Hoofdstuk 15

 

 

Ethan keek op van de bouwontwerpen van de nieuwe school die hij samen met ontwerper Vince Gregory had zitten bestuderen. ‘Wat zei je?’

Bartholomew stond net over de drempel van de grote ruimte waar Ethan bezoekers ontving of de verschillende klachten en verzoeken aanhoorde. ‘Nate Mott is er. De bewaking heeft gezegd dat je het druk hebt, maar hij weigert weg te gaan voor hij je heeft gesproken.’

Ik heb toch gezegd dat dat mens ons in de problemen zou brengen, leek Barts hele lichaam te schreeuwen. Hij was in het holst van de nacht teruggekomen met Nate Motts laptop, maar het was hem niet gelukt toegang te krijgen tot de beveiligde harde schijf. Bart kennende was hij nog steeds aan het graven, maar hij had zelf al toegegeven dat hij geen enkel bewijs had dat Rachel en Nate iemand anders waren dan ze beweerden.

‘Prima, stuur hem maar door.’

‘Verhevene, ik denk dat het misschien –’

Hij wapperde ongeduldig. ‘Stuur hem door.’

Met een stijf knikje liep Bartholomew weg. Vijf minuten later kwam hij terug met een spierbonk van haast twee meter lang. Geen wonder dat Bart zich zorgen maakte. Vanaf het hoofd van de vergadertafel, die een groot deel van de zaal besloeg, zei Ethan tegen de jonge architect dat ze na de lunch verder zouden gaan. Hij wachtte tot hij weg was.

Bartholomew bleef bij de ingang staan. Rachels echtgenoot stond een eindje voor hem.

Glimlachend liep hij Mr. Mott tegemoet om hem met een handdruk te begroeten. Het irriteerde hem dat hij zich moest schikken in een gebruik dat hen op gelijke voet stelde, maar het gebaar gaf blijk van fatsoen. ‘Nate, welkom in Paradise. Ik ben Ethan Wycliff. Waaraan heb ik deze eer te danken?’

‘Heb jij dit aan mijn vrouw gestuurd?’ Nate stak hem het briefje toe dat Ethan had laten bezorgen.

Bart was niet blij met het briefje, dat was wel duidelijk. Hij had liever dat Ethan zich er niet in mengde voor hij meer wist over de Motts. Maar zolang hij voorzichtig was, zag hij er geen bezwaar in vriendelijk tegen hen te zijn terwijl Bart achtergrondonderzoek deed. ‘Dat is het berichtje dat ik aan Rachel heb gestuurd, toch?’

‘Zeg jij het maar. Er staat geen naam onder.’

‘Neem me niet kwalijk. Ik wilde niet geheimzinnig doen. Ik was er zo zeker van dat ze zou weten dat het van mij was, dat het zinloos leek het te ondertekenen.’

Met zijn groenbruine ogen keek Nate Mott hem indringend aan. ‘Mijn vraag is waaróm?’ Wat wil je van haar?’

Onschuldig haalde Ethan zijn schouders op. ‘Niets belangrijks, dat garandeer ik je. Ze is hier gisteravond geweest, op zoek naar spirituele heling. Als profeet die zich verantwoordelijk voelt voor haar eeuwige welzijn wilde ik haar alleen laten weten dat mijn gedachten naar haar uitgaan en dat ze hier altijd welkom is.’

‘Als profeet.’

‘Ja.’ Hij verklaarde zijn die woorden niet nader. Daarmee zou hij alles wat hij tot nu toe had bereikt op het spel zetten. Hij moest consequent zijn imago handhaven.

Nate stak zijn kin naar voren. ‘Verder heb je geen interesse in haar.’

Er voer een opgewonden rilling door Ethan heen. Hij herkende een waardige tegenstander in Nate, zag de potentie en wist plotseling waarom hij zo geïntrigeerd was door Rachel. Zij zou wel eens degene kunnen zijn. Na maandenlang nauwkeurig speuren, had hij wellicht eindelijk het uitverkoren werktuig gevonden.

‘Dezelfde interesse die ik in jou en elke andere man, vrouw en kind heb.’ Zijn uitdrukking bleef beleefd belangstellend, maar intussen hield hij zich voor dat er een dag zou komen waarop deze trotse man gewillig zijn vrouw zou overdragen, zelfs zou toekijken terwijl Ethan haar bereed, en het als een groot voorrecht zou zien. ‘Het is mijn taak om te zorgen voor de eeuwige verlossing van eenieder die gered zal worden.’

‘Je kent haar amper.’

‘Ik geef om iedereen evenveel.’

‘Ook om mij?’

‘Ook om jou. Je ziet het, je hebt niets om kwaad over te zijn. Maar ik ben blij dat je er bent.’ Hij wenkte hem naar de tafel. ‘Je bent toch betonstorter?’

‘Ik ben fotograaf.’

‘Een betonstorter die fotograaf is geworden.’

Nate knikte.

‘Prachtig. Ik was net de bouwtekeningen voor onze nieuwe school aan het beoordelen. Misschien kun je een bod doen voor het storten van de fundering.’

Rachels man leek even te weifelen, maar het duurde niet lang voor hij wat enthousiasme opbracht voor het project. Ongetwijfeld kon hij het geld goed gebruiken om zijn vrouw te onderhouden.

Uiteindelijk bleef hij meer dan twee uur zitten, becijferend hoeveel beton er nodig zou zijn en een schatting makend. Toen ze klaar waren, spiegelde Ethan hem voor dat het vrijwel zeker was dat hij de klus zou krijgen, voordat hij hem naar de poort begeleidde. ‘We houden vanavond een feestelijk diner,’ zei hij. ‘We zouden het fijn vinden als jij en je vrouw ook kwamen.’

‘Wat hebben jullie dan te vieren?’

‘Een van onze leden heeft net gehoord dat ze in verwachting is.’ In feite vierden ze dat ze zich een maand geleden aan alle mannen had aangeboden, wat betekende dat ze geen idee had wiens kind ze droeg en er daardoor mee moest instemmen dat het door de hele groep werd grootgebracht. Ze zou niet meer zijn dan een gewone ‘zuster’ in het leven van het kind, conform met Ethans visie dat alles gemeenschappelijk bezit was.

Nate tuurde nieuwsgierig naar de mensen die de kaasfabriek uit kwamen stromen. Het was twaalf uur, het tijdstip van de gezamenlijke lunchpauze. ‘Vieren jullie elke zwangerschap?’

‘Sommige zijn belangrijker dan andere,’ zei hij ontwijkend, ‘maar inderdaad, de meeste wel. Kinderen zijn een zegen, de toekomst van onze soort en onze religie.’

‘En die vrouw waar ik telkens over hoor, Martha nog wat? Is het waar wat zij iedereen vertelt?’

Die vraag had Ethan al aan zien komen. ‘Nee, er klopt niets van. Ze was teleurgesteld over haar rol in de gemeenschap en wilde weg uit de commune. Haar man was erop tegen, en hij was de meest verantwoordelijke ouder, dus we hebben hem gesteund om het kind te houden. Wat er ook is gebeurd, het was iets tussen hen tweeën.’ Ethan dempte zijn stem, alsof hij Nate in vertrouwen nam. ‘Het zou natuurlijk kunnen dat hij haar uit woede heeft geslagen, maar ik ken hem niet als gewelddadig. Als je de waarheid wilt weten: persoonlijk denk ik dat ze die verwondingen zelf heeft toegebracht. Ze was emotioneel al nooit helemaal in orde.’

‘Dus ze is simpelweg een ontevreden lid.’

‘Iedere groep heeft dat wel eens.’ Hij klopte Nate op zijn rug. ‘Kom vanavond hierheen en praat met haar man, dan zie je het zelf.’

Het was juist de eenvoud van Ethans leugen die hem zo geloofwaardig maakte. Daar was hij van overtuigd. Maar Nate was nog niet helemaal tevreden, zo bleek uit zijn gezicht.

‘En de man die me daarstraks binnenliet? Hij hield mij en mijn vrouw gisteren tegen toen we hier in de buurt foto’s aan het maken waren.’

‘Je hebt het over Bartholomew.’

‘Ja. Hij deed alsof jullie iets te verbergen hebben, alsof jullie vreemden weg willen houden.’

‘Maak je maar niet druk om Bart. Sinds Martha al die krankzinnige beschuldigingen heeft rondgebazuind in de media is hij wat defensief. Dat begrijp je vast wel. Hij is bang dat buitenstaanders Martha zullen geloven. Dat ze zien wat ze willen zien, in plaats van de waarheid, en ons in de problemen zullen brengen.’

Nate kneep zijn ogen toe tegen de felle zon. ‘Dat klinkt ergens wel logisch.’

‘Al onze overtuigingen zijn op logica gebaseerd, dat zou je merken als je me de gelegenheid gaf het uit te leggen.’

‘Rachel en ik hoeven toch niet onze aardse bezittingen op te geven, of een tatoeage op ons voorhoofd te laten zetten om met jullie om te gaan, hè?’

‘Natuurlijk niet. Het is een vrije keuze de gelofte af te leggen. Het teken is een symbool van hun persoonlijke toewijding, van hun geloof.’

‘En het kan je niet schelen dat ik nergens in geloof?’

‘Geloof is iets wat stukje bij beetje moet worden verworven. Onze doctrines zijn nieuw voor je.’ Hij glimlachte. ‘Hoe kan ik je ervan overtuigen dat een appel goed smaakt, als ik je er niet van laat proeven?’

Zodra hij dat had gezegd, wenste Ethan dat hij een andere metafoor had gebruikt. Maar als Nate de onbedoelde verwijzing naar Satan in de Hof van Eden al had opgemerkt, liet hij dat niet merken.

‘Ik wil gewoon niet betrokken raken bij zoiets als dat bloedbad in Jonestown,’ zei hij.

Ethan lachte om zijn scepticisme. ‘Je bent vol angst voor het onbekende, mijn vriend. Kom naar het diner. Je ziet het zelf wel. We zullen je niets opdringen dat je zelf niet wilt. En wie weet vermaak je je nog ook.’

‘Ik zal het er met Rachel over hebben.’

‘Mooi. Ze zal vast wel wat vriendelijke buren kunnen gebruiken.’

Uiteindelijk knikte Nate. ‘Ik wil niet dat mijn vrouw verpietert nu ik haar bij haar familie en vrienden heb weggehaald.’ Hij wees naar de bekeerlingen die langsliepen. ‘Maar verwacht niet dat ik er zo bij ga lopen. Ik draag liever een broek dan een rok.’

‘Deze kleding is niet alleen het best geschikt voor dit klimaat, djellaba’s zijn ook functioneel en voordelig te produceren. Maar zoals ik al heb gezegd, iedereen hier heeft zelf de keuze.’ Ethan gebaarde naar de bewakers dat ze de poort konden openen. ‘Bedankt voor je komst.’

Terwijl hij Nate nakeek, vroeg hij zich af wat hij met hem aan moest. Maar hij was gefascineerd genoeg om meer contact te willen – met hem én zijn vrouw.

‘Verhevene.’

Nu al stond Bart naast hem. ‘Wat is er?’

‘Hoorde ik je Nate Mott nou net uitnodigen voor de viering?’

‘Ja.’

‘Maar met zulke buitenstaanders…’ Hij spuugde het woord met zoveel minachting uit dat hij net zo goed ‘heidenen’ had kunnen zeggen. ‘…trekken we aandacht die we niet willen. Het kan anderen aanmoedigen die ons willen ontbinden.’

Ethan draaide zich naar hem toe. ‘Heb je al ontdekt wat het wachtwoord van die laptop is?’

‘Nog niet.’

‘Breng hem maar naar C.J. Howard, die weet er wel raad mee. Ik moet weten wat erop staat.’

‘Als je me nog wat tijd geeft, kan ik hem zelf wel kraken.’

‘Er is haast bij.’

‘Waarom?’

‘Omdat…’ Hij zweeg even om het effect te vergroten. ‘…ik een visioen heb gehad.’

Bart bleef stil.

‘Rachel Mott is het uitverkoren werktuig,’ vervolgde hij. ‘Zij is degene op wie we hebben gewacht.’

‘Verhevene, een héíden? Je zou je zaad uitstorten in een heiden?’

Ethan verstijfde. ‘Wil jij de moeder van mijn zoon een heiden noemen?’ vroeg hij verbijsterd.

Zoals altijd hield Bart zijn rug recht. Zijn koppigheid kende nauwelijks grenzen, maar hij wist ook wanneer hij te ver was gegaan. ‘Natuurlijk niet. Ik… Ik ben verrast, dat is alles. Jij kent Gods wil beter dan ik.’

Ietwat vermurwd nam Ethan hem op. ‘O, gij kleingelovige. Wat ze nu ook mag zijn, ze is geen heiden meer wanneer ik klaar ben met haar. Ze wordt de bruid van de hele kerk. Elke man zal zijn zaad in haar uitstorten.’ Al degenen die daartoe in staat waren, althans.

‘Ja, Verhevene.’ Bart boog zijn hoofd. ‘Ik smeek je om vergiffenis.’

Ethan wist dat hij nauwelijks berouw had, maar het had geen zin degene te straffen in wie hij het meeste vertrouwen had. Bart was alleen maar voorzichtig. ‘Doe wat je kunt om me ervan te verzekeren dat de Motts zijn wie ik hoop dat ze zijn, en ik zal je vergeven.’

‘Natuurlijk. Ik heb altijd alles gedaan wat je vraagt, ik denk dat je dat wel weet.’

Ethan kneep hem in zijn schouder. ‘Ja. Ga die laptop nu maar naar C.J. brengen.’

Bart knikte en vertrok. Misschien ontbrak het hem aan verfijning, zoals Ethans vader het zou zeggen, maar hij was een waardevolle marionet. Ethan twijfelde er niet aan dat hij, zodra hij eenmaal gerustgesteld was over de Motts, alles zou doen wat in zijn vermogen lag om Rachel bij het ceremoniële podium af te leveren dat midden op het plein werd opgericht.

Daar zou iedereen – Nate Mott inbegrepen – getuige zijn van het paringsritueel. Avond aan avond zou de hele gemeente God aanbidden, elkaar en de voortplantingskrachten, net zolang tot ze zwanger was. Vervolgens zouden ze maandelijkse ceremonies houden, waarbij een nieuwe groep mannen met haar zou paren. Het zou een festijn van seksuele verering worden dat plaatsvond in het duister, met alleen de maan en sterren en wat toortsen als verlichting. Maar eerst zouden degenen die wilden deelnemen hun voorhoofd merken met houtskool, als ze niet al een permanent teken droegen, en zich verplichten om Rachel te koesteren en lief te hebben. Om zo nodig voor haar te sterven – voor haar en het heilige kind.

Ethan kreeg het warm van opwinding. Uiteraard moest het uitverkoren werktuig een buitenstaander zijn. Daarom had hij de juiste vrouw nog niet gevonden. Hij had instinctief geweten wat zijn bewustzijn nog niet had erkend: de groep zou nooit bereid zijn iemand tot zo’n niveau te verheffen die op dagelijkse basis met hem samenwerkte. Maar dit… Dit was ronduit geniaal.

Hij zou de hele gemeente op de hoogte stellen van Rachels bestemming voordat ze naar het diner kwam. Dat zou de juiste toon zetten voor hoe ze haar moesten behandelen. En het zou iedereen de gelegenheid bieden haar het hof te maken in afwachting van de rituelen. De mogelijkheid dat haar man zou weigeren dreigde zijn euforie te dempen. Maar meteen verwierp hij dat idee weer. Er waren manieren om hem over te halen. Mocht hij dan nog blijven tegensputteren, dan werd hij uit de weg geruimd. Zo simpel was het.

 

Rachel was kwaad toen Nate terugkwam, en dat kon hij haar niet echt kwalijk nemen. Opnieuw had hij haar zonder een woord te zeggen alleen achtergelaten. Ook al had hij beloofd dat niet meer te doen. Hij had moeten uitleggen dat hij bedoelde dat hij haar ’s náchts niet alleen zou laten.

Ze zat op de bank naar een film te kijken uit een stapeltje dvd’s die bijna nog ouder waren dan de caravan, en ze wierp hem een vuile blik toe toen hij binnenkwam.

‘Hallo.’

Ze reageerde niet, dus hij stak haar de zak toe die hij bij zich had. ‘Ik heb iets voor je meegebracht.’ Hij voelde zich een stuk geruster. Na zijn bezoekje aan Paradise begon hij te geloven dat ze wellicht in nauw contact konden komen met de sekte zonder in de commune te hoeven wonen. Het zou in elk geval gemakkelijker zijn zichzelf te beschermen als ze niet achter de gesloten poort zaten, met mensen die ervan overtuigd waren dat Ethan een gezant van God was.

Met een behendige greep naar de afstandsbediening zette ze het geluid van de tv uit. ‘Tenzij je nieuws hebt dat je teruggaat naar Californië en Drake of iemand anders stuurt als vervanging, ben ik niet geïnteresseerd.’

‘Sorry. Het enige wat ik heb is een donut.’

‘Dat is je vredesoffer?’

‘Het was de laatste die ze hadden. Ik heb hem speciaal voor jou bewaard.’

Geen commentaar.

‘Ziet er lekker uit, hoor.’ Hij haalde de met appel gevulde deegbal eruit alsof hij hem zelf op wilde eten. ‘Oké, als je geen trek hebt…’

Ze sprong overeind en griste hem uit zijn hand. ‘Wat heeft Ethan gezegd?’

Hij verfrommelde de lege zak, gooide hem naar de prullenmand… en miste. ‘Je weet dat ik in Paradise ben geweest?’

‘Waar zou je anders heen gaan?’ Ze proefde een stukje van de donut.

‘Ik liep met het plan een zaak te zoeken om mijn foto’s te laten ontwikkelen. Maar ik wist dat dat te veel tijd zou kosten.’

‘En dan had je me wel meegenomen. Hoe dan ook, ik denk niet dat we die foto’s nodig hebben. We krijgen makkelijk genoeg toegang.’ Ze kreunde bij haar eerste hap.

‘Is hij niet heerlijk?’ Het was werkelijk de laatste geweest, en zijn favoriete soort. Hij had hem gekocht in de hoop dat ze hem wilde delen.

‘Zalig. Jammer dat ze er niet meer hadden.’

‘Je meent het.’ Nadat hij de prop had opgepakt, gooide hij hem weg en liep de keuken in om een glas melk voor haar te pakken.

‘Vertel je me nog over Paradise?’ vroeg ze.

‘Ze hebben me wel aardig behandeld. Ethan heeft me wat bouwtekeningen laten bekijken. Hij wil dat ik de fundering stort voor een nieuwe school.’

‘Is dat niet wat ingewikkeld?’ Ze kwam tot aan het halfhoge wandje lopen en nam een slok van de melk die hij haar aangaf.

‘Nee hoor.’

‘Weet je het zeker? Zou je dat kunnen dan?’

‘Natuurlijk kan ik dat. In mijn jeugd heb ik elke zomer cement gestort met mijn ooms. Het lukt me wel.’

Meer geïnteresseerd in de donut dan in de melk – waarschijnlijk omdat hij hem ook wilde – zette ze het glas op een tafeltje. ‘Dat had je wel eerder mogen vertellen.’

Hij probeerde niet te grijnzen om de manier waarop ze de donut voor hem afschermde. ‘Ik heb gezegd dat ik beton kon storten.’

‘Je hebt niet verteld hoe je het hebt geleerd, of dat je ruime ervaring had.’

‘Was dat dan belangrijk?’

‘Natuurlijk! Dan had ik veel meer vertrouwen gehad in je vermogen om…’ Ze sloeg haar ogen ten hemel. ‘Laat ook maar. Terug naar de sekte. Zouden we hier zo lang blijven dat je moet bewijzen dat je betonstorter bent door een fundering aan te leggen?’

Hij keek toe terwijl ze het glazuur van haar vingertoppen likte. ‘Ik hoop van niet, maar de klus geeft ons een excuus om een band op te bouwen met Ethan, zonder ons aan te sluiten bij een religie met regels waar je je onmogelijk aan kunt houden.’

‘Niet als je seks wilt met elke vrouw die je ziet,’ zei ze spottend.

‘Klopt.’ Hij wreef over zijn kin alsof hij het nog niet van die kant had bekeken. ‘Oké, bij nader inzien…’

Ze sloeg tegen zijn arm.

‘Hé, het is maar een geintje, dat weet je best.’ Hij wreef over zijn biceps, al had ze hem geen pijn gedaan.

‘Nee, dat weet ik niet,’ zei ze, en ze haalde nog eens uit.

Deze keer deed het wel zeer. ‘Waarom doe je dat nou?’

‘Omdat je me hebt achtergelaten en omdat je zo’n hufter was vannacht.’

Hij had het verdiend. Hij wist niet precies wat er in hem was gevaren, behalve een geval van ‘ik wil iets wat ik niet kan krijgen’. Maar hij had te weinig berouw van zijn gedrag om de kans te weerstaan haar pols vast te grijpen en de helft van de donut in zijn mond te steken.

‘Hé, die is van mij!’ riep ze, en voor ze het wisten lagen ze er op de vloer om te vechten. Ze was sterker dan hij had gedacht, maar ze probeerde te voorkomen dat de donut werd geplet, dus hij kon haar eenvoudig klemzetten.

Terwijl hij hijgend van de inspanning boven op haar lag, realiseerde hij zich dat hij had moeten ophouden toen hij nog een voorsprong had. Door de worsteling zaten ze allebei onder de kleverigheid, maar dat was niet het enige probleem. Een nieuwe golf van begeerte joeg door hem heen, al het bloed trok naar zijn lendenen. Hij was onoplettend geweest, en dit was het gevolg.

‘Nu weten we wie de sterkste is,’ zei hij.

Met een hoop misbaar schrokte ze de rest van de donut op. ‘Je was bang dat ik zou winnen?’ vroeg ze met haar mond vol.

Hij was nog steeds bang dat ze zou winnen. Maar niet op de manier die zij bedoelde. Ze leek zich erbij te hebben neergelegd dat zijn gevoelens voor haar niet dezelfde waren als die van haar voor hem waren, of waren geweest. Daardoor was ze beter in staat de chemie tussen hen te negeren. Wat haar alleen maar aantrekkelijker maakte, omdat ze minder kwetsbaar leek.

‘Niet echt.’ Hij duwde zichzelf overeind voordat ze zou merken dat het voor hem geen spelletje meer was.

‘Wat wordt onze volgende stap?’ vroeg ze terwijl ze opstond en zichzelf afklopte.

‘We gaan vanavond naar een viering.’

Fronsend keek ze op. ‘Je weet dat die vieringen soms op orgiën uitdraaien.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Liever een orgie dan een steniging.’

‘En je laptop?’

‘Wat is daarmee?’

‘Als zij hem hebben meegenomen, kunnen we in de problemen komen. De browsergeschiedenis zal aantonen dat we meer dan terloopse belangstelling hebben voor Paradise.’

‘Niet per se. Met de geruchten die de ronde doen in Portal, is het logisch dat we nieuwsgierig zijn geworden.’

‘En je bestanden? Stel dat ze die weten te openen?’

‘Daar maak ik me ook zorgen over.’