Hoofdstuk 28

 

 

Toen Rachel zich eenmaal realiseerde dat ze niet werd aangevallen, kwam ze wat tot bedaren. ‘Ik schrik me wild!’ fluisterde ze. ‘Hoe ben je binnengekomen?’

Nate stond midden in de kamer, maar een halve meter bij haar vandaan. Het licht was uit en moest ook uitblijven, maar hij zag haar contouren in het schijnsel van de maan dat door de ramen viel.

‘Het was niet makkelijk. Ik liep tegen een stel op dat me tegenhield.’

‘Nee!’

‘Ik wist zeker dat ik gesnapt was, maar ze herkenden me niet. Waarschijnlijk waren ze er eerder vanavond niet bij. Ik zei dat ik betonstorter was, dat Ethan me onderdak had aangeboden terwijl ik aan de offertes voor de nieuwe school werkte.’

‘En daar zijn ze ingetrapt?’ vroeg ze verbaasd.

‘Ja. Ze wensten me zelfs succes en zeiden dat ze hoopten dat ik naar de volgende introductie kwam.’

Ze floot. ‘Wat een geluk.’

‘We waren wel toe aan wat geluk. Wat is hier allemaal gebeurd?’

‘Ik moest trouw zweren aan Ethan en zijn kerk.’ Ze spreidde haar armen en draaide een rondje om het gewaad te laten zien.

‘Wat is dat voor kloffie?’

‘Ze hebben mijn eigen kleren afgepakt.’

Zijn blik gleed naar haar decolleté. ‘Dus je hebt er niks onder aan?’

‘Geen snipper.’

Zijn lichaam reageerde op het beeld dat direct voor hem opdoemde, maar hij probeerde het te verbergen. ‘Dus dit moet je dragen als je je hebt aangesloten?’

‘Als je eenmaal bent gedoopt. Maar ze hebben nog meer rituelen. Jammer dat je het hebt gemist. Het was… erg interessant.’

‘Zo te zien wel, ja.’ Het zag er nog stééds interessant uit.

‘Het was ook nogal verontrustend.’

In het donker bestudeerde hij haar, maar het was lastig de nuances van haar uitdrukking te onderscheiden. ‘Ethan heeft je toch niet… aangeraakt, hè?’

‘Iederéén heeft me aangeraakt, terwijl ik op het podium stond.’

‘Wat?’

Ze stak haar hand op. ‘Niet zoals je denkt.’

‘Details.’

Toen ze de sensuele ceremonie uitlegde, kreeg hij de aandrang Ethan een bloedneus te slaan. Maar Rachel leidde hem af door zacht haar vinger op zijn beurse wang te leggen. ‘Doet het erg pijn?’

‘Ze hebben me flink te grazen genomen.’ Hij grinnikte bij de herinnering. ‘Maar het gaat wel.’

‘Moest je jezelf nou per se in elkaar laten slaan? Had je het niet gewoon aan mij kunnen overlaten?’

Ze klonk nijdig. Dacht ze dat hij hierheen was gekomen omdat hij Ethan persoonlijk wilde uitschakelen? Dat hij bang was dat een ondergeschikte hem het gras voor de voeten weg zou maaien? Een vrouw nog wel? Ze had hem verweten dat hij seksistisch was, maar dat was niet het enige. Het ging om haar. Om haar was hij hierheen gekomen.

‘Had je dan soms gewild dat ik in die caravan was blijven zitten en jou al het vuile werk had laten opknappen?’

‘Dat niet, maar ik zie er de zin niet van in je te laten aftuigen.’

‘Als ik dat niet had gedaan, had ik nooit geweten in welk gebouw je zat.’

‘Dat was misschien niet eens zo negatief geweest. Het lijkt me niet slim dat je hier nu bent.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat ik er niet bij wil zijn als ze je betrappen en…’ Ze viel stil. Van beneden dreven stemmen omhoog. Toen duidelijk werd dat Ethan en Bart onderweg waren, keek ze hem met zulke grote ogen aan, dat hij zelfs in het duister het wit kon zien.

‘Wat doen we nu?’ mompelde ze. ‘Straks staan ze hierbinnen. Je moet weg!’

Nate legde een vinger op haar lippen. Ze konden nergens heen. Ze waren op de eerste verdieping, en hij had geen tijd om via het enige raam te ontsnappen. De deur was uitgesloten. Hun enige optie was doodstil te blijven en te hopen dat ze voorbijliepen.

 

Rachel luisterde met ingehouden adem.

‘Dat was fantastisch.’ Ethan sprak met dubbele tong terwijl hij de trap op klom. ‘Vond je het niet geweldig? Ik had de hele nacht wel door kunnen gaan, zeker toen ze begon te smeken. Toen ik haar benen spreidde en begon te rammen met die –’

‘Hou op!’ kapte Bart hem af.

‘Ik geniet gewoon even na. Wat ben je toch een zuurpruim.’

‘We hebben een logee, daar zou je zelf om moeten denken.’

‘Inmiddels is ze wel onder zeil.’

‘Dat kun je niet weten. Wees nou eens een beetje voorzichtig.’

Nate pakte haar hand vast, en ze sloot haar vingers eromheen. Ethan had het over smeken gehad, en was begonnen iets te beschrijven wat afgrijselijk klonk. Ging het over Martha? Of een andere vrouw? Wat had hij uitgespookt?

‘Je begint op mijn zenuwen te werken,’ bromde Ethan.

Aan het volume van hun stemmen hoorde Rachel dat ze nu op de overloop waren.

‘Zo meteen kalmeer je wel weer,’ zei Bart droog.

‘Wat bedoel je?’

‘Je weet precies wat ik bedoel.’

‘Je wilt het goedmaken met me?’

‘Stil!’ siste Bart.

‘Ik wil niet stil zijn. Kus me, hier, op de gang.’

‘Ethan, hou op. Je weet niet wat je zegt.’

‘Ik weet precies wat ik zeg. En ik weet precies wat ik wil.’

‘Kom, naar binnen.’

‘Ik wil het hier doen, op de overloop, voor de deur van mijn vrouw.’

Bij die opmerking tastte Nate naar de trouwring die hij haar had gegeven, en hij leek niet blij toen die weg bleek te zijn.

De plotselinge stilte deed Rachel vermoeden dat Ethan zijn zin had gekregen. Het deed haar ook aarzelen om haar mond open te doen. Bart en Ethan waren zo dichtbij. Maar Nate waagde het erop.

‘Wat is dit?’ fluisterde hij nauwelijks hoorbaar. Zijn lippen raakten haar oorlelletje.

Ze boog zich verder naar hem toe. ‘Dat had ik je net willen vertellen.’

Terwijl ze tegen hem aan leunde, sloeg hij zijn arm om haar middel en klemde haar vast. ‘Zeg alsjeblieft dat het niet is wat ik denk.’

‘Ik vrees van wel…’

‘Naar bed jij,’ zei Bart, en hij moest zijn doorgelopen, want toen Ethan reageerde leek hij achter zijn minnaar aan te hobbelen.

Even later waren de woorden niet meer te onderscheiden.

‘Is Ethan hómo?’ fluisterde Nate, maar hij liet haar niet los.

‘Dat idee begin ik wel te krijgen, ja.’ Ze hield zichzelf voor dat ze de omhelzing moest verbreken. Nu Ethan en Bart in hun suite waren, konden ze achteruit stappen en elkaar toch nog verstaan. Maar haar lichaam wilde niet gehoorzamen. Het was zo aangrijpend geweest te zien hoe hij werd mishandeld, dat het een opluchting was hem tegen zich aan te voelen.

Ook hij maakte geen aanstalten. ‘Ik snap het niet. Hij predikt toch dat homoseksualiteit een gruwel is? Of vergis ik me?’

‘Volgens mij is dat inderdaad het geval, anders hoefde hij zijn relatie met Bart niet te verbergen.’

‘Wat een hypocriet.’ Hij drukte haar tegen zijn heupen, en het werd duidelijk dat zij niet de enige was die zo hevig reageerde op het contact. ‘Ik haat hypocrisie.’

Het verlangen dat in haar opwelde, deed haar huiveren. Ze had pas nog met Nate gevreeën, maar toen had ze zich emotioneel afgesloten en er niet van kunnen genieten. Nu had ze daar spijt van. Alles waarom ze zich zorgen had gemaakt, viel in het niet bij de gedachte dat ze voor hetzelfde geld morgenochtend dood waren. Misschien had ze haar voorzichtigheid overboord moeten gooien zodra ze naar Arizona waren afgereisd, en moeten aannemen wat Nate bereid was te geven. Het had een spannende week kunnen zijn. Een losse verhouding was beter dan niets, toch? Ze betwijfelde of ze ooit nog eens zo nauw zouden samenwerken, wat betekende dat ze misschien nooit meer de kans kreeg.

‘Ethan zit vol tegenstrijdigheden.’ Net als zij. Ze wist dat het geen zin had Nate haar liefde te geven, maar ze kon zich niet over haar gevoel voor hem heen zetten. Toen de sekteleden hem tegen de grond hadden gewerkt en hem van alle kanten hadden aangevallen, en ze niet had geweten of ze hen kon tegenhouden voordat het te laat was, had ze zich gerealiseerd dat het zinloos was om zich ertegen te blijven verzetten. Of hij nu wel of niet om haar gaf, ze was verliefd op hem. En daar viel niets tegen uit te richten.

‘Hoe verklaar je die orgiën dan?’ vroeg hij. ‘Martha zei dat hij eraan meedoet, met vrouwen.’

Zijn mond was maar een centimeter van de hare verwijderd. Ze voelde zijn adem over haar wang strijken en probeerde niet te denken aan zijn sensuele kus, of aan hoe heerlijk zacht zijn lippen waren geweest terwijl ze over de hare gleden.

‘Ze zei ook dat hij de vrouwen van andere mannen opeist wanneer hij ’s avonds de tenten langsgaat.’ Worstelend tegen de aantrekkingskracht haalde ze diep adem. ‘Ik gok erop dat zijn verdorvenheid geen grenzen kent. Toen Abby hier was, had ze iets opgevangen over een of andere mijn, waar bepaalde geheime rituelen worden uitgevoerd. Wat het precies is weet ik niet, maar het klinkt nogal afschrikwekkend.’

‘Nogal, ja.’

Toen zijn stoppelige kin haar kaak raakte, kantelde ze haar hoofd totdat hun lippen over elkaar streken. Ze wist niet zeker wie het initiatief had genomen, hij of zij. Hij had in elk geval niet tegengewerkt. Bij het overslaan van haar hart ging er echter een alarm af. Het zou haar nooit lukken nog een keer met hem te vrijen en dan na afloop onverschillig te doen.

Zich terugtrekkend reikte ze naar de deurknop. ‘Je moet weg.’

Hij greep haar hand. ‘Ik ga niet weg, nog niet.’

‘Maar als ze erachter komen dat je hier bent…’

‘Dat gebeurt niet. We wachten tot ze slapen, of het zo druk hebben dat we rond kunnen stampen zonder dat ze iets merken. Dan gaan we op zoek naar Martha.’

‘Dat kan ik wel alleen.’

‘Ik help je. Hoe eerder we haar vinden, hoe beter. Voor haar en voor jou. Ik wil je hier weghalen.’

Het klonk zo beschermend, alsof hij om haar gaf. Maar hij gaf niet om haar. Net als elke goede leider maakte hij zich gewoon zorgen over zijn personeel.

‘Het is beter als je weggaat,’ zei ze.

‘Waarom?’

Er waren redenen te over, maar de ene die ze hardop uitsprak was niet de voornaamste. ‘Als ik word betrapt terwijl ik rondsnuffel, kan ik een smoes verzinnen en gelooft Ethan me misschien. Als we samen worden gezien, is elke kans verkeken om Martha en Sarah te vinden, of bewijs tegen hem te verzamelen.’

‘Dat laten we ons niet betrappen.’

Als hij weigerde te vertrekken, moesten ze nu meteen aan de slag. Of iets anders gaan doen om de spanning te doorbreken. ‘Waarom doe je nou nooit eens wat ik vraag?’

‘Wat?’

‘Je hoort me wel.’

‘Je wilt dat ik wegga.’

‘Ja.’ Ze deed geen moeite de frustratie die in haar opwelde te verbergen. Zolang ze deze donkere slaapkamer maar uit kon. Als ze nog een seconde bleef staan, zou ze zich boven op hem werpen. Het had haar de grootste moeite gekost haar zelfrespect weer een beetje op te vijzelen, nadat ze zichzelf zijn appartement had binnen gelaten en hem de verrassing van zijn leven had bezorgd. Als ze toegaf aan haar begeerte, zou ze weer terug bij af zijn.

‘Ook al wilde ik, het kan niet.’

‘Waarom niet.’

‘We moeten wachten, zeker weten dat ze onder zeil zijn.’

Ze slikte. ‘Hoelang?’

Zijn lippen waren weer vlak bij haar oor, plagerig, verleidelijk. Ze kon nergens anders meer aan denken.

‘Minstens een kwartier.’

En wat moesten ze in de tussentijd doen? Een kwartier klonk als een eeuwigheid. Ze hield het niet veel langer uit. Het was alsof ze zich vastklampte aan de rand van een ravijn en haar grip dreigde te verliezen.

Zwichtend voor een fatalistische impuls overwoog ze zich over te geven. Een val op de rotsen in de diepte zou haar fataal worden, maar wat een mooie dood…

‘Nate?’ mompelde ze.

‘Ja?’

‘Wat zou je doen als ik je kuste?’

‘Wat denk je?’

‘Me terug kussen.’ Kon het ook maar iets betekenen…

Hij wachtte niet tot ze de eerste stap zette. Met zijn grote handen omvatte hij haar gezicht en drukte zijn lippen op de hare.

Was het maar niet zo heerlijk geweest. Het genot dat door haar heen stroomde, bevestigde wat ze al had vermoed. Alle haar pogingen om de verliefdheid te verjagen waren vergeefs geweest. Terwijl zijn tong langs de hare gleed en zijn vingers onder haar gewaad verdwenen, vervloog haar laatste restje zelfbeheersing.