Lunch

Le Dóme stroomde vol voor een lunch met angst en vreze. Methodisch ge­trainde stampvoeters in rode pandjesjas waren bedrijvig in de weer met het verstrekken van parkeerkaarten aan de lithiumvorsten die glimlachend het restaurant betraden.

Het restaurant hield hof aan Sunset Boulevard, even ten westen van La Cienega Avenue, en het was een waar Vaticaan voor zakenlunchers. Po­seurs, klaplopers en gluiperds kwamen hierheen voor het reanimeren van deals-op-sterven-na-dood of erger. Ze kwamen om te eten en hun slag te slaan; ze waren in deze grot om onderste boven hangend te loeren op bloed.

De hele tent ademde een schemerig, beleefd soort virulentie; iedereblik hier was die van een jager. Elke hoofdknik incasseerde een gerucht. Uitge­rangeerde stariets, kauwend op engelenhaar, voerden syndroom-van-Down- gesprekken met hun managers, proberend te begrijpen waarom zij de gemeen-steile val van film naar miniserie en vandaar naar onbetekenende fi­gurantenrolletjes hadden gemaakt. Ze depten hun gematteerde gezichtjes af en zagen niet hoe hun leven wegsijpelde naar het mausoleum, terwijl hun manager het met een sympathiek gezicht aanhoorde, maar intussen op zoek was naar nieuw vlees en bloed aan de bar, vers binnengekomen uit Nergenshuizen. Na verloop van tijd zouden de managers hun initialen in deze maagdelijke botten kerven, ze opgebruiken en wegwandelen, waarbij het botgruis onder hun voeten knerpte.

Aan de bar zaten vleesgeworden dromen hongerig naast trieste standbeel­den die hoopten dat ze hun val nog wat zouden kunnen afremmen, zodat ze niet te snel tè ver door zouden rollen.

'Nou ja, ze zegt tegen me dat ze niet aan oraal kan beginnen, omdat ze boulimie heeft.' Jordan deed het voor alsof het een scène was uit een Grieks treurspel. 'Eerlijk, ik verzin het niet! Dus vraag ik wat ze heeft, want ze zit ernaar te... te staren alsof het een ongewenste reclamefolder is. En plotse­ling, zonder aanleiding, slokt ze hem haar binnen. Dus vraag ik of ze soms een loopje met me neemt. Daar raakt ze zo van streek van dat ze haar vin­ger in haar keel steekt en een verrukkelijk etentje bij Spagos over de bank uitkotst.'

Jordan slaakte een zucht, terwijl hij met chirurgische precisie een tong ont­leedde. Bypass-operatie op een vis. 'Het zag eruit alsof ze haar slokdarm had uitgekotst.' Hij liet champagne in zijn maag klokken. Laat de bubbeltjes maar tegen de roze voering vechten. Teleurgesteld schouderophalen. 'Ik ge­loof niet dat het wat wordt met haar. Smaakt het?' Jordan snoof en wreef zijn neus af met een servet. Het gerepareerde tussenschot liet hem neuzelen.

'Heb ik je al verteld dat ik zojuist een bende heb gecontracteerd? Een echt stel hufters! Van dat stationsgeteisem. Een figuur die bij Cannell is uitge­rangeerd mag bij Twentieth Century een pilot voor een politieserie maken, compleet met straatbendes.'

'Ja, ja. Hoe heet die serie? Bad Blood ?'' Jordan knikte en priemde nog meer dooie vis aan zijn vork. 'Nou, hij wilde het echt laten lijken, dus nam hij een op erewoord vrijgelaten gangster in de arm om zich te laten inseinen, begrijp je? Ach, zei ik, dat is kinderwerk, dus contracteerde ik een complete bende. Echt geboefte. Van dat tuig dat op hun vrije dagen blanken aftuigt, alleen voor de lol. Dus ik met Twentieth onder­handelen. En hebben ze de hele bende als adviseur gecontracteerd voor de serie.'

'Raar...'

'Die gasten vallen best mee. Ik bedoel, voor verdomde kannibalen met uzi's. Ik nodig ze bij mij thuis en ze hangen maar wat rond in het zand, heb­ben hun hasj bij zich en roken zich suf. Ze zijn gevaarlijk en licht ont­vlambaar... maar eerlijk is eerlijk, ze hebben gevoel voor een goed verhaal.'

Jordan verstrakte opeens, maakte gebaren met zijn ogen en veranderde van onderwerp. Een homoseksuele studiodirecteur met Joan Collins-teint kwam beleefd naar hun tafeltje en wisselde kusjes uit met Jordan. Ze ruil­den roddels en lanceerden desinformatie. De oudere man wilde voorgesteld worden.

'Michael, Alan White. Heeft zojuist een serie aan Andy Singer verkocht. Een verdomde raket, let maar op!'

'Nou, beschouw ons maar als doelwit. Wij zoeken naar mogelijkheden om weer deel te gaan nemen aan de uur-business.' De weke glimlach werd bre­der en hij nam met een omhelzing afscheid van Jordan, waarbij hij hem iets in het oor fluisterde en zijn zwerftocht door het restaurant vervolgde, op zoek naar tactische blieps.

Met een zucht zei Jordan: 'Verdomde vulva, die vent. Probeert me nu al een jaar in zijn bed te krijgen. Ik heb geen greintje respect voor zo iemand...'

Alan wist dat het betekende dat Jordan manieren zou vinden om deze man projecten te onthouden, tenzij er gigantische bedragen te verdienen waren. Hij kon het voelen, las het in zijn geïrriteerde gezicht. Dat was de manier waarop Jordan mensen manipuleerde — beloning en straf. Tot zijn folterme­thoden behoorden onbeantwoorde telefoontjes en het eindeloos vasthouden van koortsig aangeprezen scenario's, zodat de carrièrehonger begon te kna­gen. Topagenten als Jordan waren experts op het gebied van mindcontrol: B.F. Skinner had nog iets van hen kunnen leren.

'Heb ik je al verteld dat ik erover denk het agentschap eraan te geven? Misschien ga ik terug naar Vermont om de kost te verdienen met de fabri­cage van stroop. Ik weet het niet. Agenten praten niet over films of over het leven. Ze praten ook niet over kunst. Hogere waarden. Voor hen is het le­ven een aaneenschakeling van transacties en wijven.'

'Mmmm,' zei Alan, wijzend met zijn vork. 'Jord... de boter.'

'Ik had het laatst nog tegen een televisiepromotor over Bertrand Russell, en prompt vraagt-ie me of Russell misschien reclamespots maakt. Een bak yoghurt heeft meer cultuur dan deze stad. Soms heb ik het gevoel dat ik door Los Angeles ben verleid en verdorven.'

'Misschien zou je een paar zuurstofflessen op je rug moeten dragen.'

Jordan raadpleegde zijn Piaget. 'Hij kan nu elk ogenblik hier zijn. Hij had wat moeilijkheden met een kind; hij moest haar wegbrengen naar zo'n afkickboerderij in Santa Barbara.'

'O ja?' Alan vond het interessant. Triest, ja, maar ook vreemd. Hij wilde meer details horen.

'Het kind is dertien en allebei haar armen zijn verdomde zeven. Het ver­blijf daar kost tien ruggen per maand. Hector zit te springen om werk. Het komt als geroepen.'

Alan sloeg gade hoe Jordan at. De volmaakte contouren van de tong wer­den opgeofferd aan zijn snelmalende kaken. Hij schraapte de volmaakt af­gemeten stukjes bloemkool op zijn bord bijeen en begon erin te prikken alsof hij een kooi vol krijgsgevangenen bestookte. Ongetwijfeld zou hij een gedreven folteraar zijn. Hij was bij icm begonnen, direct nadat zijn caba­retclub CanCun door een orkaan was verwoest, waarbij zestien Mexicaanse komieken de dood hadden gevonden onder het puin. Windstoten van hon­derdnegentig kilometer per uur.

Binnen twee jaar kleefde er onophoudelijk een telefoonhoorn aan zijn oor en had hij — hij moest nog achtentwintig worden — de voltallige cast voor vier succesvolle komische series geleverd. In een betere wereld zouden die series als zware vergrijpen zijn aangemerkt: Chunky Bill, Robot Dad, No

Way, Jay en Sayonara wurgden alles dat er ook maar even in de buurt kwam zonder dat er handen aan te pas kwamen.

Jordan was ijskoud overgestapt naar caa toen Ovitz geruchten begon te horen over de niet te stillen honger van deze steelse haai, die naar bloede­riger water scheen te snakken. En toen caa verhuisde naar het nieuwe I.M. Pei Building aan Wilshire Boulevard, hadden ze Jordan een kamer in de Sfeer der Machtigen gegeven. Hij gaf zich alleen nog af met topregisseurs en schrijvers-producenten van de bovenste plank. Wie geen aanzienlijke rookschade aanrichtte met zijn gaven, bleef in de kou staan; Jordan zocht naar de inslagkracht van kometen. Met het contracteren van hele horden rij­zende sterretjes kon hij weinig kwaad.

Op zijn negenentwintigste was hij een legendarische contract-boa-constrictor, met de roemruchte reputatie van een oversekste, charmante, brutale, smakeloze figuur die zich nooit door scrupules liet weerhouden. Iedereen wist dat het alleen maar een kwestie van tijd zou zijn voordat Jordan een van de voornaamste deelnemers aan het spel was. Mensen waren benauwd voor hem, of ze keken op hem neer, maar iedereen wilde in een goed blaadje bij hem staan.

Het idee van een ontmoeting tussen Alan en Hector Lee was geopperd door Jordan. Alan had hem vol ongeloof aangestaard toen hij die naam had laten vallen. Hij had gehoord dat Hector met zijn onafscheidelijke pistool zelfmoord had gepleegd, of dat hij als een plant in een psychiatrische inrich­ting vegeteerde. Hij had het mis; Jordan vertegenwoordigde hem nog steeds.

Hector, èn dat stationsgeteisem.