52

‘Ik moet Crawford spreken. Nu meteen!’ zei Jason tegen de twee mariniers die voor de tentdeur stonden en hem de toegang weigerden. ‘Uit de weg dus.’ Hij moest schreeuwen om boven het geweervuur uit te komen. Toen hij nog dichter op de mariniers toestapte, zetten ze hem hun M16’s op de borst.

      ‘Niemand mag naar binnen,’ blafte de langste van het stel. ‘Geen uitzonderingen.’

      Vol ongeloof keek Jason naar de wapens. ‘Jullie begaan een grote vergissing,’ zei hij waarschuwend. ‘We moeten Al-Zahrani in de MRAP zien te krijgen. Alleen daar is hij veilig.’ De MRAP was een fort op wielen, speciaal ontworpen om inslagen van granaten te weerstaan. Nu het gevecht steeds heftiger werd, was het in de tent absoluut niet veilig. Snapten die idioten dat dan niet?

      De mariniers gaven niet toe.

      De adrenaline pompte zo krachtig door Jasons aderen dat hij sterretjes zag. Dat blindelings vasthouden aan bevelen was wat hij zo verachtelijk aan het leger vond. Zelfs heel intelligente personen waren kneedbaar; na verloop van tijd konden de geest en de idealen van een rekruut worden veranderd en geherprogrammeerd. Het leger vertrouwde op het groepsgevoel om onder extreme condities tussen de manschappen een kameraadschappelijke band te smeden, maar Jason had meegemaakt dat op macht beluste leiders die trouw voor hun eigen oogmerken konden gebruiken, en dat had altijd slachtoffers tot gevolg. Zulke dingen gebeurden veel te vaak, en ook nu weer gebeurde het waar hij bij stond. Jason balde zijn vuisten en keek de mariniers kwaad aan.

      ‘Sorry, we hebben onze bevelen,’ zei de kleinere, de minst kneedbare van het stel.

      ‘En wij hebben de onze!’ klonk een luide stem boven het lawaai uit.

      Tegelijkertijd draaiden Jason en de mariniers zich om naar de richting waar de stem vandaan kwam.

      Meat, Camel en Jam stapten naar voren, met Meat voorop. Ze richtten hun M16 op de mariniers.

      ‘Laten we het vriendschappelijk houden, jongens,’ zei Meat. ‘Laat Jason binnen. Jullie weten dat hij gelijk heeft, dus gebruik je verstand alsjeblieft. Bovendien is er een echt gevecht dat onze aandacht vereist.’ Hij gebaarde naar de weg, waar de overgebleven mariniers moeite hadden het vijandelijke konvooi tegen te houden.

      De twee mariniers wisselden een blik.

      ‘Jij durft,’ zei de lange.

      ‘Goed gezien,’ reageerde Meat. ‘En, wat wordt het?’

      De lange vertrok zijn gezicht, liet zijn wapen zakken en gebaarde vervolgens zijn maat om plaats te maken. ‘Gedraag je netjes daarbinnen,’ zei hij nog waarschuwend tegen Jason.

      Jason knikte naar Meat en stapte toen snel door de deur. Tot zijn schrik zag hij dat Al-Zahrani was verdwenen en dat de hospik was doodgeschoten. Het veldbed was een enorm smerige knoeiboel geworden. En toen zag hij opeens het knipperende rode lichtje van de camcorder die Crawford daar op een statief had laten zetten om de ondervraging mee op te nemen. Gauw stapte Jason ernaartoe en keek op het lcd-schermpje. Er knipperden letters: DISK FULL. Er was geen geheugen meer over... Hoe lang zou dat al het geval zijn? Omdat hij geen tijd had de hele opname te bekijken, duwde hij op het knopje EJECT, haalde het piepkleine schijfje eruit en stak het in zijn zak.

      Vervolgens viel zijn oog op het bloedspoor van het veldbed naar de achterdeur.

      Hij rende naar die deur en gooide hem open. Er hielden bij deze deur geen mariniers de wacht, en Crawford was nergens te bekennen. In het zand stonden wielsporen, en er hing nog stof nadat een voertuig om de hoek van de tent was verdwenen.

      Jason holde de hoek om en volgde met zijn blik het bandenspoor: in noordelijke richting over de weg. Ondanks het gevaar van de rondvliegende kogels rende hij naar de weg en dook achter de geconfisqueerde pick-ups. Het waren er geen vier meer, maar drie. In de verte zag hij de vierde over de weg rijden. De bestuurder had een kaffiya op, en door de kapotte achterruit zag hij nog net het hoofd van de passagier, ook met een kaffiya op, tegen de schouder van de bestuurder liggen. Dat moest Al-Zahrani zijn.

      Een militant had onmogelijk in het kamp kunnen komen, Al-Zahrani uit de tent kunnen smokkelen en ongemerkt een pick-up kunnen jatten. Waarom had Crawford alleen die ene deur laten bewaken? Omdat Crawford zelf achter deze ontvoering stak, besefte Jason. ‘Klootzak!’ mompelde hij.

      Waar zouden ze Al-Zahrani naartoe brengen? Iets vertelde hem dat Crawford het welzijn van de gevangene niet voor ogen had. Wat had Crawford dan wel voor ogen? Wat was hij van plan?

      ‘Yaeger, weg daar!’ hoorde hij roepen. ‘Granaat!’

      Zonder verder na te denken sprong Jason op en sprintte naar de ondiepe greppel aan de overkant van de weg. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de granaat in een boog door de lucht vliegen, recht op het rijtje voertuigen af, net voordat hij kon wegduiken.

      Hij zweefde nog door de lucht toen de granaat ontplofte. Hij voelde een ontzettende hitte. Er vlogen glassplinters door de lucht, en ook een wiel, dat recht op zijn hoofd afkwam. Hij wist bijna zeker dat hij onthoofd zou worden. Maar door de luchtdruk werd hij net op tijd weggeblazen.

      Ruggelings kwam hij terecht in de greppel. Langzaam opende hij zijn ogen en keek naar zijn lichaam, in de volle overtuiging dat er lichaamsdelen zouden ontbreken. Tot zijn verbazing was hij nog helemaal intact, hij had nog geen schrammetje. Alles kon hij gewoon bewegen. Hij had alleen last van gegons in zijn oren.

      ‘Google!’ riep iemand.

      Toen Jason opkeek, zag hij Meat boven zich uit torenen.

      ‘Sukkel, ik dacht dat je dood was...’ Meat hing zijn M16 over zijn schouder en liet zich in de greppel glijden. ‘Ik zag je hiernaartoe sprinten. Ben je soms gek geworden?’

      ‘Ze hebben Al-Zahrani meegenomen, in een van de pick-ups... Naar het noorden.’ Jason wees.

      ‘Wie dan?’

      ‘Volgens mij Crawford en een van zijn mannetjes.’

      ‘Maar waarom?’

      ‘Geen idee. Ik weet alleen dat we Al-Zahrani moeten terugkrijgen.’ Jason stak een hand uit en zei: ‘Trek me even op, wil je?’

      Meat pakte Jasons hand en trok hem overeind.

      ‘Die pick-ups hebben het gehad,’ zei Meat. ‘En er is nog maar één Humvee over... Met twee lekke banden.’

      ‘Dan moeten we maar in de MRAP achter ze aan gaan,’ reageerde Jason.

      ‘Veel te langzaam. Dat ding is niet bedoeld om snelheid te maken, het beweegt zich voort als een slak. Ze hebben dan wel een voorsprong, maar ik heb net een goed idee gekregen,’ zei Meat. ‘Kom mee!’