45

Las Vegas

Terwijl de Cessna de landing op McCarran International Airport inzette, maakte de BlackBerry van Thomas Flaherty geluid. Hij keek op het scherm. ‘Van Jason,’ zei hij tegen Brooke Thompson. Zodra het bericht verscheen, zag hij dat er bijlagen bij waren. Afbeeldingen. ‘Hij zegt dat ze Al-Zahrani te pakken hebben gekregen, en hij vraagt of je de afbeeldingen wilt bekijken. Hij wil weten of het Lilith is.’

      Met een ruk ging Brooke rechtop zitten. Ze wist niet goed wat ze het spannendst vond. ‘Zegt hij dat Al-Zahrani gevangen is genomen? Fahim al-Zahrani?’

      Flaherty sperde zijn ogen open. Dat had hij niet moeten zeggen... ‘Eh, ja,’ zei hij. ‘Maar nu even over dat andere...’ Hij keek naar het scherm van de BlackBerry en vroeg zich af hoe hij dat ongezegd kon krijgen.

      ‘Toe, vertel het me maar,’ zei Brooke. ‘Je weet immers al dat ik dingen heel goed geheim kan houden.’

      Even keek hij haar aan. ‘Ja, dat is zo.’

      In het kort legde hij uit dat Jasons team al een hele tijd achter een stel aanhangers van Al Qaida aan zat, en dat ze na maanden eindelijk een konvooi hadden kunnen overvallen, waardoor Al-Zahrani en een paar andere overlevenden waren gedwongen in de bergen dekking te zoeken.

      ‘Wauw! Dit is echt geweldig,’ bracht ze ademloos uit. ‘Net zoiets als de duivel zelf te pakken krijgen.’

      Flaherty kon het zelf ook nog nauwelijks geloven. ‘En het is tien miljoen waard,’ mompelde hij.

      ‘Hè?’

      ‘O, niets.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Wauw. Ik hoop maar dat alles in orde met hem is.’

      ‘Met Al-Zahrani?’

      ‘Nee, met Jason. Weet je, Al-Zahrani staat heel dicht bij Bin Laden. En zoals je weet was Bin Laden verantwoordelijk voor wat er met het World Trade Center is gebeurd. Jasons broer werkte voor een verzekeringsmaatschappij, Marsh USA. Die ochtend ging hij zoals gewoonlijk naar zijn werk op de negenenvijftigste verdieping van de North Tower. Zijn lichaam is niet teruggevonden. Je zou dus kunnen stellen dat Al-Zahrani indirect verantwoordelijk is voor de dood van Jasons broer,’ legde hij uit.

      Ze knikte.

      ‘Jason heeft het vast heel moeilijk.’

      ‘Vast.’

      ‘Ik hoop dat hij zijn hoofd koel houdt.’

      ‘Ben je bang dat hij hem om zeep helpt?’

      Flaherty knikte. ‘Niet dat iemand een traan om Al-Zahrani zou laten. Maar Jason zou tot over zijn oren in de stront zitten.’

      ‘Ze zouden hem een held vinden,’ merkte ze op.

      ‘Misschien... Jezus, wanneer dit bekend wordt... Echt ongelooflijk.’

      ‘Laat me nu de foto’s maar zien,’ zei ze met een gespannen blik op de BlackBerry.

      ‘O ja, kijk maar.’ Flaherty las de naam op die Jason aan de eerste bijlage had gegeven. ‘Massagraf.’ Hij wisselde een ongemakkelijke blik met Brooke en klikte vervolgens de bijlage aan. Toen hij de foto zag, vertrok hij zijn gezicht. ‘Gedver! Moet je kijken!’ Hij overhandigde haar de BlackBerry.

      Op de foto was duidelijk een berg menselijke beenderen te zien. Brooke wist niet goed hoe ze moest reageren. ‘Is dat wat het team van Frank heeft bestudeerd?’

      ‘Blijkbaar. Hier zijn nog een paar foto’s.’ Hij liet haar zien hoe ze de bijlagen moest openen.

      Er waren nog twee opnamen van stapels beenderen, steeds vanuit een andere hoek genomen. Kennelijk had Jason duidelijk willen maken dat hij iets overweldigends had gevonden. De enorme knekelberg leek in een kring in de onderaardse ruimte te liggen. Brooke zag de stenen wanden en het rotsige plafond.

      ‘Een grote ruimte,’ merkte Flaherty op.

      ‘En propvol beenderen,’ mompelde ze. ‘Jezus, moet je zien... Honderden, duizenden...’

      ‘Duizenden, zou ik zeggen.’

      De volgende foto kwam als een klap voor Brooke. ‘Kijk,’ zei ze, en ze hield het scherm op zodat Flaherty het goed kon zien.

      ‘Mandibels.’

      ‘Mandibels?’

      ‘Onderkaken,’ zei ze, en ze gebaarde naar haar kin.

      ‘Ik weet wel wat het is, alleen...’ In verwarring gebracht tuurde hij naar de foto en wees toen op zijn eigen mond. ‘Er zitten geen...’

      ‘Er zitten geen kiezen in!’ riep ze uit. ‘Dus hier had Frank die kiezen vandaan! Uit die onderkaken!’

      ‘Goed gezien, slimmerik. Daar zou ik ook wel achter zijn gekomen, maar ik snap nog steeds niets van zijn obsessie met kiezen.’

      ‘Ik ook niet,’ moest ze toegeven.

      Er waren nog drie foto’s die ze nog niet hadden bekeken.

      Ademloos staarde Brooke naar de eerste foto van die drie.

      ‘Wat is dat?’ Flaherty hield zijn hoofd schuin om het beter te kunnen zien. Hij had iets heel anders verwacht. ‘Wie is dat?’

      Het duurde een poos voordat Brooke antwoord gaf, zo ging ze op in de afbeelding op de muur van een naakte vrouw, van voren gezien. Ze hield haar armen opzij, en onder die armen zaten uitgespreide vleugels. Haar hoofd was bedekt met een puntvormig hoofddeksel, en in haar linkerhand hield ze een slang. Op haar rechterhand zat een vogel, en onder haar voeten lag een stapel menselijke skeletten.

      Flaherty probeerde zijn vraag duidelijker te stellen. ‘Moet dat de vrouw voorstellen van wie het hoofd er af werd gehakt?’

      ‘Zo te zien wel.’

      ‘Maar waarom zouden ze een engel onthoofden?’

      Met haar blik strak op het schermpje gericht schudde Brooke haar hoofd. ‘Nee, geen engel. Beschermende geesten, goede geesten, worden altijd afgebeeld met de vleugels naar boven gericht,’ legde ze uit. ‘Zie je dat deze vleugels een punt naar beneden hebben?’

      ‘Ja. Maar wat betekent dat?’

      Brooke haalde diep adem voordat ze naar hem opkeek. ‘Dat betekent dat de vrouw een demon is.’