19

Luke

Omdat het seizoen al over minder dan een maand begon, en omdat Sophia in New Jersey zat, voerde Luke zijn training op. De dagen voor Kerstmis reed hij niet alleen elke dag vijf minuten langer op de mechanische stier, maar voegde hij er ook krachttraining aan toe. Hij was nooit dol geweest op gewichtheffen, maar wat zijn werk die dag ook was – op het moment was hij voornamelijk bezig met het verkopen van de resterende bomen – elk uur trok hij zich even terug om vijftig push-ups te doen. Zodoende deed hij er soms vier- tot vijfhonderd per dag. Vervolgens voegde hij er nog pull-ups aan toe en een coretraining om de streek rond zijn maag en onderrug te versterken. Tegen de tijd dat hij zich aan het eind van de dag in bed liet ploffen, viel hij binnen een paar seconden in slaap.

Ondanks zijn pijnlijke spieren en uitputting voelde hij dat zijn vaardigheden gaandeweg terugkwamen. Zijn balans werd beter, waardoor het gemakkelijker werd om stevig te blijven zitten. Zijn reactievermogen werd ook scherper, waardoor hij in staat was te anticiperen op plotselinge bewegingen en sprongen. De vier dagen na kerst ging hij naar Henderson County om op echte stieren te rijden. Een jongen die hij kende had daar een oefenfaciliteit, en hoewel de stieren niet van de hoogste kwaliteit waren, had het trainen op een mechanische stier ook zijn beperkingen. Echte dieren waren nooit voorspelbaar, en hoewel Luke een helm en een verstevigde jas droeg, merkte hij dat hij net zo zenuwachtig was voor deze ritten als voor de ritten in McLeansville in oktober.

Hij vergde veel van zichzelf en daarna nog meer. Het seizoen begon half januari en hij had een sterke start nodig. Hij moest winnen of zo hoog mogelijk eindigen om vóór maart voldoende punten te verzamelen om op de ranglijst van de grote tour te komen. In juni was het misschien te laat.

Zijn moeder zag waar hij mee bezig was en begon zich langzaam weer terug te trekken. Haar boosheid was duidelijk, maar haar verdriet ook, en hij merkte dat hij wenste dat Sophia bij hen was, al was het alleen maar om het groeiende ongemak te verzachten. Maar goed, hij wilde sowieso dat Sophia er was. Omdat zij tijdens de feestdagen in New Jersey zat, was kerstavond heel rustig verlopen. De volgende dag was ook bedrukt geweest. Hij was pas aan het begin van de middag naar zijn moeder gegaan en de spanning was tastbaar geweest.

Hij was blij dat de kerstbomenverkoop achter de rug was. Ze hadden het goed gedaan, maar de maand in het bos had als gevolg dat er verder op de ranch veel was blijven liggen, en het weer hielp ook niet mee. Lukes klussenlijst werd steeds langer en daar maakte hij zich zorgen om, vooral omdat hij wist dat hij het komende jaar veel zou reizen. Zijn afwezigheid zou het voor zijn moeder alleen maar zwaarder maken.

Tenzij hij natuurlijk de eerste wedstrijden direct won.

Steeds weer kwam het daarop neer. Ondanks de opbrengst van de bomen waarmee zijn moeder zeven paar aan de kudde had toegevoegd, zou het inkomen van de boerderij lang niet genoeg zijn om de kosten te dekken.

En met die gedachte slofte Luke terug naar de schuur om weer te trainen en hij telde de dagen tot oudejaarsavond af, wanneer hij Sophia eindelijk weer zou zien.

Hij vertrok ’s morgens vroeg en was een paar minuten voor de lunch in Jersey City. Nadat hij de middag met Sophia’s ouders en zussen had doorgebracht, had Luke noch Sophia zin om zich in de mensenmassa’s te begeven voor de festiviteiten op Times Square. In plaats daarvan aten ze gezellig in een eenvoudig Thais restaurant voordat ze teruggingen naar Lukes hotel.

Na middernacht lag Sophia op haar buik en trok Luke cirkeltjes over haar rug.

‘Hou op,’ zei ze wriemelend. ‘Het lukt je toch niet.’

‘Wat lukt me toch niet?’

‘Ik heb je gezegd dat ik niet kan blijven. Ik moet op een vaste tijd thuis zijn.’

‘Je bent eenentwintig,’ protesteerde hij.

‘Maar ik ben bij mijn ouders thuis en zij hebben regels. Ze waren al extra aardig door te zeggen dat ik pas om twee uur thuis hoef te zijn. Normaal gesproken is het een uur.’

‘Wat zou er gebeuren als je bleef?’

‘Dan denken ze waarschijnlijk dat we met elkaar hebben gevreeën.’

‘We hebben ook met elkaar gevreeën.’

Ze draaide haar gezicht naar hem toe. ‘Dat hoeven zij niet te weten. Ik ben niet van plan het ze duidelijk te maken.’

‘Maar ik ben er maar één nacht. Morgenmiddag moet ik weer weg.’

‘Dat weet ik, maar regels zijn regels. En trouwens, je wilt mijn ouders niet tegen je in het harnas jagen. Ze vinden je aardig. Al waren mijn zusjes wel teleurgesteld dat je geen hoed droeg.’

‘Ik wilde erbij horen.’

‘O, dat is je zeker gelukt. Vooral toen je weer over de 4-H begon. Zag je dat ze net zo reageerden als ik toen ze erachter kwamen dat je die arme varkentjes voor de slacht verkocht nadat je ze eerst als huisdier had verzorgd?’

‘Ja, fijn dat je dat nog even vertelde.’

‘Graag gedaan,’ zei Sophia met een ondeugende blik op haar gezicht. ‘Zag je Dalena’s gezicht toen ik het uitlegde? Ik dacht dat haar ogen uit haar kassen zouden vallen. Hoe gaat het trouwens met je moeder?’

‘Wel goed.’

‘Ze is dus nog steeds boos op je?’

‘Zo zou je het kunnen zeggen.’

‘Ze draait wel bij.’

‘Dat hoop ik.’ Hij leunde naar voren en gaf haar een zoen. Hoewel ze hem terugzoende, voelde hij dat haar handen naar zijn borst gleden en dat ze hem zachtjes wegduwde.

‘Kus me zo veel je wilt, maar je moet me toch thuisbrengen.’

‘Kun je me niet je kamer binnensmokkelen?’

‘Niet met mijn zusje daar. Dat zou wel heel raar zijn.’

‘Als ik had geweten dat je niet zou blijven slapen, was ik misschien niet helemaal hiernaartoe gereden.’

‘Dat geloof ik niet.’

Hij lachte voordat hij weer serieus werd. ‘Ik heb je gemist.’

‘Niet waar. Je hebt het veel te druk gehad om me te missen. Elke keer als ik belde, was je met iets bezig. Door al dat werken en trainen heb je waarschijnlijk niet eens aan me gedacht.’

‘Ik heb je gemist,’ zei hij opnieuw.

‘Dat weet ik. Ik heb jou ook gemist.’ Ze stak haar hand op en raakte zijn gezicht aan. ‘Maar helaas moeten we ons nu aankleden. Je komt morgen brunchen, weet je nog?’

Terug in North Carolina besloot Luke zijn training opnieuw te verdubbelen. De eerste wedstrijd van het seizoen was al over twee weken. De twee dagen in New Jersey hadden zijn lichaam de kans gegeven uit te rusten, en voor het eerst in weken voelde hij zich weer lekker. Het enige probleem was dat het thuis nu net zo koud was als in New Jersey, en elke keer dat hij naar de schuur liep, zag hij op tegen de kou daar.

Hij had net het licht in de schuur aangedaan en was rekoefeningen aan het doen, toen hij de deur hoorde opengaan. Hij draaide zich om en zag zijn moeder uit de schaduw tevoorschijn komen.

‘Hoi, mama,’ zei hij verbaasd.

‘Hoi,’ zei ze. Net als hij droeg ze een dikke jas. ‘Ik was bij je thuis en toen ik je daar niet trof, dacht ik wel dat je hier zou zijn.’

Hij zei niets. In de stilte die volgde, liep zijn moeder de ring van kussens in, zonk met elke stap die ze nam verder weg, tot ze aan de andere kant van de stier stond. Onverwachts stak ze haar hand uit en liet ze hem over de stier glijden.

‘Ik weet nog dat je vader hem had gekocht,’ zei ze. ‘Een tijdlang was het een rage. Iedereen wilde erop rijden vanwege die oude film met John Travolta, en in bijna elke bar in het land stond er wel een, maar na een paar jaar was het voorbij. Toen een van die bars werd afgebroken, vroeg je vader of hij de stier kon overnemen. Hij was niet duur, maar het was nog altijd meer dan we ons in die tijd konden veroorloven, en ik weet nog dat ik woest was. Hij was in Iowa of Kansas of zo geweest, en hij was helemaal naar huis gereden om dat ding hier neer te zetten. Vervolgens maakte hij rechtsomkeert en reed hij naar Texas voor een volgende reeks rodeo’s. Pas toen hij terugkwam, ontdekte hij dat hij het helemaal niet deed. Hij moest hem helemaal uit elkaar halen en weer in elkaar zetten, en hij was bijna een jaar bezig voordat het apparaat werkte zoals hij wilde. Tegen die tijd was jij geboren en had hij het rijden min of meer opgegeven. Het ding stond in de schuur stof te verzamelen tot je vader jou erop zette… volgens mij was je een jaar of twee. Daar was ik ook boos om, ook al bewoog het ding amper. Ik wist gewoon dat jij in zijn voetstappen zou treden. Ik heb nooit gewild dat je zou gaan rijden. Ik heb vanaf het begin gedacht dat het gekkenwerk was om daar je brood mee te verdienen.’ Er lag een ongewoon spoor van bitterheid in haar stem.

‘Waarom heb je nooit wat gezegd?’

‘Wat kon ik zeggen? Je was al net zo geobsedeerd als je vader. Je brak je arm toen je op je vijfde van een kalf viel. Maar het kon je niets schelen. Je was alleen boos dat je een paar maanden niet kon rijden. Wat kon ik eraan doen?’ Ze verwachtte geen antwoord en slaakte een zucht. ‘Heel lang hoopte ik dat je het zou ontgroeien. Ik was waarschijnlijk de enige moeder ter wereld die bad dat haar tienerzoon zich zou gaan interesseren voor auto’s of meisjes of muziek, maar nee.’

‘Dat vind ik ook leuk.’

‘Misschien. Maar rijden was je leven. Het was het enige wat je ooit wilde. Het was het enige waar je van droomde en…’ Ze sloot haar ogen. ‘Je had talent. Hoe vreselijk ik het ook vond, ik wist dat je het talent, de passie en de motivatie had om de beste ter wereld te worden. En ik was trots op je. Maar toch brak het mijn hart. Niet omdat ik dacht dat je het niet zou redden, maar omdat ik wist dat je alles op het spel zou zetten om je droom te bereiken. En ik moest toekijken hoe je keer op keer gewond raakte en het dan weer opnieuw probeerde.’ Ze verschoof. ‘Wat je niet moet vergeten is dat je in mijn ogen altijd mijn kind zult blijven, het kind dat ik in mijn armen hield toen je net was geboren.’

Luke zweeg, overweldigd door een vertrouwde schaamte.

‘Vertel me eens,’ zei zijn moeder, terwijl ze zijn gezicht bestudeerde. ‘Is het iets waar je voor je gevoel niet zonder kunt? Heb je nog steeds dat brandende verlangen om de beste te zijn?’

Hij staarde naar zijn laarzen en bracht toen onwillig zijn hoofd omhoog. ‘Nee,’ gaf hij toe.

‘Dat dacht ik al,’ zei ze.

‘Mama…’

‘Ik weet waarom je dit doet. Net zo goed als jij weet waarom ik niet wil dat je het doet. Je bent mijn zoon, maar ik kan je niet tegenhouden, en dat besef ik.’

Hij haalde diep adem, zag hoe moe ze was. Er hing een gelatenheid om haar schouders als een lijkwade.

‘Waarom ben je hier, mama?’ vroeg hij. ‘Alleen om me dit te vertellen?’

Ze glimlachte melancholiek. ‘Nee. Eigenlijk wilde ik even weten of alles goed met je was. En ik ben benieuwd hoe het is geweest.’

Er was meer en hij wist het, maar hij gaf toch antwoord. ‘Het was leuk. Maar wel kort. Ik heb voor mijn gevoel meer in de auto gezeten dan dat ik bij Sophia ben geweest.’

‘Dat zal ook wel zo zijn,’ beaamde ze. ‘En haar familie?’

‘Aardige mensen. Een hecht gezin. Er werd veel gelachen aan tafel.’

Ze knikte. ‘Mooi.’ Ze sloeg haar armen over elkaar en wreef over haar mouwen. ‘En Sophia?’

‘Ze is geweldig.’

‘Ik zie hoe je naar haar kijkt.’

‘Ja?’

‘Het is wel duidelijk wat je voor haar voelt,’ verklaarde zijn moeder.

‘Ja?’ vroeg hij opnieuw.

‘Dat is mooi,’ zei ze. ‘Sophia is bijzonder. Ik vond het leuk om haar te leren kennen. Zie je een toekomst voor jullie twee?’

Hij schuifelde met zijn voeten. ‘Dat hoop ik.’

Zijn moeder keek hem serieus aan. ‘Dan moet je het haar zeggen.’

‘Dat heb ik al gedaan.’

‘Nee,’ zei zijn moeder hoofdschuddend. ‘Je moet het haar zéggen.’

‘Wat?’

‘Wat de dokter ons heeft gezegd.’ Ze wond er geen doekjes om. ‘Je moet haar zeggen dat je waarschijnlijk binnen een jaar dood bent als je blijft rijden.’