Hoofdstuk 23

 

 

Abby’s handen begonnen te fladderen zodra ze Rachel in de deuropening van het café zag verschijnen.

‘Wat is er?’ vroeg Thelma aan haar kleindochter. Vervolgens zag ze Rachel en rende toen meteen op haar af. ‘Rachel! Wat is er gebeurd? Gaat het wel?’

Rachel toverde tranen tevoorschijn. ‘Het is… Het is Nate.’

Vertwijfeld en verward nam Thelma haar op. ‘Hoe bedoel je, het is Nate? Hij… Hij heeft je toch niet geslágen, hè?’

Thelma wilde er kennelijk niet aan. Rachel besefte dat ze Nate graag mocht, en daardoor voelde ze zich nog schuldiger dat ze zijn reputatie om zeep hielp, zeker omdat hij in werkelijkheid nooit een vrouw met een vinger zou aanraken. Ze was niet in staat geweest hem om te praten, zelfs niet met de wetenschap dat Martha’s leven kon afhangen van haar leugen.

‘We hebben ruzie gehad.’

‘Zal ik de politie bellen?’

‘Nee.’ Rachel greep haar bij haar arm voordat ze weg kon lopen. ‘Nee, ik… Ik heb hem geprovoceerd.’ Daarbij voelde ze zich iets beter. ‘Maar hij is waarschijnlijk onderweg hierheen. Ik moet hier weg, ergens onderduiken. En ik kan zijn auto niet meenemen. Zou jij me misschien een lift kunnen geven naar Paradise?’

Thelma staarde haar aan. ‘Schat, ga nou niet naar die sekte.’

‘Ze zijn niet zo erg als iedereen denkt. Dat heb je zelf ook gezegd. En ze hebben gewapende beveiligers. Zij zijn de enigen die me kunnen beschermen.’

Abby stond het gesprek met grote rond ogen te volgen. Ze schudde haar hoofd en begon te gebaren. Toen haar oma het niet opmerkte, stootte ze haar aan.

Rachel wenste dat ze wist wat het meisje bedoelde. ‘Wat is er?’

Zonder op Rachels vraag in te gaan, gebaarde Thelma naar Abby.

‘Ze gelooft niet dat Nate dit heeft gedaan. Ik heb haar verteld dat aardige mensen soms gemene dingen doen.’

Rachels knagende geweten deed haar onrust nog verder toenemen. Maar ze moest in Paradise zien te komen, en ze moest het zo doen dat ze haar zouden geloven en opvang zouden bieden. ‘Ik heb een lift nodig.’

Thelma wrong haar handen. ‘Wat denk je dat ze bij die sekte voor je kunnen doen? Kun je niet beter naar de politie gaan?’

‘Heel veel! Ze kunnen me verborgen houden en me een veilig plekje geven tot… tot ik besluit of ik van hem wil scheiden.’

‘Heeft hij dit al vaker gedaan?’ vroeg Thelma op treurige toon.

Wanneer Rachel undercover was, moest ze over van alles liegen, maar het viel haar niet mee om iemand om wie ze gaf zwart te maken. ‘We moeten een poosje bij elkaar wegblijven,’ zei ze. ‘Wil jij me erheen brengen? Alsjeblieft? Ik weet heus wel wat ik doe.’

‘Ik…’ Thelma blikte over haar schouder. ‘Rob is hier, en de grootste drukte is voorbij. Ik kan je wel even afzetten. Als je zeker weet dat je dat wilt.’

‘Ik weet het zeker.’

Ze liep weg om haar sleutels te halen, maar Abby bleef staan.

‘Je mag hem niet haten,’ zei Rachel tegen het kind.

Even later was Thelma terug. ‘Kom op dan.’

Rachel draaide zich om, maar Abby hield haar tegen. Ze klopte op haar borst, wees naar haar oma en toen naar Rachel.

‘Ze wil dat ik voor haar vertaal.’

Bij de haast die ze had aarzelde ze om de tijd te nemen. ‘Wat is er dan?’

Thelma keek naar Abby’s gebaren en fronste toen. ‘Nee, Abby. Dat kan niet.’

‘Wat kan niet?’

Aan Abby’s bewegingen zag Rachel dat ze haar grootmoeder aanspoorde het uit te leggen.

Met een zucht gaf Thelma toe. ‘Ze wil dat ik je waarschuw voor de mijn.’

‘De mijn?’ herhaalde Rachel.

‘Ze beweert dat ze iemand over een soort mijn heeft horen praten toen we op zo’n bijeenkomst waren.’

Rachel zou dat niet zo snel wegwuiven als haar grootmoeder. ‘Wat is er dan met die mijn?’

Abby gebaarde opnieuw, maar haar oma deed alsof ze niet naar haar handen hoefde te kijken, alsof ze het antwoord al wist. Vermoedelijk omdat ze het eerder had gehoord.

‘Abby beweert dat ze toen iemand heeft horen zeggen: “Stel je eens voor wat we met haar zouden kunnen doen in de mijn”.’

De spieren in Rachels buik spanden zich aan. ‘Weet ze ook wie dat heeft gezegd?’

‘Ene Grady. Hij is een van de spirituele gidsen.’

Rachel hurkte neer voor Abby, en articuleerde zo duidelijk mogelijk. ‘Wat heeft hij nog meer gezegd?’

Thelma vertaalde haar reactie. ‘Niets. De man die naast hem stond – ze weet niet hoe die heet – zei dat hij zijn mond moest houden, en toen lachte hij en zei: “Wat maakte het uit? Ze kan me toch niet horen”.’

‘Ze zeiden verder niets over die mijn?’

Abby schudde haar hoofd.

Betekenden de woorden die het meisje van Grady’s lippen had gelezen iets? Martha had het nooit over een mijn gehad. Ze was op het plein gestenigd. Als er al een mijn was, waarom hadden ze die dan niet gebruikt? ‘Denk je dat ze Courtney in de mijn hebben gezet?’ vroeg ze aan Abby.

Het kind knikte ernstig.

Geen wonder dat ze bang was voor de sekte. Of die mijn nu wel of niet bestond, erover horen zou al griezelig genoeg zijn, zeker gezien de geïsoleerde ligging van Paradise. ‘Ik zal voorzichtig zijn,’ beloofde ze, en ze begon zichzelf overeind te duwen.

Abby pakte haar handen vast en wees naar haar gezicht.

‘Ze wil weten wat er gebeurd is,’ zei Thelma.

Rachel wist niet meteen hoe ze moest reageren. Ze had het verhaal al opgedist dat zij en Nate hadden verzonnen. ‘Dat heb ik verteld.’

Afwijzend schudde Abby haar hoofd.

‘Ze gelooft je niet,’ zei Thelma.

Daar keek Rachel niet van op. Abby was te bedreven in het lezen van lichaamstaal, en Rachels lichaam kon niet liegen, niet als het om zo’n weerzinwekkende leugen ging.

Haar rug rechtend, pakte ze Abby’s kin en duwde die omhoog. ‘Vertrouw me nou maar, oké?’ zei ze terwijl ze haar strak aankeek.

‘Je vertrouwen?’ herhaalde Thelma. Er klonk twijfel door in haar stem, maar Abby stond al driftig te knikken.

 

De poort leek afschrikwekkender dan ooit terwijl Thelma vlak voor de wachtpost stilhield. Deze keer gingen er geen andere auto’s doorheen, en alle activiteiten in het kamp vonden plaats achter gesloten deuren.

Waarschijnlijk als gevolg van het weer. Er rolden donkere wolken door de lucht, en de wind blies het stof op. Het viel Rachel nauwelijks op. Ze wist dat ze haar leugen hier behendiger in moest kleden dan daarnet in het café, of ze zou die mijn van heel dichtbij kunnen bekijken, als er inderdaad een mijn was. Dat was het enige waaraan ze tijdens de rit hierheen had kunnen denken.

De jonge man die op wacht stond, zag hun auto en kwam door een smal hekje naar hen toe. ‘Kan ik jullie helpen?’

Rachel stapte uit Thelma’s busje. ‘Ik wil Ethan spreken.’

Zijn ogen zoomden in op haar gezwollen lip. ‘Verwacht hij je?’

‘Nee, maar ik hoop dat hij me toch wil ontvangen. Wil je tegen hem zeggen dat ik er ben? Ik heet Rachel Mott.’

Er verscheen een aarzelende uitdrukking, maar toen Thelma het busje begon te keren, repte hij zich naar zijn post en pleegde een telefoontje. Rachel ving maar een paar flarden op boven het loeien van de wind. ‘…Mott. Nee, die is er niet bij… Die vrouw met dat dove kind… busje… Ja, ik zal het zeggen.’

Zijn mond stond grimmig terwijl hij weer op hen af kwam. ‘Laat je vriendin nog maar niet vertrekken. De Verhevene is bezet. Hij kan niemand ontvangen.’

‘Heeft hij dat gezegd? Had je hem net aan de lijn?’

‘Dat was broeder Bartholomew, maar –’

‘Ik kan niet weg,’ onderbrak ze hem. ‘Ik gá ook niet weg. Ik… Ik moet hier blijven. Het is de enige plek waar ik veilig ben.’

De C op zijn voorhoofd rimpelde terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok. ‘Je moet naar huis.’

‘Nee! Ik ga niet! Ik kan niet naar hem terug!’

‘Wij kunnen niks voor je doen. Stap alsjeblieft weer in.’

De tranen stroomden over Rachels wangen. Er was iets mis in de commune. Normaal gesproken waren de sekteleden al niet bepaald hartelijk, maar vanavond waren ze érg afwerend. Ze hadden hun handen vol met een of ander probleem, en ze had een sterk vermoeden wat dat probleem was.

‘Ethan!’ riep ze terwijl ze naar de poort liep. ‘Ethan, laat me erin! Ik kan nergens anders heen! Alsjeblieft!’

De ontstelde wachter leek niet te weten wat hij moest doen. ‘Ik wil niet –’

‘Bel hem,’ kapte ze hem af. ‘Bel hem en zeg dat ik hem nodig heb. Bart haat me, daar moet je niet naar luisteren.’

‘Maar hij is het hoofd van de beveiliging.’

Hem negerend begon ze weer te schreeuwen. ‘Ethan! Ethan, kom me halen! Je hebt beloofd dat je me zou helpen!’

De bewaker greep haar bij haar arm en probeerde haar bij het hek vandaan te trekken. De arme Thelma zat in haar busje vol afschuw toe te kijken, terwijl ze zich ongetwijfeld afvroeg of ze weg moest rijden of niet.

‘Ga maar!’ riep Rachel, en ze wapperende met haar hand. ‘Ik blijf hier. Ik wacht desnoods tot ik een ons weeg.’

De remlichten flikkerden, maar het voertuig kwam niet in beweging.

‘Nee, hier blijven! Ze moet met je mee!’ brulde de bewaker.

Zijn harde greep begon zeer te doen, dus ze rukte zich los en gaf hem een klap toen hij haar opnieuw probeerde vast te grijpen.

Duidelijk overvallen door haar felheid deinsde hij achteruit en liep terug naar de wachtpost, vermoedelijk om nog een telefoontje te plegen.

Zover kwam hij alleen niet. Bart kwam het gebouw waar het diner was gehouden uit stormen.

Met Ethan vlak achter hem.

 

Nate stond Thelma op te wachten toen ze terugkeerde. Overwegend wat haar was wijsgemaakt over Rachels gescheurde lip, verwachtte hij dat ze hem als een stuk vuil zou behandelen. Maar toen ze uit het busje stapte, leek ze eerder onthutst en verward dan boos.

‘Is alles in orde met Rachel?’ Dat leek hem een voldoende algemene vraag. Het was in elk geval niet zo doorzichtig als: is het haar gelukt binnen te komen?

‘Ik geloof het wel, maar haar gezicht…’

‘Was het maar nooit gebeurd,’ gaf hij toe, want dat was waar, ook al had hij de schade niet veroorzaakt.

In een duidelijke poging het berouw in zijn stem te negeren, leunde Thelma haar auto in om haar tas te pakken. ‘Nee, was het maar nooit gebeurd.’

Rachel moest het kamp in zijn gekomen, anders zou ze nog steeds in het busje zitten.

Hij schoof tussen Thelma en de ingang in. ‘Waar heb je haar heen gebracht?’

Ze nam hem op, probeerde zichtbaar te bepalen of ze hem al dan niet de waarheid kon vertellen. Hij voelde aan dat ze evenveel moeite had met liegen als met bot zijn. ‘Dat zeg ik liever niet,’ mompelde ze uiteindelijk.

‘Ik kom er toch wel achter.’ Hij kromp ineen bij de gedachte dat zijn gedrag – zijn hardnekkigheid en zijn vragen – Rachels verhaal zouden bevestigen, en Thelma ervan zou overtuigen dat hij agressief was. Maar hij wilde zo veel mogelijk weten over wat er bij Paradise was gebeurd, en dat betekende dat hij mee moest spelen.

‘Ze is veilig. Meer hoef je niet te weten.’

‘Thelma…’

‘Ik wil niet met je praten, Nate.’ Daarmee beende ze om hem heen het restaurant in.

Nate bleef buiten staan, de storm trotserend en zich afvragend of hij naar Willcox zou gaan. Hij moest het internet op en Milt inseinen. Het laatste wat hij hun baas had laten weten, was dat ze veilig waren gearriveerd. Maar Willcox lag op bijna twee uur rijden, en hij wilde niet nog verder bij Rachel vandaan zijn. Hoewel de verbinding in Portal traag was en soms haperde, kon hij hier ook online. Bovendien rammelde hij van de honger, want alles was in een stroomversnelling geraakt voordat ze hadden kunnen eten.

Hij besloot Thelma’s afkeuring nog wat langer te verdragen, pakte zijn nieuwe laptop en ging naar binnen.

Bij de ingang bleef hij tevergeefs op Thelma staan wachten. Misschien had ze hem gezien en weigerde ze hem te helpen.

Haar man, Chaske, kwam de keuken uit. ‘Voor één persoon?’

Zijn uitdrukking gaf niet prijs of hij al over Rachels opgezwollen lip had gehoord. ‘Ja.’

Chaske bracht hem naar een plekje achter in de hoek, overhandigde hem de kaart en liep zonder wat te zeggen weer weg.

Een paar minuten later verscheen Thelma in de zaak. Ze had make-up bijgewerkt en een schoon schort aangetrokken, alsof ze zich had opgefrist voor de ontvangst van late eters. Haar glimlach verdween zodra ze hem zag zitten. De klanten die na hem binnen waren gekomen negerend, haastte ze zich naar hem toe.

‘Nate, ik vertel je toch niet waar ze is, dus het geeft geen zin hier je kamp op te slaan.’

Hij was net bezig zijn laptop te openen. ‘Ik snap het. Ik zal er niet meer naar vragen.’

Ze leek verbaasd door zijn capitulatie. ‘Wat doe je hier dan?’

‘Het is veel te stil in de caravan zonder haar,’ zei hij, wat waar was. Hij werd er gek, stelde zich constant voor wat er in Paradise wel niet kon gebeuren. Zodra ze was vertrokken, was hij te voet naar Portal gegaan. ‘Ik wil gewoon iets eten, oké?’

Ze tuitte haar lippen. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat je haar zo hebt mishandeld.’

‘Ik ook niet.’

‘Je moet je woede leren beheersen. Je raakt haar kwijt als je zo doorgaat. Misschien ben je haar al kwijt.’

Zijn spieren spanden bij de gedachte aan hoe definitief hij haar kwijt kon raken. Hij was veel meer om haar gaan geven dan hij wilde. Na Susan was hij er niet happig op zich in een nieuwe relatie te storten, met alle risico’s van dien, maar dat mocht toch niet betekenen dat hij nooit meer een band kreeg met een vrouw, of wel? ‘Ik hoop heel erg van niet.’

‘Wat bezielde je?’ vroeg ze. ‘Je –’

‘Eten, Thelma,’ kapte hij haar af. ‘Ik heb nog niks gegeten.’

‘Prima,’ snauwde ze, en ze liep weg om de wachtende gasten te helpen.

‘Hallo, Joanie. Hoe is het met het nieuwe paard?’ Haar stem droeg ver, maar hij besteedde er geen aandacht meer aan.

Abby verscheen met een kan water en bleef bij zijn tafeltje hangen, hem aanstarend.

‘Jij bent zeker ook boos op me,’ zei hij.

Voordat ze kon reageren, trok haar oma haar in het voorbijgaan aan haar mouw en wees naar de tafel die ze net had bediend, en Abby haastte zich om daar ook water in te schenken.

Met een gefrustreerde vloek schoof Nate de menukaart opzij. Hij zou gewoon een hamburger bestellen. Het kon hem niet schelen wat hij naar binnen propte.

Na twee mislukte pogingen kreeg hij een internetverbinding die stabiel genoeg was om zijn e-mail te openen. Zijn laptop was zo traag als een slak, maar hij had de tijd – veel te veel tijd nu hij was veroordeeld een paar uur te wachten voor hij naar Paradise kon. Hij vond het vreselijk zich zo machteloos te voelen.

Er waren een paar berichten van vrienden en familie. Verder voornamelijk spam. Hij begon de eerste van de twee van Milt te lezen, die was verstuurd op de dag nadat ze waren gearriveerd.

 

Dat was wel een heel summiere melding. Wat gebeurt er? Heb je die griezel al te pakken?

 

Nate zou erom hebben gegrinnikt, maar wat Ethan en zijn sekte aanging viel er weinig te lachen. Als het Rachel was gelukt binnen te komen – en daar was hij redelijk zeker van – zouden ze hem wegsturen. Ze zou de nacht in de commune doorbrengen… alleen.

 

Milts volgende e-mail was langer en was pas vanochtend verzonden.

 

Hé, waarom heb je je niet gemeld? Ik stuur je weg met een schitterende vrouw en je gaat meteen in rook op? Bel me. Er is iets wat je moet horen.

 

‘Wat nu weer?’ Nate sloot het programma, liet zijn laptop staan en liep met zijn mobiel naar buiten.

Al bij de eerste keer overgaan nam Milt op. ‘Dat zou eens tijd worden!’ riep hij zonder hallo te zeggen.

‘Wat je ook doet, maak me niet kwaad,’ bromde Nate.

‘Zo te horen heb je echt een pesthumeur.’

‘Wat wil je?’

‘Wat ik wil?’ herhaalde hij. ‘Wat dacht je verdomme van een update?’

‘Martha is verdwenen, en Rachel is naar het kamp om haar te zoeken.’

‘Waar zit je in godsnaam?’

‘Ik lig een dutje te doen. Milt, wat dacht je? Ik dood de tijd tot ik op de poort kan bonzen en er ook in kan.’ Het was afschuwelijk dat hij tot dan niets kon uitrichten.

‘Het loopt niet lekker, hè?’

Nee. Nate bleef maar denken aan de steniging, aan het vermiste meisje, aan hoe alles terugvoerde naar Ethan en Paradise. Rachel dacht dat ze het zelf wel af kon, en ze deinsde nergens voor terug. Een slechte combinatie, een gevaarlijke combinatie. En dan had je die toestand met zijn gestolen laptop. ‘Het kon beter.’

‘Als je nu al de pest in hebt, word je hier vast niet vrolijker van.’

Zich schrap zettend tegen meer slecht nieuws begon hij voor de ingang te ijsberen. ‘Wat is er?’

‘Ik heb een privédetective ingehuurd om het een en ander na te trekken. Hij is naar een aantal plaatsen geweest waar de sekteleden hebben gewoond of op bezoek zijn geweest voor ze zich in Paradise vestigden.’

‘En?’

‘Hij stuitte op een vrouw die Ethan had ontmoet, even buiten Cincinnati, waar de sekte doorheen was gereisd. Ze zijn maar twee weken gebleven. De plaatselijke bevolking moest niks van hen hebben. En ze kregen niet genoeg geld bij elkaar om het land te kopen dat ze op het oog hadden. Ze zijn verder getrokken, op zoek naar graziger weiden. Maar die vrouw kon het niet verkroppen dat ze zo waren gediscrimineerd, dus ze probeerde ze de kameraadschappelijke hand toe te steken, zoals ze het noemde.’

‘En dat betekent…’

‘Ze ging bij hen langs. Ze had geen interesse om zich aan te sluiten, ze wilde alleen goedmaken dat ze zo naar waren behandeld.’

‘In wat voor zin?’

‘Voor zover ik begrijp, waren het gewoon standaard vijandelijkheden: de preken verstoren, stenen gooien, scheldwoorden op de tenten spuiten, dat soort dingen.’

‘Dus ze sprong ertussen om een goede daad te doen.’

‘Ja. Ze knoopte een gesprek aan met Ethan en zijn trawanten, hoe hij ze ook mag noemen.’

‘Spirituele gidsen.’ Blinden die de blinden leidden, in Nates idee.

‘Ja, dat is het. Ze nodigden haar uit voor een diner en allerlei vieringen. De laatste keer dat ze er was, was de nacht voordat ze hem smeerden.’

‘En?’ Dit moest toch érgens heen leiden…

‘De volgende ochtend werd ze wakker in haar eigen bed. Haar auto stond voor de deur, maar niet waar ze hem normaal gesproken neerzette. En ze kan zich niet herinneren dat ze naar huis is gereden.’

‘Had ze gedronken?’

‘Een beetje, dus ze schreef het daaraan toe en negeerde bewust andere tekenen dat het niet klopte. Ze was bang dat als ze beschuldigingen uitte, de omgeving zich tegen haar zou keren en zou zeggen dat het haar eigen schuld was.’

‘Maar…’

‘Een paar weken later ontdekte ze dat ze zwanger was.’

Nate bleef abrupt stilstaan en dempte zijn stem. Er was net een gezin met drie kinderen op weg naar de ingang. ‘Je zegt dat die zaken verband houden? Je zegt dat ze gedwóngen was?’

‘Dat vermoedt ze.’

‘En het kind is niet van haar man.’

‘Ze was niet getrouwd, Nate. Volgens haar was ze al twee jaar niet meer met een man naar bed geweest.’

De manier waarop Ethan Rachel op de dansvloer had vastgehouden drong zich op. ‘Ze moeten haar iets hebben gegeven, GHB of andere drugs.’

‘Dat denkt zij ook. Ze zegt dat dat de enige verklaring is.’

Nates hand verkrampte om zijn telefoon. ‘Heeft ze het kind laten komen? Want dan kunnen we het op DNA testen en bewijzen dat –’

‘Nee,’ onderbrak Milt hem. ‘Tegen de tijd dat ze zich realiseerde dat ze in verwachting was, had ze de man ontmoet met wie ze uiteindelijk is getrouwd, en ze durfde hem er niet over te vertellen. Ze dacht dat hij het niet zou begrijpen. Ze begreep het zélf niet eens. Dus ze heeft ervoor gekozen de relatie te beschermen.’

‘Je bedoelt dat ze abortus heeft laten plegen.’

‘Ja.’

Bij het besef wat dit verhaal voor Rachel kon betekenen vormde zich een knoop in Nates maag. ‘Is er een kans dat ze dit allemaal heeft verzonnen?’

‘Voor zover we kunnen bepalen is ze betrouwbaar.’

Nate liet zijn hoofd in zijn hand zakken. ‘Rachel is er nu, Milt,’ zei hij. ‘Ze is in het kamp, zonder mij.’

‘Ze is een van onze beste mensen, Nate. Ze is slim. Ze redt het wel.’

Soms redden zelfs de besten het niet. Het feit dat Milt Nates bezorgdheid leek weg te wuiven, maakte hem kwaad. Hij voelde de aandrang te roepen dat als Rachel iets overkwam, hij hem persoonlijk zou laten boeten omdat hij haar hierheen had gestuurd. Maar hij wist dat dat irrationeel was. Hij verweet het Milt dat ze in gevaar was, maar het was haar eigen besluit geweest.

Een fladderende beweging trok zijn aandacht. Het was Abby. Ze was naar buiten gekomen en stond tegen een pilaar vlakbij naar hem te kijken.

Omdat hij wist dat het niet verstandig was als het meisje iets van wat hij nu zei van zijn lippen las, zei hij tegen Milt dat hij later terug zou bellen en verbrak zonder nadere verklaring het gesprek. Hij begon weer heen en weer te benen, hopend dat de adrenaline zou wegzakken, maar het leek niet te verminderen. Even later pakte Abby zijn arm vast.

Verbaasd dat ze hem zo brutaal aanklampte, blikte hij omlaag. Ze liet hem los zodat ze met haar handen kon communiceren.

‘Ik begrijp het niet.’ Hij was te ongeduldig om beleefd te zijn en probeerde haar af te wimpelen. Na wat hij zojuist van Milt had gehoord, had hij geen zin in het kind. Rachel mocht zoveel beweren over het versieren op het strand, ze had maar heel weinig ervaring op seksueel gebied. Hij kon zich niet voorstellen hoe verkracht worden door Ethan, en misschien door nog meer sekteleden, haar zou beschadigen. Een gevoelige vrouw als zij zou daar nooit van herstellen!

Abby liet zich echter niet afpoeieren. Hij probeerde te bevatten wat ze wilde zeggen, toen de deur achter hen openging en haar opa naar buiten stapte.

‘Ik dacht al dat je hier was,’ zei hij. ‘Kom mee, je oma zoekt je.’

Ze schudde haar hoofd om hem duidelijk te maken dat ze nog niet klaar was. Vervolgens maakte ze dezelfde gebaren als daarnet en gaf aan dat hij ze moest vertalen.

‘Wat zegt ze?’ vroeg Nate.

‘Abby zegt dat ze daar niet hoort te zijn.’

Blijkbaar had ze het over Rachel en Paradise.

Nate deed geen moeite te veinzen dat hij niet wist waar Rachel was. ‘Ik wil haar wel achterna, maar het kan niet,’ legde hij uit. Hij moest Rachel de tijd geven om de sekteleden over te halen haar te accepteren. Hij moest vertrouwen in haar vermogen haar eigen boontjes te doppen. Dat was wat ze hem had gevraagd. Bovendien zou hij alles verknallen wat ze tot nu toe hadden bereikt – en wat Martha het leven kon kosten – als hij er te snel tussen sprong.

Het meisje keek verward. Ze gebaarde opnieuw en stootte Chaske aan.

‘Ze zegt: “Als je niet meteen gaat, hou je niet zoveel van haar als ik dacht”.’

Houden van, dat was niet niks. Hij gaf om Rachel, maar… hield hij van haar? Het was een vraag die hij zichzelf nauwelijks durfde te stellen. ‘Je kunt een relatie niet beoordelen aan een diamanten ring,’ zei hij.

Abby had geen idee dat dat poppenkast was.

‘Ze zegt dat de ring er niks mee te maken heeft,’ zei Chaske.

‘Wat dan?’ vroeg Nate nors. Wat wist zo’n kind over liefde? Over een nephuwelijk?

Abby antwoordde meteen, en Chaske gaf de woorden door. ‘Door hoe je naar haar kijkt,’ zei hij, en daarmee trok hij zijn kleindochter mee naar binnen.

Verbijsterd staarde Nate hen na.