53

Achter een heuvel ten noorden van het kamp stond de onbeschadigde Blackhawk. Jason vermoedde daardoor dat de militanten zich uitsluitend aan de zuidkant bevonden, juist omdat er geen enkele granaat uit de uitgestrekte westelijke vlakte of de bergen in het noorden en oosten was gekomen. Waarschijnlijk was de gestalte die Jason eerder had gezien een verkenner geweest die was geschrokken van de patrouillerende mariniers en had beseft dat het te riskant en te ingewikkeld zou zijn om het kamp te omsingelen.

      Maar zodra de militanten terrein veroverden, zou de Blackhawk natuurlijk meteen onder vuur worden genomen.

      ‘Kom op, snel!’ riep Meat vanaf de heuveltop in de richting van het kamp. Hij gebaarde ongeduldig naar Camel en Jam dat ze moesten opschieten. Vervolgens rende hij de heuvel af en naar Jason.

      ‘Weet je nog hoe je zo’n ding moet besturen?’ vroeg Jason.

      Meat wierp een achteloze blik op de helikopter. ‘Maak je maar geen zorgen,’ antwoordde hij, en hij gaf Jason een schouderklopje. Vervolgens beende hij naar de helikopter, trok de deur open en ging op de stoel van de piloot zitten.

      Ook Camel en Jam klauterden de heuvel over en voegden zich bij Jason.

      Jason was opgelucht te zien dat ze ongedeerd waren. Toen de aanval werd ingezet, hadden ze zich in de grot bevonden, waar ze hielpen bij het puinruimen.

      ‘Het is daar een grote chaos,’ zei Jam.

      ‘Waar is Hazo?’ vroeg Jason.

      ‘Met hem is alles in orde,’ vertelde Camel. ‘Hij wil blijven om een oogje in het zeil te houden.’

      Dat vond Jason geen fijn idee, zeker niet nu hij niet wist waar Crawford was. Maar er was op dit moment geen tijd de plannen nog te veranderen. ‘Oké.’

      De motor van de Blackhawk kwam tot leven. Even laten ging de turbine zoemen en begon de rotor te draaien, steeds harder.

      ‘Dit is toch zeker een grap, hè?’ merkte Camel op terwijl hij met een verschrikte blik in de ogen door het raam van de cockpit keek, waar Meat net de vlieghelm opzette. ‘Laat je hém dat ding besturen?’

      ‘We hebben geen andere keus,’ antwoordde Jason. ‘Meat zei dat de piloten in de eerste Humvee zaten die werd opgeblazen.’

      ‘Godallemachtig,’ reageerde Jam.

      ‘Hij heeft uitgevogeld hoe je dat ding moet aanzetten,’ verzuchtte Camel. ‘Dat is alvast wat.’

      Jason liep in snelle pas naar de helikopter en schoof het portier open. Vervolgens klom hij naar binnen, gevolgd door Camel en Jam.

      Terwijl Jason plaatsnam op de stoel voor de copiloot, naast die van Meat, gingen Camel en Jam achterin zitten en maakten de gordels vast. Jason keek eens naar Meat, die zijn blik over alle knopjes en metertjes liet gaan. Zijn handen lagen uitgespreid op zijn bovenbenen.

      ‘Weet je zeker dat je het kunt?’ vroeg Jason.

      ‘Net zoiets als fietsen, toch? Als je het eenmaal kunt, verleer je het niet meer,’ bromde Meat nerveus.

      Jason had er niet veel vertrouwen in. Het was al acht jaar geleden dat Meat kortstondig bij de kustwacht had gewerkt. Na 11 september was het steeds gevaarlijker geworden om reddingsacties uit te voeren of om boven zee te patrouilleren omdat moslimterroristen gebruikmaakten van zeevaartroutes om de strenge grensbewaking te omzeilen. Er was toen besloten militair personeel mee te sturen met de kustwacht. Meat had vooral moeten trainen in een vluchtsimulator, en had slechts een paar uur een Sikorsky Jayhawk gevlogen. Het instrumentarium van de Blackhawk was echter veel ingewikkelder, en het was duidelijk dat Meat alles inwendig repeteerde en vertrouwd moest raken met alle knopjes en metertjes. Er was nog een verschil met de Jayhawk: dit toestel was uitgerust met wapens.

      Plotseling was er een felle flits en klonk er een soort donderklap. De helikopter werd door elkaar geschud, en granaatscherven klapten met een rinkelend geluid tegen de romp. Door opspattende steentjes ontstonden er scheurtjes in het raam van de cockpit.

      ‘Wegwezen!’ brulde Jason in de microfoon in zijn helm.

      In zijn opwinding drukte Meat de stuurknuppel te hard neer, waardoor de Blackhawk met een ruk opsteeg. Alsof Meat in een auto zat, drukte hij meteen met zijn voet op het pedaal om de instelhoek van de staartrotor te veranderen, en daardoor zwenkte het toestel naar rechts en kwamen ze angstig dicht bij de berghelling.

      Jason hield zich stevig vast, hij zette zich schrap voor de botsing.

      Maar toen kreeg Meat het een beetje door en wist hij met zijn linkervoet de helikopter te laten draaien, zodat de neus weer naar de vlakte stond gericht.

      Door de intercom schreeuwde Camel: ‘Granaat!’

      Meat had de granaat al zien komen. Hij duwde de stuurknuppel naar voren en naar links, om meer snelheid te maken. De neus ging naar beneden en de helikopter vloog met een ruk naar voren. De mortiergranaat schoot rakelings onder het toestel door en kwam terecht tegen de rotswand, waar hij een forse ontploffing veroorzaakte. Door de enorme luchtdruk leek het alsof de helikopter door een reuzenvuist werd geraakt.

      Meat worstelde om het toestel weer recht te krijgen.

      ‘Haal ons hier weg,’ riep Jason, druk gebarend naar de vlakte. ‘En kom dan binnen het schootsveld!’

      ‘Oké,’ zei Meat.

      ‘Schootsveld?’ mompelde Camel via de intercom.

      ‘We kunnen het peloton niet aan z’n lot overlaten,’ legde Jason uit. ‘Het kan de vijand niet veel langer van zich af houden. En wij beschikken over voldoende vuurkracht om de vijand te verslaan.’

      ‘En de pick-up dan? Met Al-Zahrani erin?’ vroeg Jam.

      ‘Die halen we wel in,’ antwoordde Jason vol vertrouwen. ‘Maak je maar geen zorgen.’

      ‘Jij moet je maar met de wapens bezighouden,’ merkte Meat op met een blik naar Jason. Hij wees naar het controlepaneel.

      Toen Jason naar al die knopjes, schermen en metertjes keek, zonk de moed hem even in de schoenen.

      Meat verschoof de schakelaars die waren bestemd om de AGM-114 Hellfire-raketten af te vuren die onder de helikopter hingen. Op het lcd-schermpje voor Jason verscheen het beeld van het terrein waarover ze vlogen, keurig in nachtkijkervisie, en met dradenkruisen.

      ‘Het gaat net als bij een computerspel,’ zei Meat. ‘Ik zeg wel wat je moet doen.’

      ‘Oké.’

      Eenmaal veilig boven de vlakte liet Meat de helikopter een wijde boog maken en vloog toen in zuidelijke richting zodat ze eindelijk het vijandelijke konvooi konden zien.

      ‘Godsamme!’ roep Jam uit. ‘Moet je kijken wat veel!’ Hij wees uit een raampje.

      Jason had het ook gezien. Er leken een stuk of tien voertuigen op de weg te staan.

      ‘Goed,’ zei Meat terwijl hij de nachtkijkerfunctie van zijn helm inschakelde. Een poosje bleef hij naar de vijandelijke opstelling kijken. ‘Ze staan mooi bij elkaar. Ik zal mijn best doen er in een rechte lijn op af te vliegen. En dan moet ik dit ding recht zien te houden. En jij vuurt de raketten af,’ zei hij tegen Jason. ‘Met die knop boven op de knuppel kun je het vizier boven het doelwit krijgen. En dan druk je op de knop, en zie je de laser. Zorg dat dat stipje op het doel blijft totdat de raket doel heeft getroffen. Met de rode knop vuur je de raket af. Gewoon erop drukken. Denk je dat je dat allemaal kunt?’

      ‘Ik denk het wel,’ antwoordde Jason. Hij concentreerde zich op het scherm en oefende met de knuppel. Met zijn duim liet hij de dradenkruisen bewegen, en hij zoomde in en uit.

      ‘Ze hebben ons gezien,’ zei Jam, die de militanten goed in de gaten hield met zijn nachtkijker. De Arabieren waren druk bezig hun granaatwerpers op de Blackhawk te richten.

      ‘Maakt niet uit. Hun vuurbereik is niet groter dan vijfhonderd meter. Ze zullen niet weten wat hun overkomt,’ zei Meat.

      Hij klom nog hoger en zette een noordelijke koers in. ‘Maak je klaar,’ zei hij tegen Jason.

      Vervolgens liet Meat de helikopter zwenken, klom nog hoger en liet het digitale stabilisatiesysteem ervoor zorgen dat ze mooi bleven hangen. Gelukkig stond er niet veel wind. ‘Toe maar, Jason. Vuur!’

      De weg liep horizontaal door het beeld, met aan de ene kant de hellingen aan de voet van de heuvels, en aan de andere een kloof en een graanakker. Het konvooi leek wel iets in de schiettent op de kermis. Jason besefte meteen dat de haastige aanval van de Arabieren gruwelijke consequenties voor hen zou hebben. Hij besloot de tactiek te gebruiken die plaatsers van bermbommen al zo vaak hadden gebruikt wanneer ze het op een Amerikaans konvooi hadden gemunt. Eerst het voorste voertuig onder vuur nemen, en dan het achterste. Alles wat ertussenin stond, kon geen kant meer op.

      Jason kreeg een knoop in de maag toen hij inzoomde en de dradenkruisen precies boven het voorste voertuig stonden.

      ‘Denk erom dat je de laser gericht houdt totdat de raket doel heeft getroffen,’ bracht Meat hem in herinnering.

      ‘Doe ik,’ bevestigde Jason. Hij drukte op de knop en meteen verscheen er een rode stip op het scherm. Hij stelde nog een beetje bij, hield de stip op zijn plaats totdat de dradenkruisen van rood in groen veranderden, en vuurde vervolgens de raket af.

      Met een sissend geluid schoot de raket in een hoge boog uit de houder, en volgde toen de lasergestuurde route naar het doelwit. Jason hield het dradenkruis goed in de gaten en stelde een heel klein beetje bij omdat de Blackhawk behoorlijk bewoog onder Meats pogingen hem op zijn plek te houden. Op het scherm was een helder licht te zien; de raket was ingeslagen.

      ‘Mooi!’ zei Meat.

      ‘Nu het achterste voertuig.’ Heel geconcentreerd bracht Jason het dradenkruis precies boven het achterste voertuig van het konvooi en drukte op de knop voor de laser. Terwijl hij de laser keurig boven een pick-up hield waarop een ruwe stellage voor een machinegeweer gemonteerd stond, drukte hij weer op de vuurknop. Wederom spoot een raket sissend weg en schoot op het doel af. Even later was er weer een explosie en werd het doelwit weggevaagd.

      Juichend deden Jam en Camel een high five.

      ‘Nou eentje in het midden,’ zei Meat.

      ‘Oké,’ reageerde Jason. Hij richtte op de overgebleven voertuigen en vuurde een derde raket af.

      Alweer ontstond er een vuurbal, deze keer midden in het konvooi. Lichamen en brokken metaal vlogen alle kanten op.

      Meat liet de helikopter naar links zwenken. Een paar Arabieren renden over de weg. ‘Ze vluchten weg van het kamp. Camel, nu ben jij aan de beurt. Ik zorg dat je kunt richten, en dan neem jij alles onder vuur.’

      ‘Komt in orde,’ zei Camel. Hij knielde achter de M134 Gatling met zes lopen die net buiten het portier zat bevestigd. Vervolgens keek hij of er genoeg munitie in zat. Het geweer zat propvol 7.62 mm-patronen. Hij zette het boordgeschut aan en klikte de nachtkijkerfunctie van het vizier aan. Daarna pakte hij de handgrepen stevig beet en controleerde het zwenkmechanisme.

      ‘Ben je er klaar voor, Camel?’ vroeg Meat via de intercom.

      ‘Klaar,’ antwoordde Camel, en hij hield zijn vinger bij de vuurknop.

      Meat liet de Blackhawk lager vliegen en vloog toen in een hoek op de weg af.

      Ondertussen had Camel de vluchtende mannen goed in het vizier gekregen. Ze renden nog steeds, op zoek naar een plaats om zich te verstoppen. Hij opende het vuur met drieduizend patronen per minuut, waarmee hij de vluchtende mannen moeiteloos neermaaide. Sommigen vielen in het ravijn. Het lukte hem zelfs een drietal te raken dat op de heuvel probeerde te klimmen. Hij vermoedde dat ongeveer de helft van de vijftien Arabieren was uitgeschakeld.

      Meat vloog verder over de vlakte.

      ‘Nog één keer, en dan mogen de mariniers het zelf afmaken,’ zei Jason.

      Na nog zo’n ronde bleven er nog drie Arabieren over, die niets liever wilden dan een veilig heenkomen zoeken,

      ‘Shit, Camel,’ zei Meat onder de indruk. ‘Dat heb je aardig gedaan.’

      ‘Hij is verdomme de Terminator!’ joelde Jam.

      Terwijl ze wegvlogen, hield Jason zijn blik op de weg gevestigd, die in minder dan vijf minuten was veranderd in een hel van vuur en brokstukken. De adrenaline stroomde door zijn aderen; zijn handen trilden. Hoewel hij bang was voor de euforie en de onverschilligheid die een dergelijk bloedbad kon veroorzaken, stond hij zichzelf toch de luxe toe om toe te geven aan de dorst naar wraak, de kracht die anderszins redelijk denkende mensen aanspoorde om over te gaan tot de meest verschrikkelijke daden. Dit was voor Matthew, en jullie kunnen wat mij betreft allemaal naar de hel...

      Maar de vendetta was nog lang niet ten einde gekomen.

      ‘Zo, nu gaan we Al-Zahrani terughalen,’ zei Jason.