Tien procent

'Alan? Met Jordan. Wat ben je aan het doen?'

'Ze hebben me zojuist mijn lunch gebracht en ik ben aan het schrijven. Wat wil je, Jordan? Ik zit midden in mijn concentratie.'

'Ik ben binnen een seconde klaar. Ik wil even iets aan je voorleggen. Als je er niets in ziet, geen probleem.'

Alan maakte een instemmend geluid en kauwde op de salade die hij bij La Scala had gekocht, een eindje verder aan de weg, recht tegenover de Malibu Colony. Het was bewolkt boven de kust en er scheen een schip met zure appelen onderweg te zijn. Hij moest binnen twee dagen een scenario hebben om de produktievoorbereidingen te kunnen starten, maar hij had nog geen woord. De tekst die de drie freelancers hadden ingeleverd moest vol­ledig worden herschreven en Marty was bezig gek te worden. Zijn secreta­resse, Lauren, probeerde hem van iedereen af te schermen en Alan wist dat er maar één oplossing was: thuisblijven, ver van alle telefoons, om een sce­nario op te hoesten. Dat zou alles in orde brengen.

'Luister, mijn agentschap heeft zojuist een van die bekeerlingenparen on­der contract genomen die een bijbelshow op de kabel zetten, en...'

'Jordan, kun je het niet kort maken?'

Jordan begon sneller te praten. 'Goed... om een lang verhaal kort te ma­ken, ze halen honderd miljoen per jaar binnen met telefoontjes van blauw­spoelingen, en ze hebben zojuist een themapark gebouwd rond de Ark van Noach. Ze noemen het Love Land' 'Mmmm. En?'

'Veel groter dan Jim en Tammy, maar hetzelfde zoetsappige manse-toontje. Love Land verlost je van al je spaargeld en andere dingen van waarde, in ruil voor verlossing en een paar boottochtjes.'

'En... wat willen ze nu?'

'O, de studio wil een intro voor ze uitdokteren, een soort voertuig, en ze zouden jou dolgraag eens willen ontmoeten tijdens de opnames.'

'Opnames? Welke opnames? Jordan, ik heb nog helemaal niets. Als ze zo graag een voertuig willen, waarom rij je dan niet met een verdomde tank over ze heen?' Hij zette zijn tanden in een scampi die als een grote, dode roze komma op zijn bord lag.

'Ik ben het roerend met je eens. Je voelt er dus niets voor?'

'Jordan...'

'We zouden er een verdomd gunstig contract voor je kunnen uitslepen. Volgens mij schudt jij zoiets uit je mouw terwijl je ligt te slapen.'

'Ik heb geen tijd om te slapen.'

'Aan de hoeveelste pagina ben je toe?'

'Geen idee. De eerste moet nog af.'

'Dat schiet lekker op. Ik spreek je later wel. Verder alles goed? Ik hoor dat Corea zich op de set onmogelijk gedraagt.'

Corea genoot van de sterstatus en probeerde iedere vrouw die op of om de set werkte in zijn bed te krijgen, de gaststerretjes inbegrepen. Hij eiste steeds vaker meerdere takes om zijn 'acteerprestatie te verfijnen' en had op de scenario's van alles en nog wat aan te merken. Hij eiste zelfs herschrij­vingen. Amerika was dol op hem, Alan kon hem niet luchten. De serie kon onmogelijk soepel draaien als er ego's werden opgeblazen. Corea werd een volwassen hoofdpijn.

'De schoft wil neuken en er ook nog een Emmy voor krijgen... dat is toch niks bijzonders?' zei Jordan schouderophalend. 'Voor de rest loopt het toch als een trein?'

Voordat Alan had kunnen antwoorden, zei Jordans stem plotseling haas­tig, alsof iemand een pistool op hem had gericht: 'Alan, we kunnen er la­ter verder over praten; ik heb Andy op toestel vier... Ik bel je nog wel.'

In-gesprek-toon. Alan staarde naar zijn telefoon. Het ding staarde woest naar hem terug. Hij legde de hoorn naast het toestel, keek op naar de hemel die hem aan dode huid deed denken en begon te peinzen over pagina twee.