31

De aanwezigheid van Lance Platt in Chepstow Villas in de nacht van 14 september werd nooit in verband gebracht met de diefstal van Elizabeth Cherry’s juwelen. Niemand had hem verteld waarom niet, en daar vragen over stellen kon alleen maar tot problemen leiden. Je moest het noodlot nou eenmaal niet tarten. De verzekeringsmaatschappij had de schade vergoed en Ella, de enige die van Gemma over de inbraak te horen had gekregen, was dat aspect volkomen vergeten.

Zodra zijn alibi was aanvaard en hij werd vrijgelaten uit de gevangenis, nam Lance zijn intrek bij Gemma. Ze zeurde hem zo enorm aan zijn kop over zijn werkvrije staat dat hij deze keer in plaats van haar een dreun te geven een baan zocht. Bij het eerstvolgende sollicitatiegesprek dat hij als werkzoekende van het arbeidsbureau kreeg aangeboden, gedroeg hij zich netjes, gaf keurig antwoord en zei nadrukkelijk ‘dank u wel’ toen hem een baan werd aangeboden als winkelbediende in een uiterst goedkope ijzerwinkel in Portobello Road. De eigenaar betaalde minder dan het minimumloon, wat illegaal was, maar hij zei tegen Lance dat als hem dat niet beviel, hij genoeg Roemenen of Bulgaren wist die er heel tevreden mee zouden zijn.

Er is een nieuw huis gebouwd aan het eind van Blagrove Road, maar zoals hij al had voorzien, is oom Gib er niet in getrokken. Na netjes zes maanden gewacht te hebben zijn Maybelle en hij getrouwd in de kerk van de Kinderen van Zebulun. Hun huwelijksreceptie heeft plaatsgevonden in de Fat Badger. Oom Gib is nu de nieuwe Herder van de Kinderen van Zebulun en wordt door zijn congregatie zeer hoog geacht. De werkdruk is hoog, en oom Gib heeft zijn werk als raadgever in het kerkblad moeten opgeven, maar een groot deel van wat hij vroeger in zijn columns schreef, verkondigt hij tegenwoordig vanaf de kansel. Het nieuwe huis heeft op elke verdieping een badkamer, en elke verdieping wordt verhuurd als een afzonderlijk appartement. Het is een prestigieuze buurt en de huurprijzen die oom Gib rekent zijn daarop afgestemd. Potentiële toekomstige huurders die sputteren over afzetterij houdt hij voor dat je nou eenmaal niet voor een dubbeltje op de eerste rang kunt zitten.

In plaats van de zeer uitgebreide bruiloft die Eugene ooit had gewild, zijn Ella en hij heel stilletjes getrouwd, met haar zus en zijn broer als getuigen. De bruid was gekleed in wat in het plaatselijke krantje werd omschreven als ‘een simpele middagjurk’. Ella’s kindje wordt verwacht in augustus; ze is uitgerekend op de vijftiende, haar eenenveertigste verjaardag, de historische datum die Lance zijn vrijheid heeft geschonken.

Joel Roseman is Mithras geworden en lijkt in zijn nieuwe identiteit gelukkiger te zijn dan hij als zichzelf ooit is geweest. Hij woont bij zijn ouders in Hampstead Garden Suburb, waar Maurice Stemmer hem vriendelijk en zorgzaam behandelt en Wendy hem tegemoet treedt met een mengeling van angst en liefde. Joels vader zou zich misschien nooit hebben kunnen verzoenen met de zoon die zijn dochter heeft laten verdrinken, maar Mithras is een heel ander persoon, iemand met een opgewekt en zelfs speels temperament. Hij is dol op licht en laat ’s nachts de lamp op zijn nachtkastje branden. Zijn ouders generen zich inmiddels niet meer als hij begint te vertellen over de stad waar hij niet meer naar kan terugkeren, maar nog altijd wel naar verlangt, die stad met zijn torens die schitteren in de zon en brede boulevards met witte muren, waarop engelen zitten die peinzend uitkijken over de brede rivier.

Voor Morris Stemmer is Undine in een vissenkom haar aantrekkelijkheid kwijtgeraakt sinds zijn zoon in een nieuwe gedaante is teruggekeerd. Hij heeft geprobeerd het stuk terug te verkopen aan Eugene, maar Ella’s echtgenoot kon zich de exorbitante vraagprijs niet veroorloven en uiteindelijk is het elders terechtgekomen. Omdat hij zich zorgen liep te maken over de geboorte van zijn kind is Eugene voor de verleiding bezweken en in de drogisterij in Golborne Road heeft hij een pakje Oranchoco gekocht. Hij heeft er twee weken mee gedaan en nadat hij de laatste twee snoepjes had weggegooid geen aandrang gevoeld om nog een pakje te kopen.

Portobello Road verandert maar heel weinig. Er is sprake van dat Woolworths gesloten wordt en dat er een flatgebouw met parkeergarage voor in de plaats zal komen, en er gaan eveneens geruchten over winkelgalerijen die zullen worden omgebouwd tot appartementen om aan de grote vraag naar woonruimte te kunnen voldoen. Sommige mensen zeggen dat de pubs andere namen gaan krijgen omdat niemand meer weet wie de Earl of Lonsdale was, laat staan Prince Bonaparte, en degenen die vóór verandering zijn, maken zich hard voor de naam Slug and Lettuce. Maar er gaan altijd geruchten en over het algemeen blijft alles bij het oude.

Op zaterdagochtend stromen de jongeren bus 7 en het metrostation Notting Hill Gate uit en storten zich op de kraampjes en winkeltjes om aan tafeltjes op het trottoir te zitten en cappuccino’s en lattes en witte wijn te drinken en het geld dat ze de afgelopen week hebben verdiend uit te geven aan zeepjes en kralen en omslagdoeken en kruiden en alle reukwaren van Arabië. De oude mensen met hun boodschappentassen met wieltjes komen hierheen omdat ze dat altijd al hebben gedaan, want als je hier in de buurt woont is Portobello Road nou eenmaal de plek waar je je boodschappen doet. De graffititekenaars komen en de zakkenrollers en de serieuze dieven. Voorzichtige winkeliers laten metalen schermen neer voor hun winkelpuien voordat ze ’s avonds naar huis gaan.

En in de diepten van de nacht is alles stil terwijl de duizendpootachtige straat ademhaalt en zich voorbereidt op een nieuwe dag.