Hoofdstuk 21

 

 

 

‘Ben je soms high?’ fluisterde Tiffany tegen Colin terwijl ze samen in de keuken stonden. De maaltijd was achter de rug – een pijnlijke voor haar, omdat haar man zoveel aandacht had besteed aan Zoe, die nu naar het toilet was.

Hij keek haar lelijk aan. ‘Natuurlijk niet. Waar heb je het over?’

‘Niet liegen, Colin. Je hebt iets gebruikt, ik zie het.’ Zoe uitnodigen was een heel slecht idee geweest. Tiffany had zich er van het begin af aan zorgen over gemaakt, maar nu begon ze hem past echt te knijpen. Aan Zoes blikken had ze gemerkt dat Colins vreemde gedrag haar ook opviel. Zijn seksuele interesse kon haar onmogelijk zijn ontgaan. Hij bleef maar naar haar loeren alsof hij haar de kleren van het lijf wilde scheuren. ‘Heb je soms ecstasy op?’

‘Wat mankeert jou?’ Hij zette de borden die hij naar binnen had gebracht in de gootsteen. ‘We zouden straks gaan feesten. Ik heb vast een voorsprongetje genomen.’

‘Wat dan?’

‘Eén lijntje coke voordat ik van kantoor wegging, oké? Het stelt niks voor.’

‘Had je niet kunnen wachten? We moeten oppassen met Zoe!’

‘Ik heb ons heus niet verraden.’

‘Maar als je over huisdieren blijft praten en hoe je ze moet africhten, komt dat raar over, oké? Hou erover op! Je maakt haar nerveus, en mij ook.’

Hij schudde zijn hoofd alsof hij het niet geloofde. ‘Je overdrijft.’

‘Niet waar. Als je James en Tommy vanavond nog wilt laten komen, en als je wilt dat ik ze vermaak, dan kun je maar beter opschieten met die route, zodat ze weer weg kan.’

Hij greep haar bij haar pols. ‘Ga je nu lopen dreigen?’

Ze knipperde tegen de opwellende tranen. ‘Ik wil niet net als mijn broer de cel in.’

‘O, mens. Ik heb toch gezegd dat er niemand de cel in gaat en –’

‘Zachtjes!’ kapte Tiffany hem af. ‘Niet zo hard. Laten we haar nou maar de deur uitwerken.’

Hij liet haar los en sloeg zijn armen over elkaar. ‘En als ik haar nou niet weg wil hebben? Als ik er nog een huisdier bij wil – een setje van moeder en dochter?’

Tiffany’s benen werden slap. Hier was ze al bang voor geweest, voor deze gedachtegang. ‘We kunnen haar niet houden!’

‘Ze kan net zo min ontsnappen als Sam. En ze is net zo makkelijk uit de weg te ruimen als we haar zat zijn. Het is in wezen niet anders.’

‘Ze is geen kind. Ze is uitgekookt, veel vindingrijker, sterker. Het is wél anders. En wie weet aan wie ze allemaal heeft verteld dat ze bij ons zou gaan eten?’

‘Maar stel je eens voor hoe ze zou reageren als ze haar dochter ineens weer zag. In zekere zin zouden we haar een plezier doen.’ Hij lachte en hield zijn hoofd schuin terwijl hij haar opnam. ‘Het is haar allerliefste wens.’

En tegelijk zíjn allerliefste wens, besefte ze. Hij hunkerde ernaar getuige te zijn van het gruwelijke moment waarop ze zich realiseerde dat iemand die ze als vriend beschouwde, haar een mes in de rug had gestoken.

Tiffany beet op haar lip. Soms joeg hij haar echt de stuipen op het lijf. ‘Colin, nee –’

‘Ja! Dan begrijpt ze dat jij en ik een open huwelijk hebben. Dat ze zich niet hoeft te verzetten tegen mijn aantrekkingskracht,’ voerde hij aan. ‘Jij bent een groot struikelblok voor haar. Ze heeft het alleen maar over jou.’

Haar mond viel open. Ze begon Colin kwijt te raken, dit was het bewijs. Bij dat besef kreeg ze een hol gevoel vanbinnen. Hoe bang ze ook voor hem was, het idee zonder hem te moeten leven was nog veel angstwekkender. ‘We hebben geen open relatie,’ bracht ze amper hoorbaar uit.

‘Je gaat het straks met mijn vrienden doen. Hoe wilde je dat dan noemen?’

‘Jij bent degene die daarom heeft gesmeekt!’

‘Maar als ik het niet erg vind, zou jij het ook niet erg moeten vinden. Seks om de seks. Gewoon voor de kick, voor de afwisseling.’

‘Voor de kíck? We zouden ons eigen doodvonnis tekenen als we Zoe ontvoerden. Zet het maar gauw uit je hoofd.’

Hij duwde haar tegen het aanrecht en kuste haar in haar hals. ‘Toe nou, schat. Voor mij?’

Ze voelde de aandrang te zwichten, zoals altijd wanneer hij haar over probeerde te halen. Colin was zo charmant, zo lief vooral, wanneer hij het naar zijn zin had. Maar het werd steeds moeilijker om hem tevreden te stellen. ‘Ze is constant bezig met de recherche en met die detective. Wie weet heeft ze gezegd dat ze hierheen ging.’

‘Waarom zou ze? Het is maar een etentje bij de buren. Ze geeft ze heus geen dagrooster, alleen een telefoonnummer waar ze haar kunnen bereiken als ze Sam vinden.’

Vanuit de gang klonk het doortrekken van het toilet.

‘Het is te riskant,’ zei Tiffany.

‘Toe nou. Zelfs als ze gezegd heeft dat ze hierheen zou gaan, kan ik er wel een draai aan geven.’

‘Hoe dan?’

‘Laat dat maar aan mij over.’

‘Maar ik wil dit niet!’

‘Ja wel. Wanneer ik haar bewerkt heb met de slipketting, mogen James en Tommy haar hebben.’

Nu wist Tiffany zeker dat hij te ver ging. ‘Dan weten die ook meteen dat ze bij ons was!’

‘We geven haar een pilletje, binden haar vast en trekken een zak over haar hoofd. Die twee zijn straks zo stoned dat ze denken dat het een vriendin van jou is die vrijwillig meedoet. Iedereen zou kronkelen met zo’n ketting om. Dat is juist het spannende. En als we haar alcohol geven bij de Rohypnol, beweegt ze niet eens meer. Dan is ze buiten westen.’

Tiffany zette haar nagels in haar palmen. Zou dat genoeg zijn voor hem? Een paar uurtjes plezier? Als ze hem zijn zin gaf, zou hij dan tevreden zijn?

Ze was in de verleiding om toe te geven. Ze kon zijn plotse verliefdheid op de buurvrouw niet verkroppen. Zoe was niet alleen mooi, ze was ook een paar jaar ouder en zou waarschijnlijk een grotere intellectuele uitdaging vormen voor Colin, zou hem langer kunnen boeien.

Ongewenst zijn, dat wilde ze nooit meer. Dat zou ze koste wat kost voorkomen. Wat betekende dat ze definitief een eind zou moeten maken aan zijn bevlieging – of ze zou zich voortdurend afvragen of haar man van een ander droomde. Als hij achter Zoe aan bleef zitten en het op een verhouding uitdraaide, had ze heel wat meer te verliezen dan wanneer ze hem een avondje de vrijheid gaf. Colin wist hoe hij mensen voor zich in kon nemen. Tiffany zag al voor zich dat hij bloemen en sieraden voor Zoe kocht, haar opving in haar verdriet tot hij een plekje in haar hart had veroverd. Ze kon hem beter nu geven wat hij wilde, anders moest ze later een hogere prijs betalen.

‘Wat zeg je ervan?’ drong hij aan terwijl hij haar borsten streelde. ‘Laat je me mijn gang gaan?’

Haar weerstand zakte nog dieper weg. Ze vond het heerlijk als hij haar zo teder aanraakte. ‘Hoe moeten we het dan aanpakken?’

De kraan in op het toilet werd dichtgedraaid. Hij haalde een klein foliepakketje uit zijn zak. ‘Gooi dit maar in haar drankje. Van jou verwacht ze het nooit.’

Tiffany staarde naar het witte tabletje achter het plastic. Ze had wel eerder Rohypnol gezien, had het zelfs een paar keer ingenomen voor Colin omdat hij nieuwsgierig was geweest hoelang het duurde voor het begon te werken, en of ze zich na afloop nog iets herinnerde.

‘Als ik dit doe, dan zul je haar moeten vermoorden. Ik wil niet met haar onder één dak wonen.’ Dan zou het in elk geval voorbij zijn; Zoe zou geen bedreiging meer vormen voor haar.

‘Je wordt vals,’ zei hij plagerig, en hij beet in haar oorlelletje. ‘Blijkbaar klopt het wat ze zeggen over jaloezie.’

Tien meter verderop stond Zoe nu nietsvermoedend haar handen af te drogen, besefte Tiffany. ‘Dus je doet het?’

‘Ik zou haar liever een poosje bewaren. Ze zou een fijn huisdier zijn.’ Hij zuchtte theatraal. ‘Maar ja, we hebben er al een.’

‘Dus je doet het?’ vroeg ze weer. ‘Je maakt er nog vanavond een eind aan?’

‘Als ik je zo kan overhalen, dan moet het maar.’

De toiletdeur ging open, en Tiffany’s hart begon wild te hameren. ‘Colin, wacht. Ik geloof toch niet dat ik –’

‘Jawel.’ Met een grijns en een bemoedigend knikje drukte hij de pil in haar hand en vouwde haar vingers eromheen. ‘Het is een arrogant kreng. Ze verdient niet beter.’

 

De cocaïne die hij vlak voor hij van kantoor was vertrokken had gesnoven begon uitgewerkt te raken. Een zo’n lijntje was hooguit voldoende voor een uur. Colin wilde nog wat nemen – hij had een zakje in zijn aktetas – maar hij dwong zichzelf te wachten.

Dat kwam later wel. Het zou een fantastische avond worden.

Nu hij wist dat zijn grote wens in vervulling ging, kon hij de frustratie van eerder van zich af zetten. Hij concentreerde zich op het toneelspel, het beeld dat hij en Tiffany moesten schetsen om alles in stelling te brengen. We zijn een keurig jong stel dat zich betrokken voelt bij de buurt en de maatschappij. Zie je wel? Hij vervolmaakte zijn zorgelijke uitdrukking. Kijk eens hoe ik me uitsloof om die zoekactie te organiseren.

Tiffany was bezig met de afwas. Hij merkte dat ze nerveus was, zag dat ze af en toe door de doorgang hun kant op blikte. Maar Zoe ging te zeer op in hun planning om iets in de gaten te hebben. Ze zat naast hem aan de eettafel over de plattegronden gebogen die hij had uitgespreid. Samen probeerden ze te berekenen hoeveel adressen of hoeveel oppervlakte van de wijk elke vrijwilliger voor zijn rekening kon nemen.

‘We moeten een zo groot mogelijk gebied bestrijken zolang we ze hebben.’ Fronsend wees ze naar het minder dichtbevolkte deel verder naar het oosten. ‘Maar voor deze vrijwilliger is het te voet niet te doen.’

‘Dan moeten we dat stuk opsplitsen. We willen dat iedereen zijn route binnen een redelijke tijd kan belopen,’ zei Colin. ‘Als we dan opnieuw moeten zoeken, weten we precies waar ze al geweest zijn en waar nog niet. We kunnen het beter systematisch aanpakken.’

‘De politie heeft het ook systematisch aangepakt.’

‘Daar heb ik geen hoge pet van op. Ik heb eens een programma gezien over een meisje dat midden in een park lag, terwijl ze daar dagenlang hadden lopen speuren. Er wordt zo vaak iets over het hoofd gezien.’

‘Het zal wel.’ Ze leek minder gespannen nu de maaltijd achter de rug was. Of misschien begon de Rohypnol al te werken. Van het glas wijn dat Tiffany haar na het eten had gebracht had ze inmiddels ongeveer de helft op.

Drink toch verdomme eens door, dacht hij terwijl hij treuzelde met zijn eigen drankje. Uit ervaring wist hij dat het zo’n halfuur duurde, maar ze zat al minstens zo lang te nippen.

‘Ik vind dat we tot aan Stanford Ranch moeten,’ zei hij.

Bij het zien van haar knikje wenste hij opnieuw dat ze op zou schieten. Hij wilde niet wachten tot Tommy en James er waren. Hij wilde haar eerst een poosje voor zichzelf, alleen met haar zijn in de slaapkamer, alsof zij in plaats van Tiffany zijn vrouw was. Misschien zou hij haar later delen, wanneer hij eenmaal verzadigd was, maar hij was van plan eerst uren van haar te genieten en wilde door niemand opgejaagd worden. Als hij haar toch moest vermoorden, kon hij doen wat hij wilde zonder bang te zijn dat hij te veel schade aanrichtte. En dat beloofde een hele nieuwe dimensie aan de ervaring toe te voegen.

In het algemeen probeerde hij zijn slaven zo lang mogelijk in leven te houden, wat betekende dat hij voorzichtig moest zijn met ze, anders zou hij het object dat hem zo’n genot schonk vernietigen. Het was niet alsof je zo eenvoudig aan een nieuwe slaaf kwam. Hij had er pas vier gehad. Een ervan lag in coma. En Samantha was boven onder zeil. Vier was niet zoveel. Hij hield zich in, want soms vreesde hij net zozeer voor de gevolgen van een ontdekking als Tiffany.

Zijn aandrang werd echter met de dag heviger, net als zijn dorst naar bloed en geweld. Er moest sprake zijn van pijn, ondraaglijke pijn, wilde hij hetzelfde soort climax bereiken. Daarom was Rover uiteindelijk in opstand gekomen. Dat was ook waarom Colin niet meer normaal met Tiffany kon vrijen. Het wond hem niet meer op. Zelfs de bondagesessies en de hete was konden hem niet meer bevredigen.

Hij herinnerde zich zijn eerste slaaf nog, een tienjarig meisje dat Laurie heette. Tiffany en hij waren pas een halfjaar getrouwd geweest toen hij haar uit een park had ontvoerd, in Virginia, waar hij rechten had gestudeerd. Tiffany geloofde nog steeds dat hij Laurie had vrijgelaten, maar hij had haar vermoord en haar lijk in het bos begraven – zo grondig verstopt dat het waarschijnlijk nooit gevonden zou worden. Indertijd was hij er niet zeker van geweest dat Tiffany het eens zou zijn met zo’n definitieve oplossing, en hij had het haar niet willen vertellen. Sindsdien deed hij alsof hij de omstandigheden hem noodzaakten telkens een stapje verder te gaan. Ze hoefde niet te weten dat hij er van meet af aan geen moeite mee had gehad zijn slachtoffers om te brengen; dit beeld kwam hem beter uit.

Ten tijde van Laurie was alleen vernederen nog spannend genoeg geweest voor hem; tegenwoordig had hij een krachtiger stimulans nodig.

‘Colin?’ Zoes verwonderde stem doorbrak zijn gemijmer.

Hij knipperde, plotseling beseffend dat hij langs haar heen had zitten staren. ‘Sorry.’ Hij veinsde een geeuw. ‘Ik heb een lange dag gehad, ik ben op. Hou jij het nog vol?’

‘Ja, hoor. We zijn toch bijna klaar, hè?’ Ze leunde achterover en nam het laatste slokje wijn.

Hij gebaarde naar het glas terwijl ze het neerzette. ‘Nog eens bijschenken?’

‘Nee, dank je.’

‘We hebben al routes uitgestippeld voor de tien vrijwilligers die bevestigd hebben – plus eentje extra. Maar laten we er nog een of twee doen, voor het geval iemand een ander meebrengt.’

Ze boog zich weer over de plattegronden. ‘Beter te veel dan te weinig, ja. Maar de spoorbaan is behoorlijk ver weg. We zouden ons moeten focussen op dit gebied hier.’ Ze wees naar de streek bij Roseville.

‘Lastig. Sam kan overal zijn.’ Zoals hier boven…

‘Toen ik het er met Thomas van de recherche over had, zei hij dat we ons moeten beperken tot een straal van drie kilometer rond het huis.’

‘Weet Thomas dat we gaan zoeken?’ Het kon Colin niet afschrikken; hij had niets anders verwacht.

‘Ik heb het hem verteld toen ik hem aan de lijn had, eerder vandaag. Hij komt ook, samen met wat collega’s.’

Dat verstoorde de fantasie die Colin koesterde, maar hij moest zich neerleggen bij de realiteit, moest precies weten waar hij tegenover stond. ‘Heb je gezegd dat je naar ons toe ging?’

Ze schoof haar glas naar het midden van de tafel. ‘Nee, hoezo?’

‘Ik vroeg me gewoon af of we hem ook hadden moeten uitnodigen. Hij heeft hier vast meer ervaring mee dan wij. En hij is hier al langs geweest.’

‘Maar je zegt net zelf dat we opnieuw moeten zoeken. Je doet het prima zo,’ zei ze met een dankbaar glimlachje.

Ze klonk zo oprecht, wilde zo graag het probleem oplossen dat uitgerekend hij had veroorzaakt. Het gaf hem een onvoorstelbaar gevoel van macht om degene te zijn die haar welzijn in de hand had.

Tommy en James konden vanavond niet langskomen, besloot hij. Ze zouden alleen maar in de weg lopen.

‘Trouwens, ik heb niet de indruk dat hij vaak met ontvoerde kinderen te maken heeft gehad,’ zei ze.

‘En die detective, die vriend van je?’ vroeg Colin. ‘Moet die hier niet bij zijn?’

Ze blikte naar haar glas alsof ze zich afvroeg wanneer ze het leeg had gedronken – of waarom ze zich zo licht voelde na maar één wijntje bij het eten en nog een erna. ‘Hij had niet eens gekund.’

‘Waarom niet?’

‘Hij ging wat mensen ondervragen vanavond.’

‘Wie dan?’

‘Sams beste vriendin en haar ouders.’

Geweldig. Jonathan was met andere dingen bezig. ‘Weet hij bij wie je bent?’

Ze sloot haar ogen en schudde zwak haar hoofd.

Zo te zien begon de Rohypnol eindelijk te werken. ‘Zoe?’

Door haar wimpers heen keek ze hem aan. ‘Hm?’

‘Weet hij dat je hier bent?’

‘Hm-hm.’

‘Ja?’ drong hij aan. ‘Heb je het tegen hem gezegd, Zoe? Heb je tegen Jonathan gezegd dat je bij ons ging eten?’

Ze knikte. ‘Hij zei dat ik… daarna… naar hem toe moest komen.’

Lastig. Het was simpeler geweest als ze hem niets had verteld. Haar auto stond aan de overkant van de straat geparkeerd, niet bij Anton op de oprit, maar daar had ze hem vaker neergezet, dus dat zou geen achterdocht wekken bij de buren. Als ze al wisten dat ze bij hem weg was, zouden ze gewoon aannemen dat ze even iets op kwam halen.

Maar Colin was bedreven in het uitwissen van zijn sporen.

‘Waar ga je heen?’ vroeg ze met dikke tong.

Hopelijk was één tablet de juiste dosering. Ze mocht niet buiten westen raken. Hij wilde dat ze hem aankeek terwijl hij haar onder handen nam.

‘Tiffany even helpen met opruimen.’

‘Het is zo’n… lieve vrouw.’

‘Zo lief dat ze me zelfs helpt om mensen te vermoorden.’

Net op dat moment dook Tiffany op. Ze hapte naar lucht om zijn opmerking, maar hij grinnikte en wuifde haar weg. Zoe was al te ver heen om door te hebben dat hij het meende. Ze lachte zelfs mee.

‘Ik durf het niet,’ fluisterde Tiffany terwijl ze hem tegen zich aan trok.

‘Doe niet zo raar! Moet je haar nou zien! Ze is niks meer waard!’

De discussie ging duidelijk aan Zoe voorbij. Ze was te druk bezig te bedenken wat haar mankeerde. Ze duwde zich overeind – en tuimelde meteen terug in de stoel.

‘Pas op,’ zei Colin. ‘Je kunt beter even op de bank gaan zitten.’

‘S-sorry. Ik… ik weet niet… Ik kan niet… Het lijkt wel of ik te veel op heb, maar…’

‘Rust maar even uit, dan knap je vanzelf weer op.’ Hij loodste haar de woonkamer in.

‘Colin, luister!’ siste Tiffany. ‘Je hoort wat ze zegt. Die detective weet dat ze hier is. Als ze verdwijnt staan ze direct bij ons op de stoep. En dan wordt Sam straks ook ontdekt.’

Nee, zijn plan was tot in detail uitgedacht. Deze kans zou hij niet laten liggen. ‘Dat regel ik wel.’

‘Hoe dan?’

‘Heb je een mobieltje bij je?’ vroeg hij aan Zoe.

‘Wat?’ Ze keek moeizaam op.

‘Je mobieltje, waar is dat?’

Hoewel haar bewegingen sloom en onbeholpen waren, wist ze het uit haar tas te vissen. ‘Wat… doe je?’ vroeg ze toen hij het van haar afpakte.

‘Ik stuur Jonathan een sms’je.’

‘O… mooi. Laat hij… me… maar ophalen.’

‘Maak je maar geen zorgen.’ Hij streek met zijn vingers over de zijkant van haar beeldschone gezicht. ‘Bij mij ben je veilig.’

‘Colin, dit is idioot,’ protesteerde Tiffany achter zijn schouder.

‘Hou je kop. Ik zeg toch dat ik het wel regel.’

‘Het is te riskant!’

‘Kop dicht zei ik! En kleed je uit.’

‘Wát?’

‘Zij is langer dan jij, maar met hoge hakken kun je van een afstandje voor haar doorgaan.’

‘Ik snap niet wat –’

‘Dat komt zo wel.’ Toen hij Zoes tas pakte, maakte die niet eens bezwaar. Ze lag op de bank naar het plafond te staren terwijl hij hem omkiepte en de inhoud doorzocht. ‘Hier, zet deze maar op,’ zei hij, en hij gaf Tiffany een zonnebril aan.

‘Maar het is donker. Niemand loopt in het donker met een zonnebril op. Dat trekt alleen maar aandacht.’

‘Wees niet zo eigenwijs! Ze heeft hem de laatste tijd heel vaak op, om te verbergen dat ze heeft gehuild. Na wat er met Sam is gebeurd, zal niemand hier in de buurt er raar van opkijken.’

Toen hij zag hoe Tiffany hem aangaapte, besefte hij dat hij wel erg veel van haar vroeg, maar zijn geduld was op. ‘Schiet op.’ Hij knipte in zijn vingers. ‘Als je doet wat ik zeg, komt het allemaal in orde.’

Met tegenzin begon ze zich uit te kleden, terwijl hij zich op Zoes knoopjes richtte.

‘Wacht… wat doe je?’ Zoe probeerde hem weg te duwen toen hij haar broek af wilde stropen. ‘Anton?’

Zich over haar heen buigend fluisterde Colin lieve woordjes in haar oren. ‘Ja, lieverd, ik ben het. Ik wil je alleen even in bed leggen. Je hebt rust nodig.’

Daarna morde ze niet meer. Haar ademhaling werd trager, oppervlakkiger, en haar mond zakte open. Als hij niet zo’n haast had gehad, had hij even rustig genoten van hoe weerloos ze was.

Even later lag ze als een levensgrote lappenpop in haar slipje en beha op de bank. ‘Hé, waar is de pikante lingerie?’ vroeg hij terwijl hij haar eenvoudige witte beugelbeha en roze gestippelde bikinibroekje zag. ‘Ik had meer van je verwacht.’

‘Colin!’

Hij draaide zich om en zag dat zijn vrouw stond te pruilen. ‘Maak je toch niet zo druk. Ik houd van je, dat weet je. Hier, trek dit aan en breng haar auto weg.’ Hij wierp haar Zoes kleren en sleutels toe. ‘Als er buren op straat lopen of rijden, dan toeter je en zwaai je naar ze. Zorg ervoor dat ze zien dat je de buurt uit rijdt, zonder te veel op te vallen of uit te stappen.’

‘Waar moet ik dan heen?’

Hij schudde aan Zoes schouder. ‘Hé, waar heb je vannacht geslapen?’

‘Hm?’

‘Waar logeer je?’

Geen antwoord.

‘Zoe!’

Haar ogen rolden weg, en ze begon te giechelen.

Op de een of andere manier was haar onvermogen om te reageren even irritant als opwindend. Hij zou haar uren achtereen verkrachten en haar dan afmaken. Zoiets had hij nog nooit eerder gedaan. Hij had zich altijd ingehouden, maar vanavond zou dat niet hoeven. Hij kon elke fantasie die in hem opwelde verwezenlijken, hoe extreem ook.

‘Waar moet ik de auto heen brengen, Colin?’ vroeg Tiffany opnieuw.

‘Zet hem maar bij een motel neer.’

‘Welk motel?’

‘Ergens minstens een uur rijden hiervandaan. Een keten met veel inloop, zodat je ongemerkt kunt komen en gaan.’

Met grote ogen keek ze hem aan. ‘Waarom zo ver weg?’

‘Omdat we niet willen dat ze hier uit de omgeving verdwijnt.’ En hij wilde een poosje alleen zijn met haar, zonder Tiffany’s jaloerse blik.

‘O.’

‘Hou die bril op wanneer je een kamer reserveert, en gebruik haar creditcard en rijbewijs. Hou je hoofd omlaag voor het geval er camera’s hangen.’

‘Hoe kom ik weer terug?’

‘Neem een taxi naar een benzinestation hier een kilometer of twee, drie vandaan. Daar doe je op het toilet je eigen kleren weer aan, en die stop je onder in een vuilcontainer, zodat ze niet worden gevonden.’

‘En dan? Moet ik jou bellen om me te komen halen?’

‘Ben je nou echt zo dom? We mogen niet laten zien dat we van huis zijn geweest. Onze auto’s moeten allebei op de oprit blijven staan.’ Bovendien, en hij wist dat dit het aspect was dat Tiffany het meest verontrustte, zou hij het veel te druk hebben met zijn nieuwe aanwinst.

‘Dus ik moet lopen?’

‘Daar ga je niet dood aan.’

‘Maar James en Tommy dan?’ Ze blikte op de klok. ‘Die zijn hier over een uur.’

‘Ik zeg ze wel af.’

Nu keek Tiffany nog aangeslagener. ‘Maar je hebt beloofd dat zij haar na jou mochten hebben!’

Hij zou het niet pikken dat ze de pret bedierf. Met een ruk draaide hij zich naar haar toe. ‘Ik ga haar vermoorden, oké? Is dat niet goed genoeg voor je? Eén avond, dat is alles wat ik vraag, één avond! Als je niet precies doet wat ik zeg, maak ik jou ook af! En nou wegwezen!’

Haar borst zwol op en zakte toen weer in. ‘Mij afmaken?’ herhaalde ze. ‘Dat meen je niet.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ga nou maar.’

Als verdoofd bleef ze staan. Er rolde een traan over haar wang, dus hij dwong zichzelf haar een knuffel te geven, want hij wist dat ze daardoor vlugger zou meewerken. ‘Het spijt me, schat, maar ik heb je hulp nodig, dat snap je toch wel? Ik ben gewoon zenuwachtig. We kunnen nu niet meer terug. We moeten ons op het ergste voorbereiden.’

Snotterend trok ze zich terug. ‘Oké, dan ga ik maar. Ik ben al weg,’ zei ze zonder in beweging te komen. ‘Hoe zit het met die detective?’

‘Dat heb ik al opgelost.’

‘Hoe dan?’

‘Ik heb hem met haar mobiel een sms’je gestuurd, dat ze hier weggaat en een kamer neemt voor vannacht, dat ze hem morgenochtend nog belt. Als hij dan niks hoort, gaat hij naar het motel en vindt daar haar auto, en dan is ze daar als laatste gezien. Het komt wel in orde.’

‘Goh,’ zei Tiffany. ‘Wat ben je toch razend slim, Colin.’

‘Schat, ik ben jurist, je verwacht toch zeker niet anders?’

‘Nee. Ik verwacht niet anders.’

Twee tellen later viel de voordeur achter haar dicht.

‘Zoe?’ Colin greep haar bij haar kin en draaide haar gezicht naar zich toe. Haar ogen waren open, maar hij kon niet bepalen of ze hem zag. ‘Zoe, hoor je me?’

Zijn woorden leken niet door te dringen. ‘Verdomme. Dat spul is harder aangekomen bij je dan de bedoeling was.’ Hij had het niet moeten gebruiken. Hij had haar gewoon naar boven moeten slepen en haar vast moeten binden. Maar hij was van plan geweest een show op te voeren voor zijn vrienden. En hij had nog nooit eerder een volwassene tegenover zich gehad, hij had niet willen onderschatten wat er kon gebeuren. Als ze lang genoeg los wist te komen om te gillen of iets door een raam te gooien, zou ze de aandacht van de buren kunnen trekken. Misschien zelfs van Anton.

Hij rolde haar om en haakte haar beha los, zodat hij naar haar kon bekijken terwijl hij zijn vrienden afbelde.

‘Hoe bedoel je, het lukt niet vanavond?’ riep Tommy. ‘Man, we staan al in de startblokken!’

‘Sorry, Tiffany heeft griep.’

Er viel een korte stilte. ‘Oké, dan komen jij en James naar mij toe. Laat haar maar uitzieken.’

‘Ik kan haar niet alleen laten zo.’

‘Waarom niet?’

‘Wat voor echtgenoot zou ik dan zijn?’ Hij beëindigde het gesprek, tilde Zoe van de bank en droeg haar de trap op.