Hoofdstuk 9
Het bleek niet ingewikkeld om Martha’s adres te achterhalen. Ze woonde in een appartement aan de rand van de stad. Toen ze aanbelden, werd er alleen niet gereageerd. Nate wilde net de deur forceren toen Rachel hem bij zijn shirt pakte en riep: ‘Martha! Ik ben Rachel Jessop, ik zat tot voor kort bij de politie. Ik werk nu voor een particuliere instelling. Ik wil graag kijken of ik je kan helpen om je zoon terug te krijgen. Wil je me binnenlaten, zodat we kunnen praten?’
‘Waarom vertel je haar niet gewoon wie we echt zijn?’ siste Nate sarcastisch, maar Rachel kreeg geen tijd om te antwoorden.
De deur ging op een kiertje open, en boven de ketting staarden de duifgrijze ogen van een kleine vrouw hen aan. Door het brandmerk op haar voorhoofd besefte Rachel dat ze Martha tegenover zich had.
‘Wie zei je dat je was?’
Rachel had al zo’n gevoel gehad dat Martha thuis was, en ze had gelijk gehad. ‘Rachel Jessop,’ herhaalde ze. ‘Ik ben ingehuurd om onderzoek te doen naar de Church of the Covenant, en ik wil je wat vragen stellen.’
De deur ging dicht, en ze hoorden de ketting verschuiven. Martha stak haar hoofd naar buiten en speurde van links naar rechts. Ze schrok toen ze Nate zag staan.
‘Het is in orde,’ zei Rachel. ‘Dit is mijn collega. Hij wil je ook graag helpen.’
‘Ik weet zeker dat ze achter me aan zitten. Ik… Ik kan het risico niet nemen dat jullie liegen.’
Terwijl Rachel overwoog haar al dan niet te vertellen dat er inderdaad naar haar werd gezocht in Willcox, mompelde Martha: ‘Ze hebben geprobeerd me te vermoorden. Ze willen me uit de weg ruimen.’ Ze wilde de deur weer dichtdoen.
Nate zette zijn voet ertussen. ‘Als wíj je hadden willen vermoorden, was het allang gebeurd.’
Rachel wierp hem een kwade blik toe en probeerde haastig de situatie te redden. ‘We kennen Ethans achtergrond, Martha. We hebben kopieën van brieven die hij vroeger aan Charles Manson heeft geschreven. We weten dat hij gewelddadig is. We zijn het met je eens dat hij een gevaar vormt, dat hij moet worden tegengehouden.’
‘Charles Manson?’ herhaalde ze zwak. ‘De Charles Manson van Helter Skelter?’
‘Die, ja.’
Ze streek met haar wijsvinger over de C op haar voorhoofd. ‘Ethan heeft het tegen mij nooit over Charles Manson gehad.’
‘Die brieven zijn van tien jaar geleden. Tegen de tijd dat jij hem leerde kennen, had hij er waarschijnlijk afstand van genomen.’
Martha aarzelde, en Rachel vreesde dat ze hen alsnog weg zou sturen. Maar terwijl de vrouw naar Nates voet staarde, leek het tot haar door te dringen dat hij zich eenvoudig naar binnen had kunnen dringen maar dat niet deed.
De hemel zij dank. Agressie zou alleen maar averechts werken bij deze vrouw.
‘Hebben jullie een legitimatiebewijs?’ vroeg ze.
‘Niet een waarop staat wie we echt zijn,’ antwoordde Rachel. ‘We zijn undercover.’
‘Dus… Wacht even. Jullie zijn van de politie?’
‘We werken voor een particulier bedrijf, maar in wezen vervullen we dezelfde functie.’
Martha’s uitdrukking wees erop dat ze in tweestrijd stond tussen haar verlangen hen te geloven en de herinnering aan het verraad van onlangs.
‘Als je je man en zoon uit Paradise weg wilt krijgen, zijn wij misschien je enige kans,’ zei Nate.
‘Ik snap dat je bang bent, maar je moet ons vertrouwen,’ voegde Rachel eraan toe.
Er blonken tranen in Martha’s ogen terwijl ze achteruit stapte en gebaarde dat ze verder konden komen.
Het appartement was volkomen verwaarloosd, net als Martha Wilson zelf. Haar ongekamde haar en gekreukte kleren wezen erop dat ze net uit bed was gerold. De rolgordijnen zaten stijf dicht en lieten geen streepje licht binnen. Het aanrecht was overladen met vuile vaat, en in het woongedeelte slingerden borden met aangekoekte etensresten rond.
Alles straalde een diepe gedeprimeerdheid uit.
Terwijl Rachel de gordijnen opentrok, deed ze haar best de stank van bederf en sigarettenrook te negeren. Vervolgens schoof ze wat kranten opzij, verplaatste wat servies van de bank naar de salontafel en ging zitten. Nate gaf er blijkbaar de voorkeur aan te blijven staan. Hoe ruig hij ook overkwam, hij hechtte sterk aan hygiëne en walgde waarschijnlijk van de viezigheid hier. Al wist ze dat hij zich niet liet afschrikken door wat bacteriën als de nood aan de man kwam. Hij was aan heel wat meer blootgesteld in zijn tijd als marinier.
‘Gaat het wel?’ vroeg ze aan Martha, en ze trok hem naast zich neer.
Martha schudde haar hoofd. ‘Nee, het gaat helemaal niet. Hoe hebben jullie me trouwens gevonden? Niemand hoort te weten waar ik ben.’ Ze gebaarde om zich heen. ‘Dit huis is van iemand die ik niet ken, die ’s zomers in Minnesota woont. Mijn advocaat heeft geregeld dat ik hierin kon. Het staat niet eens op mijn naam.’
‘Willcox is maar klein,’ begon Rachel, ‘dus het is vrij makkelijk om –’
‘Als je je echt zorgen maakt over je veiligheid, moet je verhuizen,’ onderbrak Nate haar.
‘Ik kan niet verhuizen,’ zei ze klaaglijk. ‘Ik kan nergens anders heen. Mijn… Mijn man heeft zich tegen me gekeerd. Net als alle anderen. Zelfs mijn zoon…’ Ze slikte haar emoties weg. ‘Zelfs mijn zoontje is tegen me opgezet.’
Rachel dempte haar stem. ‘Hij begrijpt vast niet wat hij doet.’
‘Ik wil hem zo graag zien,’ fluisterde ze wanhopig.
‘We hopen dat wij daarvoor kunnen zorgen.’
Haar blik schoot naar Nate. ‘Wie heeft jullie ingehuurd?’
‘Iemand die ongerust is over de situatie,’ antwoordde hij. ‘We willen de sekte infiltreren en de illegale activiteiten een halt toeroepen, maar om dat te bereiken hebben we hulp nodig.’
Martha reikte naar een pakje sigaretten en een aansteker. ‘Ik kan niks doen. Ik kan me niet in de buurt van Paradise wagen. Ik… Ik heb het al gezegd. Ze hebben geprobeerd me te vermoorden.’
‘Je hoeft ons er niet heen te brengen. We willen alleen informatie. Wanneer hebben ze geprobeerd je te stenigen?’
‘Zes weken geleden.’
Geen wonder dat de bloeduitstortingen inmiddels waren verdwenen. ‘Je hebt tegen de politie gezegd dat er nog meer sekteleden in gevaar waren.’
‘Dat is ook zo. Hij heeft wapens, explosieven.’
Rachel wisselde een blik met Nate. ‘O ja?’
‘Een heel arsenaal.’
‘Waar zijn die voor?’
‘Voor de eindstrijd, wanneer het leger van Satan optrekt tegen het volk van God. Hij zegt dat God hem heeft gewaarschuwd voorbereid te zijn, en dat we moed moeten tonen in het weerstaan van het kwaad.’
‘Waar bewaart hij die wapens?’
‘Achter slot en grendel. In een oude loods.’
‘Weet iedereen ervan af?’
‘Ja. Er… Er worden rituelen gehouden, in principe zijn het exercities om dreigingen van buitenaf af te slaan.’
Het was Ethan dus ernst zijn terrein te beschermen.
‘Wat weet je nog meer?’ vroeg Nate. ‘Op wie en wat moeten we letten? Hoe kunnen we Ethans vertrouwen winnen?’
‘Dat duurt wel even.’ Ze probeerde een sigaret op te steken, maar haar hand trilde te hevig.
De aansteker overnemend gaf Nate haar een vuurtje. ‘We hebben niet veel tijd,’ zei hij. ‘Daarom hebben we jou nodig. Ken je misschien iemand die ons naar binnen kan halen, die als een soort bemiddelaar kan fungeren?’
De rook kringelde uit haar mond. ‘Niet iemand die ik kan benaderen. Mijn vrienden van toen zouden doodsbang zijn om contact met me te hebben. Zelfs als ik ze kon bereiken, zou niemand Ethan tegen zich in het harnas willen jagen.’
‘Wat gebeurt er dan?’ vroeg Nate.
‘Dan worden ze gestraft.’
‘Gestenigd?’
Ze bestudeerde haar sigaret. ‘Eerst ontneemt hij ze kleine privileges.’
Zo onopvallend mogelijk schoof Rachel een bord met een hard gele substantie, vermoedelijk eidooier, wat verder opzij, weg bij haar voet. ‘Zoals?’ Ze merkte dat de beweging Nate niet was ontgaan, maar ja, hem ontging maar zelden iets.
‘Zoals beperkingen.’
‘En dat betekent…’
‘Het verbod op omgang met dierbaren, contact met de anderen.’
‘Dat is jou ook overkomen?’
Ze knikte. ‘Eerst mocht ik niet meer bij mijn zoontje. Toen ik daartegen protesteerde, kreeg ik te horen dat ik niet meer met mijn man mocht vrijen. Maar daar verzette ik me ook tegen. Uiteindelijk gaf Ethan opdracht me te stenigen.’
Rachel trok een grimas. ‘Is dat niet een beetje overdreven?’
‘Ik had deelgenomen aan geheime rituelen, en toch had ik het gewaagd om tegen hem in opstand te komen.’ Ze raakte het teken op haar voorhoofd nog eens aan. ‘Dat kon hij niet over zijn kant laten gaan, uit angst dat anderen hetzelfde zouden doen. Hij wilde van me af, anders had hij me nooit in dezelfde tent als Todd laten slapen. Hoelang dacht hij dat ik het mijn man kon ontzeggen – of mezelf?’
‘Hoe is de reeks bestraffingen in gang gezet?’ vroeg Nate.
Ze nam nog een trek van haar sigaret. ‘Ik vond dat James veel te jong was om te vasten. Ethan eist dat iedereen eens per week vierentwintig uur afziet van voedsel. Om te bewijzen dat we ons lichaam beheersen. Maar mijn zoontje is pas twee. Ik zag dat hij niet goed groeide, dus ik begon hem op vastendagen stiekem eten toe te stoppen. Rosie Lester, iemand uit mijn tent, betrapte me en gaf me aan, dus ontman hij me wat privileges.’
‘Hoe lukte het hem je zoontje bij je weg te houden? Woonde je niet met je gezin samen?’
‘In elke tent wonen ongeveer twintig personen, evenveel mannen als vrouwen, allemaal getrouwde stellen, op de weduwen en weduwnaars na. De kinderen zitten in een tent ernaast, met een verzorger die daar ook overnacht. Mijn zoon werd verplaatst naar het andere uiteinde van het kamp.’
‘Maar toch bleef je proberen hem te zien.’
‘Ja, maar ze lieten me niet binnen. Ze wilden niet in de problemen komen. Mijn man mocht ’s avonds en in het weekeinde bij James langs, maar ik niet. Toen ik het toch probeerde, en het maar bleef proberen, vertelden ze het door aan Ethan.’ Haar gezicht vertrok. ‘Vooral de vrouwen houden iedereen scherp in de gaten. Ze krijgen kleine beloningen als ze Ethan helpen, en ze doen alles om bij hem in het gevlei te komen. Ze hopen allemaal dat ze worden aangewezen als het uitverkoren werktuig – degene die hem een zoon schenkt.’
Bij die opmerking dreef Rachel haar nagels in haar handpalmen. ‘Zelfs de getrouwde vrouwen?’
Martha hield haar sigaret voor haar lippen. ‘Het is een voorrecht,’ zei ze door de rook heen. ‘Vergelijkbaar met de onbevlekte ontvangenis.’
Alleen zou er geen sprake zijn van een onbevlekte ontvangenis. Rachel was ervan overtuigd dat de zwangerschap op de ouderwetse manier zou worden bewerkstelligd.
Naar voren leunend zette Nate zijn ellebogen op zijn knieën. ‘Hoe is hij erachter gekomen dat je toch met je man had gevreeën? Heb je het opgebiecht?’
‘Nee, iemand heeft me verraden. Ik dacht dat de anderen lagen te slapen. We waren heel stil, maar…’
Nates wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Je hebt geen privacy?’
‘Geen enkele. Als sektelid ben je nooit alleen. Alleen degenen die reden hebben om zich te schamen, hebben de behoefte zich af te zonderen.’
Rachel probeerde haar afgrijzen te maskeren. ‘Waar staat dat brandmerk precies voor?’
‘Dat ik het Verbond der Broederliefde ben aangegaan.’
‘En dat is…’
‘De belofte om nader tot God te komen. Het bereidt je voor op rituelen en erediensten waaraan anderen niet mogen deelnemen.’
‘Wat voor rituelen?’
Haar uitdrukking werd somber. ‘Dat mag ik niet zeggen. Het is geheim. Of, in elk geval, dat dacht ik ooit.’ Ze wreef over haar gezicht. ‘Ik weet het niet meer.’
‘Wat gebeurt er als iemand binnen de commune niet bereid is om het Verbond der Broederliefde aan te gaan?’ vroeg Rachel. ‘Mogen ze dan toch blijven?’
‘Uiteraard, zolang als ze maar willen. Ze leren bij, ontwikkelen zich in de richting van het ideaal. Je mag de gelofte niet afleggen wanneer je er nog niet aan toe bent. Ethan zegt dat het te gewijd is om onbezonnen te doen. Zelfs als je besluit dat je zover bent, moet je je eerst door de broederraad laten beoordelen, de twaalf spirituele gidsen.’
‘Dat is het bestuursorgaan.’
‘Ja, in wezen wel, alhoewel Ethan uiteindelijk de lakens uitdeelt.’
‘Hoe werkt die procedure?’
Ze drukte haar sigaret uit in een punt pizza en stak er direct weer een op. ‘Je gaat op gesprek. Zij leggen het voor aan de Heer. Dan wordt er gestemd.’
‘En als je wordt afgewezen?’ vroeg Nate.
‘Je blijft proberen je ziel te zuiveren, in de hoop dat je later alsnog wordt aanvaard.’
Rachel schraapte haar keel. ‘Zo te horen neemt iedereen het uiterst serieus.’
‘Dat is ook zo. Dat moet wel. Als je het Verbond aangaat en niet in staat bent naar de regels te leven, heeft dat ernstige consequenties. Daar staat dit lijntje voor.’ Ze wees naar het streepje door de C op haar voorhoofd. ‘Als je de geheimhoudingsgelofte verbreekt, of je belofte trouw te blijven, dan aanvaard je de dood als straf. Ethan beweerde dat ik de regels had geschonden. Daarom vond hij het gerechtvaardigd me te laten stenigen. Daarom gingen de anderen erin mee.’
Rachel had willen roepen dat ze wel gek moesten zijn, maar ze beet op haar tong. Alles duidde erop dat deze vrouw het Verbond der Broederliefde uit vrije wil was aangegaan, dus ze moest indertijd hebben ingestemd met de praktijken van de sekte, ook al was ze daarna tot bezinning gekomen.
Gelukkig stelde Nate weer een vraag, waardoor ze de gelegenheid kreeg zichzelf tot bedaren te brengen.
‘Die rituelen, zijn die seksueel van aard?’
‘Seks is de ultieme manifestatie van spiritualiteit, een viering van het leven en de voortplantingskracht. Maar die kracht mag niet worden misbruikt.’
‘Dus het antwoord is ja?’
Ze reageerde niet.
Kennelijk bepaalde Ethan hoe de voortplantingskracht werd gebruikt.
‘En eventuele kinderen die eruit voortkomen?’ vroeg Rachel.
‘Elk kind wordt beschouwd als een geschenk van God. Je brengt het groot met je man en de rest van de commune.’
Ethan had alles uitgedacht…
‘Wat gebeurde er toen Ethan te horen kreeg dat je toch met je man had gevreeën?’ vroeg Nate. ‘Hoe kondigde hij de straf aan?’
‘Er kwamen drie mannen naar de kaasfabriek waar ik aan het werk was, en ze zeiden dat ze een beraad zouden houden. Dat is een soort… rechtszitting. Mijn beraad was zo voorbij. Nadat ze de beschuldigingen hadden uitgesproken, droegen ze me over aan Ethan om te kijken of hij bewijs kon vergaren van mijn… mijn misdaad. Op dat punt nam hij me mee naar zijn kamer.’
‘Hij woont niet in een tent?’
‘Nee, hij heeft een hele vleugel in de Verlichtingshal. Soms nodigt hij leden uit om bij hem te overnachten. Of hij gaat zelf op bezoek in de tenten, brengt her en der een nacht door.’
‘Waarbij hij zich andermans vrouwen toe-eigent?’
‘Als zo’n gezin geluk heeft en hij bereid is zijn heilige zaad uit te storten in de werktuigen die zijn voorbeschikt,’ dreunde ze op alsof het erin was gestampt.
‘Dus er kan meer dan één werktuig zijn.’
‘We wachten nog steeds op de benoeming van degene die de moeder wordt van de hele gemeente, en die de zoon zal dragen die zijn troonopvolger wordt.’
In Rachels oren klonk het alsof ze niet meer dan concubines waren voor Ethan. Hij duldde de andere mannen naast zich, waarschijnlijk omdat hij niet zoveel vrouwen en kinderen kon onderhouden. ‘Je zei dat hij bewijs wilde vergaren dat je met je man had gevreeën. Hoe wilde hij dat doen? Hij had al een getuige, anders had hij er niet vanaf geweten.’
Haar kaak verstrakte. ‘Hij nam me mee naar zijn privévertrek voor een “gebed”. Alleen…’
‘Alleen…’ Rachel nam haar oplettend op, probeerde te bedenken wie ze destijds was geweest en wie ze nu was. Ze had actief deelgenomen aan de seksuele praktijken van de sekte, dat was duidelijk. Maar het was net zo duidelijk dat ze had gedacht daarmee een ‘hogere wet’ na te leven.
‘Het bleef niet bij bidden. Hij bond me vast. Toen… Toen deed hij van alles met me.’
‘Wil je ons vertellen wat precies?’ vroeg Rachel.
Ze staarde naar haar smeulende sigaret. ‘Nee. Het was te pijnlijk. Ik… Ik wil er niet eens meer aan denken. Ik probeerde te bekennen zodat hij zou ophouden, maar het hielp niet.’
Was Ethan een sadist? Of gewoon meedogenloos in het opleggen van ‘straf’?
Nate nam het over. ‘Wat gebeurde er daarna?’
‘Hij oordeelde dat ik een kuisheidsgordel om moest en gemeden zou worden tot ik mijn waardigheid kon bewijzen door Gods geboden te gehoorzamen.’ Er rolden tranen over haar wangen. ‘Maar zo’n straf kon ik niet aan. Op dat moment besefte ik dat hij me moest haten, dat hij me die gordel voor eeuwig om zou laten houden, wat betekende dat ik als een verstotene zou moeten leven. Ik zou niet deel kunnen nemen aan de rituelen, zou geen kinderen meer kunnen dragen. In een commune waar de vrouw als belangrijkste doel heeft het schenken van genot en het grootbrengen van vrome nakomelingen, zou dat nog erger zijn dan de dood.’
‘Dus je weigerde,’ zei Rachel.
‘Ja. Ik ging ervan uit dat mijn man me zou steunen, dat we op zouden stappen. Zeker toen ik hem eenmaal had verteld wat Ethan me had aangedaan, hoe wreed hij was geweest en hoeveel plezier hij daaraan had beleefd. Maar…’ Met een bevende hand bracht ze haar sigaret weer naar haar mond. ‘Maar Todd beschuldigde me ervan dat ik hem van het rechte pad had willen leiden. Hij zei dat ik met de stem van Satan sprak. En toen Ethan en de gidsen me kwamen halen en me het centrale plein op sleurden, was het Todd die de eerste steen wierp. Ethan liet z-zelfs mijn zoon meedoen.’
Uiteraard zou zo’n peutertje niet begrijpen dat het gooien met stenen iets anders was dan een spelletje, maar bij het beeld dat Martha’s woorden opriepen kreeg Rachel een bittere smaak in haar mond. Hoe kon haar man zo ver heen zijn? ‘Heb je Todd sindsdien nog gesproken?’
‘Nee.’
‘Ik neem aan dat hij je uiteindelijk wel heeft geholpen. Hoe ben je anders ontsnapt?’
‘Ik… Ik begon keien op te rapen en terug te gooien. Ik had pijn, smeet lukraak om me heen. Ik moest mezelf verdedigen. Dat was het enige wat door me heen ging. Ik mocht me niet door Ethan laten vermoorden, of mijn man en zoon laten afnemen.’
Haar sigaret bungelde aan haar lippen terwijl ze langs hen heen staarde, zichtbaar de gruwelen opnieuw belevend.
‘Ik raakte Ethan,’ vervolgde ze. ‘En toen brak er paniek uit. Ze riepen dat ik de Verhevene had aangevallen en stoven om hem af om te kijken of hij gewond was. Midden in het tumult voelde ik dat iemand me meetrok en me afschermde, iemand die niet veel groter was dan ik zelf. Ik heb zo’n idee dat het Sarah Myers was, een weduwe uit mijn tent, een brandwondenslachtoffer dat door haar littekens meestal door de mannen wordt genegeerd. Terwijl Ethan lag te roepen om Dominic, degene die voor ons, eh… voor hén,’ verbeterde ze zichzelf, alsof ze nog steeds twijfelde waar ze bij hoorde, ‘het dichtst in de buurt van een dokter komt, duwde Sarah of wie het ook was me in de richting van de poort, en ik zette het op een lopen. Ik herinner me niet meer hoe ik naar buiten ben gekomen, ik weet alleen nog dat ik toen ik eenmaal op de weg was voor de eerste de beste auto sprong, en dat een ouder echtpaar me oppikte.’ Ze nam nog een lange haal. ‘Het was stom geluk,’ besloot ze. ‘Als zij daar niet net hadden gereden, hadden ze me te pakken gekregen, dan was ik er nu niet meer geweest.’
‘Wat vreselijk,’ zei Rachel. Hoe dwaas Martha ook mocht zijn geweest om zich door zo’n sekte te laten inpalmen, niemand verdiende het zo hardvochtig te worden behandeld.
‘Waarom ben je eigenlijk ooit bij de sekte gegaan?’ vroeg Nate.
Martha rookte peinzend door. Vermoedelijk had ze zichzelf die vraag al talloze malen gesteld, maar zo te zien was ze nog steeds op zoek naar een verklaring. ‘Ik denk dat het begon met bewondering. Ethan ontroerde me met zijn preek. Ik raakte volledig in extase. En het had met angst voor de toekomst te maken. Als Todd en ik met hem en de anderen meegingen, hoefden we niet meer verantwoordelijk te zijn voor onszelf. Todd was net zijn baan kwijtgeraakt, en hij had geen idee hoe het verder moest. Van alleen mijn inkomen konden we het niet redden. Bij de sekte zouden we gegarandeerd onderdak krijgen, eten, vrienden. Zelfs verlossing. Ik verlangde naar een beter leven dan wat we hadden.’
‘Je vond het niet erg om tijdens de rituelen seks te hebben met andere mannen?’
‘Erg? Ik beschouwde het als een spirituele ervaring om op zo’n diep niveau met zoveel mensen verbonden te zijn. Het maakte ons tot een groot geheel. Dat is iets heel indrukwekkends.’
En het was ideaal voor de verspreiding van geslachtsziekten, dacht Rachel, maar ze bleef stil terwijl Nate verderging.
‘Wat was er gebeurd als je buiten de rituelen om was betrapt met een ander dan je eigen man?’
‘Dat is streng verboden. Dan word je gestraft.’
‘Zoals jij bent gestraft.’
Ze tikte haar as op de grond. ‘Je zou beperkingen opgelegd krijgen, en als je er dan niet mee ophield ook worden gemeden.’
Peinzend wreef Nate over zijn rechtervuist. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen. ‘Drie weken geleden is er een meisje uit de omgeving van Portal verdwenen. Ken je haar misschien?’
‘Nee.’
‘Weet je het zeker? Ze was pas zeventien.’ Hij haalde de flyer tevoorschijn die Abby hem had gegeven. ‘Dit is ze.’
Martha pakte het papier aan en fronste. ‘Ik herken haar niet. Zou dat wel moeten dan?’
‘Pal voor ze verdween had ze contact gehad met de sekte.’
‘Ze was er niet toen ik er nog zat.’
‘Dit is van korter geleden.’ Nate pakte de flyer terug. ‘Is het denkbaar dat Ethan haar heeft ontvoerd?’
‘Ethan is overal toe in staat.’
‘Dus hoe komen we binnen, hoe worden we geaccepteerd?’ vroeg Rachel.
Martha’s sigaret was tot op het filter opgebrand. Ze drukte hem uit in hetzelfde stuk pizza als daarstraks. ‘Net als ik, naar een introductie gaan, lijkt me.’
‘Waar zijn die introducties?’
‘In het kamp.’
Rachel schoof naar voren. ‘Wanneer worden ze gehouden?’
‘Het hangt ervan af wat Ethan voor plannen heeft. In wat voor humeur hij is. Alles binnen de sekte draait om hem en de spirituele gidsen.’
‘Ze moeten een methode hebben om het publiek ervan op de hoogte te stellen,’ zei Rachel.
‘Ja, ze hangen overal aankondigingen op.’
‘Waar precies?’
Ze leek te moe om nog na te denken, te moe om zich ergens druk om te maken. ‘Ik weet het niet. Ik ben nooit mee geweest met rondbrengen. Ik mocht het terrein niet af. Alleen de spirituele gidsen mogen Satans domein op en dan nog terugkeren. Alleen zij kunnen voldoende weerstand bieden aan het kwaad. Ieder ander zou ermee besmet worden.’
Volgens haar eigen woorden woonde ze nu op het domein van Satan. ‘Dus we moeten wachten tot Ethan een aankondiging verspreidt?’ vroeg Rachel. ‘Er kan van alles misgaan voor het zover is. We maken ons ernstig zorgen om dat meisje. En we willen je zoontje helpen. Denk nog eens goed na. Er moet een andere oplossing zijn.’
‘Die is er niet. Je moet naar een bijeenkomst en…’ Haar hoofd schoot omhoog. ‘Wacht. Er hangt een prikbord in het natuurmuseum in Portal.’
De paar keer dat ze door het centrum waren gekomen, had Rachel geen museum gezien. ‘In Pórtal?’
‘Iets verderop in het ravijn. Ik heb zuster Maxine erover horen praten. Haar man ontwerpt de flyers en verspreidt ze. Hij zat vroeger in de marketing. Als er binnenkort een introductie aankomt, kan daar een flyer hangen.’
‘Hoe trekken ze nieuwe leden aan?’ vroeg Nate.
Martha’s uitdrukking werd droevig. ‘Ze beloven onvoorwaardelijk van je te houden. Ze zeggen: “De grote Alfa en Omega ontvangt je met open armen”. Maar dat is een leugen.’
‘Met de grote Alfa en Omega bedoelen ze God, neem ik aan?’ wilde Nate weten.
‘Wanneer je je eenmaal aansluit, leer je dat Ethan God is. “Door mij of mijn gezanten, het is eender”.’
Rachel en Nate wisselden een ongeruste blik uit. Ethan had de absolute heerschappij, precies zoals ze al hadden gevreesd. ‘We zullen eens kijken of we in het museum iets kunnen vinden,’ zei ze terwijl ze zich overeind duwde.
Martha stond op, stak haar arm uit en klampte zich vast aan Rachels hand. ‘Als het jullie lukt om binnen te komen, als jullie James zien, zeg dan alsjeblieft tegen hem dat…’ Haar stem brak.
Hoe kon een moeder ooit aan zo’n jong kind uitleggen wat er speelde, vroeg Rachel zich af.
‘Zeg dan dat mama van hem houdt.’
Dat was ongeveer het enige wat er te zeggen viel, het enige wat hij zou begrijpen. ‘Dat doen we,’ beloofde Rachel. Ze ging Nate voor naar buiten en stapte in de pick-up.
Hij kroop achter het stuur, maar startte niet meteen de motor. In plaats daarvan draaide hij zich naar haar toe. ‘Hopelijk realiseer je je in wat voor situatie je kunt belanden als we deze sekte infiltreren.’
‘Ja.’
Hij kneep zijn ogen toe tegen de schittering van het zonlicht dat reflecteerde op de gebouwen voor hen. ‘Het kan gevaarlijker worden dan we ooit hebben meegemaakt. Veel gevaarlijker.’ Hij draaide de sleutel om en staarde haar toen indringend aan. ‘Zeker voor jou.’
Rachel wist waarop hij doelde. Ze had gelezen over de meest beruchte sekteleiders en was volledig op de hoogte van de gruweldaden die ze hadden gepleegd. Inmiddels geloofde ze dat Ethan net zo verknipt was als zij, en dat hij het vooral op vrouwen had gemunt.
‘Milt wist ervan, hè?’ zei ze.
Nate gaf geen antwoord, maar ze zag het spiertje in zijn wang trekken, zoals altijd wanneer iets hem dwarszat.
‘Daarom heeft hij ons hier als echtpaar heen gestuurd,’ ging ze verder. ‘Hij had genoeg informatie over Paradise om te weten dat we getrouwd moesten zijn om te mogen toetreden tot het Verbond der Broederliefde. En alleen als we dát doen, lukt het ons misschien de geheimen te ontrafelen waarmee we Ethan ten val kunnen brengen.’
‘Je kunt nog terug,’ zei Nate. ‘Ik kan je naar Phoenix brengen. Dan zet ik je op het vliegtuig en handel ik het verder zelf af.’
Maar dan zou hij veel minder eenvoudig binnen kunnen komen om Courtney Sinclair op te sporen…
Haar adem uitblazend keek Rachel naar het appartement dat ze zo-even hadden verlaten. De rolgordijnen waren weer dicht. Daarachter bevond zich een vrouw die bijna was vermoord door Ethan omdat ze haar zoontje had willen zien en met haar man had willen slapen. Rachel voelde zich verplicht Martha te helpen om James terug te krijgen. Ze voelde zich ook verplicht Courtney te vinden en Ethan uit te schakelen. Hij was volledig losgeslagen, dronken van zijn eigen macht, wat betekende dat er veel slachtoffers konden vallen. En hoe zat het met dat wapenarsenaal?
Als ze zich aansloot bij de sekte, zou ze hetzelfde worden behandeld als de andere vrouwen in de commune, dan zou van haar worden verwacht dat ze offers bracht. Anders zouden Nate en zij nooit het vertrouwen winnen dat ze nodig hadden om iets te kunnen uitrichten.
‘Dit is de vraag waar we telkens tegenaan lopen als we undercover gaan, hè?’ zei ze.
Hij haalde zijn hand door zijn haar. ‘Welke vraag?’
‘Hoe ver we bereid zijn te gaan om geloofwaardig over te komen.’
‘Je veiligheid kan in het geding komen als we infiltreren. Wat mij betreft ga je naar huis.’
Op een of andere manier had ze geweten dat hij dat zou zeggen. Maar haar veiligheid was bij elke operatie in het geding. Ze zou zich niet door Ethan laten afschrikken. Of hem nog langer misbruik laten maken van het geloof om anderen te manipuleren. ‘Zijn dagen als Alfa en Omega zijn geteld. Ik blijf hier.’
‘Rachel –’
‘Je kunt niet zonder me, Nate,’ onderbrak ze hem. En voor het eerst sinds ze deze opdracht had gekregen, was ze bereid te erkennen dat zij ook niet zonder hem kon.