Hoofdstuk 29

Bang dat ze op het bed of zelfs tegen de muur te veel lawaai zouden maken, dwong Nate Rachel neer op het tapijt. Hij was er vrij zeker van dat ze het niet erg vond. Te oordelen naar hoe ze aan zijn broek trok was ze net zo wanhopig, net zo hongerig als hij.

De spontane uitbarsting was de volmaakte uitlaatklep voor de emoties die al de hele dag door hem heen woedden: de ongerustheid, de bezorgdheid, de angst, de woede, zelfs de jaloezie. Hoe durfde Ethan haar trouwring af te doen? Hoe durfde hij tegen Bart te zeggen dat ze zíjn vrouw was? Ethan had het recht niet. Ze mochten dan niet werkelijk getrouwd zijn, dat wist Ethan niet.

De opluchting bij haar te zijn, haar zo levendig en vurig te zien, net als die eerste nacht in januari, maakte het genot intenser dan ooit tevoren. Dit was niet Susan. Rachel leek in niets op Susan. Dat had hij zich al veel eerder moeten realiseren. Rachel was sterker dan hij had ingeschat, een van de sterkste vrouwen die hij ooit had gekend.

Bij het horen van haar gesmoorde kreun toen hij bij haar binnen drong, besefte hij dat nauwelijks controle had over zichzelf. Ze waren nog maar net begonnen, en nu al dreigde hij zichzelf te verliezen. Het kwam doordat hij zo bang was geweest haar kwijt te raken. Maar nu lag ze hier, haar benen om zijn heupen vouwend en hem diep in zich trekkend.

‘Je voelt zo heerlijk aan,’ mompelde hij. Hij moest aan iets anders denken, anders was het veel te snel voorbij. Het mocht in elk geval niet worden zoals het in de caravan was geweest. Deze keer zou zij er net zo van genieten als hij die eerste nacht had gedaan.

‘Ja, zo,’ bracht ze uit terwijl hij een ritme inzette dat ze allebei prettig bleken te vinden. ‘Doorgaan.’ Terwijl ze haar rug kromde en zijn billen vastgreep, smeekte hij zijn lichaam om hem niet in de steek te laten. Volhouden. Nog niet…

Al snel lagen ze allebei te hijgen en transpireren, maar hij bleef stoten, pakte de hoek van de ladekast vast om meer kracht te kunnen zetten terwijl ze haar bekken omhoogbracht om hem tegemoet te komen. Even dacht hij dat hij het niet zou redden, maar toen stokte haar adem en wist hij dat het hem was gelukt. Hij had haar precies waar hij haar hebben wilde.

Zijn hoofd in zijn nek werpend liet hij zich gaan, en in een reeks hevige spiertrekkingen golfde de extase door hem heen.

‘Zeg dat je van me houdt,’ zei hij terwijl hij zich uitgeput naast haar op de grond liet zakken.

Hij voelde haar verstarren. Ze vertrouwde hem niet.

‘Doe niet zo hufterig.’

Puttend uit de weinige energie die hij nog over had, rolde hij zich op zijn zij en pakte haar bij haar kin, zodat ze hem wel aan moest kijken. ‘Ik ben geen hufter, Rachel. Ik wil het horen als… Als het nog steeds zo is.’

Ze leek op het punt te staan iets te zeggen, maar zover kwam het niet. Voordat hij begreep wat er gebeurde, hoorde hij een sleutel in het slot.

Hij griste zijn kleren bij elkaar en schoot weg om dekking te zoeken – en wist net de badkamer te bereiken voordat de deur openzwaaide.

Rachels hart bleef als een bezetene tekeergaan. De opwinding sloeg om in angst terwijl haar bezoeker een zaklantaarn aanknipte. Ze wilde direct reageren, overeind gaan zitten en vragen wie er zonder kloppen binnenkwam. Maar ze had amper tijd gehad om haar gewaad dicht te knopen, laat staan haar bed in te komen. Het leek haar verstandiger te doen alsof ze een huilbui had gekregen en op de grond in slaap was gevallen. Ze was zo in verwarring door Nate dat ze daadwerkelijk zin had om te huilen, dus ze hoefde geen toneel te spelen.

De lichtbundel bleef hangen op het ledikant, voordat hij een cirkel door de kamer maakte en ten slotte op haar werd gericht.

Veinzend dat ze net wakker werd, tuurde ze omhoog en hield knipperend een hand boven haar ogen tegen het felle schijnsel. ‘Wie… Wie is dat?’

Met een klik werd het weer donker, maar niet voordat Rachel een gestalte had gezien in een van de Ku Klux Klan-achtige gewaden die ze bij haar initiatie had gezien. Zo te oordelen was hij lang, maar vanuit haar positie zou iedereen boven haar uit torenen.

‘W-Wat wil je?’ vroeg ze toen ze geen antwoord kreeg op haar eerste vraag.

De gemaskerde indringer greep haar vast en klemde zijn hand over haar mond, drukte hem zo hard dicht dat ze amper lucht kreeg. Omdat Nate in de badkamer was en al wist dat er iemand binnen was gekomen, zette ze het niet op een gillen, maar van verbazing stootte ze wel een kreetje uit.

‘Stil zijn!’ werd er gesist. ‘Ik doe je niks. Ik kom je waarschuwen. Je bent hier niet veilig. Begrijp je dat? Maak dat je wegkomt uit Paradise voordat je straks net eindigt als –’

Verder kwam hij niet. Nate trok hem met een ruk van haar af. Ze probeerde nog te roepen dat hij zich moest inhouden, maar het ging allemaal te vlug.

Bij de vuistslag die klonk, kromp ze ineen. De vermomde indringer zakte naast haar op de grond, en Nate torende trillend boven hen uit.

‘Heb je je hand gebroken?’ vroeg Rachel.

‘Ik geloof het niet. Heeft hij je pijn gedaan?’

‘Nee, hij had geen kwaad in de zin. Hij wilde me waarschuwen. Dat zei hij tenminste.’

‘Waarschuwen waarvoor?’

‘Hij was nog niet uitgepraat. Ik moest maken dat ik wegkwam uit Paradise voordat ik net zo zou eindigen als… En toen gaf jij hem een dreun.’

Nate vloekte. ‘Je waarschuwen door midden in de nacht langs te komen? Door je aan te vallen?’

‘Misschien is hij bang voor Ethan. Misschien durfde hij niet overdag. En hij wilde voorkomen dat ik begon te gillen.’

‘Wie is die schoft?’

Op het moment was Rachel er niet eens zeker van of de man nog wel leefde. Eén klap was zelden genoeg om iemand te doden, maar de adrenaline die door Nate heen joeg had zijn spierkracht waarschijnlijk vergoot, en hij was al beresterk.

Hij raapte de gevallen zaklantaarn op en klikte hem aan terwijl hij de kap omlaagschoof. Het was helemaal geen man. Het was een vrouw – Ethans huishoudster.

‘O nee,’ bracht Rachel uit.

‘Zeg alsjeblieft dat ze alleen maar bewusteloos is,’ zei Nate.

Ze zocht naar een polsslag in de hals. Ze leefde nog, maar ze bewoog niet. Ze moesten hulp halen.

Nate kneep in de brug van zijn neus terwijl hij probeerde te verzinnen wat ze moesten doen. Hij had er geen idee van gehad dat het een vrouw was die hij sloeg, maar hij betwijfelde of hem dat zou hebben tegengehouden. Hij had niet kunnen zien of de indringer een mes bij zich had gehad. Het was een instinctieve reactie geweest om Rachel te beschermen, en hij had er geen spijt van. Afhankelijk van de bedoelingen van de vrouw had het heel anders kunnen aflopen.

‘We moeten haar naar een ziekenhuis brengen,’ zei Rachel.

Hij boog zich over het slappe lichaam heen, maar toen ze kreunde en haar hoofd van links naar rechts begon te draaien, raakte Rachel zijn arm aan.

‘Wacht, niet aankomen. Eerst kijken of ze wel in orde is.’ Over haar heen leunend speurde ze het gezicht af.

De huishoudster knipperde met haar ogen. ‘Wie… Wie ben jij? Wat is er gebeurd?’ Haar stem klonk schor, alsof ze zojuist uit een diepe slaap was gewekt. Maar het duurde niet lang voor ze weer helder werd. ‘Het werktuig,’ mompelde ze. ‘Jij bent het werktuig.’

Nate wierp Rachel een vragende blik toe. ‘Ze bedoelt dat je een mógelijk werktuig bent, toch? Volgens Ethans definitie is elke vrouw in het kamp hier voor zijn gerief – een mogelijk werktuig.’

‘Ik weet het niet. Misschien heb ik een wat hogere status. Ik woon per slot in de Verlichtingshal.’

‘Ik dacht dat dat was om je voor mij af te schermen.’

‘Ik ook, maar er zijn wat dingen gezegd bij mijn initiatie waardoor ik me afvraag of –’

‘Je moet hier weg,’ onderbrak de huishoudster haar. Voorzichtig streek ze over de wang waarop ze een stomp had gekregen. ‘Je bent hier niet veilig.’

‘Waarom niet?’ vroeg Rachel.

Ze verlegde haar aandacht naar Nate. ‘Jij… Jij bent haar man.’

‘Ja.’

‘Haal haar hier weg. Vannacht nog.’

‘Waarom?’

‘Dat kan ik niet zeggen.’

‘Vast wel.’

‘Nee, ik kan je niet vertrouwen.’ Toen ze probeerde overeind te krabbelen, begon ze te wankelen, en Rachel ving haar op terwijl ze weer onderuitzakte. ‘Je hebt me geslagen.’

‘Het spijt me. Ik ben er niet aan gewend dat mensen in het donker de kamer van mijn vrouw binnen dringen, zeker niet met een kap op.’

‘Maar je hoort hier niet te zijn. Hoe ben je langs de bewaking gekomen?’

‘Ik heb een andere route genomen.’

Haar ogen vielen dicht, en ze bleef zachtjes kreunen.

‘Zullen we je naar een dokter brengen?’ Rachels stem klonk zorgelijk.

‘Nee, het komt wel goed. Geef me een paar tellen.’ Ze wachtten tot ze in staat was rechtop te zitten.

Nate hurkte voor haar neer. ‘Vertel nou eens waarom je hier bent.’

‘Om je vrouw te waarschuwen.’

‘Waarvoor?’

‘Niks. Ik moet weg.’ Het lukte haar op te staan, maar ze stond te tollen op haar benen.

Nate belemmerde haar de doorgang. ‘Waarom vind je dat ze hier weg moet?’

‘Het is hier gevaarlijk. Je hebt toch over die steniging gehoord?’

‘Dus dat is waar?’

‘Natuurlijk. Ik was erbij.’

Zijn hart begon te hameren. Hadden ze zojuist een informant gevonden? Een getuige? Dat kon een enorm groot verschil maken. ‘En Courtney Sinclair? Weet je daar iets vanaf?’

‘Over Courtney wil ik niet praten.’

‘Als je van de steniging weet, en je het er niet mee eens was, als je bang bent, waarom ben je dan niet naar de politie gegaan?’ vroeg Rachel.

‘Omdat die me niet kunnen beschermen. Martha heeft ook niks aan ze gehad.’

Abrupt greep Nate haar arm vast. ‘Je weet dat Martha is verdwenen? Is ze hier? Hebben ze haar teruggehaald?’

Ze gaf geen antwoord. Beverig rukte ze zich los en reikte naar de deurknop, maar Nate schoof ervoor. ‘Als ik je nu beloof dat wij je kunnen opvangen? Zou je dan meer willen vertellen?’

‘Niemand kan ze tegenhouden.’ Ze streek weer over haar beurse wang. ‘Zeker jullie niet.’

‘Ons bedrijf heeft mensen in dienst die gespecialiseerd zijn in dit soort zaken. Ik garandeer je dat wij je kunnen helpen. Het enige wat we nodig hebben, is je getuigenverklaring.’

‘Jullie zijn niet gewoon een getrouwd stel?’

Rachel kwam tussenbeide. ‘We zijn collega’s, niet man en vrouw. We zijn ingehuurd om uit te zoeken wat hier gebeurt. We willen Ethan uitschakelen. Om Martha te redden, Courtney, Sarah, en anderen die in gevaar zijn. Wil je ons helpen?’

‘Je weet dat Sarah ook wordt vermist?’

‘We weten dat ze heeft geholpen om Martha terug te halen. Daarna is ze verdwenen. Help je ons om haar te vinden? Zou je dat kunnen?’

Haar blik gleed van Rachel naar hem. ‘En mijn familie? Mijn vrienden?’

‘Die krijgen ook bescherming. Hoe eerder Ethan achter de tralies zit, hoe beter voor iedereen.’

Haar haar, waarvan Nate zich herinnerde dat het bruin was met grijze lokken erin, viel naar voren terwijl ze bukte om de kap op te rapen. Ernaar starend verfrommelde ze hem. ‘Goed dan. Kom zo maar naar de voorraadruimte, naast het washok, net voorbij de keuken. Maar geef me een kwartiertje om er zeker van te zijn dat het veilig is. Als Ethan of Bart ons vindt, zijn we er allemaal geweest.’

Een sektelid dat bereid was te praten – nu kwamen ze ergens. ‘Wat is er beneden dan?’

‘Iets wat jullie moeten zien.’

Rachel zat stilletjes op het bed. Nate zat naast haar, maar ze raakte hem niet aan. Niet na hoe ze zich door de passie hadden laten meeslepen voordat de huishoudster zichzelf de kamer in had gelaten. Hij had willen horen dat ze van hem hield, maar juist haar emoties waren eerder het probleem geweest. Hij wilde zich niet vastleggen. Dus waarom hij zoiets had gevraagd, was haar een raadsel. Ze moest uit haar hoofd zetten wat er was gebeurd tussen hen, anders zou ze volledig in de war raken, en dat kon ze nu niet gebruiken.

‘Waar zit je aan te denken?’ vroeg hij.

‘Aan Sarah,’ loog ze.

‘Wat is er met haar?’

‘Ik vraag me af waarom ze Martha heeft verraden.’

‘Je weet hoe mensen worden gehersenspoeld in sektes. Je hebt zelf iets soortgelijks meegemaakt. Ethan heeft haar waarschijnlijk wijsgemaakt dat het Gods wil was. Of dat ze door haar familie en vrienden zou worden verstoten als ze niet gehoorzaamde. Misschien heeft hij haar zelfs met de dood bedreigd. Met een figuur als Ethan kun je niks uitsluiten.’

Rachel reageerde niet, maar haar gedachten dreven af naar haar vader. Waarom hield hij zo krampachtig vast aan zijn kleine wereldje? Waarom gunde hij anderen geen vrije keuze? Waarom had hij geen respect voor hun beslissingen?

Ze schrok toen Nate haar arm vastpakte. ‘Nog even over waar we het daarnet over hadden…’

Haar hart sloeg een slag over. ‘Wanneer?’

‘Toen we aan het vrijen waren.’

Het kostte haar moeite onverschillig te klinken, maar het lukte. ‘Wat is daarmee?’

‘We moeten er nog eens over praten. Wanneer dit allemaal voorbij is.’

Ze trok zich terug en klemde haar handen tussen haar knieën. ‘Volgens mij kunnen we het beter vergeten.’

‘Misschien. Maar we gaan er hoe dan ook over praten.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Het is zover. Kom op.’