15 Rue de la Pay

Het vliegtuig gleed in een grote boog over de glinsterend blauwe Pacific, vloog over Hollywood en steeg om over de Cajon Pass in de grote goudkleurige rotswand van de High Siërra te vliegen.

Bond ving een glimp op van kilometerslange, met palmen beplante lanen, besproeide smaragdgroene gazons die voor fraaie landhuizen lagen, de uitgestrekte terreinen van vliegtuigfabrieken, de openluchtstudio's van filmmaatschappijen met hun mengelmoes van decors en achtergronden - stadsstraten, ranches uit een western, iets wat eruitzag als een miniatuurautorenbaan, een levensgrote viermasterschoener, die op de wal was gezet - en toen waren zij in de bergen en daarna boven de eindeloze rode woestijn die achter de coulissen van Los Angeles ligt.

Zij vlogen over Barstow, het knooppunt vanwaaruit het enkelspoor van de Santa-Fe-spoorlijn zijn lange reis over het Coloradoplateau begint, dicht langs de Calico Mountains, eens het voornaamste boraxcentrum ter wereld, en lieten links in de verte de met beenderen bezaaide woestenij van Death Valley liggen. Toen verschenen er weer bergen, rood doorschoten als bloedend tandvlees boven een rot gebit, en toen iets van groen midden in het dorre, Mars-achtige landschap, en de langzame daling en het 'riemen vastmaken alstublieft en sigaretten doven'.

De hitte sloeg Bond als een vuist in het gezicht en terwijl hij de vijftig meter tussen het koele vliegtuig en de gezegende verkwikking van het geventileerde gebouw aflegde, begon hij te zweten. De glazen deuren, die foto-elektrisch werden gedreven, gingen ruisend open toen hij ze naderde en sloten zich langzaam weer achter hem, en daar vond hij de gokautomaten, vier rijen dik, al op zijn pad. Het lag voor de hand het kleingeld voor de dag te halen en aan de hendels te trekken en te zien hoe de citroenen, de sinaasappels en de kersen ronddraaiden tot zij ten slotte klik-pauze-ting deden en er een mechanische zucht op lieten volgen. Vijf cent, tien cent, vijfentwintig cent. Bond probeerde ze allemaal, en maar één keer spuwde het apparaat drie munten terug voor de ene die hij erin had gegooid.

Toen hij wegliep en wachtte tot de bagage van het half dozijn passagiers op de helling bij de uitgang zou verschijnen, viel zijn oog op een groot apparaat, dat voor het fabriceren van ijswater zou hebben kunnen dienen. Er stond op: oxigenbar. Hij slenterde erheen en las wat er verder nog op stond. 'Adem zuivere zuurstof in', stond er. 'Gezond en ongevaarlijk. Heerlijk verkwikkend. Heft uitputting op na grote inspanning, vermoeidheid, sufheid, nervositeit en vele andere symptomen.'

Bond deed gehoorzaam een vijfentwintigcentmunt in de gleuf en boog zich over het apparaat heen, zodat zijn neus en mond om een zwart gummi mondstuk kwamen te liggen. Hij drukte op een knop en ademde, zoals aangegeven, een volle minuut langzaam in en uit. Het was precies alsof hij heel koude lucht inademde - het smaakte noch rook ergens naar. Toen de minuut om was, klikte het apparaat en Bond richtte zich op. Hij voelde niets dan een lichte duizeligheid, maar later moest hij erkennen dat de ironische grijns waarmee hij naar een man had gekeken die met een etui voor scheergerei onder zijn arm liep, blijk had gegeven van zorgeloosheid.

De man glimlachte even terug en wendde zich af. De passagiers werden door de luidspreker verzocht hun bagage bij elkaar te zoeken en Bond nam zijn koffer op en duwde zich door de openzwaaiende deuren in de hete, rode armen van de middag.

'Moet u naar het Tiarahotel?' zei een stem. De vraag werd hem gesteld door een gedrongen man met grote, zeer oprechte bruine ogen onder een chauffeurspet, uit wiens grote mond een houten tandenstoker stak. 'Mooi. Komt u maar.' De man bood niet aan Bonds koffer voor hem te dragen. Hij volgde hem naar een elegante Chevrolet met een wasberenstaart aan een verchroomde mascotte die een naakt meisje voorstelde. Hij zette zijn koffer achterin en ging ernaast zitten.

De wagen reed weg, het vliegveld af en de boulevard op. Hij reed de buitenste baan op en draaide naar links. Andere wagens zoefden voorbij. De chauffeur reed langzaam de middenbaan op. Bond bemerkte dat hij via de spiegel aan een onderzoek werd onderworpen. Hij keek naar het legitimatiebewijs van de chauffeur. Er stond op: 'Ernest Cureo. Nr. 2584'. En de ogen op de foto keken Bond op gelijke hoogte in de zijne.

De taxi rook naar oude sigarenrook en Bond drukte op het knopje van het automatische raampje. Een hete luchtstroom die uit een oven scheen te komen maakte dat hij het meteen weer dichtdeed. De chauffeur draaide zich half in zijn stoel om. 'Dat hoeft u niet te doen, meneer Bond,' zei hij vriendelijk. 'De wagen heeft airco. Dat merkt u misschien niet, maar het is hier beter dan buiten.'

'Bedankt,' zei Bond, en toen: 'Ik geloof datje een vriend van Felix Leiter bent?'

'Zeker,' zei de chauffeur over zijn schouder. 'Aardige vent. Hij vroeg me naar u uit te kijken. Ik wil u graag helpen zolang u hier bent. Blijft u hier lang?'

'Ik weet het nog niet,' zei Bond. 'In elk geval wel een paar dagen.'

'Ik wil u een voorstel doen,' zei de chauffeur. 'U moet niet denken dat ik u wil afzetten, maar als we zo'n beetje samen moeten werken en u een beetje poen hebt, kunt u de taxi misschien beter per dag huren. Vijftig ballen, ik moet ook leven. Dat is beter met het oog op de portiers van de hotels en zo. Ik weet niet hoe ik anders in uw buurt moet blijven. Als we het zo doen, zal het logisch zijn dat ik de hele dag blijf rondhangen om op u te wachten. Ze zijn op de Strip behoorlijk achterdochtig.'

'Uitstekend.' Bond mocht de man meteen en vertrouwde hem. 'Afgesproken.'

'Akkoord.' De chauffeur kwam een beetje los. 'Ziet u, meneer Bond, de lui hier houden niet van ongewone gebeurtenissen. Zoals ik zeg, ze zijn achterdochtig. Dat meen ik. U ziet er allesbehalve uit als een toerist die hier zijn spaargeld komt opmaken en zij hebben een verdomd fijne neus. Neem uzelf. Iedereen kan zo zien dat u een Engelsman bent al vóór u begint te praten. Aan uw kleren en zo. Nou, wat heeft een Engelsman hier te zoeken? En wat is het voor een soort vent? Hij is zo te zien nogal een gevaarlijk heerschap. Dus laten we hem goed in de gaten houden.' Hij draaide zich half om. 'Hebt u bij het vliegveld soms een vent zien rondhangen met een scheeretui onder zijn arm?'

Bond herinnerde zich de man die bij de Oxigenbar naar hem had staan kijken. 'Ja, inderdaad,' zei hij, en toen werd hij zich ervan bewust dat de zuurstof hem onvoorzichtig had gemaakt.

'Je kunt er je kop onder verwedden dat hij nu naar het filmpje zit te kijken,' zei de chauffeur. 'Zestien-millimeter camera in dat tasje. Je trekt de rits open en drukt er met je arm tegenaan en daar gaat-ie. Hij zal zo'n honderdvijftig meter hebben opgenomen. Van voren en van opzij. En vanmiddag zal dat filmpje op het "Gezichtenidentificatiehoofdkwartier" liggen, met een lijstje van wat er in uw koffer zat. U ziet er niet naar uit dat u een revolver bij u hebt. Misschien hangt hij in een holster onder uw oksel. Maar als u er een hebt zal er de hele tijd een andere man met een revolver in uw buurt staan. Het zal vanavond overal worden doorgegeven. Past u maar op voor kerels die een jasje aanhebben. Niemand hier draagt een jasje dan alleen om er schietijzers in te bewaren.' 'Nou bedankt,' zei Bond, kwaad op zichzelf. 'Ik kan wel merken dat ik een beetje beter uit mijn ogen moet kijken. Het schijnt hier aardig goed georganiseerd te zijn.' De chauffeur gromde bevestigend en reed zwijgend verder. Zij reden juist de befaamde Strip op. Uit de woestijn aan weerszijden van de weg, die op hier en daar een reclamebord van de hotels na kaal was geweest, begonnen benzinestations en motels de hoogte in te schieten. Zij reden langs een motel met een zwembad dat doorzichtige glazen wanden had. Terwijl zij voorbijreden, dook een meisje in het glinsterende groene water en haar lichaam sneed door het bassin in een wolk van luchtbellen. Er verscheen een benzinestation met een elegant drive-in-restaurant. gaseteria, stond er op, diverse broodjes en ijsgekoelde dranken! Er stonden twee of drie auto's die bediend werden door meisjes op hoge hakken en met bikini's aan.

De grote zesbaans verkeersweg strekte zich uit door een woud van bontgekleurde reclameborden en voorgevels, tot hij zich in de binnenstad verloor in een dansend meer van golven hete lucht. De dag was zo heet en zwoel als een gloeiende opaal. De opgeblazen zon brandde loodrecht op het bradende beton en er was nergens schaduw, behalve onder een paar palmen in de voortuinen van motels. Een knetterend geweervuur van lichtsplinters trof Bond vanaf de voorruiten en verchroomde delen van de tegenliggers in de ogen en hij voelde zijn natte hemd tegen zijn lichaam plakken. 'Nu rijden we de Strip op,' zei de chauffeur. 'Ook wel "Rue de la Pay" genoemd. Gespeld p-a-y. Een grapje. Snapt u?' 'Ik snap 'm,' zei Bond.

'Aan uw rechterhand de Flamingo,' zei Ernie Cureo toen zij een laag, in moderne stijl opgetrokken hotel met een grote toren van neonlicht passeerden; het licht brandde niet. 'Dat heeft Bugsy Siegel al in 1946 laten bouwen. Hij kwam op een dag van de kust naar Las Vegas en keek eens rond. Hij had een hoop bij elkaar gezwendeld geld dat hij beleggen wilde. Hij zou Vegas tot een grote stad maken. De stad was er geschikt voor. Gokken. Gelegaliseerde hoerenkasten. Mooi georganiseerd. Het duurde niet lang of Bugsy Siegel hapte toe. Hij zag de mogelijkheden.' Bond lachte om dat veelbetekenende zinnetje. 'Ja, meneer,' vervolgde de chauffeur, 'Bugsy zag de mogelijkheden en verhuisde meteen. Hij bleef er tot in 1947, toen zij hem voor zijn kop schoten met zoveel kogels dat de smerissen ze nooit allemaal bij elkaar hebben kunnen zoeken. Dan heb je The Sands. Daar zit heel wat bij elkaar gejat geld achter. Ik weet eigenlijk niet van wie. Het is een aantal jaren geleden gebouwd. De portier is een aardige jongen, die Jack Intratter heet. Hij is in de Copa in New York geweest. Misschien hebt u weleens van hem gehoord?' 'Ik geloof het niet,' zei Bond.

'Nou, dan heb je hier de Desert Inn. De tent van Wilbur Clarke. Maar het geld kwam van de oude Cleveland-Cincinatti-combinatie. En die kast waar dat bord met een strijkijzer uithangt, is The Sahara. De laatste. De officiële eigenaars zijn een stel gokkers-in-het-klein uit Oregon. Het grappige is dat zij op de openingsavond vijftigduizend dollar verloren hebben. Moet je je voorstellen! Alle grote heren komen er met hun zakken vol poen om een beleefdheidsbezoek te brengen, om de eerste avond tot een succes te maken, snap je. Het is hier de gewoonte dat de concurrenten zich bij zo'n opening laten zien. Maar verdomd, de kaarten wilden niet meewerken en de kerels van de oppositie gingen weg met vijftigduizend pegels in hun zakken. In de stad hebben ze het er nog over. En dan,' hij wuifde naar links, waar neonbuizen in de vorm van een huifkar met galopperende paarden waren gebogen, 'heb je The Last Frontier. Dat is een namaak-wild-weststad, daar aan de linkerkant, de moeite waard om te zien. En daar heb je de Thunderbird, en aan de andere kant van de weg het Tiarahotel. Chicste tent van Vegas. Ik denk dat u wel het een en ander af weet van meneer Spang en zo?' Hij minderde vaart en stopte tegenover het hotel van Spang, waarop een gravenkroon was geplaatst met stralende lichtjes die aan- en uitknipperden in een hopeloze concurrentiestrijd met de laaiende zon en de reflecties van de verkeersweg.

'Ja, in grote lijnen,' zei Bond. 'Maar ik zou graag willen dat je het te zijner tijd eens aanvulde. En wat nu?' 'Wat u wilt, meneer.'

Bond voelde plotseling dat hij genoeg had van het akelige geschitter van de Strip. Hij wilde alleen nog maar op zijn kamer zitten en de hitte ontvluchten, iets eten en misschien een beetje zwemmen en er tot de avond zijn gemak van nemen. Dat zei hij.

'Mij best,' zei Cureo. 'Ik geloof dat u zich de eerste avond maar niet druk moet maken. Neem uw gemak ervan en wees vriendelijk en gewoon. Als je in Vegas wat te doen hebt, kun je beter wachten tot je zo'n beetje de weg weet. En pas op met gokken, vriend.' Hij grinnikte. 'Ooit gehoord van die Towers of Silence in Indië? Ze zeggen dat die gieren er maar twintig minuten voor nodig hebben om een vent tot op zijn geraamte uit te kleden. Ik geloof dat ze er in Vegas een beetje langer over doen. Misschien vertragen de vakbonden het een beetje.' De chauffeur bracht de wagen in de eerste versnelling. 'Evengoed,' zei hij, terwijl hij in zijn spiegel naar het verkeer keek, 'is er een keer een vent uit Vegas weggegaan met honderd lapjes van duizend in zijn zak.' Hij zweeg even, wachtend op een gelegenheid om de weg over te steken. 'Maar hij had dan ook al een half miljoen toen hij begon te spelen.' De wagen zwenkte door het verkeer en reed de zuilengang voor de brede glazen deuren van het uitgestrekte, roze gekalkte gebouw in. De piccolo in een hemelsblauw kostuum deed het portier van de taxi open en greep Bonds koffer. Bond stapte uit en voelde de hitte.

Toen hij zich door de glazen deuren duwde, hoorde hij Ernie Cureo tegen de piccolo zeggen: 'Een gekke Engelsman. Heeft me voor vijftig dollar per dag in dienst genomen. Wat vind je daarvan?'

En toen zwaaide de deur achter hem dicht en de heerlijke koele lucht heette hem met een kille kus welkom in het glinsterende paleis van de man die Seraffimo Spang heette.