27

Luke

Het feit dat hij in Macon niet had gewonnen was geen afspiegeling van zijn manier van rijden, maar meer van de kwaliteit van de stieren. Het optreden van de stier bepaalde per slot van rekening de helft van de score, wat betekende dat elke wedstrijd voor een deel in de handen van de goden lag.

Zijn eerste stier had alleen maar gedraaid. Luke was erin geslaagd te blijven zitten en de rit was voor het publiek ongetwijfeld spannend geweest, maar toen de score op het bord was verschenen, was gebleken dat hij op de negende plek stond. De tweede stier was niet veel beter geweest, maar Luke was er in elk geval in geslaagd om te blijven zitten, terwijl anderen die boven hem waren geplaatst waren afgeworpen, en dus was hij naar de zesde plek opgeschoven. Als laatste had hij een redelijke stier getrokken, en hij was er met een zodanige score af gesprongen dat hij op de vierde plek was geëindigd. Het was geen spetterende wedstrijd geweest, maar het was voldoende om zijn voorsprong vast te houden en zelfs uit te lopen in het algemeen klassement.

Hij had blij moeten zijn. Nog een goed weekend en zijn deelname aan de grote tour was bijna gegarandeerd, zelfs als hij de rest van de wedstrijden minder goed scoorde. Ondanks het gebrek aan training, ondanks de hersenschudding stond hij op de positie waar hij wilde staan.

Verrassend genoeg had hij niet het idee dat de ritten zijn hersenschudding hadden verergerd. Tijdens de rit naar huis zat hij te wachten tot de hoofdpijn erger werd, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan hield hij een zeurende pijn op de achtergrond, een vaag gezoem dat lang niet zo erg was als aan het begin van de week. Het leek zelfs beter dan die ochtend en hij had de hoop dat het morgen over zou zijn.

Met andere woorden, een goed weekend. Alles verliep volgens plan.

Alles, behalve Sophia, natuurlijk.

Een uur voor zonsopgang was hij thuis, waar hij bijna tot de middag sliep. Pas na het douchen besefte hij dat hij nog geen pijnstillers had genomen. De hoofdpijn was weg, zoals hij al had gehoopt.

Hij voelde zich ook niet zo beurs als na de eerste wedstrijd. Meestal had hij wel pijn in zijn onderrug, maar het was goed te doen. Toen hij zich had aangekleed, zadelde hij Paard en inspecteerde het vee. De vrijdagochtend voordat hij naar Macon was vertrokken, had hij een kalf verzorgd dat tegen prikkeldraad aan was gelopen en hij wilde er zeker van zijn dat het beestje goed genas.

Zondagmiddag en maandag werkte hij aan het irrigatiesysteem, repareerde hij lekken die waren ontstaan door het koude weer, en vanaf dinsdagochtend was hij twee dagen bezig met het vervangen van de dakspanen van zijn moeders huis.

Het was een goede week, het werk was lichamelijk en voorspelbaar, en toen het vrijdag was, verwachtte hij een gevoel van voldoening door alles wat hij had gedaan. Maar dat gevoel kwam niet. In plaats daarvan verlangde hij naar Sophia. Hij had haar niet gebeld of gesms’t en zij hem ook niet. Haar afwezigheid voelde soms aan als een gapend gat waar eens een arm of been had gezeten. Hij wilde dat het weer zou worden zoals het was; hij wilde weten dat hij na de wedstrijd in Florence de rest van de dag bij haar kon zijn.

Maar terwijl hij zijn spullen klaarlegde voor zijn reis naar South Carolina besefte hij dat ze het nooit eens zou worden met de keus die hij had gemaakt en dat zij, in tegenstelling tot zijn moeder, wel weg kon lopen.

Zaterdagmiddag stond Luke naar de stieren achter de arena in Florence in South Carolina te kijken, en hij besefte voor het eerst dat zijn handen niet trilden.

Onder normale omstandigheden was dat een goed teken, omdat het betekende dat hij niet zo zenuwachtig was, maar hij kon de gedachte niet van zich afschudden dat het een vergissing was geweest om hier te komen. Vanaf het moment dat hij een uur geleden was aangekomen, had hij een akelig voorgevoel gehad en sindsdien waren de naamloze, zwarte gedachten in zijn hoofd alleen maar luider geworden en hadden ze erop aangedrongen dat hij weer in zijn truck zou stappen om naar huis te gaan.

Voor het te laat was.

Zo had hij zich in Pensacola en Macon niet gevoeld. Tja, die wedstrijden had hij ook niet willen rijden, maar dat was voornamelijk omdat hij er niet van overtuigd was geweest dat hij al klaar was voor de tour. Het akelige gevoel dat hij nu had was anders.

Hij vroeg zich af of Big Ugly Critter het kon merken.

De stier was hier in Florence in South Carolina, wat hij nu net zomin begreep als afgelopen oktober in McLeansville. De stier hoorde niet in deze kwalificatietour thuis. Hij hoorde bij de grote jongens, waar hij ongetwijfeld zou meedingen naar een volgende prijs als wereldkampioenschapsstier. Luke begreep niet waarom de eigenaar ermee had ingestemd om hem te laten deelnemen in de kleine tour. Waarschijnlijk had de promotor, in samenwerking met een van de autodealers in de stad, de eigenaar een aanbod gedaan dat hij niet kon weigeren. Dat gebeurde steeds vaker, aanbiedingen als: Als je hem weet te berijden, krijg jij een nieuwe truck! Het publiek hield wel van zo’n extra uitdaging, maar Luke zou zo’n aanbod graag afslaan, als hij kon. Hij was er absoluut niet aan toe om dit beest weer te berijden, en waarschijnlijk niemand anders in deze tour. De rit was het probleem niet. Ook niet het vooruitzicht om afgeworpen te worden. Het was de manier waarop Big Ugly Critter daarna zou reageren.

Hij stond bijna een uur naar het beest te kijken en dacht: deze stier hoort hier niet.

Maar hijzelf ook niet.

De wedstrijd begon op tijd en de zon stond hoog genoeg om de dag een klein beetje te verwarmen. Op de tribunes droegen de toeschouwers jassen en handschoenen, en de rij voor warme chocolademelk en koffie liep bijna tot aan de ingang. Zoals altijd bleef Luke in zijn truck zitten met de verwarming aan. Om hem heen stonden tientallen andere trucks met draaiende motor van rijders die hetzelfde deden.

Net als veel van zijn rivalen ging hij voor zijn rit één keer naar buiten om te zien hoe de rit van Trey Miller op Big Ugly Critter ging. Zodra de chute openging, duwde de stier zijn kop omlaag en begon hij wild te trappen; Miller had geen schijn van kans. Toen Trey op de grond terechtkwam, draaide de stier zich om, net als na Lukes rit, en stoof hij met zijn kop omlaag op hem af. Gelukkig wist Miller het hek van de arena op tijd te bereiken en veilig weg te komen.

Het leek wel of de stier besefte hoeveel mensen naar hem keken, want hij stopte zijn aanval en snoof luid. Hij bleef naar Miller staren, die zich terugtrok, en door de koude lucht leek het of er rook uit zijn neusgaten kwam.

Luke had Raptor getrokken, een jonge stier met een korte geschiedenis in de tour. Hij was een nieuw talent en stelde niet teleur. Het beest draaide en bokte en sprong, maar vreemd genoeg kon Luke voelen dat hij hem de hele rit de baas was, en aan het eind behaalde hij de hoogste score van het seizoen. Toen hij eraf sprong, negeerde de stier hem, in tegenstelling tot wat Big Ugly Critter had gedaan.

Tijdens deze derde wedstrijd van het seizoen waren er meer deelnemers en dus was de wachttijd tussen de ritten langer. Voor zijn tweede stier trok Luke Locomotive, en hoewel hij niet zo veel punten scoorde als tijdens de eerste rit, bleef hij aan de leiding.

Vijf ritten later was het de beurt van Jake Harris op Big Ugly Critter. Hij hield het niet lang vol, maar hij wist het midden van de arena te bereiken voordat hij werd afgeworpen, en opnieuw draaide Big Ugly Critter zich om en viel hij aan. Jake kon geen kant op. Een jonge rijder zou nu in de problemen zijn, maar Jake Harris was een oude rot in het vak en wist op het laatste moment weg te duiken en de hoorns van de stier op een paar centimeter te ontwijken. Twee stierenvechters sprongen de arena in om Big Ugly Critter af te leiden zodat Harris de kans kreeg om het hek te bereiken. Hij sprong omhoog en wierp zijn benen over de rand toen de kwade stier hem net op de hoorns wilde nemen.

Vervolgens draaide het beest zich om en richtte zich op de stierenvechters in de arena. Een van hen wist het hek rond de arena te bereiken, maar de andere moest in een van de vaten springen. Big Ugly Critter dook eropaf, woest dat zijn werkelijke prooi was ontsnapt. Hij ramde het vat, waardoor het door de arena vloog, en vervolgens zette hij het klem tegen de wand en bleef ertegenaan rammen, zwaaide met zijn hoorns en snoof als een gestoord beest.

Luke keek toe, voelde zich misselijk en bedacht opnieuw dat dit beest niet in deze competitie thuishoorde. In welke competitie dan ook. Big Ugly Critter zou binnenkort nog eens iemand doden.

Na de eerste twee rondes konden er negenentwintig rijders weer naar huis. Vijftien bleven er over. Luke stond op de eerste plaats en was de laatste rijder van de dag. Er was een korte pauze voor de laatste ronde, en toen de winterlucht betrok, gingen de lichten aan.

Zijn handen bleven rustig. Hij had zijn zenuwen onder controle. Hij reed goed, en als het vandaag bleef gaan zoals het ging, dan zou hij opnieuw goed rijden. Dat was vreemd, omdat hij aan het begin van de dag zo’n akelig gevoel had gehad. Toch was het voorgevoel niet helemaal verdwenen, ondanks zijn succesvolle ritten.

Het was zelfs weer sterker geworden sinds hij had gezien hoe Big Ugly Critter achter Harris aan was gegaan. De wedstrijdpromotors hadden zich bewust moeten zijn van het gevaar, gezien de geschiedenis van het beest. Maar zelfs na Millers rit hadden ze hun lesje nog niet geleerd. Die stier was gevaarlijk. Psychotisch zelfs.

Net als de andere finalisten ging Luke in de rij staan voor de laatste trekking en hoorde hij hoe de stieren een voor een verschillende rijders werden toegewezen. Raptor ging als derde, Locomotive als zevende, en naarmate meer namen werden afgeroepen, werd Lukes voorgevoel sterker. Hij durfde niet naar zijn rivalen te kijken; in plaats daarvan deed hij zijn ogen dicht en wachtte hij op het onvermijdelijke.

En aan het eind, net als hij diep vanbinnen al had geweten, trok hij Big Ugly Critter.

De tijd ging tergend langzaam in de laatste ronde. De eerste twee rijders wisten te blijven zitten, de volgende drie werden afgeworpen. Daarna ging het een paar keer om en om.

Luke zat in zijn truck en luisterde naar de omroeper. Zijn hartslag versnelde toen er adrenaline door zijn lichaam begon te pompen. Hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat hij er klaar voor was, dat hij de uitdaging aankon, maar dat was niet zo. Dat was al niet zo geweest toen hij topfit was geweest, laat staan nu.

Hij wilde niet rijden. Hij wilde niet horen hoe de omroeper verkondigde dat hij een nieuwe truck kon winnen of dat de stier al drie jaar niet met succes was bereden. Hij wilde niet dat de omroeper het publiek vertelde dat Big Ugly Critter de stier was die hem bijna had gedood, waardoor het leek alsof zijn aankomende rit er een vol wrok was. Want dat was niet zo. Hij koesterde geen wrok tegen de stier. Het was gewoon een beest, ook al was het het meest gestoorde, meest valse beest dat hij ooit was tegengekomen.

Hij vroeg zich af of hij zich niet moest terugtrekken. Gewoon genoegen moest nemen met de score van de eerste twee ritten en daarmee klaar. Dan eindigde hij nog altijd in de top tien, misschien zelfs wel in de top vijf, afhankelijk van de prestaties van de andere deelnemers. Dan zou hij in het algemeen klassement weliswaar zakken, maar zou hij nog altijd kans maken op deelname aan de grote tour…

Waar Big Ugly Critter zeker ook terecht zou komen.

Maar wat zou er volgende keer gebeuren? Stel dat hij de stier in een eerste ronde trok? Als hij in Californië was, bijvoorbeeld? Of in Utah? Als hij een klein fortuin had uitgegeven aan de vlucht, het hotel en het eten? Zou hij dan ook bereid zijn om die kans te laten lopen?

Hij wist het niet. Zijn hoofd liep over van de onsamenhangende gedachten en de ruis, maar als hij omlaag keek, zag hij dat zijn handen helemaal stil lagen. Vreemd, dacht hij.

In de verte klonk het gejuich van het publiek, wat een succesvolle rit betekende. Een goede score ook nog, zo te horen. Fijn voor hem, dacht Luke, wie het ook was. Tegenwoordig misgunde hij niemand zijn succes. Hij kende de risico’s beter dan wie ook.

Het was tijd. Als hij doorging, moest hij zijn besluit nu nemen. Blijven of gaan, rijden of niet rijden, de ranch redden of hem door de bank laten afpakken.

Leven of sterven…

Hij haalde diep adem. Zijn handen waren nog steeds rustig. Hij was er klaar voor, beter zou het niet worden. Luke duwde het portier open, zette zijn voeten op het zandpad en keek omhoog naar de winterse lucht, die steeds meer betrok.

Leven of sterven. Daar kwam het op neer. Hij maakte zich op voor de wandeling naar de arena en vroeg zich af wat het zou worden.