Hoofdstuk 26

 

 

 

Het chalet lag zo afgelegen dat er niet eens stromend water of elektriciteit was. Tiffany had al een tripje naar de buiten-wc gemaakt en ze moest weer, maar ze bleef het uitstellen. De stank was ondraaglijk, net als de wolken vliegen. Maar dat was niet het grootste probleem. Het benauwde, donkere hokje, en het griezelige kraken van de deur wanneer ze hem opentrok, gaven haar het gevoel dat ze een rechtopstaande doodskist in stapte. En in zekere zin was dat ook zo.

Dit was de plek waar Colin het huisdier dat hij voor Rover had gehad had gedumpt, het meisje dat ze in Nevada hadden opgepikt tijdens een reisje naar Vegas om Colins afstuderen te vieren. Volgens hem zouden de ongebluste kalk en de septische tabletten die zijn vader altijd gebruikte de ontbinding versnellen.

Telkens wanneer ze er binnenging, vroeg ze zich onwillekeurig af wat er over was van de tiener – en of haar geest nu door het bos waarde, wachtend op hun terugkeer. Ze kon wel in de struiken plassen, maar ze moest toch naar de wc voor het toiletpapier.

Met een rilling gooide ze haar tijdschrift opzij. Hoe vaak ze dat artikel over affaires tussen filmsterren ook overlas, ze was te nerveus op de informatie op te nemen. Ze bleef maar denken aan Sam in de schuur.

Ze moest het vergeten. Sam verdiende niet beter.

Ze duwde zich overeind en doolde door het chalet, belandde uiteindelijk in de keuken. Het was de prettigste ruimte, maar ze kon er niet blijven omdat alles er haar aan Paddy herinnerde, van zijn favoriete stoel aan de tafel tot aan de zoutjes in de glazen pot op het aanrecht. Hij was langer samen geweest met zijn tweede vrouw dan Tiffany en Colin getrouwd waren, maar Sheryl weigerde het comfort van thuis op te geven en hier te bivakkeren. Het was haar allemaal te primitief. Vermoedelijk wist ze niet eens waar het precies lag.

Dit was Paddy’s domein, al was hij hier al meer dan een jaar niet geweest. Met het vorderen van de leeftijd leek hij er tevreden mee te zijn simpelweg bij Sheryl te blijven, en liet hij het chalet door Colin gebruiken.

Hoelang zijn laatste bezoek ook geleden was, Tiffany kon hem nog steeds ruiken. De vochtige wol van zijn jagershemd gecombineerd met de sigarenrook vormde een unieke geur die eeuwig bleef hangen.

‘Ik vind het zo erg dat ik je kwijt ben,’ mompelde ze handenwringend.

Waar bleef Colin toch? Ze had hem nodig om haar gerust te stellen. Sinds vanochtend vroeg hadden ze geen contact meer gehad, toen hij Samantha gedwongen had slaaptabletten te slikken en het meisje in zijn enorme koffer had gepropt. Hij had op het punt gestaan haar in Tiffany’s auto te tillen, maar na wat er met Rover was gebeurd, had Tiffany erop gestaan dat hij haar op de achterbank legde. Als Sam dan wakker werd en begon te gillen, kon ze in elk geval bij haar.

Maar Sam was niet wakker geworden. Ze had de hele rit geen kik gegeven. Zelfs nadat ze bij het chalet waren gearriveerd en Tiffany de zware koffer uit de wagen had gehesen en hem over de hobbelige grond naar de schuur had gerold, was ze niet bijgekomen.

Met een zucht liep ze naar buiten om nog eens te gaan kijken. In Sams tijdelijke onderkomen stonk het bijna even erg als op de buiten-wc, maar Tiffany was niet van plan haar het chalet in te laten, niet na wat ze gisteravond had geflikt. Het was haar schuld dat Paddy dood was. Als ze niet was gaan krijsen, had Colin zijn vader er misschien van kunnen overtuigen dat zijn zorgen onterecht waren. Dat had Colin zelf gezegd.

‘Sam?’ Ze trok de deur open en stak haar hoofd naar binnen. Ze had de klep opengeritst zodat ze de ketting met een paal in de onverharde vloer kon slaan, zoals Colin haar had opgedragen, maar Sam lag nog steeds opgekruld in de koffer. Ze gaf geen antwoord; ze deed niet eens haar ogen open. Deze keer had Colin haar een flinke dosis gegeven.

‘Je dacht zeker dat het slim was om zo’n kabaal te maken, hè?’ zei ze tegen het roerloze meisje. ‘Nou, ik hoop dat je graag buiten slaapt. Het wordt ijskoud hier. Vannacht was je misschien te ver weg om het te merken, maar wacht maar af als het straks donker wordt. En dan heb ik het nog niet eens over de muggen.’

Met een valse grijns liet ze de deur weer dichtvallen, en ze dwong zichzelf toch naar het toilet te gaan. Terwijl ze daar zat hoorde ze Colins auto. Ze schoot het hokje uit en stoof op hem af.

‘Daar ben je eindelijk!’ Ze vloog hem in de armen zodra hij uitstapte. ‘Ik zat zó over je in!’

‘Met mij is het prima.’ Hij drukte een kus op haar slaap terwijl hij haar losliet, en dat kleine gebaar maakte haar buitensporig gelukkig – ondanks alles.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze. ‘Heb je al iets van Sheryl gehoord?’

‘Ze belde terwijl we bezig waren met de zoekactie.’

Tiffany voelde haar stemming weer inzakken. ‘Wat zei ze?’

‘Dat mijn vader gisteravond niet thuis is gekomen, en of ik hem soms had gezien.’

‘Dus ze wist niet dat hij naar ons op weg was?’

‘Nee.’

‘O, dat is een hele opluchting.’ Ze probeerde de uitdrukking op zijn gezicht te ontcijferen en beschermde haar ogen tegen het zonlicht dat in vlekken door de boomkruinen heen viel.

‘Het maakt het in elk geval een stuk gemakkelijker.’

‘En die zoekactie? Hoe is dat gegaan?’

‘Op rolletjes.’ Hij gniffelde. ‘Niemand heeft wat gevonden. Ik heb zelfs pizza besteld en iedereen bij ons thuis uitgenodigd voor de lunch. Dat leek me een leuk extraatje.’

Ze hapte naar lucht. ‘En het bloed dan? Weet je zeker dat alles weg was?’

‘Ja, alles was weg. En hoe meer mensen er in en uit lopen, hoe beter. Als de politie ooit sporenonderzoek wil doen, is het een grote wirwar van afdrukken.’

‘O. Wat slim van je.’

‘Ik zei toch dat ik alles onder controle heb.’

Tiffany schopte een dennenappel opzij. ‘Is Sheryl erg ongerust?’

Aan de witte lijntjes rond zijn mond zag ze hoe uitgeput hij was. ‘Dat begint ze inmiddels wel te worden.’

Ook dat was niet bevorderlijk voor Tiffany’s humeur. Ze was haast net zo op Sheryl gesteld als ze op Paddy was geweest, en ze gunde haar geen verdriet. ‘Hoe heb je het met haar opgelost?’

‘Ik heb beloofd dat ik naar hem op zoek zou gaan.’ Hij haalde zijn mobieltje uit zijn zak, ook al wisten ze allebei dat er hier geen bereik was.

‘Dus je kunt niet te lang wegblijven.’

‘Nee, dat zou raar overkomen.’

Ze was er huiverig voor hier nog een nacht in haar eentje door te brengen. ‘En hoe zit het met Moederdag?’

‘Wat is daarmee?’

‘We hadden toch plannen?’

‘Ja, nou ja, de plannen zijn veranderd. Ik moet er meteen weer vandoor. Ik kwam alleen even kijken of alles in orde was met je.’

Tiffany wilde zijn woorden opvatten als bewijs van zijn liefde, maar toen voegde hij eraan toe: ‘Ik kon niet riskeren dat je Samantha zou laten ontsnappen, net als Rover.’

Hij liep terug naar zijn auto en begon in te stappen, maar ze holde hem achterna en pakte zijn arm vast voor hij het portier kon dichttrekken.

‘Wacht! Ik kan beter met je mee teruggaan. Het is raar als ik weg ben terwijl Paddy vermist wordt. Dit is een familiecrisis. Het is gek als we niet bij elkaar zijn, alles doen wat we kunnen om hem te vinden.’

Aan zijn verwrongen gezicht zag ze dat hij wilde weigeren, maar toen leek hij zich te bedenken. ‘Daar zit wel wat in.’ Hij blikte naar de schuur. ‘Eigenlijk is het niet per se nodig dat je hier blijft.’

‘Nee. Ze ligt aan de ketting. Ze kan nergens heen.’ Tiffany wilde veel liever samen met Sheryl om Paddy treuren, haar zo veel mogelijk troost bieden. Dat was wel het minste wat ze kon doen.

‘Dan laten we wat voer en een deken voor haar achter en gaan we terug als het beter uitkomt.’

‘Oké.’ Sam afstraffen interesseerde haar niet langer, ze wilde gewoon met Colin mee naar huis. ‘Ik leg het even neer.’

Ze draaide zich om, maar Colin greep haar bij haar elleboog.

‘Wacht. Weet je zeker dat die paal stevig in de grond zit?’

‘Ja.’

‘Ik kan het beter zelf even controleren. Stap jij maar vast in.’ Hij verdween het chalet in, en een paar minuten later zag ze hem met een grote sprei, wat repen en een kan water naar de schuur benen.

Toen hij weer naar buiten kwam, gaf hij een knikje. ‘Zelfs een stevige vent krijgt dat ding er niet zomaar uit, maar ik heb er voor de zekerheid nog eentje bij geslagen. Wat sta je daar nog? Instappen.’

Het schoot door Tiffany heen dat Sam zou kunnen overlijden als ze haar zo achterlieten, maar ze vertikte het te blijven. Sam moest toch een keer dood. Dat had ze van het begin af aan geweten.

 

Jonathan keek op van zijn beeldscherm toen Kino, die aan zijn voeten had liggen slapen, ineens overeind schoot omdat Zoe de keuken in kwam.

‘Denk je serieus dat die helderziende kennis van je ons kan helpen?’ vroeg ze.

Hij nam haar op, zich afvragend of het een vergissing was geweest haar erover te vertellen. Hij was druk bezig de elektronische dossiers van een tweede verhuurbedrijf te vergelijken met de lijst van alle personen die ooit contact hadden gehad met Samantha.

‘We zullen het wel merken. Ik heb haar Sams trui gestuurd, samen met die teddybeer die ze een paar jaar geleden in Disneyland heeft gewonnen. Ik wil je geen valse hoop geven, zeker nu die zoekactie van vandaag niets heeft opgeleverd, maar Jasmine heeft in het verleden verbazingwekkende resultaten geboekt.’

‘Is ze echt zo goed?’

Kino realiseerde zich schijnbaar dat hij de kans had een nieuw vriendje te maken en sjokte op haar af. Zoe beloonde hem met een kroel achter zijn oren en een warme glimlach, voordat ze op de armleuning van een keukenstoel ging zitten. Onder haar T-shirt had ze een van zijn joggingbroeken aan, en ze liep op blote voeten. Toen hij haar een uur geleden hierheen had gebracht vanuit het ziekenhuis, had hij haar bagage naar binnen gehaald, maar haar meeste kleren lagen nog in haar auto, in die grote zwarte vuilniszakken. Begrijpelijkerwijs had ze bij haar vertrek bij Lucassi niet de tijd genomen alles ordelijk in te pakken. Na het douchen had ze ontdekt dat ze geen onderstuk had, en daarom had ze iets van hem moeten lenen.

‘Ze is echt zo goed,’ bevestigde hij. ‘Maar met de gaven die ze heeft is niet elke zaak op te lossen. Helaas.’

Zoe trok haar haar in een paardenstaart en maakte die met een elastiekje vast. Ze had geen make-up op, maar dat had ze ook niet nodig. Ze had een prachtig gave huid, ogen waarin hij zou kunnen verdrinken.

Ze was zo dichtbij dat hij haar zoete geur kon ruiken. Meteen dacht hij terug aan vannacht, aan de aanblik van haar haast naakte lichaam. Bij de golf testosteron die door hem heen schoot, was zijn concentratie aan flarden. ‘Hoe voel je je?’ vroeg hij.

‘Veel beter.’ Ze ontmoette zijn blik met een directheid die hem verraste, die hem liet weten dat ze een seksuele toenadering niet zou afwijzen. Aangezien hij zijn interesse al had laten blijken, verwachtte ze dat waarschijnlijk ook. Maar hij wist dat het dom zou zijn om te persoonlijk bij haar betrokken te raken. Zoe was niet voor niets zo’n harde geworden. Om haar breuk met Lucassi had ze geen traan gelaten. Emotioneel zou ze nooit investeren in een relatie, en hij twijfelde of hij wel in was voor een vluchtige affaire.

‘Fijn.’

Haar hoofd schuin houdend keek ze naar de computer. ‘Al iets bereikt met die verhuurgegevens?’

‘Nog niet. Maar ik heb nog een hele rits namen om door te nemen, en dit is maar één van de twee bedrijven die informatie hebben geleverd. Ik heb ook al contact opgenomen met de overige die daar in de omgeving onroerend goed hebben.’

‘Maar deze twee verhuren de chalets rond de plek waar Toby is gevonden, dat zei je toch eerder?’

‘Klopt. Omdat hij zo zwaargewond was heeft hij niet ver kunnen lopen, dus dit is de beste locatie om mee te beginnen.’

Ze kwam achter hem staan en begon zijn gespannen schouderspieren te masseren. ‘Volgens mij ben jij toe aan wat rust,’ zei ze.

Zijn ogen vielen dicht terwijl hij de stijfheid voelde verminderen. ‘Zie ik er zo slecht uit dan?’

‘Als een zombie.’

‘Goh, bedankt,’ zei hij lachend.

‘Je ziet er sexy uit. Maar ja, jij ziet er altijd sexy uit.’

Tenzij hij de klank van haar woorden verkeerd interpreteerde, was dat een uitnodiging, niet alleen maar een compliment. Hij draaide zich half naar haar toe om haar gezicht te kunnen zien. ‘Je hoeft niets terug te doen, Zoe. Ik laat de zaak heus niet los.’

Haar handen bleven stilliggen. ‘Ik probeer je niet te manipuleren. Dit gaat niet om het ruilen van gunsten.’

Aan haar arm trok hij haar achter de stoel vandaan, en hij keek haar indringend aan. ‘Waar gaat het dán om?’

Blozend blikte ze weg, en hij kreeg de indruk dat ze niet vaak zo direct was. ‘Een vlucht, denk ik. Even overal aan ontsnappen.’

Met hem. Ze piekerde zich suf over Sam, had afleiding nodig. Daar kon hij haar toch wel in tegemoet komen? Alleen, wat zouden de consequenties zijn? Ondanks het verhaal dat hij tegenover Sheridan had opgehangen, was hij eraan toe om een toekomst op te bouwen, om te trouwen. Seks omwille van de seks was niet meer genoeg voor hem. Met de juiste vrouw zou hij een gezin willen stichten. En hij begon zich te realiseren dat het vinden van de juiste vrouw zelfbeheersing zou vergen.

‘Je doet me denken aan een vroegere geliefde van me,’ zei hij.

‘O ja?’ Ze aarzelde alsof ze begreep dat dat niet positief was, maar vroeg het toen toch. ‘Wat was dat voor iemand?’

Maria doemde voor hem op. ‘Ze was beeldschoon. Het was heerlijk om bij haar te zijn.’ Hij dempte zijn stem. ‘En ze was verliefd op een ander.’

Zoe boog zich naar hem toe en streek met haar lippen over de zijne. ‘Ik ben niet verliefd op een ander.’

Haar gezicht tussen zijn handen nemend liet hij zijn blik naar haar mond dwalen. Hij wilde veel meer dan het korte proefje dat ze hem net had geven.

Heel even stelde hij zich voor dat ze op bed lag, onder hem. Maar hoe teder hij ook met haar zou vrijen, hij wist dat hij nauwelijks kans maakte haar ooit werkelijk te veroveren, die extra dimensie te kunnen toevoegen waarnaar hij zo hunkerde. ‘Nee, jij bent niet verliefd,’ zei hij. ‘Niet op Anton. Niet op wie dan ook. En ik heb zo’n idee dat dat ook nooit meer zal gebeuren.’

Met een ruk trok ze zich los. ‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Ik bedoel dat ik genoeg heb van losse verhoudingen, Zoe. Ik ben bijna dertig. Ik wil volwassen worden. Ik ben op zoek naar meer.’

Op haar lip bijtend staarde ze hem aan. ‘Je denkt dat ik niet bereid ben je meer te geven?’

‘Ik denk dat je dat niet kúnt,’ antwoordde hij, en stond op om naar de slaapkamer te gaan. Alleen.

 

Het duurde niet lang voor hij spijt had van zijn besluit, maar hij was koppig genoeg om drie uur te blijven liggen woelen voordat hij de capitulatie erkende. Hij verlangde te hevig naar Zoe om het op een andere manier te laten eindigen. Wat betekende dat hij niet half zo volwassen was als hij had gedacht.

Je begaat opnieuw een fout, hield hij zichzelf voor, maar het had geen zin.

Even uitgeput door de strijd die binnen in hem werd gevoerd als door zijn zware werkweek stond hij op en liep de gang door. Kino, die naast zijn bed lag te dutten, nam niet de moeite hem te volgen.

Zoe had haar deur op een kier laten staan.

Met een vinger duwde hij hem open. De scharnieren knarsten, en ze kwam op een elleboog overeind. Vanaf de drempel zag hij het hoe haar lange haren haar schouders omlijstten, die bloot waren op de dunne bandjes van een nachthemdje na. Hij had hier geen jaloezieën opgehangen omdat er geen inkijk was, en hij gebruikte de ruimte sowieso voornamelijk als opslagplaats.

‘Jon?’

Beseffend dat ze hem niet zo goed kon zien als hij haar zei hij: ‘Ja, ik ben het.’

Haar stem klonk weifelend. ‘Is er iets mis?’

‘Nee,’ zei hij, al was er duidelijk wel iets mis.

‘Wat wil je?’

Hij overwoog haar woorden van daarstraks te herhalen. Een vlucht… even overal aan ontsnappen. Maar voor hem lag het veel simpeler. ‘Ik wil jou.’

Pas toen hij haar in haar ogen zag wrijven, realiseerde hij zich dat ze had liggen huilen. Hij voelde zich meteen schuldig, wenste dat hij zijn scherpe opmerking van eerder terug kon nemen.

‘Nee,’ mompelde ze. ‘Het was dom om te denken dat dat verschil zou maken. We kunnen het beter zakelijk houden.’ Ze trok de dekens op en keerde zich naar de muur.

Zakelijk? Er was niets zakelijks aan wat ze de afgelopen week samen hadden doorstaan.

Jonathan bleef staan, hoopte dat ze van gedachten zou veranderen. Alleen al de herinnering aan haar lippen op de zijne vervulde hem met begeerte. Maar toen ze niet meer bewoog en niets meer zei, liep hij terug naar zijn eigen bed.

 

Zoe luisterde naar zijn verdwijnende voetstappen. Gelukkig, hij ging weg. Hoe wanhopig en eenzaam ze zich ook voelde, ze had net een relatie verbroken; ze moest zich niet meteen in de volgende storten. Zeker niet met een man die zoveel bij haar losmaakte als Jonathan.

Bij Anton was het een rationele keuze geweest; hij had de eigenschappen die ze zocht in een partner. Haar verstand leek echter een minimale rol te spelen in haar gevoelens voor Jonathan. Ze voelde een puur dierlijk en instinctief verlangen om met hem te vrijen, wat de consequenties ook zouden zijn.

Zich overgeven aan zo’n primitieve aandrang had haar al eerder in de problemen gebracht, en het maakte het altijd moeilijker om na afloop afscheid te nemen. Ze wist niet meer wie ze was, waar ze heen ging. Het enige wat ze nog besefte, was dat ze Sam moest vinden, en dat betekende dat ze sterk en doelgericht moest blijven.

Met andere woorden: ze moest naar haar hoofd luisteren, niet naar haar hart.

Alleen begon ze de hoop te verliezen, klampte ze zich vast aan alles wat maar een beetje warmte bracht. En Jonathan leek de laatste strohalm.

Lang nadat het stil was geworden in huis lag ze nog het duister in te staren, piekerend over Toby. Zou hij ooit nog bijkomen? Ze had dag in dag uit voor hem gebeden, maar zijn toestand was niet veranderd.

De scheidslijn tussen leven en dood was zo dun…

Misschien was in bed duiken met de verkeerde man niet de grootste fout die ze kon maken. Misschien was het juist fout om dat niet te doen.