Hoofdstuk 25

 

 

Rachel had de vrouw tegenover haar aan tafel in de eetzaal gevraagd of ze wist wie Todd was, en de vrouw had hem aangewezen.

‘Ik vind het zo sneu voor hem,’ mompelde Rachel bij wijze van verklaring voor haar interesse. ‘Zijn hart moet gebroken zijn nu hij zijn vrouw kwijt is.’

‘Maak je maar geen zorgen,’ zei de vrouw, die zich als Cori had voorgesteld, spottend. ‘Vrouwen zijn hier vervangbaar.’

Toen Rachel haar verwarring liet doorschemeren, dempte Cori haar stem. ‘Zolang we maar koken en schoonmaken en onze benen spreiden, heeft een man toch niets te klagen?’

‘Ben je niet gelukkig hier?’

Ze zuchtte. ‘Ik weet het niet. Soms niet. En dan realiseer ik me weer dat het buiten niet veel beter is. Hoe dan ook, Todd redt zich wel. Hij heeft inmiddels iets met Penny Platting.’ Ze knikte naar de wulpse vrouw met vol zwart haar naast hem.

‘Moet hij niet wachten tot de scheiding voordat hij aan een nieuwe relatie begint?’ vroeg ze.

‘Martha is verstoten. Dat betekent dat ze dood is voor ons. Hij kan niet getrouwd zijn met iemand die niet bestaat, toch?’

‘Het zal wel niet, nee.’ Rachel vreesde dat Martha’s dood concreter was dan iedereen dacht. Tijdens de paar uurtjes dat ze haar alleen hadden gelaten om te ‘rusten’, was het haar niet gelukt meer over Martha te weten te komen. Ze had over het terrein gewandeld, in de hoop iets ontdekken, maar tot nu toe had ze niets gezien of gehoord wat erop wees dat Martha hier terug was.

Misschien was ze ook niet terug. Misschien was ze onderweg vermoord, en waren Bart en Ethan, die al de hele middag afwezig waren, haar nu aan het begraven. Niets was uitgesloten…

Kon ze maar met Nate overleggen, dacht ze terwijl ze tersluiks naar Todd keek. Wist Martha’s man dat ze was opgepakt? Hij gedroeg zich in elk geval niet alsof hij net had vernomen dat zijn vrouw weer in Paradise was, of dat hij net had gehoord dat ze dood was.

Toen hij haar blik vond, glimlachte hij. Vlug sloeg ze haar ogen neer, maar hij stond op en kwam op haar af.

‘Hallo.’

Ondanks haar opgezwollen lip probeerde ze terug te glimlachen. ‘Hallo.’

‘Ik heb gehoord dat je hier voorgoed blijft.’

‘Het nieuws gaat als een lopend vuurtje hier in Paradise.’

Met zijn rossig blonde haar, gouden wimpers en een huid zo bleek dat ze wist dat hij ooit onder de sproetjes had gezeten, was hij niet bepaald de meest aantrekkelijke man ter wereld. ‘Dat klopt,’ zei hij. ‘Je kunt hier geen scheet laten zonder dat iedereen ervan af weet.’

Hij leek niet te beseffen hoe grof die opmerking was, zeker aan tafel. ‘Dat hoort erbij in zo’n kleine gemeenschap, denk ik.’

‘Het zal wel… Nou ja, volgens mij zal het je hier wel bevallen.’

Ze legde haar bestek recht. ‘Ik hoop het.’

‘Het moet in elk geval beter zijn dan bij die schoft die je in elkaar heeft getimmerd,’ zei hij grinnikend.

Rachel ergerde zich aan zijn superieure toontje. Hij had meegedaan aan de steniging van zijn eigen vrouw. Toch knikte ze. ‘Vast wel.’

Hij stak zijn handen vol levervlekjes in de zakken van zijn broek, die veel te strak zat om stijlvol te zijn. ‘Ik heb je man gezien toen jullie hier gisteren waren.’

‘O ja?’

‘Hij ziet er sterk uit.’

Ze betastte haar kaak. ‘Dat is hij ook.’

‘Maar hij moet wel heel dom zijn.’

‘Pardon?’

‘Om zo’n mooie vrouw als jij kwijt te raken.’

Opgelaten onder zijn onverholen bewondering schraapte ze haar keel. ‘Jouw vrouw is toch degene die de commune heeft verlaten, die beweert dat jullie hebben geprobeerd haar te vermoorden?’

Hij leunde defensief achterover. ‘Ja, maar dat is niet waar. Ze liegt.’

‘Mensen zijn bereid de gekste dingen te roepen om hun eigen gedrag te rechtvaardigen.’

‘Precies. Ze weet donders goed dat ze fout zat.’

‘Is dat zo?’

‘Diep vanbinnen wel.’

‘Wat heeft ze gedaan?’

‘Haar gelofte verbroken. En dat is de ergste zonde die er is.’

Rachel veinsde verwarring. ‘Welke gelofte?’

‘Om gehoorzaam te zijn aan de profeten van God.’

Had Todd zelf niet meegedaan toen ze Ethans verbod om met elkaar te vrijen had overtreden?

‘Moet je dan álles doen wat Ethan zegt?’

‘Uiteraard. Je moet je schikken, wat zou je anders voor volgeling zijn?’

‘Maar… Ethan is maar een mens. Misschien heeft hij zich vergist. Jullie zijn toch getrouwd?’

‘Ethan is een profeet. Hij maakt geen fouten, dat zou God nooit toestaan.’

Voor zover zij zich herinnerde, waarschuwde de Bijbel voor valse profeten, maar niemand hier scheen Ethan in twijfel te trekken. ‘Ik snap het. Dus als hij zegt dat je van een rots moet springen, dan doe je dat.’

‘Ja hoor. Geen betere manier om mijn overtuiging te beproeven.’

‘Mijn vader is net zo vroom als jij,’ zei ze.

Dat vatte hij op als een compliment. ‘Jij kunt het ook bereiken. Ik help je wel het te leren, als je wilt.’

Gelukkig kwam de vrouw naast wie hij had gezeten op hen af drentelen, en ze haakte haar arm in de zijne. ‘Kom nou terug,’ dreinde ze. ‘Straks mis je het dessert.’

‘Ik zeg alleen even hallo tegen ons nieuwe lid.’

Penny’s ogen stonden niet half zo vriendelijk als die van Todd. ‘Hallo. Vreselijk wat je man je heeft aangedaan. Hij is zó knap. Van hem had ik zoiets nooit verwacht.’

‘Zo knap is hij ook weer niet,’ mompelde Todd.

Rachel negeerde hem. Blijkbaar had Penny Nate de vorige avond ook gezien.

‘Soms zijn het juist degenen die je vertrouwt die je teleurstellen,’ zei Todd.

‘Klopt.’ Penny trok hem met zich mee. ‘Tot kijk,’ riep ze over haar schouder.

‘Ik heb gehoord dat er een kind bij betrokken was,’ zei Rachel tegen Cori toen ze waren verdwenen. ‘Waar is hij?’

‘Hij wordt opgevangen door een gezin.’

‘Todd heeft niet geprobeerd hem terug te krijgen?’

‘Hij mag hem zien zoveel hij wil, maar hij weet dat het beter is als James door een vader én moeder wordt opgevoed.’

Wat ook het geval was geweest, voordat iedereen zich tegen Martha had gekeerd. ‘Misschien krijgt James binnenkort wel een nieuwe moeder,’ zei ze, opnieuw naar Todd en Penny kijkend.’

‘Zo ziet het er wel uit,’ mompelde Cori. ‘Maar ik denk dat Todd er wel achter zal komen dat Martha niet zo’n slechte echtgenote was.’

‘Kan Penny niet aan haar tippen?’

‘Ik heb haar altijd al ijdel en dommig gevonden. Maar Ethan heeft hun zijn zegen gegeven, dus wie ben ik om ertegen te zijn?’

Rachel kreeg de indruk dat Ethan minder oplettend begon te worden. ‘Ik heb op het feest iemand ontmoet die ik vanavond nog niet heb gezien.’

‘Wie dan?’

‘Sarah.’ Wisten de anderen ook dat ze naar Willcox was gegaan om Martha te zoeken? Als Ethan en Bart op de hoogte waren, of zelfs maar vermoedden, dat zij degene was die Martha had geholpen te ontsnappen…

Cori kwam half overeind om over de hoofden heen te kijken. ‘Dat is raar,’ zei ze. ‘Ik zie haar ook niet.’

‘Komt ze meestal wel? Ik bedoel, eet ze wel aan tafel mee. Ze werkt niet in de keuken of zoiets?’

‘Nee, ze werkt in de kaasfabriek, net als ik, en meestal is ze er ’s avonds wel.’ Met een frons ging Cori weer zitten. ‘Misschien voelt ze zich niet lekker.’

Of misschien was ze dood.

 

Ethan was in de wolken. Het was C.J. nog niet gelukt Nate Motts laptop te kraken, maar dat leek steeds minder belangrijk te worden. Verder zat alles mee. Courtney kon hen nooit meer bedreigen. Martha was terug. Sarah, de enige die Martha’s ontvoering met hen in verband kon brengen, zou nooit het daglicht meer zien. En de vrouw die hij tot uitverkoren werktuig had benoemd, was uit vrije wil naar het kamp gekomen en wilde zich bij hen aansluiten. Het gevoel van naderend onheil dat hij de voorbije weken had gehad, bleek onterecht.

Het leven kon niet mooier zijn. Alle problemen waren als bij toverslag opgelost. Niet alleen dat, de geheime relatie met Bart was prikkelender dan alles wat hij eerder had ervaren. Ze konden niet van elkaar afblijven. Nadat Bart met Martha en Sarah was teruggekeerd, hadden ze de meest obscene seks gehad – in zijn kantoor nog wel. Ethan rook Barts aftershave nog in zijn djellaba.

Voor het eerst in zijn leven was hij verliefd. En degene van wie hij hield, was al even verknocht aan hem. Het was zo anders, een relatie met iemand voor wie hij respect had, bij wie hij er belang aan hechtte wat hij na afloop voelde of dacht. Het leek alsof hij ineens wakker was gekust.

Terwijl hij Barts blik ving in de drukke aula, tuitte hij zijn lippen om zijn minnaar te laten weten dat hij terugdacht aan de passie die ze hadden ervaren. Toen richtte hij zich op het publiek dat op zijn toespraak stond te wachten. Het was zover.

Rachel zat op haar ereplekje op de voorste rij. Ze leek wat opgelaten, maar hij was niet bang dat ze zou terugkrabbelen. Het welkomstritueel was imposant en ontroerend, en zou haar direct overtuigen. Het werkte keer op keer.

‘Vanavond hebben we een nieuw lid in ons midden,’ zei hij in de microfoon, en de menigte viel stil. ‘Zuster Rachel.’ Hij knikte in haar richting. Haar achternaam liet hij achterwege. Hij wilde geen enkel woord vuilmaken aan haar man. Ze behoorde hém nu toe, hoorde bij de sekte. Ze was zijn geschenk aan de volgelingen. ‘Zij is hierheen gestuurd om ons te voeden en bestendigen door haar talenten bij onze talenten te voegen, haar arbeid aan onze arbeid. En wij zullen in ruil daarvoor haar begeleiden als een liefhebbende ouder, haar beschermen als een liefhebbende echtgenoot, en haar aanvaarden als een liefhebbende vriend.’

‘Amen!’ klonk het.

‘Van nu af aan hoort ze bij ons en is ze van ons. Ze zal al haar aardse bezittingen met ons delen, haar hart en haar kennis, zoals wij dat ook met haar zullen doen. Alles zal gemeenschappelijk zijn. Wij kennen geen armen.’

‘Wij kennen geen armen!’

‘En nu zullen we haar verwelkomen door de poort van aanvaarding.’ Zijn ogen zochten opnieuw die van Bart. Hij vond hem achter in de hoek. ‘Broeder Bartholomew, wil je zuster Rachel naar voren brengen, waar ze de mantel der rechtschapenen zal ontvangen?’

Blijkbaar overvallen rechtte Bartholomew zijn rug. Doorgaans bleef hij op de achtergrond terwijl de andere gidsen hielpen met de initiatie. Maar Ethan wilde dat Bart vanavond de honneurs waarnam. Met die daad symboliseerde en bevestigde hij hun intieme band in het openbaar. Hij vroeg Bart hem Rachel te schenken, hem het uitverkoren werktuig te schenken dat hij zijn aanhang had beloofd.

En ook nu stelde Bart hem niet teleur. Hij boog eerbiedig voordat hij zich een weg baande naar voren, waar hij Rachel zijn hand toestak en haar het podium op begeleidde.

‘Mijn lieve Rachel, je mag je ontkleden.’

Haar blik schoot van hem naar de zaal. ‘Ik… Wat?’

‘Ontkleed je. Bij dit ritueel leg je elke schaamte voor je naaktheid af. Je bent geschapen naar Gods evenbeeld, net als wij allemaal. Je moet door dezelfde poort, even bloot als op de dag dat je werd geboren.’ Hij wenkte, en de twee vrouwen die hij voor het openingsgebed had aangewezen kwamen tevoorschijn met het witte gewaad dat hij hen had laten maken.

Toen Rachel het gewaad zag, leek ze wat te ontspannen.

‘Dit is symbolisch,’ zei hij zo zacht dat alleen zij het kon horen. ‘Je werpt je wereldse gewaden af, en hult je in de mantel der rechtschapenen. Maar eerst word je gedoopt. Dan word je met olie ingewreven, zodat je voorbereid bent om bruid van onze kerk te worden.’

De gemeente zou door de luxueuze uitvoering van de mantel, door de subtiele veranderingen in de ceremonie, beseffen dat dit ritueel belangrijker was dan alle eerdere, uniek en toegespitst op het uitverkoren werktuig. Rachel was de enige die het gewicht van wat er gebeurde niet begreep.

Al zou ze daar snel genoeg achter komen.

 

Rachel kon de mensen die haar naakt hadden gezien op de vingers van één hand tellen. Haar moeder, die toen ze tien jaar oud was geweest de badkamer in was gekomen. De man met wie ze naar bed was geweest om haar vader te straffen – ze herinnerde zich zijn achternaam niet meer en vergat liever ook zijn voornaam. En Nate. Maar terwijl ze voor de leden van de Church of the Covenant stond, wist ze dat dit een offer was dat ze moest brengen omwille van een hoger doel. Hoeveel het ook vergde van haar principes en haar waardigheid.

Trillend trok ze het topje uit dat ze aanhad, en ze knoopte haar afgeknipte broek open voordat ze hem over haar heupen schoof. Daarnet was het nog benauwd geweest in de volle zaal, maar nu leek de temperatuur ineens te dalen. Het kippenvel kroop over haar huid terwijl ze in haar beha en slipje op het podium stond. Ze hoopte dat dit genoeg zou zijn, maar ze had zo’n vermoeden van niet. Die angst werd bevestigd toen Ethan zich naar haar toe boog.

‘Alles moet uit.’

Rachel probeerde haar zenuwen de baas te blijven door zichzelf voor te houden dat iedereen hier dit lot had moeten ondergaan om zich te kunnen aansluiten. Ze probeerde zichzelf af te leiden door het publiek af te speuren naar Sarah. Maar ze kon haar niet vinden. De mate van belangstelling leek niet te rijmen met een gangbaar ritueel. Dat zat haar dwars. Uiteraard had ze nog nooit deelgenomen aan een ceremonie die naaktheid vereiste, dus misschien vergiste ze zich en ging het altijd zo.

Haar verlegenheid verdringend haakte ze haar beha los en liet hem vallen. Toen stapte ze uit haar slipje.

‘Prachtig,’ mompelde Ethan, maar het compliment maakte haar nog nerveuzer. Zeker toen de vrouw met het gewaad niet zoals ze verwachtte naar voren kwam. Ze vroeg zich af waarom het zo lang duurde. Toen ze zich om wilde draaien, trok Ethan haar naar een tafel waarop twee hoge, nog niet brandende kaarsen in kandelaars stonden, en een beschilderde schaal.

Toen hij naar iemand aan de rand van de zaal gebaarde, gingen alle lichten uit, op een spot recht boven haar hoofd na. Bartholomew stak al prevelend de kaarsen aan. De massa viel in, en het geluid zwol aan terwijl Ethan zijn hand in het water stak.

‘Je zult worden gezuiverd,’ zei hij tegen haar, ‘zodat je onbesmet door zonden van de wereld de kerk binnen treedt.’

Wat hield dat in? Ze zou het hebben gevraagd, alleen zei Ethan nu iets op theatrale toon in de microfoon. Het klonk als Latijn. Terwijl hij weer achteruit stapte, pakte hij een spons uit de schaal en haalde die eerst over haar rechterborst en vervolgens boven haar linker, zo een X vormend.

Naar lucht happend van de kou sloeg ze bijna op de vlucht. Ze wilde haar kleren aan, wilde hier weg. Ze had al zoveel offers gebracht voor het geloof, ze kon het niet opbrengen zich opnieuw te onderwerpen. Maar de hoop Martha te redden gaf haar moed te blijven staan, ook toen Ethan voor haar neerknielde en de spons over haar benen streek.

Ze smachtte naar het gewaad, maar Ethan was nog niet klaar. Hij wenkte nog eens, en iedereen in de zaal kwam naar voren om de spons over haar naakte huid te halen. Ze prevelden en hadden kappen op. Het was haar een raadsel waar de kostuums ineens vandaan waren gekomen. Het was onmogelijk te onderscheiden of ze werd aangeraakt door een man of vrouw, al kon ze het soms aan hun bewegingen zien. Het verraste haar niet dat de mannen probeerden haar intiemer aan te raken.

Met dichtgeknepen ogen wapende ze zich tegen de inbreuk. Het is zo voorbij, dacht ze. Hou vol. Voor Martha. Je kunt het Ethan later betaald zetten…

Plotseling werden de handen teruggetrokken. Ze keek op en zag dat iedereen weg was – waarschijnlijk terug naar hun stoelen. Verblind door de spot kon ze niet bepalen of ze de kappen nog ophadden, maar de gedachte dat ze door de gleuven naar haar staarden gaf haar het gevoel dat ze op een Ku Klux Klan-bijeenkomst was.

Ethan liet een druppel water vallen op haar voorhoofd, haar gesloten oogleden en haar hart. Hij prevelde weer iets – in het Latijn, als dat het was – en gaf haar een stukje brood en een slokje wijn.

‘Looft de Heer,’ galmde het door de zaal.

‘En nu zullen broeder Bartholomew en ik je zalven.’

Er klonk geroezemoes op in de menigte, alsof dit op een of andere manier ongebruikelijk was, maar Rachel kon het nergens aan afmeten. Ze zette haar nagels in haar handpalmen en riep Nates beeld op – hoe hij haar had gekust, hoe hij haar had bemind. Het was zo moeilijk geweest zich niet aan hem te geven zoals ze eerder had gedaan, maar ze was trots dat ze zich had weten te beheersen. Voor hem was het geen liefde maar lust.

‘Rachel?’

Ethan en Bart stonden precies onder het licht, dat een stralenkrans creëerde.

‘Ja?’

‘Zweer je ons lief te hebben zoals wij jou liefhebben?’

Nog een offer voor het hogere doel. ‘Ja.’

‘De grote Alfa en Omega opent zijn armen en hart voor je,’ zei hij, en samen met Bart begon hij warme olie over haar lichaam te wrijven.

Het prevelen begon weer. Deze keer kon Rachel de woorden verstaan. ‘Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven…’

De klanken en bewegingen leken te vervloeien. Barts handen voelden niet meer zo ruw aan als eerst. Zijn sterke vingers, samen met de gladde van Ethan, streken op de maat van het gezang over haar ruggengraat, over haar billen en haar benen.

Het kippenvel was verdwenen tegen de tijd dat dit deel van de ceremonie voorbij was. Haar spanning was bijna verdwenen toen Ethan zei dat ze moest knielen zodat hij weer voor haar kon bidden. Sommige zinnen waren in het Engels, anderen leken te zijn ontleend aan een buitenlands of historisch ritueel dat ze niet herkende.

Toen hij klaar was, tekende hij met een twijgje dat in de kaarsvlam was gehouden een C op haar voorhoofd. Het was niet heet genoeg om haar te verbranden, maar wel zo scherp dat het sneed. Terwijl hij de letter in haar huid etste, riep iedereen: ‘God zij met je.’ Het licht ging aan, en eindelijk kwam de vrouw met het gewaad plechtig naar voren om haar aan te kleden.

‘Je bent de ideale bruid,’ fluisterde Ethan terwijl ze haar ceintuur dichtstrikten. Hij schoof haar trouwring van haar vinger, liet hem in zijn zak vallen en presenteerde haar aan het publiek.

‘Ik schenk jullie het uitverkoren werktuig van de Verhevene!’