Hoofdstuk 2

Volgens de instructies die Milt had opgegeven, zouden ze om te beginnen hun intrek nemen in een stacaravan in Portal, Arizona, een klein plaatsje acht kilometer ten oosten van Paradise. Rachel zou niet alleen haar eigen voornaam houden, maar ook haar leeftijd van achtentwintig. Veel meer was er niet vastgelegd. Onder haar aangenomen identiteit – Rachel Mott – kwam ze uit Utah in plaats van Californië. Ze had vier broers en zussen die in en rond Salt Lake City woonden. Drie jaar geleden was ze getrouwd met Nate, die ze bij een basketbalwedstrijd van de Utah Jazz had ontmoet.

Verder had ze nog wat achtergrondinformatie gekregen over haar opleiding, haar vroegere baan bij een kinderopvang en over hun families.

Naarmate Rachel het dossier langer bestudeerde, werd ze nerveuzer. Een undercoveroperatie met Nate zou nog ingewikkelder worden dan ze had gedacht. Hoe moesten ze het klaarspelen? Als man en vrouw wist je details van elkaar, deelde je intimiteiten die niet geveinsd konden worden. Hoe moest het met hun lichaamstaal? Sinds de nacht waarop ze hem in zijn bed had verrast, liep Nate met een grote boog om haar heen.

‘Verdorie.’ Ze pakte de afstandsbediening van haar nachtkastje, zette het geluid van de televisie af en staarde in de stilte voor zich uit. Zou ze hem bellen? Kijken of ze hem ertoe kon bewegen hun reisje een dag of twee uit te stellen? Als ze meer tijd had, kon ze Milt er misschien toe overhalen haar Ethans sekte in haar eentje te laten infiltreren.

Als ze nu niet ingreep, zou Nate over zes uur bepakt en bezakt op de stoep staan.

‘Ik moet het proberen.’ Veiligheid was een argument waar hij vatbaar voor zou zijn. Hij wilde zijn team altijd beschermen. Het lag niet alleen aan zijn militaire training, het hoorde bij zijn karakter. Op dat vlak zou hij in elk geval wel in het geweer komen tegen Milt.

Met een verse golf zelfvertrouwen pakte ze haar telefoon en koos zijn nummer.

Al na één keer overgaan nam hij op. ‘We komen er toch niet onderuit,’ bromde hij. ‘En ik lig te slapen. Val me niet meer lastig.’

Te oordelen naar zijn stem had ze hem helemaal niet wakker gemaakt; geen spoortje schorheid. Maar de klik en de daaropvolgende ingesprektoon maakten haar duidelijk dat hij verder geen woorden vuil zou maken aan het onderwerp.

Nijdig omdat hij al had geweten wat ze wilde voordat ze een woord had kunnen zeggen, smeet ze de telefoon neer en richtte zich weer op het dossier. ‘Dit wordt niks,’ mompelde ze. Stel dat zij bijvoorbeeld vertelde dat haar broer homo was, en Nate diezelfde broer als rokkenjager omschreef? Wat dan? Ze konden onmogelijk alle finesses van tevoren uitwerken. Bij undercoveroperaties draaide alles om improviseren. Proberen dit samen te doen zou funest kunnen zijn. En Ethan was gevaarlijk, dat bewezen die brieven aan Manson wel.

Rachel blikte naar de stapel die ze opzij had geschoven. De heldenverering die uit Ethans eerste teksten naar voren kwam, bezorgde haar de rillingen. Had hij daadwerkelijk iemand bewonderd die zijn volgelingen, op Tex Watson na allemaal vrouwen, had gebruikt om zeven mensen bruut af te slachten? Veel psychopaten hadden bewondering voor moordenaars omdat ze zelf over dat soort misdaden fantaseerden. Was Ethan in staat tot zulke gruweldaden?

Ze legde de map, waarin ook haar valse identiteitsbewijs zat, op haar nachtkastje, pakte de brieven op en nam ze nog eens door. Het was maar de vraag of Ethan nog steeds dezelfde denkbeelden eropna hield, maar ze gaven haar een inkijkje in de geest van de man die hij ooit was geweest. Hij had het over Spahn Ranch, waar Manson had gewoond toen hij de moorden had bevolen. Hij vergeleek het met de plek die hij wilde vinden voor zijn eigen ‘spirituele familie’, een plek waar hij kon ‘gedijen buiten het blikveld van de buitenwereld’. Op Mansons fascinatie met de muziek van de Beatles ging hij haast nergens in, maar hij citeerde verschillende van diens favoriete verzen uit Openbaring 9.

En zij heeft den put des afgronds geopend; en er is rook opgegaan uit den put, als rook eens groten ovens; en de zon en de lucht is verduisterd geworden van den rook des puts.

En uit den rook kwamen sprinkhanen op de aarde, en hun werd macht gegeven, gelijk de schorpioenen der aarde macht hebben.

‘Deze macht is mij geschonken,’ schreef Ethan. ‘Ik voel de kracht groeien. Ik kan sprinkhanen in schorpioenen veranderen. Wat zou je me laten doen?’

Wensend dat Mansons antwoord erbij zat, bladerde ze door naar een andere brief, gedateerd 4 augustus 1998. Hier begon Ethan door hem te bedanken voor zijn laatste reactie en citeerde hij Openbaring 9:4.

En hun werd gezegd, dat zij het gras der aarde niet zouden beschadigen, noch enige groente, noch enigen boom, dan de mensen alleen, die het zegel Gods aan hun voorhoofden niet hebben.

‘Ik draag het zegel,’ schreef Ethan. ‘Mijn volk zal het vrijelijk op zich nemen. Zij zullen Gods wrekers zijn tegen de verdorvenen. Ze zullen jóú wreken.’

Daar had je het brandmerk, peinsde Rachel.

Ethan ging verder met vers 17.

En ik zag alzo de paarden in dit gezicht, en die daarop zaten, hebbende vurige, en hemelsblauwe, en sulfervervige borstwapenen; en de hoofden der paarden waren als hoofden van leeuwen, en uit hun monden ging vuur, en rook, en sulfer.

‘Je zult vrij zijn,’ beloofde Ethan aan Manson. ‘Ik zal je bevrijden.’ Hij had besloten met een laatste vers.

En de vijfde engel heeft gebazuind, en ik zag een ster, gevallen uit den hemel op de aarde, en haar werd gegeven de sleutel van den put des afgronds.

‘Jij hebt die sleutel aan mij doorgegeven,’ las Rachel hardop voor. Wat bedoelde hij daarmee? Had hij het idee dat hij de draad kon oppakken waar Manson hem was kwijtgeraakt?

Dat was een afgrijselijke gedachte…

Ze beet nerveus op haar lip terwijl ze de enige brief uit de stapel pakte die door Manson was geschreven.

Vroeger was het nog bijzonder om gestoord te zijn. Tegenwoordig is iedereen gestoord. En jij bent nog wel de meest gestoorde die er rondloopt.

Op de onderste helft was een drankje gemorst, waardoor de rest niet te ontcijferen viel. Jammer, zeker omdat Ethans daaropvolgende brief blijk gaf van toenemende frustratie. Het leek een reactie te zijn op Mansons berisping, of misschien hadden er nog brieven tussen gezeten. De data lagen drie maanden uit elkaar. De essentie van wat hij had geschreven, suggereerde dat Manson zijn profetenstatus geen eer aandeed, dat hij de jonge Ethan niet zo leidde als hij wilde worden geleid. Ethan was kwaad aan het worden.

Jij met die Beatles-nummers van je. Wat moest dat voorstellen? Wat hadden de Beatles met God te maken? Je lult maar wat, weet je dat? Waar was jij toen Helter Skelter begon? Veilig op de ranch.

Betekende dit dat Ethan een ander type leider zou worden? Een die actief deelnam in plaats van op een afstand te observeren?

Het enige wat je goed had begrepen, waren de vrouwen. De vrouwen, daar komt het op aan.

Haar nieuwe trouwring om haar vinger draaiend las Rachel de zin voor de derde keer. Ethan was gefascineerd door vrouwen, waarschijnlijk omdat hij dacht dat hij hun eenvoudiger zijn wil op kon leggen. Zijn moeder had hem verdedigd en beschermd tegen de kritiek van zijn vader. Misschien dacht hij dat hij elke vrouw zo gemakkelijk kon manipuleren.

Reden te meer om deze opdracht in haar eentje uit te voeren. Zonder een beer van een vent naast zich zou ze veel plooibaarder lijken. En wanneer ze Ethans vertrouwen eenmaal had gewonnen, zou het afgelopen zijn met hem. Ze zou hem opsluiten zoals ze zoveel drugsdealers had opgesloten. Ze zou hem zo snel mogelijk uitschakelen, zodat niet meer vrouwen in de commune zouden lijden zoals Martha Wilson had geleden.

Ze rook de victorie al, maar het prikkelende beeld verdween terwijl de klok genadeloos doortikte. Nog maar vijf uur te gaan…

Het was te laat om zich te verzetten tegen Milts eis dat Nate met haar meeging.

In dit deel van de woestijn was het ’s nachts haast even warm als overdag. De lucht was drukkend, en er stond geen zuchtje wind. Het enige geluid kwam van het schrapen van Bartholomews schop. Bij elke schep in de rotsachtige bodem kromp hij ineen van de herrie die hij maakte. Op maar een paar meter afstand stond een woontent. Als er iemand wakker werd en kwam kijken wat er gebeurde, zou hij met een nog ernstiger probleem zitten…

Hij was niet gewend aan zulke zware arbeid, en met zijn zevenenveertig was hij de jongste niet meer. Zijn rug verkrampte van de inspanning, en zijn armen werden zo lam dat het hem nauwelijks lukte om door te gaan.

Even pauzerend om zijn krachten te sparen en op adem te komen, leunde hij op de schop en staarde naar het kleine begraafplaatsje op de heuvel, ongeveer een kilometer verderop. Het was aangelegd in het begin van de twintigste eeuw, en er staken nog steeds wat oude grafstenen uit de kale aarde onder een Palo Verde-boom. Dankzij de heldere maan kon Bart de grootste bijna onderscheiden. Hoewel de grond daar nog harder zou zijn, wenste hij dat hij de kuil daar kon graven.

Het was echter niet verantwoord Courtney Sinclair achter de omheining rond de commune te verbergen. Het zou veel moeilijker zijn om bij te houden wie er kwam en ging. Stel dat iemand de omgewoelde aarde opmerkte en het aan Courtneys ouders vertelde? Ze waren al verschillende keren naar Paradise gekomen, op zoek naar hun dochter. Ethan had zich mooi ingedekt, maar Bartholomew had het vermoeden dat het probleem nog lang niet was opgelost. De Sinclairs zouden het niet zomaar opgeven. Courtney mocht dan hebben beweerd dat ze thuis geen liefde had gekregen, dat haar ouders verschrikkelijk waren, maar in elk geval haar moeder kwam heel zorgzaam over.

Waaruit maar weer bleek dat die meid geen greintje mensenkennis had. Had gehád, verbeterde Bartholomew zichzelf met een walgende blik op het slappe lichaam in de deken aan zijn voeten. Ze was amper zeventien geweest.

Hij had nog zo geprobeerd haar te waarschuwen, maar ze wilde niet luisteren. De Sinclairs hadden ongetwijfeld dezelfde ellende met haar gehad. De zwarte lippenstift, nagellak en kleding, de rits piercings door haar oren en het metalen staafje door haar neus – allemaal symbolen van haar rebellie. En de littekens van het snijden in haar armen duidden op pure wanhoop. Ze was diep ongelukkig geweest, had niet kunnen wennen toen het gezin vanuit Texas hierheen was verhuisd. Veel kinderen die werden gedwongen zich aan te passen aan een stiefouder koesterden wrok. Bart was zelf opgegroeid met een stiefvader, hij wist hoe het was het gevoel te hebben dat je tekort werd gedaan. Maar hij had zijn oude identiteit afgeworpen. Francis Williams bestond niet meer. Hij heette nu simpelweg Bartholomew – een apostel van de Verhevene.

In Paradise was Courtney een thuis geboden. Ze zou hier nog steeds kunnen zijn, levend en wel, als ze zich maar aan de regels had gehouden.

Er ging een lamp aan in de Verlichtingshal, waar hij samen met de Verhevene woonde. Zich omdraaiend staarde hij ernaar. Zou Ethan zich ook zorgen maken? Was hij bang geworden door wat er met Martha en vervolgens met Courtney was gebeurd?

Het was te hopen van niet. Ethan moest stabiel blijven, anders zouden ze alles kwijtraken.

Hij zette zich over zijn vermoeidheid en onrust heen en dreef de schop weer in de grond.