorop een advertentie over drie kolommen onder de kop:

Attentie bezoekers van All Plush Interiors meubelzaken

De advertentie luidt: “Als er giftige spinnen uit uw nieuwe meubelbekleding komen, kunt u wellicht deelnemen aan een collectieve eis tot schadevergoeding.” En de advertentie geeft een telefoonnummer dat je kunt bellen, maar dat heeft geen zin.

De Sarge heeft van dat slappe vel in zijn nek, als je erin knijpt en je laat het vel los, dan blijft de kneep erin staan. Hij moet er een spiegel bij pakken en over zijn vel wrijven om het weer glad te krijgen.

Buiten het wegrestaurant blijven nog steeds mensen de stad in rijden. Mensen knielen neer en bidden om nog een verschijning. De Sarge vouwt zijn kolenschoppen van handen en doet net of ie bidt, zijn ogen opzij gedraaid om uit het raam te kijken, de klep van zijn holster los, zijn pistool geladen, klaar om te prijsschieten.

Toen ze klaar was met hemelschrijven wierp de Vliegende Maagd kushandjes naar de menigte. Ze maakte een V-teken. Ze zweefde vlak boven de bomen, met één vuist haar rok om haar benen trekkend, en ze schudde haar rode en zwarte dreadlocks naar achteren en zwaaide, en Amen. Ze was weg, achter de bergen, voorbij de horizon. Weg.

Toch kun je niet alles geloven wat de kranten schrijven.

De Vliegende Madonna, dat was geen wonder.

Het was magie.

Er zijn geen heiligen. Dat zijn bezweringen.

De Sarge en ik, wij zijn hier niet om ergens getuige van te zijn. Wij zijn heksenjagers.

Toch is dit geen verhaal over het hier en nu. Ik, de Sarge, de Vliegende Maagd, Helen Ho over Boy Ie. Wat ik schrijf is het verhaal van hoe we elkaar ontmoetten. Hoe we hier gekomen zijn.