Hoofdstuk 23

 

 

 

Colin was verbijsterd. Hoe haalde zijn vader het in zijn hoofd onaangekondigd langs te komen? Paddy wist hoezeer Tiffany en hij gesteld waren op hun privacy. Als ze elkaar al troffen, gebeurde dat in zijn landelijk gelegen huis in Antelope, en zo had Colin het ook veel liever. Dat was de enige manier om de verhoudingen gezond te houden.

Met Pasen had Paddy’s nieuwe vrouw, Sheryl, opgemerkt dat het haar wel gezellig leek als Colin en Tiffany voor de verandering eens een etentje bij hen in Rocklin zouden verzorgen. Paddy had haar meteen afgekapt door te zeggen dat ze niet moest zeuren en een biertje voor hen moest halen. Hij had gezien hoe moeiteloos Colin de band met Tina, zijn echte moeder, had doorgesneden. Hij zou hem niet onder druk zetten, deed er alles aan om goed te maken dat hij Tina geen halt had toegeroepen toen Colin nog klein was. In elk geval hadden hij en Colin nog contact. Colins zus had partij gekozen voor haar moeder en weigerde sinds de scheiding nog met hem of Paddy te communiceren.

Op zich had Colin geen warmere gevoelens voor zijn stiefmoeder dan hij voor zijn eigen moeder had gehad. Maar ze kon aardig koken, en omdat het haar tegenstond hen te bedienen, putte hij er voldoening uit dat haar met praktisch elke feestdag juist wel te laten doen. Door met zijn vader in contact te blijven, kon hij bovendien gebruik maken van diens chalet in de bossen, waar hij inmiddels enorm profijt van had getrokken. Prachtige herinneringen had hij aan het martelen van zijn tweede huisdier. Ze lag daar zelfs begraven.

‘Wat doe jij hier?’ vroeg hij zodra hij de woonkamer binnen stapte en zijn vader voor de open haard naar hun huwelijksfoto zag staan staren. Intussen knoopte hij haastig zijn overhemd dicht. Zoe was vastgebonden, de camera stond in positie, en hij had zich nauwelijks uitgekleed toen hij zijn vaders stem had gehoord. Het dreef hem haast tot razernij dat hij uitgerekend nu werd gestoord. Gelukkig had hij Paddy nog gehoord voordat die hem in de slaapkamer had kunnen overlopen.

Zijn vader leek er niet mee te zitten dat hij op een ongelegen moment was binnengevallen. Hij haalde beverig zijn vingers door zijn korte grijze haar en keek Colin aan. ‘Ik moet met je praten.’

Onwillekeurig blikte Colin in de richting van de trap. Al zijn speeltjes lagen klaar, hij hunkerde ernaar te zien hoelang Zoe bestand zou zijn tegen de martelingen die hij voor haar in petto had, hoe ze zou reageren op de pijn en de vernedering – en nu ineens dit. ‘Kan het niet een andere keer?’

‘Nee.’

Verdomme! Er was duidelijk iets aan de hand, maar Colin had geen zin om het aan te horen. Het ging vast weer om zijn jongere zus. Paddy was al twee jaar bezig met lijmpogingen, wilde zijn excuses maken, maar ze ontweek zijn telefoontjes, en als dat niet hielp, nam ze een ander nummer.

Paddy begon een sentimentele ouwe zak te worden, vond Colin. Waar was de kerel die zijn zoon vroeger zo had laten afranselen door Tina? Hij had Colin zelfs vaak voor haar in bedwang gehouden. Zo iemand verdiende het te oogsten wat hij had gezaaid, of niet soms? Hij mocht niet achteraf ineens gaan jengelen.

‘Oké, wat is er? Vertel op.’

‘Sorry. Ik… Je zult me moeten verontschuldigen bij Tiffany. Ik weet niet of ik hier wel heen had moeten komen, maar…’

Colin realiseerde zich dat hij zijn overhemd binnenstebuiten aan had getrokken en keerde het om. ‘Maar wat?’

‘Ik heb net iets op tv gezien wat me nogal… zorgen baart.’

Iets op tv gezien? Wat kon hem dat nou schelen? ‘Als het over politiek gaat, dan –’

‘Nee. Het gaat over jou, Colin.’

‘Wat heeft de tv met mij te maken?’

‘Hopelijk niks.’

Colin liet zich op de bank neerzakken. ‘Ik kan er geen touw aan vastknopen.’

Zijn vader knikte naar de trap. ‘Kun je Tiffany even naar beneden roepen? Ik vind dat zij dit ook moet horen.’

‘Tiffany heeft geen belangstelling, pa. Ze ligt op me te wachten. In béd, oké? Ze komt niet naar beneden omdat jij iets op tv hebt gezien waar je je over opwindt. Nou, leg uit wat je komt doen of donder anders op, want je stoort me tijdens de seks.’

Paddy’s borst zwol terwijl hij diep inademde. ‘Er is een zwaargewonde jongen gevonden in het bos.’

Het was nooit in Colin opgekomen dat zijn vader hem in verband zou brengen met Rover. Door zijn obsessie met Zoe en zijn ergernis over de onderbreking voordat hij haar ook maar had kunnen aanraken, was hij zijn vorige huisdier bijna vergeten.

Naast irritatie voelde hij nu ook angst, maar hij was niet zo dom om dat te laten merken. ‘Dat heb ik zelf ook gezien, een paar avonden terug. Arme knul. Is hij al uit zijn coma?’

‘Nee. Ze betwijfelen of hij ooit nog bijkomt.’

‘Tragisch, hoor, maar…’ Colin maakte een vragend gebaar. ‘Ik snap het niet. Je komt helemaal hierheen om me een of ander treurig verhaal over een tiener te vertellen?’

‘Ze lieten een kaart zien, wezen aan waar ze hem hadden aangetroffen.’

‘En?’

‘Het was vlak bij Mikes chalet.’

Van Colins erectie was niets meer over. Hij hield zijn gezicht in de plooi, deed alsof er geen vuiltje aan de lucht was, maar hij besefte dat hij alle reden had om ongerust te zijn. ‘Mike? Wie is dat?’

‘Mijn collega, weet je nog? Hij heeft leiding van de maaimachinehandel overgenomen nadat die klaploper van een stiefbroer van je me in een driftbui in de steek had gelaten.’

‘O, die.’

‘Ik had destijds geregeld dat jullie zijn chalet konden huren omdat Sheryls familie al in dat van mij logeerde. Jullie wilden een weekje de natuur in.’

‘Goh! En nu is die knul bij Míkes chalet gevonden? Wat is het toch een kleine wereld. Dat had ik niet door. Maar ja, in de uitzending die ik heb gezien waren ze niet zo specifiek.’

‘Ze vragen het publiek om informatie.’

‘Slim.’

Paddy nam hem indringend op. ‘Het zegt jou verder niks?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Die jongen hield bij hoog en laag vol dat de dader in Rocklin woonde.’

‘Misschien is dat ook wel zo,’ zei hij schouderophalend.

Zijn vader dempte zijn stem. ‘Colin, ik ben naar je toe gekomen omdat ik bang ben dat jij iets met die ontvoering te maken hebt.’

De adrenaline die door Colin heen joeg, zorgde ervoor dat hij met gepaste verontwaardiging kon reageren. ‘Wat? Wil je me ervan beschuldigen dat ik een kínd heb afgetuigd?’

Hij had verwacht dat Paddy in de verdediging zou schieten. Hoe zijn vader in de loop der jaren ook was veranderd, hij kon nog steeds opvliegen als hij werd geprovoceerd. Maar hij werd niet kwaad. Zijn toon had eerder iets smekends. ‘Ik heb geprobeerd mezelf voor te houden dat het niet waar kan zijn. Om eerlijk te zijn kan ik me niets ergers voorstellen, maar de dader stond erop met Meester te worden aangesproken. Toen ik dat hoorde, leek het of ik door een kogel werd geraakt.’

‘Man, dit meen je toch niet, hè? Doe niet zo idioot!’ Het lukte Colin een lachje uit te stoten. ‘Goed, toen we nog jong waren wilde ik dat Courtney me zo noemde, maar dat was maar voor de grap. Dat betekent niet meteen dat ik de schoft ben die die jongen heeft afgetuigd.’

‘Voor de grap? Zij vond het anders helemaal niet leuk.’

‘Het was gewoon een broer-en-zusspelletje.’

Zijn vader bleef stil.

‘Kom op!’ riep Colin. ‘Ik ben niet de enige die dat woord wel eens heeft gebruikt. Wat dacht je van al die sm-liefhebbers? Het kan iedereen zijn. Waar zou ik hem überhaupt van moeten kennen?’

Onmiddellijk spuugde zijn vader het antwoord uit. ‘Hij is bij míj in de buurt ontvoerd.’

Bij het zien van het verdriet op zijn gezicht kreeg Colin slappe knieën. Op de een of andere manier wist Paddy het. Hij had het veel liever ontkend, waarschijnlijk omdat hij geen verantwoordelijkheid wilde aanvaarden voor wat er van zijn zoon was geworden. Hij was juist zo trots geweest op hem, zeker toen hij net zijn juristenbul had gehaald.

Colin stak zijn kin naar voren. ‘Ik heb het niet gedaan.’

‘Jij bent bekend met de locatie waar hij is meegenomen, en die waar hij is gevonden. En…’

‘En wat?’ ging Colin in de tegenaanval. ‘Je gelooft die praatjes van ma, hè? Jij gelooft ook dat ik sadistische trekken heb.’

‘Ik weet niet meer wat ik moet geloven.’

‘Grote goden! Stel nou eens dat ik inderdaad een kind had willen ontvoeren, hoe had ik dat dan kunnen doen met Tiffany om me heen? Hoelang is hij vastgehouden? Twee maanden?’

Er hing een traan in Paddy’s wimpers. Colin had hem nog nooit eerder zien huilen. Hij wist niet wat hij ermee aanmoest, wat hij nog meer kon zeggen, maar hij weigerde het hierbij te laten, want dan zou zijn vader naar de politie stappen.

‘Colin, ze hebben er niet bij gezegd hoelang de Meester hem heeft gehad.’

Nee hè! Nadat Tiffany was vertrokken had hij nog een lijntje coke gesnoven, en hij dacht niet helder na, pakte dit helemaal verkeerd aan. Zijn vader raakte steeds overtuigder van zijn gelijk. Hoe moest hij zich hieruit praten?

Colins overhemd was klam van het zweet, de stof plakte aan zijn rug. ‘In de uitzending die ik heb gezien wel.’

Het was hem gelukt zijn stem in bedwang te krijgen en ietwat te kalmeren. Er flakkerde hoop op in zijn vaders ogen. ‘O ja?’

‘Ja! Hoe zou ik het anders kunnen weten?’

‘Maar dat meisje dat is verdwenen dan? Haar moeder kwam in beeld. Volgens mij was het die ene buurvrouw van jullie.’

Allemachtig! Hoe had hij Zoe kunnen herkennen? Paddy en Sheryl kwamen hier maar hoogstzelden. Al woonden ze inmiddels al negen maanden naast Lucassi. Het was denkbaar dat ze elkaar een keer tegen het lijf waren gelopen.

Even stond hij in de verleiding te zeggen dat het zijn buurvrouw niet was, maar de waarheid zou veel te eenvoudig te achterhalen zijn. En dan zou hij betrapt zijn op een leugen en in een onhoudbare positie belanden.

Hij woelde door zijn haar. ‘Ja, klopt, dat was eerder deze week. Niet te geloven, toch? Zo uit haar eigen achtertuin geplukt. Zoe was hier trouwens net nog, we hebben voor morgen een grote zoekactie georganiseerd. De andere juristen en een deel van de administratie doen ook mee.’

‘Waarom zet je je zo in?’

Al zijn spieren waren stijf van de spanning. ‘Omdat ze in gevaar kan zijn. Je zegt het net zelf: iemand heeft haar meegenomen.’

‘Was jij dat soms, Colin?’

‘Nee!’ Hij was nog niet bereid het op te geven. Hij kon zich hieruit kletsen, zoals hij in het verleden ook zo vaak had gedaan. Zijn moeder was de enige geweest die hem had doorzien als hij smoezen verzon. Ze had geprobeerd de wreedheid eruit te slaan, maar dat had zijn aandrang anderen te pijnigen en verminken alleen maar aangewakkerd. ‘Het is inderdaad wel heel toevallig, maar ik heb het niet gedaan. Als ik niet op kantoor ben, ben ik samen met Tiffany. Ik zou niet eens de gelegenheid hebben om één kind te ontvoeren, laat staan twee.’

‘Daar heb ik eens over nagedacht,’ zei Paddy. ‘De hele weg hiernaartoe heb ik tegen mezelf zitten zeggen dat ik wel gek moest zijn. Dat jij het onmogelijk kon zijn. Niet míjn zoon. Misschien heb ik je moeder je wel te hard aan laten pakken toen je nog jong was. Ik deed het om mijn huwelijk te redden, het gezín bijeen te houden, maar toch voel ik me er schuldig over. Maar Tina is al heel lang uit beeld, Colin. Je had hulp kunnen zoeken. Ik heb je vaak genoeg aangeboden een therapeut voor je te betalen, maar je beweerde altijd dat je er niets aan over had gehouden. Je voerde aan dat je zulke hoge cijfers haalde, een mooie carrière had, een leuke vrouw, een prachtig huis. En ik hield mezelf voor dat iemand die het zo ver had geschopt inderdaad geestelijk wel in orde moest zijn. Maar we weten allebei hoe blind Tiffany je aanbidt. Ze zou haar polsen nog doorsnijden als je het vroeg.’

Bij anderen zou haar aanwezigheid een waterdicht alibi vormen, maar dit was zijn vader, die van heel nabij had gezien hoe ze met elkaar omgingen.

‘Je onderschat haar,’ wierp hij tegen. ‘Ze zou nooit meegaan in een ontvoering en… en poging tot moord!’

Het was duidelijk dat zijn vader hem dolgraag wilde geloven. Daarom was hij hierheen gekomen, om zichzelf ervan te overtuigen dat zijn vermoedens ongegrond waren.

‘Onderschat ik haar, Colin, of onderschat ik jóú?’

Colin greep hem bij zijn arm. ‘Je bent toch niet serieus, hè? Je lijkt ma wel, een en al valse beschuldigingen. Altijd het ergste denken van me.’

De vergelijking met Tina viel niet in goede aarde. Achteruitwankelend zocht Paddy Colins gezicht af. ‘Je hebt die kinderen niet aangeraakt? Je moet me de waarheid vertellen, Colin. Anders kan ik je niet helpen.’

Bij het horen van de aarzeling in zijn stem kreeg Colin weer wat lucht. Hij bracht een verbaasd lachje uit. ‘Rustig maar. Ik heb niemand wat gedaan,’ zei hij.

Precies op dat moment begon Samantha boven te stampen en gillen. Het kabaal drong dwars door de geïsoleerde wanden heen.

‘Help! Help me! Hier! Ik zit aan een ketting! Bel mijn moeder! Help me!’

Aan zijn vaders grauwe gelaat zag Colin dat ook hij het had gehoord. ‘Allemachtig,’ fluisterde Paddy, en hij rukte zich los en holde de gang in.

Colin schoot hem achterna. Paddy moest niet denken dat hij haar kon redden. Hij moest niet denken dat Colin hem gewoon de trap op zou laten gaan.

‘Ho, niet zo snel.’ Hij gaf zijn vader zo’n harde zet dat hij struikelde, met zijn hoofd tegen de muur sloeg en in elkaar zakte.

Uit de wond bij zijn slaap sijpelde bloed. Hij bleef versuft liggen en keek onthutst op naar zijn zoon.

Geen zweem van medelijden voelde Colin, alleen maar opluchting. ‘Je had nooit met ma moeten trouwen, weet je dat? Het was een gemeen rotwijf, ook al was ze een stuk slimmer dan jij.’ Hij griste een schemerlamp van de haltafel. ‘En je had hier nooit in je eentje naartoe moeten komen,’ voegde hij eraan toe voordat hij met de metalen voet Paddy’s schedel insloeg.

Toen hij zich ervan verzekerd had dat zijn vader niet meer leefde, steunde hij met zijn handen op zijn knieën, hijgend van de inspanning maar enorm gestimuleerd. Een volwassene vermoorden verschilde niet veel van een kind vermoorden. ‘Je bent niet meer zo groot en sterk als vroeger, hè, pa?’ zei hij, en trok toen een grimas bij het zien van de deuk in de koperen lampenvoet. ‘Kijk nou wat je hebt gedaan. Dat ding heeft een vermogen gekost.’

Hij liet het provisorische wapen op het tapijt vallen en spitste zijn oren. Nog nooit had hij iemand zó gehaat als hij Sam nu haatte. Hij zou haar op de pijnlijkst denkbare manier afmaken, beloofde hij zichzelf. Maar het was weer stil in huis. Voor zover hij kon bepalen had Zoe niet gereageerd op het geschreeuw van haar dochter, dus die was waarschijnlijk nog buiten westen. En Sam had het ofwel opgegeven, of ze was weer onder zeil geraakt. Hij zou haar straks eens flink onder handen nemen. Zodra hij Paddy uit de weg had geruimd.

Rustig blijven, hield hij zichzelf voor. Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde het getril te bedwingen. Geen paniek. Het was kantje boord geweest, maar het was met een sisser afgelopen. Het enige wat hij hoefde te doen was het lijk verbergen.

Hij begon door de gang te ijsberen. Hij zou Paddy naar de garage slepen, besloot hij, en dan de vlekken wegboenen. Wanneer Tiffany zo terugkwam, zou hij haar Paddy’s auto naar het poolcafé laten brengen waar hij vrijwel elk weekeinde heen ging. En later, wanneer de hele buurt sliep, zou hij zijn eigen wagen de garage in rijden, het lijk in de kofferbak leggen en de bergen in gaan om het te begraven. Tegen de ochtend zou Paddy Bell gewoon de zoveelste vermiste persoon zijn.

Nog steeds op en neer benend nam hij alles opnieuw door. Ja, zo moest het lukken. Paddy had Sheryl vast niet over zijn verdenkingen verteld; hij was er het type niet naar om uit de school te klappen voordat hij volkomen zeker was van zijn zaak.

Alleen… als zijn stiefmoeder wist dat Paddy hierheen was gegaan, kon dat wel eens vragen oproepen.

Het deed er ook niet toe. Het zou niet eens in haar opkomen dat hij zijn vader iets had aangedaan. Ze zou eerder haar eigen zoon de schuld geven. Glen Hagen was berucht om zijn uitbarstingen, had onlangs nog in zijn razernij het bedrijf in de steek gelaten dat Paddy en hij samen hadden opgericht.

Ja, het zou Glen in de schoenen worden geschoven. Mocht blijken dat Sheryl of iemand wist dat Paddy hier in de buurt was geweest, dan zou hij simpelweg zeggen dat hij alleen even langs was gewipt op weg naar Glen, dat hij de ruzie met zijn stiefzoon bij had willen leggen. Tegenwoordig kon Paddy het niet meer verkroppen op slechte voet te staan met wie dan ook.

Zolang hij maar bij de les bleef, het sluw aanpakte, was er geen man overboord.

Hij sleepte het lichaam de garage in en haalde een dweil uit de keuken, maar net toen hij zich over de vlekken boog, werd er aangebeld.

 

Terwijl Jonathan bij Colin Bell op de veranda stond te wachten, controleerde hij zijn mobieltje nog eens. Niks. Het had ruim een kwartier geduurd voordat de drie wrakken van de snelweg waren weggetakeld, en in die tijd had hij Zoe drie sms’jes gestuurd. Ze had nog steeds niet geantwoord en ze nam ook niet op.

Wat kon er aan de hand zijn? Het was vreemd dat ze niet meteen aan de lijn kwam, voor het geval hij nieuws had over Sam.

Eindelijk hoorde hij binnen iemand schuifelen, en de deur ging op een kiertje open. Colin glimlachte vriendelijk, maar Jonathan voelde aan dat hij ongelegen kwam.

‘Sorry, sta je hier allang? Ik was bezig in de garage.’

Jonathan knikte. ‘Geeft niet. Ik ben op zoek naar Zoe. Heb jij haar soms gezien?’

‘Ze heeft vanavond bij ons gegeten.’

‘Hoe laat is ze weggegaan?’

Colin fronste zijn wenkbrauwen alsof hij diep nadacht. ‘Een uurtje geleden ongeveer.’

‘Zei ze nog waar ze naartoe ging?’

Er rolde een druppeltje zweet over Colins slaap. Jonathan zou hebben aangenomen dat aan het trainen was geweest, maar hij had een net overhemd aan en liep op blote voeten. Of misschien was hij net onder de gewichten vandaan gekropen en had hij onder de douche willen springen, maar had hij bij het horen van de bel vlug het eerste het beste kledingstuk aangeschoten. Dan zou het geen wonder zijn dat hij er zo verstoord uitzag.

‘Ze zei dat ze moe was, dat ze naar bed wilde. Maar wie weet heeft Anton haar naar haar auto zien lopen en haar onderschept. Ze zijn uit elkaar, wist je dat al?’

Jonathan tuurde naar Lucassi’s lege oprit. ‘Haar wagen staat er niet.’

‘Misschien zijn ze samen ergens heen.’

Echt geruststellend vond Jonathan die mogelijkheid niet. Stel dat hij zich in haar vergiste? Dat ze naar hem terug was gegaan, ondanks het feit dat ze het over een liefdeloze relatie had gehad? Tenslotte was Maria ook teruggegaan naar Dan, de man die haar neus had gebroken, en haar arm – en die haar uiteindelijk had vermoord.

‘Dat zou kunnen, ja,’ zei hij. ‘Bedankt.’

Nog geen vijf minuten later had hij Lucassi mobiel te pakken. Alleen beweerde die bij hoog en laag dat hij Zoe niet meer had gezien sinds ze gisteravond bij hem was vertrokken.