12 De rennen

Bond zat rechtop op de hoofdtribune en keek door een gehuurde kijker naar de eigenaar van Shy Smile, die kreeft zat te eten.

De gangster zat in het restaurant vier rijen vóór Bond. Tegenover hem zat Rosy Budd die worstjes en zuurkool naar binnen werkte en bier dronk uit een stenen kroes. Hoewel de meeste andere tafeltjes bezet waren, slopen er twee kelners rondom dit ene tafeltje en de maître d'hôtel kwam geregeld controleren of alles wel goed ging.

Pissaro zag eruit als een gangster uit een stripverhaal. Hij had een rond, blaasvormig gezicht, in het midden waarvan zijn gelaatstrekken dicht opeen stonden - twee ogen als speldenprikken, twee zwarte neusgaten, een samengeknepen, vochtige, roze mond boven een kleine kin, en daaronder een dik lichaam in een bruin kostuum, een wit overhemd met een boord met lange punten en een chocoladekleurig strikdasje met noppen. Hij besteedde geen aandacht aan de voorbereidingen voor de eerste race, maar concentreerde zich op zijn voedsel; nu en dan keek hij naar het bord van zijn metgezel alsof hij zich er graag overheen zou buigen om er met zijn vork wat voor zichzelf van af te pikken. Rosy was breed en keek strak; hij had het vierkante, onbeweeglijke gezicht van een pokerspeler waarin fletse ogen onder smalle wenkbrauwen diep waren ingeplant. Hij droeg een gestreept pak en een donkerblauwe das. Hij at langzaam en keek zelden op van zijn bord. Toen hij klaar was, nam hij een programma op en bestudeerde het, de bladzijden voorzichtig omslaand. Zonder op te kijken knikte hij kortaf toen de maître d'hôtel hem het menu aanreikte. Pissaro pulkte met een tandenstoker tussen zijn tanden tot er een coupe met ijs werd gebracht, en toen boog hij zijn hoofd weer en begon het ijs in snel tempo in zijn kleine mond te lepelen.

Door zijn kijker onderwierp Bond de mannen aan een onderzoek en verwonderde zich over hen. Waar leken deze mensen op? Bond herinnerde zich koele, toegewijde, schaakspelende Russen; briljante, neurotische Duitsers; zwijgzame, saaie, naamloze mensen uit Centraal-Europa; de knapste jongetjes van de klas, avonturiers die vonden dat het voor duizend pond per jaar wel de moeite waard was je leven op het spel te zetten. Vergeleken bij zulke mensen, stelde Bond vast, hoorden deze mannen thuis in de dagdromen van pubers.

De resultaten van de derde race verschenen op het bord, en nu duurde het nog maar een halfuur voor de Perpetuities begonnen. Bond legde zijn kijker neer en pakte zijn programma op, wachtend tot de lampen op het grote bord aan de andere kant van de baan zouden beginnen te knipperen als er werd ingezet.

Hij ging de bijzonderheden nog eens na. 'Tweede dag. 4 augustus,' stond er op het programma, 'Perpetuities Stakes. Verhoogd met 25.000 dollar. 52ste race. Voor paarden van driejaar oud. 50 dollar per paard, te voldoen bij inschrijving. Beginnelingen 250 dollar extra. Van de 25.000 dollar is 5000 dollar voor de tweede, 2500 dollar voor de derde, en 1250 dollar voor de vierde. De eigenaar van het winnende paard krijgt een medaille. Eén en een kwart mijl.' En daaronder de lijst van twaalf paarden met hun eigenaars, trainers en jockeys en de voorspellingen uit de Moming Line. De favorieten, met als nummer 1 Come Again van C.V. Whitney en als nummer 3 William Woodwards Pray Action werden beide met zes tegen vier als winnaar beschouwd.

P. Pissaro's Shy Smile, trainer R. Budd, jockey T. Bell, was, met vijftien tegen een, het laagst genoteerde paard van de wedren. Het had nummer tien. Bond richtte zijn kijker op het restaurant. De twee mannen waren weggegaan. Zijn ogen gleden over de baan tot de plaats waar de lichten op het grote bord knipperden. De favoriet was nu nummer 3, met twee tegen een. Come Again gaf men gelijke kansen. Shy Smile noteerde twintig tegen een, maar terwijl Bond het bord bekeek, zakte hij naar achttien. Het zou nog een kwartier duren. Bond leunde achterover en stak een sigaret op, terwijl hij nog eens nadacht over wat Leiter had gezegd. Hij vroeg zich af of het zou lukken. Leiter had de jockey gevolgd tot aan het pension waar hij woonde en hem het bewijs dat hij privédetective was onder de neus gehouden. En toen had hij hem heel rustig gechanteerd om de race opzettelijk te verliezen. Als Shy Smile zou winnen, zou Leiter naar de jury gaan en vertellen dat het een dubbelganger was en zou Tingaling Bell nooit meer een paard berijden. Maar de jockey had één kans dit te voorkomen. Als hij accepteerde, beloofde Leiter niets te zeggen. Shy Smile moest de race winnen, maar gediskwalificeerd worden. Dit kon hij bereiken door op het laatste stukje van de sprint het paard naast hem te hinderen, zodat duidelijk kon worden aangetoond dat hij dit andere paard ervan weerhouden had te winnen. Daarna zou de uitslag worden betwist en er moest een onderzoek worden ingesteld. Het zou voor Bell gemakkelijk zijn het op de laatste bocht vóór de finish te doen, en zodanig dat hij tegen zijn opdrachtgevers kon zeggen dat het andere paard hem naar links gedrongen had, of dat zijn paard gestruikeld was. Er was geen enkele reden denkbaar waarom hij niet zou willen winnen (Pissaro had hem duizend dollar extra beloofd als hij won) en het was alleen maar een kwestie van pech hebben, zoals bij paardenrennen nu eenmaal voorkomt. En Leiter zou Tingaling terstond duizend dollar geven en hij zou er nog tweeduizend krijgen als hij deed wat hem gezegd werd. En Bell had geaccepteerd. Zonder enige aarzeling. En hij had Leiter gevraagd of hij hem de tweeduizend dollar na de rennen van die dag in de 'Acme Modder- en Zwavelbaden', waar hij iedere avond een modderbad nam om niet te zwaar te worden, wilde geven. Om zes uur. En dat had Leiter beloofd. En nu had Bond de tweeduizend dollar in zijn zak en hij had er met tegenzin in toegestemd voor Leiter naar de Acme-baden te gaan om, als Shy Smile de race niet zou winnen, het geld uit te betalen. Zou het lukken?

Bond nam zijn kijker en keek de baan af. Hij onderzocht de vier dikke palen die de afstanden van een furlong markeerden; elk gedeelte werd door automatische camera's gefilmd. Men nam de hele race op en de jury kon de film reeds enkele minuten na iedere race laten afdraaien. Het oog van de laatste camera, dicht bij de paal bij de finish, zou alles wat er bij de laatste bocht gebeurde, zien en opnemen. Bond voelde iets van opwinding. Nog vijf minuten, en de starthekken, honderd meter verder aan zijn linkerkant, werden in positie gebracht. Eenmaal het circuit rond, en dan nog een furlong, en de finishpaal stond vlak onder hem. Hij richtte zijn kijker op het grote bord. Geen verandering in de favorieten of in de prijs van Shy Smile. En daar kwamen de paarden, op hun gemak draafden zij naar de start. Eerst nummer 1, Come Again, de favoriet op één na, een groot zwart paard, dat de lichtblauwe en bruine kleuren droeg van de stal van Whitney. Er klonk een hoeraatje voor de favoriet Pray Action, een grijs paard dat een snelle indruk maakte en dat de wit-met-rode stippen droeg van Woodward; het kwam uit de befaamde Belairstoeterij. En helemaal achteraan kwam het grote, kastanjebruine paard met de bles en de vier witte sokken, en de jockey met zijn bleke gezicht droeg een lavendelkleurig zijden hemd met een grote zwarte ruitfiguur op borst en rug.

Het paard bewoog zich zo soepel dat Bond naar het bord keek en niet verbaasd was te zien dat je prijs snel eerst naar 17 en toen naar 16 zakte. Bond bleef het bord in het oog houden. Binnen een minuut zou het bedrag van de inzetten steeds groter worden, (zonder het restant van Bonds duizend dollar, die hij wel in zijn zak zou houden) en de prijs zou met een vaartje naar beneden gaan. De race werd door de luidspreker aangekondigd. Links in de verte werden de paarden achter de starthekken opgesteld. Ping, ping, ping, de lichten tegenover nummer 10 op het bord begonnen te knipperen en te stralen -15-14-12-11, en ten slotte negen tegen één. Toen kwamen de lichten tot rust en de totalisator werd gesloten. En hoeveel duizenden méér waren er via Western Union weer naar onschuldige telegramadressen gezonden in Detroit, Chicago, New York, Miami, San Francisco en een dozijn andere clandestiene bookmakers in de Verenigde Staten? Het schelle geluid van een handbel weerklonk. De atmosfeer was geladen en het rumoer van de menigte verstomde. En daar kwam de rij bereden paarden aanstormen, hij bewoog zich in de richting van de hoofdtribune en weer terug en verdween in een vlaag van hoeven en ronddrijvende aarde en eikenbast. Men ving een glimp op van vinnige bleke gezichten die voor de helft schuilgingen achter stofbrillen, een rij schokkende schouders en achterdelen, een flits van wilde, witte ogen en verwarde nummers, waaruit Bond alleen het belangrijke nummer 10 kon onderscheiden, vooraan en dicht bij de omheining. En toen sloeg het stof neer en de bruinzwarte massa was op de eerste hoek en stroomde langzaam over het achterste rechte gedeelte van de baan, en Bond voelde zijn kijker glibberen in het zweet dat om zijn ogen stond.

Nummer 5, een zwart paard dat geen kans leek te maken, lag een lengte voor. Was dit een of ander onbekend paard dat met de eer zou gaan strijken? Maar toen liep nummer 1 ernaast en daarna nummer 3. En nummer 10 een halve lengte achter de paarden van de kopgroep. Alleen deze vier liepen vooraan en de rest kwam in een tros drie lengten achteraan. De bocht om, en nummer 1 had de leiding. De Zwarte Whitney. En nummer 10 was vierde. Het lange rechte stuk aan de overkant op en nummer 3 kwam naar voren - met Tingaling Bell op het kastanjebruine paard op zijn hielen. Zij passeerden beiden nummer 5 en begonnen nummer 1 in te halen, die nog met een halve lengte de leiding had. En toen de eerste bocht aan de voorkant en het rechte stuk dat daarop volgde, en nummer 3 had de leiding met Shy Smile als tweede en nummer 1 een lengte achter. En Shy Smile haalde het leidende paard in. Zij liepen naast elkaar en bereikten de laatste hoek. Bond hield zijn adem in. Nu! Nu! Hij kon bijna het gesnor van de in de witte paal verborgen camera horen. Nummer 10 liep vooraan, in de bocht, maar nummer 3 was al op het rechte gedeelte. En de menigte juichte de favoriet toe. Nu reed Bell centimeter voor centimeter in de richting van het grijze paard, met zijn hoofd diep tegen de rug van het paard gedrukt, zodat hij kon voorwenden dat hij het grijze paard niet kon zien. Centimeter voor centimeter kwamen de paarden dichter bij elkaar en plotseling raakte de kop van Shy Smile die van nummer 3, toen zag men zijn achterkant vóór nummer 3 verschijnen en ja, de jockey van Pray Action stond plotseling rechtop in de stijgbeugels, door de ongeoorloofde aanraking gedwongen overeind te komen, en plotseling lag Shy Smile een lengte voor. Er steeg een woedend gebrul uit de menigte op. Bond liet zijn kijker zakken, leunde achterover en zag toe hoe het schuimbekkende kastanjebruine paard langs de paal beneden hem stampte met Pray Action vijf lengten achter zich en Come Again op de tweede plaats, net niet in staat hem te verslaan.