9 Bittere champagne

'Ik ga niet met je naar bed,' zei Tiffany Case op zakelijke toon, 'dus verspil je geld er niet aan mij dronken te voeren. Maar ik wil er nog een hebben en daarna nóg een. Ik wil alleen je wodka-martini's niet onder valse voorwendsels drinken.'

Bond lachte. Hij gaf zijn bestelling op en wendde zich weer tot haar. 'We hebben nog niets te eten besteld,' zei hij. 'Ik wilde kreeft met rijnwijn voorstellen. Men veronderstelt dat die combinatie een heel goed effect heeft.' 'Luister, Bond,' zei Tiffany Case, 'er is meer voor nodig dan kreeft om me met een man naar bed te laten gaan. In elk geval wil ik, omdat het toch voor jouw rekening is, kaviaar hebben en wat jullie Engelsen koteletten noemen, en roze champagne. Ik ga niet vaak uit met een knappe Engelsman en ik moet de gelegenheid waarnemen.' Plotseling leunde ze naar hem toe, stak haar hand uit en legde hem op de zijne. 'Sorry,' zei zij plotseling, 'dat van die rekening meende ik niet. Ik betaal. Maar dat van de gelegenheid meende ik wel.' Bond glimlachte haar toe. 'Doe niet zo dwaas, Tiffany,' zei hij, terwijl hij haar voor de eerste keer bij haar voornaam noemde. 'Ik heb naar deze avond verlangd. En ik wil hetzelfde hebben als jij. En ik heb geld genoeg om de rekening te betalen. Meneer Tree heeft vanmorgen quitte of dubbel met mij gespeeld om vijfhonderd dollar en ik heb gewonnen.' Toen de naam Shady Tree werd genoemd, veranderde het meisje van houding. 'Dat moet genoeg zijn,' zei ze ruw. 'Weet je wat ze van deze tent zeggen? "All you can eat voor maar driehonderd ballen".'

De kelner bracht de martini's, geschud en niet geroerd, zoals Bond had bedongen, en een paar reepjes citroenschil in een wijnglas. Bond draaide er twee in elkaar en liet ze op de bodem van zijn glas zinken. Hij nam zijn glas op en keek over de rand naar het meisje. 'We hebben nog niet gedronken op de goede afloop van onze opdracht,' zei hij. Het meisje trok sarcastisch haar mondhoeken neer. Ze dronk in één teug het glas halfleeg en zette het stevig weer op tafel. 'Of op de hartverzakking die ik maar net heb overleefd,' zei ze droog. 'Jij met je verdomde golf. Ik dacht dat je die man alles zou gaan vertellen over die prachtige slag van je. Een beetje aanmoediging en je zou een golfclub genomen hebben en een van die ballen en hem hebben laten zien hoe je slaat.' 'Jij maakte me zenuwachtig. Steeds maar met die verdomde aansteker klikken en proberen je sigaret aan te krijgen. Ik wed dat je het verkeerde eind van die Parliament in je mond had gestoken en de filter aanstak.'

Zij lachte even. 'Je moet ogen in je oren hebben,' gaf ze toe. 'Het scheelde verrekt weinig of ik had het gedaan. Akkoord. We zullen zeggen dat we quitte staan.' Ze dronk haar glas leeg. 'Kom, je geeft niet veel geld uit. Ik wil er nog zo een. Ik begin me lekker te voelen. En wat denk je ervan eens iets te eten te bestellen? Of hoop je dat ik bewusteloos zal raken vóór je daaraan toe bent?'

Bond wenkte de ober. Hij gaf zijn bestelling op en de wijnkelner, die uit Brooklyn kwam maar een gestreept jasje droeg en een groen schort, en die een zilveren ketting met een proefbekertje om zijn nek had hangen, ging de Clicquot Rosé halen.

'Als ik een zoon krijg,' zei Bond, 'zal ik hem wanneer hij er de leeftijd voor heeft maar één advies geven. Ik zal zeggen: "Besteed je geld aan watje maar wilt, maar koop nooit iets watje te eten moet geven".'

'Goeie genade,' zei het meisje, ik moet werkelijk zeggen dat dit leven is met een kleine " 1". Kun je niet iets aardigs zeggen over mijn jurk of zo in plaats van de hele tijd te zitten zeuren dat ik zo duur ben? Je weet wat ze zeggen: Als je mijn perziken niet lust, waarom schud je dan aan mijn boom?' 'Ik ben nog niet begonnen met schudden. Ik mag mijn armen niet om de stam leggen.'

Ze lachte en keek Bond goedkeurend aan. 'Allemachtig, mister Bond, u weet wel wat u tegen een meisje moet zeggen.' 'En wat de jurk betreft,' vervolgde Bond, 'die is een droom, en dat weet je. Ik houd van zwart fluweel, vooral tegen de achtergrond van een bruinverbrande huid, en ik ben blij dat je niet te veel sieraden draagt, en ik ben blij dat je je nagels niet hebt gelakt. Alles bij elkaar geloof ik dat je vanavond de aardigste smokkelares van New York bent. Met wie ga je morgen smokkelen?'

Ze nam haar derde glas martini op en keek ernaar. Toen dronk ze het heel langzaam in drie teugen leeg en zette het neer, nam een Parliament uit het pakje naast haar bord en boog zich voorover naar het vlammetje van Bonds aansteker. Het dal tussen haar borsten opende zich voor hem. Ze keek door de rook van de sigaret naar hem op, sperde plotseling haar ogen wijd open en deed ze toen langzaam weer dicht.

'Ik mag je wel,' zei ze. 'Alles is tussen ons mogelijk. Maar je moet niet ongeduldig zijn. En je moet lief zijn. Ik wil niet weer gekwetst worden.'

En toen kwam de kelner met de kaviaar, en plotseling stormde de drukte van het restaurant het kamertje-in-een-kamer binnen dat zij voor zichzelf hadden gebouwd en de betovering was verbroken.

'Wat ik morgen ga doen?' herhaalde Tiffany Case op de toon die men aanslaat als er een kelner in de buurt is. 'Nou, ik neem de benen naar Las Vegas. Ik neem de 20th Century naar Chicago en dan de Superchief naar Los Angeles. Het is een hele omweg, maar ik heb voor een tijdje genoeg gevlogen. En jij?'

De kelner was weggegaan. Een poosje aten zij zwijgend hun kaviaar. Het was niet nodig de vraag direct te beantwoorden. Bond voelde plotseling dat zij alle tijd hadden. Zij kenden beiden het antwoord op de grote vraag. Met het beantwoorden van de kleine was geen haast. Bond leunde achterover. De wijnkelner bracht de champagne en Bond keurde hem. Hij was ijskoud en leek de flauwe smaak te hebben van aardbeien. Hij was heerlijk, ik ga naar Saratoga,' zei hij. ik ga op een paard wedden waar ik wat op moet verdienen.'

'Afgesproken werk natuurlijk,' zei Tiffany Case zuur. Ze dronk van haar champagne. Haar stemming was weer omgeslagen. Ze haalde haar schouders op. 'Je schijnt vanmorgen bij Shady nogal succes te hebben gehad,' zei ze onverschillig, 'hij wil je voor de groep laten werken.' Bond staarde in de roze champagnepoel. Hij voelde hoe er een gordijn van verraad kwam hangen tussen hem en dit meisje, dat hij zo graag mocht. Hij bande het uit zijn gedachten. Hij moest verdergaan met zijn bedrog. 'Dat is prachtig,' zei hij rustig. 'Dat zou ik graag willen. Maar wat is "de groep"?' Hij hield zich bezig met het aansteken van een sigaret, terwijl hij het beroepsmatige voor ogen hield om het menselijke eronder te houden. Hij voelde dat zij hem scherp aankeek. Dat vuurde hem aan. De geheim agent in hem zette zich aan het werk; hij was op zijn hoede voor aanwijzingen, voor leugens, voor aarzelingen. Hij keek op en zijn ogen stonden onschuldig. Ze scheen tevreden. 'Hij wordt Spangled Mob genoemd. Twee broers die Spang heten. Ik werk voor een van hen in Las Vegas. Niemand schijnt te weten waar de andere is. Sommigen beweren dat hij in Europa is. En dan is er iemand die abc heet. Als ik met die diamantzaak bezig ben, komen alle orders van hem. De andere, Seraffimo, is de broer bij wie ik werk. Hij interesseert zich meer voor gokken en paarden. Hij exploiteert een telegrammendienst en het Tiarahotel in Las Vegas.'

'Wat doe jij daar?'

'Gewoon, werken,' zei ze, en ze stapte van het onderwerp af. "Vind je dat prettig?'

Ze deed alsof zij de vraag te dom vond om erop te antwoorden.

'En dan heb je Shady,' ging ze verder. 'Het is echt geen beroerde vent, maar alleen zó oneerlijk - als je hem een hand hebt gegeven kun je daarna het beste even je vingers natellen. Hij gaat over de bordelen en de doping en zo. En er zijn nog een heleboel andere kerels. Boeven van allerlei slag. Keiharde jongens.' Zij keek hem aan en haar ogen werden hard. 'Je zult hen wel leren kennen,' spotte ze. 'Ze zullen je bevallen. Precies jouw type.'

'Verdomme,' zei Bond verontwaardigd. 'Het is alleen maar een baantje voor me. Ik moet een beetje geld verdienen.' 'Er zijn genoeg andere manieren om geld te verdienen.' 'Nou, het zijn anders ook de mensen waarvoor jij werkt.' 'Wat je zegt,' zei ze wrang, en het ijs was weer gebroken. 'Maar geloof me, je begeeft je in een wespennest als je bij de Spangles aanmonstert. Als ik jou was, zou ik er verdomd goed over nadenken voor je je bij ons gezellige clubje aansluit. En pas op datje het niet met de groep aan de stok krijgt. Als je plannen in die richting hebt, kun je er beter van afzien.' Zij werden onderbroken door het arriveren van de koteletten, vergezeld van asperges met saus en een van de beroemde gebroeders Kiendler die de '21' in hun bezit hebben vanaf de tijd dat het de beste clandestiene kroeg van New York was. 'Hallo, juffrouw Tiffany,' zei hij. 'Lang niet gezien. Hoe staat het leven in Las Vegas?'

'Hallo, Mac.' Het meisje glimlachte naar hem. 'Het Tiara loopt best.' Zij keek de volle ruimte rond. 'Je frietkraam schijnt nogal goed te lopen.'

ik mag niet klagen,' zei de lange jongeman. 'Maar er komen te veel duitentellende aristocraten. Nooit genoeg aardige meisjes. U moet vaker komen.' Hij glimlachte naar Bond. 'Alles naar genoegen?' 'Kan niet beter.'

'Kom eens terug.' Hij knipte met zijn vingers naar de wijnkelner. 'Sam, vraag mijn vrienden wat zij bij hun koffie willen hebben.' En terwijl hij voor het laatst nog eens tegen hen beiden glimlachte, liep hij naar een ander tafeltje. Tiffany bestelde een kleine whisky-soda gemengd met witte crème de men the, en Bond nam hetzelfde. Toen de likeur en de koffie kwamen, vatte Bond het gesprek weer op waar zij gebleven waren. 'Maar Tiffany,' zei hij. 'Die diamantzaken lijken eenvoudig. Waarom gaan we niet gewoon samen door? Met twee of drie keer per jaar zullen we goed geld hebben, en het is niet vaak genoeg voor de immigratiedienst en de douane om een onderzoek in te stellen.' Tiffany Case was er niet van onder de indruk. 'Stel jij het dan maar aan ABC voor,' zei zij. 'Ik zegje nogmaals dat deze mensen niet gek zijn. Het is een hele onderneming en het wordt zorgvuldig uitgewerkt. Ik heb nooit twee keer dezelfde koerier gehad, en ik ben niet de enige begeleidster die de route maakt. En bovendien, ik ben er bijna zeker van dat wij in dat vliegtuig niet alleen waren. Ik wed dat er nog een derde was die ons beiden in de gaten moest houden. Ze controleren alles wat ze doen en controleren het dan nóg eens.' Zijn gebrek aan respect voor de kwaliteit van haar werkgevers ergerde haar. 'Ik heb ABC  zelfs nog nooit gezien,' zei zij. 'Ik draai alleen maar een nummer in Londen en krijg mijn orders van een opnameapparaat. Alles wat ik te zeggen heb, meld ik op dezelfde manier aan ABC. Je hebt er geen flauw benul van. Jij met je inbraken in landhuizen.' 'Juist,' zei Bond vol ontzag en hij vroeg zich af hoe ter wereld hij dat telefoonnummer uit haar zou kunnen krijgen. 'Ze schijnen echt overal aan te denken.'

'Reken maar,' zei het meisje mat. Het onderwerp begon haar te vervelen. Zij staarde somber in haar glas en dronk het toen leeg.

Bond voelde een kwade dronk aankomen. 'Zullen we ergens anders heen gaan?' zei hij. Hij wist dat hij de avond had bedorven.

'Bah, nee,' zei ze loom. 'Breng me maar naar huis. Ik begin dronken te worden. Waarom kun je verdomme niets anders verzinnen om over te praten dan die vervloekte bende?' Bond betaalde de rekening en zwijgend gingen zij naar beneden, verlieten de koele omgeving van het restaurant en belandden in de zwoele avond, die naar benzine en heet asfalt stonk.

'Ik logeer ook in het Astorhotel,' zei hij toen ze in een taxi stapten. Ze ging in het uiterste hoekje van de achterbank zitten en zat ineengedoken met haar kin in haar rechterhand, terwijl ze in het afzichtelijk bleek makende neonlicht keek. Bond zei niets. Hij keek uit het andere raampje en vervloekte zijn baan. Alles wat hij tegen het meisje had willen zeggen, was: 'Luister eens. Ga met me mee. Ik mag je graag. Wees niet bang. Het kan niet erger zijn dan alleen te zijn.' Maar als zij ja zei, zou hij het gevoel hebben dat hij het handig had gedaan. En hij wilde het met dit meisje niet handig doen. Het hoorde tot zijn taak haar te gebruiken, maar wat zijn taak ook van hem eiste, er was één manier waarop hij dit meisje nooit zou willen gebruiken: hij wilde niet op haar gevoel werken.

Voor het Astorhotel hielp hij haar uitstappen en ze stond met haar rug naar hem toe terwijl hij de chauffeur betaalde. Zij bestegen de trappen onder het stugge zwijgen van een echtpaar na een bedorven avond die met ruzie is geëindigd.

Ze kregen bij de receptie hun sleutel en ze zei: 'Vijfde verdieping' tegen de liftjongen. Toen ze opstegen, stond ze met haar gezicht naar de deur. Bond zag dat de knokkels van de hand waarmee ze haar avondtasje vasthield wit waren. Op de vijfde etage liep ze snel de lift uit en protesteerde niet toen Bond haar volgde. Ze sloegen verscheidene hoeken om voor ze de deur bereikten. Ze boog zich voorover, stak de sleutel in het slot en duwde de deur open. Toen draaide ze zich in de deuropening om en keek hem aan. 'Hoor eens, Bond...'

Het klonk als het begin van een boze uitval, maar toen zweeg ze even en keek hem recht in de ogen, en Bond zag dat haar oogharen vochtig waren. En plotseling had ze een arm om zijn hals geslagen en haar gezicht tegen het zijne gelegd en zei ze: 'Pas op jezelf, James. Ik wil je niet verliezen.' En toen trok ze zijn gezicht tegen het hare en kuste hem eenmaal stevig en lang op zijn mond, met een onstuimige, bijna seksloze tederheid.

Maar toen Bond zijn armen om haar heen legde en haar kus beantwoordde, verstijfde ze plotseling en vocht zich vrij, en het was voorbij.

'Weg nu,' zei ze meedogenloos, sloeg de deur dicht en deed hem op slot.