Hoofdstuk 6

 

 

Elke woensdag riep Ethan de voltallige gemeente bijeen voor het ochtendgebed, waarna er onder leiding van Bart en zijn ploeg wapenexercities werden gehouden. ’s Zomers verzamelden ze bij zonsopgang op het plein voor de Verlichtingshal, zoals ook vandaag. Het was geen woensdag, maar de plotselinge verdwijning van Courtney Sinclair moest aan de orde worden gesteld. Op aandringen van Bartholomew had Ethan een speciale dienst aangekondigd, zodat hij het onderwerp via een publieke bekendmaking kon afhandelen. Zo zou iedereen horen wat hij over de kwestie te melden had. Het stond hem tegen dat dit al de tweede keer in twee maanden was dat hij was gedwongen een bijeenkomst te beleggen om de schade in te perken.

Achter hem hield Bartholomew zoals altijd de wacht. Bart nam zijn functie als beveiligingschef uiterst serieus. Met de efficiënte manier waarop hij na Ethans ruzie met Courtney het lijk had afgevoerd en begraven, had hij bewezen dat hem werkelijk alles kon worden toevertrouwd.

Ethan had het getroffen met Bart, die naar een van de allereerste introducties was gekomen. Zijn vrouw had beweerd dat ze niet langer kon leven met zijn seksuele tekortkomingen – die vermoedelijk meer te maken hadden met zijn geaardheid dan met zijn impotentie – en had hem kort daarvoor verlaten. Een paar dagen daarop had hij zijn kwakkelende chiropractor-praktijk gesloten. Hij had midden in een hevige midlifecrisis gezeten, was op zoek geweest naar houvast, een nieuwe roeping, en dat had Ethan hem kunnen bieden. Bart was zo dankbaar weer een doel te hebben, te worden gewaardeerd, dat hij een van zijn meest loyale volgelingen was geworden.

Het was hem echter nog steeds niet gelukt Martha op te sporen, en dat ergerde Ethan mateloos. Het was een ondraaglijke gedachte dat een van zijn volgelingen de groep verliet om vervolgens vuil over hem te spuien. Martha was een judas en ze zou Gods toorn ondervinden, zoals verraadsters verdienden.

Ook de andere spirituele gidsen stonden achter hem, maar van hen was Ethan minder zeker dan van Bartholomew. Sommigen van hen waren al vanaf zijn studie bij hem, maar of ze bleven uit overtuiging of uit eigenbelang viel niet te bepalen. Hij dekte zichzelf in door hun niet meer te vertellen dan ze mochten weten.

Helaas kon hij deze situatie niet tussen hem en Bart houden, zoals hij liever had gewild. Harry Titherington wist dat Courtney bij hem was geweest op de avond dat ze was verdwenen. Het had hem een uur gekost om de raad ervan te overtuigen dat ze nog had geleefd toen ze zijn appartement had verlaten, maar hij was er niet zeker van dat ze hem allemaal geloofden. Zeker Harry…

Met gebogen hoofd wachtte hij tot het gebed ten einde was. Eigenlijk was het zijn eer te na de aantijgingen te moeten weerleggen, maar hij moest een eind maken aan de geruchten over Courtney. Bovendien moest hij zijn volgelingen voorbereiden, zodat ze zouden weten hoe te reageren als Courtneys ouders weer aan de poort verschenen, of, God verhoede, de politie op hen af stuurden. Hij betwijfelde of Paradise bestand was tegen een nieuwe aanval van de media, zo kort na de mislukte steniging.

Er viel een stilte; de voorganger was eindelijk uitgesproken.

‘Dank je voor je welluidende betoog, broeder Whitehead,’ zei hij.

Een luid ‘Looft de Heer’ steeg op uit de menigte.

‘Ja, looft de Heer,’ zei Ethan. ‘Voordat iedereen zich aan zijn dagtaak wijdt, wil ik een belangrijke kwestie aan de orde stellen.’

Een golf van verwachting deinde door het publiek. De laatste keer dat hij die woorden had uitgesproken, had hij hun verteld dat zuster Martha aan Gods gerechtigheid was ontsnapt en onvindbaar was. Als voorzorgsmaatregel had hij hun ook moeten bezweren met niemand over het incident te praten, te bidden dat ze kon worden teruggehaald voordat ze met haar kwaadsprekerij het werk van God vernietigde, en hun in te prenten Zijn werk en glorie voorrang te geven boven al het andere.

‘Velen van jullie hebben samen met mij de blijdschap ervaren toen zuster Courtney Sinclair twee weken geleden werd gered uit de poel des verderfs. Zoals jullie je herinneren, hebben we omdat ze minderjarig was gestemd of we al dan niet het risico zouden nemen om haar in onze familie op te nemen.’ Tijdens een besloten bijeenkomst die daaraan vooraf was gegaan, hadden verschillende gidsen tegen gestemd, maar hij had haar per se bij zich willen hebben en had zijn zin doorgedreven. Nu boette hij daarvoor.

‘We hadden alles zorgvuldig afgewogen,’ ging hij verder. ‘En bij het visioen dat ze hier in ons midden zou zijn nadat de wereld is gezuiverd van hoogmoed en zonde, hebben we de stap gewaagd en ons verheugd omdat we weer een lam Gods hadden gered.’ Hij veranderde van toon. ‘Helaas is ze, zoals dat soms gebeurt, nu al van het rechte pad afgedwaald.’

Deze keer klonk er gekreun op uit de massa, en Ethan meende iemand Martha’s naam te horen noemen. Hij negeerde het, net als de afkeuring die hij voelde van de broeders die erop tegen waren geweest dat hij Courtney opnam, en hij verhief zijn stem. ‘Afgelopen weekeinde heeft ze me verteld dat ze had besloten om te vertrekken. Het was met een zwaar gemoed dat ik haar aanhoorde. Maar ik heb geen poging gedaan haar over te halen om te blijven. Daar was ze te jong voor. We kunnen ons geen problemen met de autoriteiten veroorloven. Ze begrijpen ons niet, en de niet-begrijpenden zijn uit op onze ondergang.’

‘Ze discrimineren ons!’ riep iemand.

‘Inderdaad. Daarom heb ik haar de vrije keuze gelaten en haar nog diezelfde avond naar de poort begeleid. Verschillende spirituele gidsen zijn daar getuige van geweest,’ voegde hij eraan toe, hoewel er behalve Bart en Harry niemand was geweest die hem maandag met Courtney had gezien. Het was allemaal in de mijn gebeurd, waartoe alleen de broederraad directe toegang had.

Er steeg gemurmel op. ‘Ik heb haar weg zien gaan, Verhevene.’ ‘Ik ook.’ ‘Hoe kon ze?’ ‘Waarom zou ze zoiets doen?’ ‘We hielden van haar.’ ‘We hebben haar in onze armen gesloten.’

Ietwat opgelucht door de reacties maande hij om stilte. ‘Volgens Bartholomew hebben velen van jullie hun ongerustheid geuit over bepaalde uitspraken die ze had gedaan voordat ze besloot te vertrekken. Ik kan jullie verzekeren dat ze sprak met de tong van Satan. Hij heeft zijn klauwen naar haar uitgeslagen terwijl ze kwetsbaar was, en dat zal hij ook bij jullie doen, als jullie niet waakzaam zijn en voortdurend bidden.’

‘We zullen waakzaam zijn en bidden,’ kwam de echo.

‘En om te voorkomen dat het gif zich verder verspreidt, zullen we vanaf nu over haar zwijgen,’ vervolgde Ethan. ‘Zelfs haar naam mag niet meer worden genoemd. Ze is uitgestoten, en hier in Paradise zal het zijn alsof ze nooit heeft bestaan.’

‘Verraders verdienen het te worden uitgestoten!’ riep zuster Titherington.

‘Zo staat het inderdaad in de Heilige Schrift,’ beaamde Ethan. “Indien dan uw rechteroog u ergert, trekt het uit, en werpt het van u; want het is u nut, dat een uwer leden verga, en niet uw gehele lichaam in de hel geworpen worde”.’

‘Looft de Heer!’ riep iedereen. ‘We zullen de duivel verjagen!’

Ethan verhief zijn stem nog meer. ‘Ja, verjaag de duivel, verban al het kwaad, broeders en zusters. Wees sterk. Wees niet ongerust over Courtneys plotselinge terugtrekking. En Martha zal door God worden gestraft, en wij zullen uiteindelijk worden gerechtvaardigd.’

‘We bidden voor haar ziel!’ gilde de vrouw naast zuster Titherington.

‘Net als ik,’ zei Ethan. ‘Bid ook dat de Heer ons zal voorzien van anderen die de waarheid zoeken. Anderen die oprechter van hart zijn, sterk genoeg om hun geloften gestand te doen. Opdat we vele vrienden krijgen om Zijn koningrijk op te bouwen en om ons te verheugen in de verlichting die we hebben ontvangen.’

‘Amen!’

‘Hou jullie gedachten rein,’ waarschuwde hij. ‘Opdat gij niet wordt verlokt door de duivel en naar de hel wordt gesleurd.’

‘Amen!’

Op stoom komend stapte Ethan naar voren. Onder hun aanbidding voelde hij zich onoverwinnelijk. ‘En hoewel het me zeer bedroeft, moet ik nog een aspect van deze kwestie aansnijden. Toen we Courtney in ons midden opnamen, besloten we haar te behoeden voor ontdekking en verwijdering.’

‘Dat weet ik nog!’ schreeuwde Roger Lamkin van achterin.

‘We hebben haar beschermd tegen haar ouders, die zo liefdeloos tegen haar waren geweest.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘En nu zal ze ons verraden, ons in gevaar brengen. Wellicht zal ze de feiten over onze gemeente verdraaien en ons in een kwaad daglicht stellen. Ik heb hier lang over nagedacht en gebeden, en het is me geopenbaard dat we ons moeten houden aan wat we haar ouders aanvankelijk hebben verteld. Courtney is hier nooit geweest. De Heer wil dat wij dat als de waarheid verkondigen, niet dat we een leugen erkennen waardoor er onder ons onschuldige slachtoffers zouden vallen.’

‘De Heer zal over ons waken.’

‘Hij heeft ons getoond hoe we onszelf moeten verdedigen,’ voegde Ethan eraan toe om zijn punt te benadrukken.

‘We hebben alleen maar gelogen om haar te bevrijden!’ riep iemand anders. ‘We hebben alleen maar gelogen om haar te beschermen. Voor het hogere doel van waarheid en vrijheid.’

‘En daarin zijn we gerechtvaardigd.’ Hij wreef in zijn handen. ‘Zoals we volgens Zijn woord hierin zijn gerechtvaardigd. Als zich buitenstaanders melden, zeggen jullie geen woord over Courtney. Jullie verwijzen direct naar mij, en ik zal alle vragen afhandelen. Is dat begrepen?’

‘Ja, Verhevene,’ werd er geroepen.

Een hand achter zijn oor houdend verhief hij zijn stem. ‘Wat zeiden jullie?’

‘Ja, Verhevene!’

De eensluidende reactie stelde hem tevreden. ‘Mooi. Ga nu allemaal aan het werk, en maak je verder geen zorgen. Het goede zal overwinnen.’

‘Het goede zal overwinnen,’ echoden ze. ‘Looft de Heer.’

Bartholomew kwam naar hem toe terwijl de menigte uiteenviel. ‘Je hebt ze behendig bespeeld,’ mompelde hij.

Ethan draaide zich om en bestudeerde het afgetobde gezicht van zijn vriend. Er zaten wallen onder zijn ogen, en zijn huid had een grauwe teint, waardoor Ethan vermoedde dat hij niet helemaal in orde was. Maar Bartholomew zou niet terug naar bed gaan als hem dat werd opgedragen. Hij zou niet verslappen in zijn waakzaamheid tot dit probleem was opgelost. ‘Het is de enige manier.’

‘We komen er wel uit zolang we consistent zijn. Ze is naar een bijeenkomst gekomen. Dat is het enige wat we toegeven. Daarna hebben we haar niet meer gezien. We kunnen onze geloofwaardigheid niet ondermijnen door ons verhaal te veranderen. De Heer zal ons beschermen als we er verder het zwijgen toe doen.’

Courtneys uitdagende uitdrukking tijdens hun ruzie doemde weer voor Ethan op. Het was een schok geweest te beseffen dat ze hem wilde afpersen. Of was dat ook een hallucinatie geweest? Die gedachte boezemde hem nog het meeste angst in. Misschien had ze geen enkele bedreiging gevormd, en had hij haar zonder reden vermoord. ‘Het is hoogst ongelukkig, nog een schandaal zo kort na het incident met Martha.’

‘Het komt wel in orde,’ zei Bartholomew. ‘Laat het maar aan mij over.’

‘Ik heb Martha ook aan jou overgelaten, weken geleden al,’ klaagde hij om de aandacht van zijn eigen blunder af te leiden.

‘Ik ben er druk mee bezig. Ik weet inmiddels dat ze in Willcox is.’

‘Als je weet dat ze in Willcox is, waarom heb je haar dan nog niet terug kunnen halen?’

Hij dempte zijn stem. ‘Ze staat niet zomaar in het telefoonboek, Ethan. Maar ik vind haar wel. Er zijn op dit moment twee mannen naar haar op zoek.’

‘Toch niet met het teken?’

‘Natuurlijk niet! Denk je dat ik mensen zou sturen die herkenbaar zouden zijn als leden onze groep?’

‘Nee. Daar ben je veel te slim voor.’

‘Godzijdank heb ik je nog nooit hoeven teleurstellen. En dat zal ik nu ook niet doen.’

‘Maar tegen de tijd dat je haar terugvindt, is het kwaad al geschied.’

‘Het kwaad was al geschied op het moment dat ze ontsnapte en verhalen begon rond te strooien. Wat kan ze nog meer zeggen, nu ze iedereen heeft verteld dat we hebben geprobeerd haar te vermoorden?’

‘Ze kent details over onze erediensten die ik liever niet openbaar zie worden. Wat we hier doen is geheiligd. Ik weiger de wereld te laten oordelen over onze overtuigingen.’

‘Ze heeft waarschijnlijk al gepraat. Maar we krijgen haar hier wel terug, en het is niet te laat. Het is nooit te laat om zondaren te straffen.’

Ethan keek toe hoe zijn aanhang zich over het terrein verspreidde. ‘Het is ongelooflijk dat ze aan tweehonderd mensen heeft weten te ontkomen.’

‘Ze moet hulp hebben gehad, zoals ik meteen al zei.’

‘Van wie dan?’

‘Dat wil ik ook heel graag weten. En ik zal niet rusten voordat ik erachter ben.’

Ze hadden de ruim twintig mensen ondervraagd die bij het ritueel van die avond aanwezig waren geweest, maar iedereen had ontkend te weten hoe het had kunnen gebeuren.

‘Wanneer de storm eenmaal is geluwd, zullen we haar onopvallend terughalen,’ zei Bart.

Ethan snoof en gaf een knikje. Het zou weer warm worden vandaag. Na vannacht wilde hij liever niet buiten rondlopen. En hij wilde niet zo dicht bij Bart zijn. Soms bezorgde de beveiligingschef hem een raar gevoel. ‘Zeg al mijn besprekingen van vanochtend af, en stuur me drie vrouwen,’ bromde hij.

In zijn zak tastend naar de meth die hij erin had gestoken, haastte hij zich naar de Verlichtingshal, naar de beslotenheid van zijn eigen vertrek. Hij wilde high worden en experimenteren met de volgelingen, die altijd zo bereid waren het hem naar de zin te maken.

Nog geen uur later werden ze onderbroken door geklop op de deur.

‘Verhevene!’ riep een opgejaagde stem vanuit de gang.

Ethan was er vrij zeker van dat het zijn huishoudster was, zuster Maxine, maar het geluid leek hem als door een synthesizer te bereiken. Het duurde een paar seconden voordat hij zich realiseerde dat het niet zijn verbeelding was, en nog langer voordat zijn reactie vanuit zijn hoofd een weg naar zijn mond had gevonden.

‘Ja?’ Hij had zich op het bed laten vastbinden, dus hij kon niet bewegen. Hij wilde sowieso de kamer niet uit komen. Hij had liggen fantaseren over een ontzettend erotisch avontuur, waarin vrouwen helemaal geen rol speelden.

‘Verhevene!’ Het klonk nu zo dringend dat zijn gezelschap rechtop ging zitten.

‘Wat is er?’ wist hij uit te brengen.

‘De moeder van Courtney staat aan de poort!’

 

Rachel en Nate stonden net over de drempel van Portals eetcafé annex winkel te wachten tot iemand hen een plekje aan zou wijzen. Het zou geen probleem zijn om een tafeltje te krijgen, want de zaak was praktisch verlaten. Kennelijk werd dit deel van Amerika in de zomer zelfs door vogelaars gemeden.

‘Wat ben je stil vandaag. Is er iets?’ vroeg Nate.

‘Nee hoor,’ antwoordde Rachel, maar ze was nu al afgemat en stoffig. Na een veel te korte nacht had ze genoegen moeten nemen met een provisorische wasbeurt. Met de beperkte hoeveelheid water was douchen uitgesloten geweest.

Op een of andere manier zag Nate er juist heel fris uit, ook al had hij zich niet gedoucht of geschoren. Hij had een wijde kaki short aan die laag op zijn slanke heupen hing, en zijn strakke T-shirt accentueerde zijn staalharde borstspieren. Het feit dat hij veel beter bestand was tegen de primitieve omstandigheden maakte haar humeur er niet beter op.

Een oudere dame met wit, hoog opgestoken haar en turkooizen oorbellen merkte hen op. ‘Hallo,’ zei ze vriendelijk. ‘Ontbijt voor twee personen?’ Ze pakte een paar menukaarten op.

Rachel streek haar roze katoenen blouse en de met dit stoffige klimaat niet zo slim gekozen witte short glad, terwijl Nate knikte. Met een hand op haar onderrug loodste hij haar naar een zitje langs de wand. Van de tien tafeltjes was er maar één bezet. Te oordelen naar de cowboyhoeden en verweerde gezichten waren de twee mannen ranchers.

Toen ze eenmaal zaten, stak de serveerster hun de kaarten toe. Door het raam zag Rachel de hitte in trillende golven uit de grond oprijzen. De temperatuur hier was precies zoals Nate had beschreven: witgloeiend, heet genoeg om alles uit te bleken. Maar door de dubbele houten wanden en diepe luifels was het restaurant een koel, schaduwrijk toevluchtsoord – een oase.

Uiteraard zouden ze straks alsnog de warmte moeten trotseren, maar voorlopig nam ze dankbaar een glas ijswater aan van een meisje van een jaar of twaalf.

‘Dank je wel.’ Rachel probeerde haar blik te vangen zodat ze haar verfijnde trekken beter kon zien, maar het kind boog haar hoofd en haastte zich weg.

‘Abby is doofstom,’ legde de gastvrouw uit. ‘Ze kan niet horen of praten, maar het is een schat van een meid.’

‘Is ze familie van u?’ vroeg Rachel.

De diepe rimpels op het gezicht plooiden zich tot een stralende lach. ‘Mijn kleindochter. Haar vader maakt er helaas nogal een potje van, dus ik neem haar ’s zomers onder mijn hoede. Ik zou haar hier ’s winters ook wel willen hebben, maar ze zit op een speciale school.’

Rachel vermoedde dat het meisje indiaans bloed had. Haar frisse, bronskleurige huid was ontzettend mooi. ‘Als ze groter is misschien.’

‘Ja, misschien.’ De vrouw legde hun bestek recht. ‘Zijn jullie voor het eerst in Portal?’

Rachel hield haar menu voor zich maar sloeg het nog niet open. ‘Ja.’

‘Waar zijn jullie naartoe op weg?’

Verwachtend dat Nate zich in het gesprek zou mengen, aarzelde Rachel. Maar hij zat de gerechten al door te nemen en leek niet op te letten.

‘Nergens,’ antwoordde ze. ‘Althans, voorlopig niet. We hebben de stacaravan van Spritzer gehuurd, hier vijf kilometer vandaan.’

‘Jullie komen hier wonen?’ vroeg ze verrast.

‘Ja. We willen hier een poosje blijven. Mijn, eh… mijn man…’ Ze struikelde over het woord, maar verborg haar flater door snel verder te praten. ‘…is natuurfotograaf.’

‘Echt waar? Nou, dan ben je hier aan het juiste adres. Er zijn maar weinig gebieden met zo’n afwisseling in natuurschoon als hier.’

Dat wisten ze dan goed te verbergen. Tot nu toe had Rachel geen enkele afwisseling gezien. Hitte en droogte, en nog meer hitte en droogte. Woestijnstruiken en een paar andere dorre plantensoorten, meer niet. Maar ze deed alsof ze het ermee eens was. ‘Dat hebben we gehoord, ja,’ zei ze, en ze gaf Nate een schop.

Hij hief zijn hoofd op en legde zijn menu neer. ‘Ik heb gelezen dat er hier meer dan tachtig soorten zoogdieren voorkomen.’

‘Dat zou me niks verbazen,’ zei de vrouw. ‘Ik hoor bezoekers er aldoor over opgeven: poema’s, zwarte beren, pekari’s, wasberen. We hebben zelfs allerlei verschillende vleermuizen. Ook eentje met van die heel grote flaporen,’ zei ze lachend.

‘Er zitten ook veel slangen, hè?’ Nates uitdrukking suggereerde dat het een serieuze vraag was, maar Rachel kende hem wel beter. Hij deed het om haar te sarren.

‘O ja, volop slangen en ook hagedissen.’

‘En spinnen?’ vroeg hij. ‘Ik zou dolgraag de kans krijgen een tarantula te fotograferen – een tarantula bijvoorbeeld die uit een oude buiten-wc kruipt, dat zou prachtig zijn.’

Bij de gedachte dat er zo’n eng beest uit hún buiten-wc zou kruipen, moest Rachel een huivering onderdrukken. Weer gaf ze hem een schop. ‘Als je vandaag nog een beginnetje wilt maken, kunnen we maar beter bestellen, schát,’ zei ze nadrukkelijk.

De vrouw begreep de hint. ‘Gut, ja, laat ik jullie niet langer ophouden. Ik ben ook zo’n kletskous. Dat krijg je als je in zo’n gehucht woont.’ Ze lachte weer. ‘Ik kom zo terug om de bestelling op te nemen.’

‘Een foto van een tarantula die uit een buiten-wc kruipt,’ mompelde Rachel toen ze was verdwenen.

‘Eigenlijk nog liever een slang die over een blote vrouwenbuik glibbert, maar ik betwijfel of jij daarvoor wilt poseren.’

‘Dat kun je inderdaad wel vergeten.’

Hij grinnikte zachtjes.

‘Je had wel wat eerder mee mogen doen met dat gesprek net,’ fluisterde ze.

‘Hoezo? Het ging je prima af. We moeten niet overdrijven. Zolang wat we zeggen logisch klinkt, moeten we spaarzaam zijn met details.’

‘Het kan geen kwaad wat vrienden te maken en je open te stellen, Nate.’

‘Vrienden die je glashard voorliegt?’

Daar kon ze weinig tegen inbrengen. ‘Ja, dat is ook wel zo,’ stemde ze met tegenzin in.

‘Dus… vraag jij haar zo naar de Church of the Covenant, of zal ik dat doen?’

‘Laat mij maar.’

‘Wanneer?’

Haar maag knorde. ‘Na het ontbijt.’