Hoofdstuk 6

 

 

 

‘Hé, ik probeer je al dagen te bereiken. Waar heb je in vredesnaam uitgehangen?’

Jonathan Stivers herkende direct de stem van de vrouw die hij koste wat kost had willen ontlopen. Een vloek smorend wendde hij zich van de stapel berichtjes op de verlaten receptiebalie naar Sheridan Cole – sinds drie weken Sheridan Granger – die in de deuropening van haar kamer stond. Met haar donkere haar in een paardenstaart en de gezonde blos op haar gave huid zag ze er nog mooier uit dan anders.

Nu ze getrouwd was, mocht hij die vlinders in zijn buik niet meer voelen, maar hij leek er niets tegen te kunnen beginnen. Daarom probeerde hij haar al sinds ze van haar huwelijksreis was teruggekeerd te ontwijken. Omdat hij als zelfstandig privédetective vanuit huis werkte, kon hij een veilige afstand bewaren – meestal dan. Hij hoefde alleen maar naar De Laatste Linie als ze hem ergens bij nodig hadden. In het verleden had hij het kantoor wel eens als uitvalsbasis gebruikt, vooral omdat ze vrijwilligers hadden die de administratieve kant van de onderzoeken voor hun rekening namen. Vandaag had hij echter bewust tot vijf uur gewacht voor hij hierheen ging, in de veronderstelling dat Sheridan dan weg zou zijn.

‘Sorry, ik heb het druk gehad.’

‘Niet met een zaak van ons. Ik heb je nauwelijks gezien sinds ik terug ben uit Hawaï.’

‘Mijn praktijk komt er telkens tussen.’ Hoewel hij het pro Deo-werk met alle plezier deed, moest hij ook voldoende betalende cliënten aannemen om zijn hypotheek en levensonderhoud te kunnen dekken, dat wist Sheridan. De stichting kon het zich maar zelden veroorloven om zijn uren te vergoeden.

Sheridan had natuurlijk op iets anders gedoeld, maar gelukkig ging ze er niet op door.

Ze vouwde haar armen over elkaar. ‘Bezig met iets interessants?’

Om te voorkomen dat hij haar aan zou blijven staren – en zich zou voorstellen hoe ze ’s nachts bij een ander in bed lag – verlegde hij zijn aandacht naar de telefoonnotities. ‘Ik heb een zus die op zoek is naar haar kleine broertje, dat meteen bij zijn geboorte is geadopteerd. Een schuldeiser die achter een of andere klaploper aanzit die probeert in rook op te gaan. En een cautiesteller die hulp wil bij het opsporen van een voortvluchtige.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Niks bijzonders dus.’

‘Zo te horen gaat het je financieel voor de wind. En word je populair. Nog even en je hebt geen tijd meer voor ons.’

Ergens wou hij dat dat waar was. Op zich hoefde hij niet zo nodig rijk te worden; zolang hij genoeg verdiende om zijn vaste lasten te kunnen betalen was hij tevreden. Elke dollar extra die binnenkwam stak hij sowieso in zijn pro Deo-klussen. Het zou alleen gemakkelijker zijn als hij niet zo vaak met Sheridan werd geconfronteerd, of bang moest zijn dat Skye Willis en Ava Bixby, haar twee medebestuurders bij De Laatste Linie, zouden merken hoe gefrustreerd hij was. Het was dat ze zo in beslag werden genomen door hun werk, anders hadden ze het allang in de gaten gehad. Ze voerden een heuse missie met hun organisatie, die steun bood aan slachtoffers van geweldsmisdrijven. Hun gedrevenheid maakte het Jonathan onmogelijk ze de rug toe te keren.

‘Ja, mijn bankrekening barst haast uit zijn voegen.’ Hij las een briefje van Skye dat dringend leek te zijn. Ze had ook een al een paar keer zijn voicemail ingesproken. Dat was de reden waarom hij zich uiteindelijk hierheen had gesleept, hopend haar op dit tijdstip alleen aan te treffen. ‘Met die Ferrari wacht ik alleen nog even.’

‘Jij koopt nooit een dure auto. Jij zou onderweg naar de dealer alles tot op de laatste cent aan een of andere bedelaar geven.’

Hij sloeg op zijn voorhoofd. ‘Dus dáárom ben ik altijd blut.’

‘Precies,’ zei ze grinnikend. ‘Te veel zwervers om je heen.’

‘Ik zoek ze niet op,’ bromde hij.

‘Nee, maar jij hebt oog voor ze, terwijl de meeste mensen hun blik afwenden.’

Wanneer ze zulke vleiende dingen zei, kreeg hij de indruk dat ze om hem gaf. Maar na vier jaar samenwerking wist hij dat haar gevoelens veel minder diep gingen dan die van hem. ‘Je zegt net dat je geprobeerd hebt me te bereiken?’

‘Ik heb minstens honderd berichtjes ingesproken, Jonathan.’

Aan haar toon hoorde hij dat ze wilde weten waarom hij haar ontweek, maar hij negeerde de onuitgesproken vraag. ‘Wat is er dan?’

Haar ogen werden groot bij het uitblijven van een verontschuldiging of zelfs maar een verklaring. ‘Ik… ik heb je gewoon gemist. We zijn vrienden. Het is raar om je zo lang niet te spreken.’

Vrienden. Het zou minder ingewikkeld zijn als ze vijanden waren. ‘Ja, nou ja, jij hebt het ook druk gehad. Met het opsporen van die vent die je zestien jaar geleden heeft neergeschoten. Met het vinden van je grote liefde. Met je huwelijk.’

‘Bespeur ik soms een vleugje jaloezie?’

Zijn adem stokte – tot hij bij haar volgende woorden begreep waar ze op doelde.

‘Op een dag kom jij vast ook de ware tegen, Jonathan. Juist wanneer je niet op zoek bent.’

Bij haar was het inderdaad volslagen onverwacht gebeurd. Ze was afgereisd naar Tennessee om de identiteit te achterhalen van de man die haar had beschoten toen ze op de middelbare school zat. Ze was teruggekomen met een verloofde in haar kielzog: Cain Granger, de broer van de jongen die bij hetzelfde incident dodelijk was getroffen.

‘Ik ben niet beschikbaar voor de huwelijksmarkt.’

‘Je zou wel anders piepen als je wist hoe fijn het is,’ zei ze met een dromerig lachje.

Nee toch? Moest hij zo een lofzang aanhoren over het geluk dat ze bij een ander had gevonden?

‘Ik geloof je op je woord. Maar goed, ik moet verder. Skye wilde me spreken.’ Hij liep naar haar kantoor, een van de vier ruimtes die op de receptie uitkwamen. Door de gesloten deur heen hoorde hij dat ze aan de telefoon zat. Zo meteen zouden zijn gedachten wel afgeleid worden van Sheridan, bedacht hij opgelucht, maar voordat hij kon ontsnappen klonk haar stem weer op.

‘We hebben een chalet gezien net buiten Auburn. Misschien gaan we het wel kopen. Het zou ideaal zijn voor Cain. Volop ruimte voor zijn honden. Midden in de bergen.’

‘Leuk.’ Waarom liet ze hem toch niet met rust?

‘We rijden er later vanavond nog even heen. Heb je soms zin om mee te gaan kijken? Dan kunnen we daarna met zijn drieën eten.’

Hij slikte een bittere lach in. ‘Het lijkt me ontzettend gezellig om Cain te zien, maar ik vrees dat ik je uitnodiging moet afslaan.’

De verwarring op haar gezicht negerend klopte hij op Skyes deur. Ze riep dat hij binnen kon komen, maar hij bevroor toen hij achter zich hoorde: ‘Je mag hem niet, hè? Daarom bel je me maar niet terug. Cain en ik zijn nu een stel, maar jij accepteert hem niet.’

Jonathan trok een grimas. ‘Je hebt mijn goedkeuring niet nodig, Sher. Je hebt mij helemaal nergens meer voor nodig.’ Daarmee stapte hij bij Skye binnen en deed resoluut de deur achter zich dicht.

‘Hoe zit het met al die cryptische boodschappen?’ vroeg hij zodra ze opkeek.

Skye trok een wenkbrauw op. ‘Ook goeienavond.’

Hij kneep in de brug van zijn neus en zuchtte. ‘Sorry, maar ik loop nogal te rennen vandaag.’

‘Ben je met iets bezig wat je uit kunt stellen?’

‘Uitstellen?’ herhaalde hij verbaasd. Doorgaans respecteerde Skye het dat zijn tijd kostbaar was, zeker omdat hij zoveel pro Deo-uren draaide hier.

‘Ik zit om je te springen. Jij bent de enige die hier geschikt voor is.’

Wat hij had opgevat als hooghartigheid, realiseerde hij zich, kwam in werkelijkheid voort uit paniek. ‘Nou ja, mijn andere verplichtingen kunnen wel heel even wachten.’ Hij liet zich in een van de stoelen tegenover haar bureau zakken. ‘Wat is er mis?’

Ze schoof het papier dat ze had zitten lezen opzij en leunde achterover. ‘Ik heb vandaag een telefoontje gekregen van een kennisje van me, iemand die ik bij de lotgenotengroep heb ontmoet nadat Burke me die eerste keer had aangevallen.’

Daar was ze ook Sheridan tegengekomen, en Jasmine, een andere bestuurder van De Laatste Linie die inmiddels uit Sacramento was vertrokken. ‘Wie is het? Ken ik haar?’

‘Ik zou niet weten waarvan. Ze heet Zoe, Zoe Duncan. Ze heeft nog nooit iets met ons te maken gehad. Eerlijk gezegd was ik haar uit het oog verloren, tot ze vanochtend ineens aan de lijn hing. Ze had mijn naam herkend in onze advertentie in de PennySaver van een paar weken geleden en het nummer bewaard. Eigenlijk had ze gewoon voor de gezelligheid weer eens contact willen opnemen, maar ze belde nu helaas met een heel andere reden.’ Ze haalde haar vingers door haar schouderlange, in lagen geknipte haar. ‘Haar dochter wordt vermist. Ze is op klaarlichte dag verdwenen.’

Hij bleef even stil. ‘Wanneer?’

‘Gistermiddag.’

‘Hoe oud is ze?’

‘Dertien.’

‘Had ze problemen thuis, kan het zijn dat ze gewoon is weggelopen?’

‘Dat is het eerste waar je aan denkt op die leeftijd, maar ze haalt prachtige cijfers.’

‘Ook intelligente kinderen lopen wel eens weg, Skye.’

‘Geen intelligente kinderen die doodziek zijn van Pfeiffer. Als ze weg had gewild, had ze gewacht tot ze was opgeknapt. Bovendien was er volgens Zoe geen enkele aanleiding.’

Hij wreef over zijn onderlip. ‘Dus ze woont bij haar moeder?’

‘Ja.’

‘En haar vader is ook nog in beeld?’

‘Die is drie maanden geleden uit de gevangenis vrijgekomen.’

Jonathan zette zijn ellebogen op zijn knieën. ‘Dat is een interessant toeval. Waar zat hij voor?’

‘Verkrachting. Eén aanklacht. Het slachtoffer was een meisje van vijftien. Hij heeft dertien van de twintig jaar uitgezeten.’

Er bekroop hem een akelig vermoeden. ‘Je wilt toch niet zeggen dat…’

‘Ja, het was Zoe. Zo is ze zwanger geraakt van Sam.’

Zijn mond viel open. ‘Heeft ze het kind gehouden?’

‘Ja.’

De informatie was zo schokkend dat de confrontatie met Sheridan eindelijk naar de achtergrond werd verdrongen. ‘Grote goden!’

‘Dat dacht ik ook toen ik het hoorde.’

‘Ik neem aan dat ze tegen hem heeft getuigd indertijd.’

‘Klopt.’

‘Het eerste wat dan in me opkomt, is dat die klootzak is vrijgekomen, wat speurwerk heeft gedaan en die meid uit wraak heeft ontvoerd.’

Skye pakte de foto van haar man en twee kinderen op, die een prominente plek op haar bureau opnam, en ze staarde er even naar. ‘Ja, dat had ik ook meteen.’

‘Weet Zoe dat hij vrij is?’

‘Ze heeft er tegen mij niets over gezegd, dus ik betwijfel het. De meeste verkrachtingsslachtoffers kijken liever niet achterom.’

‘Hij moet het wel zijn.’

‘Het zou kunnen, maar als hij het is, hoop ik dat hij gewoon contact wil met zijn dochter, een rol wil spelen in haar leven. Hij snapt natuurlijk wel dat Zoe daar faliekant tegen zou zijn. Misschien was het verlangen zo sterk dat hij iets idioots heeft gedaan.’

‘Het is in elk geval de eerste op wie we ons moeten richten.’ Hij duwde zich overeind. ‘Ik neem aan dat de politie al op de hoogte is?’

‘Ja, en die nemen het serieus omdat ze nog zo jong is, maar ze zijn er niet volledig van overtuigd dat het om een ontvoering gaat.’

‘We hebben net minstens twee redenen bedacht waarom het eerder een ontvoering zal zijn dan een kwestie van weglopen.’

‘Ja, nou ja, ik heb je nog niet verteld dat haar grootvader ook niet bepaald een rolmodel is. Zoe kan zich haar jeugd niet anders herinneren of het was cel in, cel uit met hem, voor kruimeldiefstal en drugsbezit. Maar ze had verder niemand, dus ze is min of meer aan hem blijven hangen. Een rechercheur van bureau Rocklin heeft vanochtend Sams spulletjes doorzocht, en hij kwam een brief tegen die ze vorige week aan hem had geschreven maar nog niet op de post had gedaan.’

‘En…’

‘Ze geeft vreselijk af op Anton Lucassi.’

‘En dat is?’

Skye haalde diep adem. ‘De man bij wie ze wonen. Zoes verloofde.’

‘Heeft iemand de grootvader al gevraagd of hij haar heeft gezien?’

‘Zoe kan hem niet te pakken krijgen. Ze heeft al een paar keer zijn voicemail ingesproken. Hij woont in Los Angeles, dus ze kan er niet zomaar eventjes heen om te gaan kijken.’

Jonathan liep naar het raam en keek uit over het parkeerterrein. ‘Wat zegt Zoe over die brief?’

‘Zij beweert dat Sam misschien niet dol is op Lucassi, maar dat ze een redelijke verstandhouding hebben.’

‘Ofwel, dat hij haar niet misbruikt.’

‘Daar heb ik specifiek naar gevraagd, en zij weet zeker van niet.’

‘Heb je hem ontmoet?’

‘Nee, maar volgens Zoe heeft ze het getroffen met hem. Hij is eigenaar van een belastingadviesbureau, en hij behandelt haar stukken beter dan de hufters die ze tot nu toe heeft gehad.’

‘Heeft hij een strafblad?’

‘Nee, zelfs nog nooit een verkeersboete gekregen.’ Ze schraapte haar keel. ‘Dus… heb je interesse? Ik kan je voor deze zaak gewoon je uurtarief bieden, Jon.’

Hij wilde geen geld aannemen van de stichting, die toch al amper het hoofd boven water kon houden. Af en toe hielp hij zelfs bij de inzamelingsacties die nodig waren om de boel draaiende te houden. ‘Voorlopig red ik het wel. Ik laat het je wel weten als ze mijn auto in beslag komen nemen.’

Voor het eerst sinds hij haar kamer in was gekomen, glimlachte ze. ‘Die ouwe rammelbak? Alsof iemand die zou willen hebben.’

‘Hé, hij rijdt. Als ik een dure bak voor de deur heb staan, denken mijn cliënten dat ik ze het vel over de neus haal.’

‘O, wie zou nou geloven dat jij te veel rekent? Je vergeet meestal zelfs een factuur te sturen.’

‘Omdat ik geen administratieve ondersteuning heb.’

‘Omdat geld je niks zegt.’ Ze keek hem strak aan. ‘Dus… je doet het?’

‘Ach, waarom ook niet?’

‘Geweldig, Jonny.’ Ze kwam overeind, liep om het bureau heen en stak hem een velletje toe. ‘Hier heb je de naam van de vader, en het laatst bekende adres.’

‘Franky Bates,’ las hij op. ‘Heette de moordenaar in Psycho ook niet Bates?’

Skye was te geconcentreerd op de zaak om op de triviale vraag in te gaan. ‘Hij heeft zijn straf uitgezeten in Lancaster. Ik heb er al heen gebeld om eens te peilen hoe hij zich daar gedroeg.’

‘En?’

‘Hij heeft zich tot God bekeerd.’

Jonathan rolde met zijn ogen. ‘Dat zeggen alle bajesklanten. Maar zodra ze de poort uit stappen, is de duivel weer hun beste maatje.’

Skye schoof wat mappen opzij en ging op het randje van haar bureau zitten. ‘Zoe is radeloos van ongerustheid. Ik hoop echt dat we Sam kunnen vinden voordat…’

Ze hoefde haar zin niet af te maken. Voordat het te laat zou zijn. ‘Ik zal met haar moeten praten.’

‘Uiteraard.’ Ze draaide zich om en pakte haar blocnote. ‘Hier, haar adres en telefoonnummer. Zet het maar meteen in je telefoon.’

Het was zijn gewoonte zelfs de meest onbeduidend lijkende informatie op te slaan in zijn BlackBerry. Het was het enige bezit waaraan hij gehecht was, omdat het zijn werk zo vereenvoudigde. Zolang hij terug kon vallen op zijn digitale assistent, kon hij best zonder secretaresse.

‘Oké,’ zei hij nadat hij de gegevens had ingevoerd, ‘ik zal erin duiken.’

Ze liep met hem mee naar de deur. ‘Wat vertel je Zoe over de statistieken in dit soort gevallen?’

‘Hopelijk komt dat niet aan de orde.’

‘Ik heb ontwijkend geantwoord, maar ik weet zeker dat ze jou er ook naar zal vragen.’

Met zijn hand al op de knop aarzelde hij even. ‘Ze is al meer dan vierentwintig uur weg, Skye. Ik gok erop dat Zoes verkrachter Samantha heeft ontvoerd. En dan mag jij je nog zo optimistisch voorstellen dat hij als haar biologische vader iets moois met haar probeert op te bouwen, we weten allebei dat het er somber uitziet. Het is waarschijnlijk al gebeurd. Maar wie de dader ook is, ik beloof je dat ik achter hem aan ga.’

Skye pakte hem bij zijn arm. ‘Zoe heeft al zoveel ellende meegemaakt. Probeer je een beetje op de vlakte te houden.’

‘Ik zal haar zo subtiel mogelijk duidelijk maken dat hoe meer informatie ze me geeft, hoe groter Samantha’s kansen zijn.’

‘Dank je wel, Jonathan.’

‘Je hoort nog van me.’

Om te voorkomen dat hij Sheridan weer tegen het lijf zou lopen, glipte hij zo vlug mogelijk het gebouw uit. Maar toen hij eenmaal achter zijn stuur was gekropen, vroeg hij zich af of hij niet terug moest gaan om zijn excuses aan te bieden. Een romantische relatie met haar mocht dan niet voor hem weggelegd zijn, misschien konden ze verder zoals het was geweest voordat ze naar Tennessee was gegaan.

‘Ja, dat zal haar man leuk vinden,’ mompelde hij in zichzelf.

Hij stak het velletje dat Skye hem had gegeven in de achteruitkijkspiegel. Er was een jong een meisje in levensgevaar. Zijn eigen onnozele problemen moest hij maar even van zich afzetten.