Hoofdstuk 17

 

 

Nog voordat Rachel bij Sarah was, voelde ze Bartholomews blik op zich gericht. In eerste instantie was ze bang dat hij haar zou onderscheppen, maar dat deed hij niet. Hij bleef haar als een schildwacht vanaf de deur in de gaten houden.

Gelukkig belemmerde de menigte zijn blik voor een deel. Rachel haalde een drankje en slenterde in de richting van Martha’s vriendin, zogenaamd op zoek naar een plekje van waaraf ze de festiviteiten kon volgen. Ze hoopte dat Bartholomew zou denken dat ze geen heimelijk motief had om juist deze kant op te lopen.

Nadat ze zo’n vijf minuten naar de dansers had gekeken, schonk ze Sarah een glimlach. ‘Hallo.’

Sarah kromp verlegen ineen, maar reageerde met een zacht ‘hoi’.

‘Ik ben nieuw hier.’

Haar hoofd buigend alsof ze haar littekens wilde verbergen mompelde ze: ‘Ja, dat weet ik.’

‘Hoelang zit jij al bij de groep?’

‘Drie jaar.’

‘Hoe ben je hier terechtgekomen?’

Ze streek haar gewaad glad. ‘Ik heb me aangesloten toen Ethan en vier van de gidsen door mijn dorp trokken.’

‘Dorp?’ Het gebeurde maar zelden dat een Amerikaan zijn woonplaats een dorp noemde.

‘Het is een soort slaapstadje buiten Albany, New York. Het heeft maar zeshonderd inwoners.’

‘Dat is erg klein.’

Toen ze niet reageerde, moest Rachel iets anders verzinnen om haar aan de praat te houden. ‘Dus de Verhevene was op bezoek, en… Hoe heb je hem leren kennen?’

‘Ik hoorde dat hij een introductie hield bij ons in de buurt, dus ik ben eens gaan kijken waar al die ophef om was.’

‘Ophef?’

‘Mijn vader is atheïst. Hij vindt mensen die in God geloven zwak en dwaas. Volgens hem zijn de verhalen in de Bijbel niet meer zijn dan dat: verhalen, die door de eeuwen heen zijn doorgegeven.’

‘Die mening heb ik vaker gehoord.’ Ze wierp Sarah een samenzweerderig lachje toe. ‘Als je realistisch bent, is het inderdaad nogal lastig om de ark van Noach en Jonas in de walvis te aanvaarden.’

‘Het zal wel, maar… Ik geloof dat alles mogelijk is met God.’

Had Rachel dat zelf ook niet geloofd? Soms wel. Ze was geen atheïst, wat ze ook had doorstaan. ‘Dus je ging naar Ethan luisteren, ook al wist je dat je vader daar niet blij mee zou zijn?’ Daar kon ze zich heel goed mee identificeren.

‘Ik wilde zelf een mening over hem vormen.’

‘Je was vast onder de indruk van hem.’

‘Hij is een begaafd spreker.’

En door zich aan te sluiten bij de groep had ze aan haar vader kunnen ontsnappen. In hoeverre had dat meegespeeld? ‘Dat vind ik ook. Ik ben laatst naar een bijeenkomst geweest, en ik was ook onder de indruk.’

Plotseling won Sarahs bevlogenheid het van haar schuwheid. ‘Je voelde de Heilige Geest daar zo sterk, hè?’

‘Was jij er ook?’

‘Ik ga naar alle introducties. Ik vind het geweldig om Gods woord te verspreiden. Ik vind het geweldig dolende zielen vanuit het duister naar het licht te leiden. Ik wil iedereen vertellen over de vrede die ik in Christus heb gevonden.’ Ze keek weg, duidelijk gegeneerd door haar eigen enthousiasme.

‘Ik snap wel dat het je aanspreekt,’ zei Rachel, ‘maar hoe zit het met al die geruchten? Maak je je daar geen zorgen om?’

Ze verschoof opgelaten. ‘Welke geruchten?’

‘Je weet wel, wat er in Portal en waarschijnlijk ook in andere plaatsen wordt rondverteld, over een vrouw die hier gestenigd zou zijn.’

Toen ze geen antwoord kreeg, besloot ze wat meer aan te dringen. ‘Dat is toch niet waar, hè?’

Sarahs opgetogen uitdrukking verdween. Nu leek ze ronduit ellendig. ‘Ik weet niet waar je het over hebt.’

Ze wist ervan. Ze wilde er alleen niet over praten. Maar Rachel was niet bereid nu al los te laten. ‘Voor zover ik begrijp, gaat het om ene Martha Wilson. Ze heeft de media verteld dat jullie profeet had bevolen haar te vermoorden, en dat iedereen om haar heen samendromde en stenen begon te gooien.’

‘Ben je daarom naar de introductie gekomen?’ vroeg ze treurig. ‘Om je nieuwsgierigheid te bevredigen naar een of andere ongegronde beschuldiging?’

‘Ik ben hierheen gekomen omdat ik net als jij hoop op een beter leven. Maar voordat ik me kan aansluiten, moet ik zeker weten dat ik je profeet kan vertrouwen. Ik kan niet iemand steunen die zijn volgelingen laat doden.’

‘De Bijbel zegt dat zondaren zullen worden gestraft.’

Dat was geen antwoord. Rachel speurde haar gezicht af. ‘Maar gestraft door God, toch? Niet door de mens.’

‘Door Hem of Zijn gezanten, het is eender.’

‘Hoe weet je dan wie Zijn wil volgt en wie niet? Iedereen kan beweren Zijn gezant te zijn.’

‘“Aan hun vruchten zul je hen herkennen”.’

Rachel had geen interesse in een discussie over de betekenis van Bijbelcitaten. Zoiets was onmogelijk te winnen, anders waren er niet zoveel religieuze oorlogen geweest. ‘Dus het is inderdaad gebeurd?’

‘Dat zeg ik niet.’ Ze klonk nerveus.

‘Wat zeg je dan?’

‘Het is niet gebeurd.’ Sarah sprak nu duidelijker, maar ze wrong haar handen en het zweet was haar uitgebroken.

‘Heb je Martha gekend?’

‘Ik… Het spijt me. Het was leuk kennis te maken, maar… Ik moet verder. Ik… Ik heb beloofd bij iemand langs te gaan,’ zei ze, en ze maakte zich uit de voeten.

Pas toen Rachel Bartholomew zag naderen, realiseerde zich dat het vast meer was dan het onderwerp dat Sarah had afgeschrikt.

‘Vermaak je je, zuster Mott?’ vroeg hij toen hij voor haar stond.

‘Zeker. Jij ook?’

‘Redelijk, ja. Al hou ik niet zo van dansen.’

‘Om een of andere reden verbaast dat me niet.’

Hij leek beduusd door haar onbeschroomde reactie. ‘Ik heb jou ook nog niet op de dansvloer gezien.’

‘Ik hoopte eerst wat mensen te leren kennen, zodat ik niet zo’n vreemde eend in de bijt ben.’

Hij gebaarde naar Sarahs verdwijnende rug. ‘En wat vind je van zuster Sarah?’

‘Heet ze zo? Ze was al weg voor ze zich had voorgesteld.’

‘Ze is nogal verlegen.’

‘Wat is haar overkomen? Dat ze die littekens heeft?’

‘Haar moeder is met een brandende sigaret in slaap gevallen. Sarah logeerde die nacht bij de buren, maar ze was nog wakker toen het huis vlam vatte. Ze zag het door het raam en rende naar huis om haar moeder en broertje en zusje te redden. Maar het was al te laat. Ze waren bewusteloos of al overleden door de rook. Ze kon hen er niet uit krijgen en kwam zelf vast te zitten.’

‘Wat vreselijk.’

‘De brandweer kon haar er nog net levend uithalen, maar de rest van het gezin is omgekomen.’

‘Tragisch, hoor om zoveel dierbaren te verliezen.’ Rachel kon het weten. Ook zij was het grootste deel van haar familie kwijtgeraakt, alleen op een andere manier. ‘Dus ze was ernstig gewond?’

‘Ze heeft maanden in het ziekenhuis gelegen. Daarna moest ze verhuizen naar de andere kant van het land om bij haar vader te gaan wonen.’

Rachel kon zich nauwelijks voorstellen hoe afschuwelijk dat moest zijn geweest. ‘Is ze getrouwd?’

‘Ze is een poosje getrouwd geweest met een van de leden. Alfa en Omega vroeg hem haar te huwen en haar kinderen te schenken, maar hij heeft haar verlaten voor een ongelovige en is geëxcommuniceerd. Inmiddels is hij overleden aan kanker.’

‘Dat is een hoop verdriet bij elkaar.’

‘Het heilig vuur heeft haar hart gelouterd. Ze heeft een sterk geloof. Dat is haar houvast.’

Voordat Rachel kon reageren, week de menigte uiteen en stond Ethan voor haar.

‘Wanneer we gezegend zijn met een nieuwe zwangerschap, vieren we dat met een speciale dans,’ zei hij. ‘Ik hoopte dat je mij de eer wilde geven mijn partner te zijn vanavond.’

Het verwachtingsvolle geroezemoes overstemde de laatste tonen van de muziek terwijl iedereen op de dansvloer ruimte maakten.

‘Ik weet niet of ik dat wel kan,’ zei Rachel onzeker.

‘Iedereen kan schuifelen,’ zei hij met een veel te onschuldige glimlach.

Rachel keek zoekend om zich heen en zag Nate met een biertje bij de bar staan. Hij stond te fronsen alsof de situatie hem enorm tegenstond. Maar hij was de enige die ongelukkig leek. Alle anderen straalden in afwachting van de ceremoniële dans.

Hoewel Rachel liever had geweigerd, wist ze dat ze Ethan niet kon in verlegenheid kon brengen ten overstaan van zijn hele gemeente. Niet als ze zijn vertrouwen wilde winnen.

‘Ik zal mijn best doen je te volgen,’ zei ze, en ze liet hem haar hand pakken.

 

Nate voelde de blik van de mensen die hij zojuist had ontmoet op zich rusten terwijl Ethan met zijn ‘vrouw’ danste. Hij kreeg de indruk dat de sekteleden – zeker degenen die waren voorgesteld als de spirituele gidsen – zijn reactie probeerden te peilen. Nate kende Ethans achtergrond, en hij wist waartoe hij in staat was, dus had hij sterk de neiging om in te grijpen. Het was belangrijk dat Ethan interesse kreeg in Rachel, maar hij wilde niet dat die interesse voortkwam uit lust. Want dan werd het lastig haar te beschermen. Van de omstanders hoefde hij niet te verwachten dat ze Ethan zouden tegenhouden als dat nodig mocht zijn. Dat bleek wel uit de steniging!

‘Je hebt een prachtige vrouw.’ Joshua Cooley, een man van ongeveer zijn eigen leeftijd met dik zandblond haar en een adelaarsneus, met wie hij zo-even aan de bar had kennisgemaakt, sprak hem aan.

‘Dank je.’

Joshua nam een slok van zijn bier. ‘Ben je gelovig, Nate?’

‘Niet echt, nee.’

‘Je bent niet katholiek opgevoed? Protestants? Methodistisch?’

‘Nee.’

‘Heb je nooit de behoefte om God te zoeken?’

Ethan hield Rachel veel te stevig vast. Het was een belediging voor hem als haar echtgenoot, en hij voelde zich gedwongen in te grijpen. ‘Neem me niet kwalijk.’ Hij wilde net zijn flesje neerzetten toen Joshua hem bij zijn arm pakte.

‘Dat zou ik niet doen als ik jou was.’

Nate voelde zijn wenkbrauwen omhoog gaan. ‘Wat niet doen?’

‘Hem storen.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat je Ethan beter niet tegen je in het harnas kunt jagen.’

De bitterheid in de opmerking verraste Nate. ‘Hoezo?’

‘Hij is de profeet. Hij kan je zegenen op manieren zoals niemand anders dat kan.’

Bedoelde hij het schertsend? Nee. Joshua was een spirituele gids. Dat betekende dat hij een ware bekeerling was. Toch?

‘Voor zover ik kan zien, is Ethan gewoon een mens,’ zei hij. ‘En ik heb de zegening van een ander mens – iemand die net zo feilbaar is als ik – niet nodig. Ik ga liever op mijn eigen intuïtie af.’

‘Aha, zalig zijn de onwetenden,’ zei Joshua met een lach.

‘Wat bedoel je?’

‘Ik bedoel dat jij niet onder dezelfde wetten valt als ik.’ Hij dempte zijn stem tot hij nauwelijks verstaanbaar was. ‘Misschien kun je er beter tussenuit knijpen nu het nog kan,’ fluisterde hij, en daarmee loste hij op in de menigte.

Nate zou hem achterna zijn gegaan om een verklaring te eisen, maar hij wilde geen aandacht op Joshua vestigen, niet als er een kans was dat hij een bondgenoot zou worden. Bovendien was Grady Booth al op het vrijgekomen plekje opgedoken.

‘Ik zie dat je kennis hebt gemaakt met Josh.’

Vanuit zijn ooghoeken de dansers volgend nam Nate nog een slok. Ja.’

‘Hij is al vanaf het begin bij Ethan.’

Grady, minstens vijftien jaar ouder dan Nate, was gekleed als een boer. Hij had ook de handen van een boer, en uit zijn neus en oren staken plukjes haar. Nate voelde meteen weerzin tegen hem, maar omdat hij de man nog nauwelijks had gesproken, schreef hij dat toe aan zijn slechte humeur.

‘Het begin van wat?’ vroeg hij alsof het hem niet interesseerde. Het interesseerde hem wel degelijk, maar Ethans handen schoven lager over Rachels rug, en Nate wist niet zeker of hij zichzelf ervan kon weerhouden in de aanval te gaan als de ‘Verhevene’ het lef had haar billen te betasten.

‘Sinds het begin van de Church of the Covenant, beste vriend. Hij was een van de oorspronkelijke huisgenoten die zich aansloten bij Ethan na zijn eerste openbaring.’

‘Zijn eerste openbaring?’

‘Ja.’

‘Wat was dat voor openbaring? Dat hij een nieuwe kerk moest stichten?’

‘In wezen wel. Hij kreeg door dat de mensheid op een dwaalspoor was en dat hij hen weer op het rechte pad moest leiden.’

Ethan keek Rachel glimlachend aan, praatte tegen haar, flirtte met haar. Hij gaf een optreden, ook al moest hij weten dat haar man daar niet blij mee zou zijn. Hij stelde Nate op de proef, treiterde hem haast.

Zijn handen in zijn zakken stekend om zich te beheersen, probeerde Nate te ontspannen. ‘En hoe is die boodschap aan hem doorgegeven?’

‘In een droom.’

‘Was hij onder invloed?’

Grady knipperde met zijn ogen. Even later begon hij te grinniken. ‘Je hebt humor, hè?’

‘Dat hoor ik wel vaker. Maar ik denk niet dat iemand het grappig vindt als ik die dansvloer op storm en Ethan een dreun voor zijn kop verkoop.’

‘Pardon?’ Hij was duidelijk van de wijs gebracht.

Nate gebaarde met zijn hoofd in Ethans richting terwijl de ‘profeet’ Rachel een kneepje gaf. ‘Zeg maar tegen hem dat hij zijn handen beter thuis kan houden.’

Grady’s uitdrukking werd kil. ‘Je bedoelt… Je wilt niet dat hij je vrouw zo vasthoudt?’

‘Dat is precies wat ik bedoel.’

Joshua’s borst zwol op van verontwaardiging. ‘Je trekt de verkeerde conclusie.’

‘Het is dezelfde conclusie die elke man zou trekken. Ik ben bang dat ik niet erg begripvol ben als ik word geconfronteerd met een vreemde kerel die mijn vrouw bepotelt.’

Grady niesde een paar keer en veegde toen zijn hand af aan zijn hemd. ‘Ethan heeft geen ongepaste bedoelingen.’

‘Wat hij ook bedoelt, hij kan wel eens eerder voor de hemelpoort staan dan hij verwacht als je me dwingt het hem zelf duidelijk te maken.’

De neusvleugels van de man zetten uit, maar hij beende de dansvloer op met zijn cowboyloopje en fluisterde iets in Ethans oor, die zich omdraaide en nadrukkelijk naar Nate keek. Toen hun blikken elkaar ontmoetten, lachte hij en schoof hij met een hoop misbaar een paar centimeter bij Rachel vandaan.

Nate reageerde met een saluut.

‘Nu tevreden?’ mompelde Grady toen hij terugkwam.

‘Tevreden is niet het juiste woord, maar ik heb geen fantasieën meer over het verbouwen van zijn smoel. Dat lijkt me al een verbetering, of niet?’

Grady’s pafferige wangen werden rood. ‘Je bent nogal agressief.’

‘Niet agressief, maar wel vastberaden mijn eigendommen te beschermen.’

‘Hoelang ben je al getrouwd?’

‘Niet zo heel lang.’

‘Over een paar jaar ben je vast niet zo bezitterig meer,’ grapte hij.

Nate wees naar Joshua’s voorhoofd. ‘Waarom heb jij niet zo’n teken?’

‘Omdat ik een herder ben, niet een van de schapen.’

Nate herinnerde zich wat Rachel hem had verteld. Ethan had hetzelfde gezegd om het ontbreken van een teken op zijn eigen voorhoofd te verklaren. Deze mannen dachten dat ze superieur waren aan de mensen die in hen geloofden en hen steunden. En dat zat Nate vreselijk dwars. Hij had niet veel verstand van religie, maar zijn vader had hem geleerd over het principe dat de sterken de zwakken dienen. Voor hem was dat de ware betekenis van Christus’ leven. Maar dat soort nederigheid trof je alleen aan bij religieuze leiders die integer waren. Het tegenovergestelde van wat hij hier zag. Veel meer hoefde hij eigenlijk niet te weten over deze sekte.

‘Bart draagt het teken,’ zei hij. ‘Is hij geen herder?’

‘Hij heeft een ietwat andere rol. Hij is… uniek, voor het geval je dat nog niet hebt opgemerkt.’

‘Vertel eens, wat gebeurt er als een lam afdwaalt?’

‘Het is mijn taak het weer terug te leiden naar de kudde.’

Nate schetste een haak in de lucht. ‘Bij de keel?’

Grady staarde hem een paar tellen aan. ‘Ik doe het met rust en overredingskracht.’ Zijn lippen krulden zich tot een grimmige grijns. ‘Maar als het erop aankomt de wolven buiten te houden, kan ik genadeloos zijn.’

Nate was zojuist tot wolf bestempeld, tot een gevaar. Maar dat was zíjn rol. Ze stelden hem de proef, stangden hem, probeerden te ontdekken waar ze wel en niet mee weg konden komen. Hij moest het stugge type spelen, de norse, ongelovige echtgenoot, anders kon het heel snel mislopen. In deze situatie hoorde Rachel het hulpeloze lam te zijn.

Het was aan hem ervoor te zorgen dat ze niet naar de slachtbank werd geleid.