28

‘Ha, Jason,’ zei Flaherty hard in zijn mobiel. De onweerswolken boven Boston deden het satellietsignaal ontzettend kraken en ruisen. ‘Met Tommy. Kun je me goed horen?’

      ‘Jawel. Wat is er, Southey? Er is een hoop storing... Wacht even.’

      Flaherty hoorde meer gekraak en gepiep, alsof Jason de telefoon in zijn zak had gestopt. Langzaam reed hij verder over Huntington Avenue naar het centrum. Het sneeuwde bijna niet meer, maar op de straten lag een bruine smurrie, waardoor het verkeer ernstig werd belemmerd.

      Na een paar tellen kwam Jason weer aan de lijn. ‘Sorry. Ik moet heel voorzichtig zijn met deze telefoontjes. Er is hier een peloton mariniers om ons te helpen, en de kolonel daarvan is een echte ijzervreter, een bullebak. Hij wil niet dat ik met buitenstaanders spreek. Dus moet ik goed oppassen.’

      ‘Begrepen.’

      ‘Heb je nog iets voor me?’

      ‘Ik heb die wetenschapper gevonden, in Boston.’

      ‘Is ze net zo leuk als op de foto?’ vroeg Jason.

      Omdat Brooke het commentaar had gehoord, keek ze Flaherty afwachtend en met opgetrokken wenkbrauwen aan.

      ‘Eh...’ Flaherty hield zich op de vlakte.

      Ze gaf hem een tik op de arm, en hij lachte naar haar om haar duidelijk te maken dat hij haar plaagde.

      ‘Ze zit hier bij me in de auto,’ legde hij uit.

      ‘O.’ Jason klonk in verwarring gebracht. ‘Oké...’

      ‘Ik zet je wel op de speaker. Heb je daar geen bezwaar tegen?’

      ‘Ga je gang.’

      Zodra Flaherty de twee aan elkaar had voorgesteld, stak hij van wal. ‘Zoals ik al heb verteld in het sms’je, was Brooke in 2003 in Irak. Ze maakte deel uit van een team dat de grot bestudeerde die jij hebt ontdekt. Ze heeft een stokoude tekst ontcijferd. Iets wat op de muur stond.’

      ‘Er waren ook reliëfs bij,’ vulde Brooke aan.

      ‘Ik heb die teksten gezien,’ zei Jason. ‘En die reliëfs ook. In de linkerwand van de gang, vanaf de ingang bekeken.’

      ‘Ja, die,’ reageerde ze. ‘Mooi, hè?’

      ‘Uh-huh. Maar wat betekent het?’

      ‘Het zit nogal ingewikkeld in elkaar. Maar het is het oudst bekende voorbeeld uit de mythologie van het Tweestromenland. Een verhaal over een vrouw die uit een andere streek kwam.’ Omdat ze bijna vermoord was, vond ze dat ze zich niet meer aan de geheimhoudingsclausule hoefde te houden.

      ‘De vrouw die werd onthoofd?’ vroeg Jason.

      ‘Ja, die.’

      ‘Waarom onthoofdden ze haar?’ vroeg Jason.

      ‘In het verhaal staat dat kort na haar komst veel mensen stierven. Het lijkt een beetje op een heksenjacht,’ zei Brooke. ‘Ze was anders, ze kwam ergens anders vandaan. Ze begrepen haar niet.’

      ‘En ze gaven haar de schuld van de sterfgevallen,’ zei Jason.

      ‘O ja.’

      Er viel een stilte, en Brooke besefte dat Jason zijn best deed te begrijpen waarom het leger zich voor deze ontdekking interesseerde. Hij was bezig geheel intuïtief het kaf van het koren te scheiden.

      ‘Hoe heette ze?’

      ‘Dat stond er niet bij.’ Het kwaad behoefde geen naam, veronderstelde ze.

      Flaherty bemoeide zich ermee, hij wilde graag de sappige details aankaarten. ‘Zeg Jason, je gelooft nooit wie Brooke en de andere wetenschappers naar Irak hebben gehaald.’

      Brooke stak haar duim omhoog.

      Flaherty vertelde wat hij van Brooke had gehoord. Hij legde uit dat de opgraving was gesponsord door niemand anders dan het Amerikaanse leger, en vertelde over de strenge beveiliging, en over de geheimzinnige tussenpersoon die ze alleen kende als ‘Frank’. Jason stelde indringende vragen, die Flaherty wist te beantwoorden, af en toe geholpen door Brooke om het een en ander te verduidelijken. Jason was vooral geïnteresseerd in wat Brooke zich herinnerde van het gangenstelsel.

      ‘Dus je hebt alleen het voorste gedeelte gezien, Brooke?’ zei hij om bevestiging vragend.

      ‘Klopt.’

      Flaherty voelde dat hij aan zijn mouw werd getrokken. Toen hij opkeek, zag hij dat Brooke de BlackBerry ophield en op het logo van USAMRIID tikte. Vervolgens gebaarde ze naar zijn mobieltje en fluisterde heel zacht: ‘Vertel hem dat ook.’

      ‘Het wordt nog veel gekker,’ zei Flaherty waarschuwend. ‘Niet alleen het leger hield toezicht op de opgraving. De jongens van USAMRIID lijken er ook bij betrokken te zijn geweest.’

      ‘Wat? Die jongens van de biologische wapens?’

      ‘Ja.’

      Er viel een stilte.

      ‘Weet je misschien wat die ermee te maken hebben?’ vroeg Jason uiteindelijk.

      ‘Nee,’ antwoordde Brooke. ‘Sorry.’

      ‘Brooke heeft geen mannen in witte pakken gezien,’ vertelde Flaherty. ‘Dus waarschijnlijk liggen er geen gevaarlijke stoffen in die grot.’

      ‘Oké,’ reageerde Jason. ‘We zijn bezig een robot klaar te maken om de grot in te gaan. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd.’

      Flaherty had Jason graag willen vragen of hun prooi zich nog in de grot bevond, maar besloot dat niet te doen. Dat Jason een robot de grot in wilde sturen, was eigenlijk al voldoende informatie dat de jacht nog aan de gang was. ‘Er is nog iets, vrees ik. Iets waar je je absoluut zorgen over moet maken.’

      ‘Geweldig,’ zei Jason. ‘Kom maar op.’

      ‘Na mijn gesprek met Brooke is er iemand met een pistool achter haar aan gegaan. Die wilde haar om zeep helpen.’

      ‘Jezus...’ bracht Jason kreunend uit.

      ‘Ja, we wisten nauwelijks het vege lijf te redden,’ zei Flaherty. Snel vertelde hij in grote lijnen wat er buiten het museum was gebeurd.

      ‘Wel heel erg toevallig,’ merkte Jason op.

      ‘Ik weet niet wie de schutter is, of wie hem op Brooke af heeft gestuurd,’ zei Flaherty. ‘Maar Brooke kwam met een goed voorstel. Blijkbaar heeft USAMRIID een paar monsters voor onderzoek opgestuurd. Als onze jongens in het archief kunnen zoeken, komen we er misschien achter wat er werd onderzocht, en wie de opdracht heeft gegeven.’

      ‘Slim. Zeg Tommy, pas een beetje op. We weten niet wat er precies aan de hand is...’

      ‘Ik ga nu met Brooke naar kantoor,’ zei Flaherty. ‘En pas jij ook goed op.’

      ‘Doe ik,’ reageerde Jason. ‘Brooke, je bent in goede handen. Leuk je te hebben gesproken.’

      ‘Dank je wel,’ zei ze.

      ‘Ik ga hangen,’ zei Jason. ‘Ik spreek jullie nog.’

      De verbinding werd verbroken.

      Flaherty stopte de telefoon terug in zijn zak.

      ‘Klinkt als een slimme kerel,’ merkte Brooke op.

      ‘Je moest eens weten...’ reageerde Flaherty. In de achteruitkijkspiegel zag hij vierkante koplampen opdoemen. Omdat het achterraam vol barsten zat, bleef de auto zelf vaag. Hij keek in de zijspiegel en zag dat het een Hyundai was die een eindje achter hem tufte. Toen voerde de auto die hen achtervolgde een onverwachte manoeuvre uit en ging voor de Hyundai rijden. De zilverkleurige Ford Explorer was er weer, en voor de eerste keer ving Flaherty een vage glimp op van de bestuurder. Een man met een scherp gezicht en flaporen. Zijn maag kromp samen.