Hoofdstuk 7

De vrouw die hun een tafeltje had aangewezen, bleef hen ook bedienen, en uiteindelijk stelde ze zich voor als Thelma Lassiter. Abby, haar kleindochter, kwam een paar keer langs om de waterglazen bij te vullen.

Nadat de ranchers waren vertrokken, waren Nate en Rachel nog de enige gasten in het restaurant. Al waren ze niet de enigen in het gebouw. Vanuit het winkeldeel dreven af en toe stemmen hun kant op, die van Thelma het duidelijkst terwijl ze haar klanten begroette als oude bekenden, wat het waarschijnlijk ook waren.

Pas toen ze waren uitgegeten en Thelma kwam afruimen, bracht Rachel de Church of the Covenant ter sprake. ‘We hebben gehoord dat er hier in de buurt sinds kort een sekte zit. Weet jij daar iets vanaf?’

Haar opgewektheid maakte plaats voor een frons. ‘Een beetje. Ze wonen zo’n acht kilometer hier vandaan, en ze houden af en toe bijeenkomsten. Dan nodigen ze omwonenden uit voor een bezichtiging. Maar als je spontaan bij ze aanklopt, zijn ze niet bepaald gastvrij. Zelfs als je naar de introductie gaat, krijg je het gevoel dat ze je alleen maar laten zien wat ze willen dat je ziet, en alleen maar laten horen wat ze willen dat je hoort.’

‘Dus je bent er wel eens heen geweest? Naar zo’n introductie?’ vroeg Rachel.

Thelma wierp een schichtige blik over haar schouder, alsof ze bang was dat iemand haar zou horen. Over Abby kon ze zich geen zorgen maken. Was er iemand anders die niet wilde dat ze het over Paradise had? ‘Zo’n zes weken geleden heb ik Abby er mee naartoe genomen. Die Ethan, die beweert dat hij een profeet is, zag haar op een dag in de winkel en zei tegen me dat hij haar van haar doofheid kon genezen.’

Nate leunde achterover. ‘Toe maar.’

‘Chaske, mijn man, was ook sceptisch. Nog steeds trouwens.’

Chaske was waarschijnlijk degene achterin, degene die het gesprek niet mocht opvangen. Misschien was hij de kok.

‘Hij versleet me voor gek,’ ging ze verder. ‘Maar ja, ik geloof nu eenmaal in wonderen. Er moet meer zijn tussen hemel en aarde. Ik dacht dat God de sekte misschien hierheen had gestuurd om Abby te helpen.’

Nate schopte zijn teenslippers uit en begon onder de tafel te voetjevrijen met Rachel. Onder de dekmantel van zijn personage kon hij haar op allerlei manieren ongestraft opstoken, en haar plagen was een leuk extraatje bij deze opdracht. ‘En is dat gebeurd? Hebben ze haar ook geholpen?’ Hij onderdrukte een lach bij de vinnige blik die Rachel hem toewierp.

Thelma schudde haar hoofd. ‘Nee. Toen ik eenmaal in het kamp was, zei Ethan dat ik haar zou moeten achterlaten als ik wilde dat hij haar genas.’

‘Voor hoelang?’ Rachel bleef proberen haar voeten buiten bereik te houden

Hoewel hij wist dat hij er later voor zou boeten, gaf hij niet op, want hij genoot ervan haar op stang te jagen.

‘Een paar weken minimaal. Maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Er was daar niemand die voor haar kon zorgen. Niemand die ik vertrouwde, althans.’

Nate vond dat Thelma beter naar haar praktische kant dan haar spirituele kant kon luisteren. ‘Dus je hebt haar weer mee naar huis genomen.’

‘Ja, maar… ik ben daarna nog een keer terug geweest.’

Veelbetekenend haar keel schrapend verschoof Rachel haar voeten weer.

‘Eigenlijk wilden ze me niet eens binnenlaten, tot ik over Ethans aanbod begon om Abby te helpen. Toen gingen ze het hem vragen en was hij bereid me aan te horen. Maar hij zei hetzelfde als die eerste keer. We konden niet voor korte bezoekjes komen. Ik moest hem blindelings vertrouwen, anders kon hij niets doen.’

Het schoot door Nate heen Thelma over Ethans correspondentie met Charles Manson te vertellen. Hij wist ook het een en ander over Ethans geestelijke gezondheid of gebrek daaraan – flarden die zijn vader met Milt had gedeeld. Maar hoe graag hij haar ook wilde waarschuwen, hij kon zijn ware belang bij Paradise niet onthullen. De beste manier om mensen als Thelma en Abby te beschermen, was te infiltreren in de sekte en uit te pluizen wat er werkelijk gebeurde. En daarvoor moest hij voorzichtig opereren. ‘Je kunt een kind niet zomaar bij een vreemde achterlaten,’ zei hij. ‘Het was verstandig van je.’

Thelma keek nog eens over haar schouder. ‘Ik had ook geen keuze. Chaske zou er met een geweer heen zijn gereden als ik Abby daar had gelaten. Over zijn lijk dat hij haar ooit in handen zal laten vallen van een sekte.’

Het lukte Rachel eindelijk aan Nates treiterijen te ontkomen door haar benen onder zich te trekken. ‘Heb je het dan wel overwogen?’

‘De tweede keer wel,’ gaf Thelma toe. ‘Ik wou dat Chaske erbij was geweest. De Verhevene – zo noemen Ethans aanhangers hem – stelde me aan allerlei mensen voor die zeiden dat hij wonderen heeft verricht. Er was er een bij die hij van kanker had genezen. Een ander zat in een rolstoel door multiple sclerose. De familie van die man zei dat hij niet eens zelfstandig kon eten toen hij Ethan voor het eerst ontmoette. Je zou hem nu eens moeten zien.’

‘Maar MS is een onvoorspelbare ziekte,’ zei Nate. ‘Het verloopt met golfbewegingen. Misschien heeft die wonderbaarlijke verbetering niets met Ethan te maken.’

‘Hoe wil je dan die vrouw met kanker verklaren?’

Nate had genoeg flessentrekkers horen beweren dat ze het geneesmiddel hadden voor een hele reeks ongeneeslijke aandoeningen. Dat betekende nog niet dat het waar was. Het betekende alleen maar dat ze er een groot belang bij hadden anderen erin te laten geloven, en dat kon hier ook het geval zijn. ‘Er kunnen allerlei verklaringen zijn,’ zei hij, ‘maar oplichterij is het meest voor de hand liggend.’

‘Waarom zouden ze liegen?’ wierp ze tegen.

‘Omdat ze wíllen aannemen wat Ethan ze voorhoudt, en omdat het de geloofwaardigheid van de groep tegenover buitenstaanders verhoogt.’

Rachel fronste. ‘Had je de indruk dat Ethan het vervelend vond dat je Abby niet wilde achterlaten?’

‘Zeker. Hij zei dat hij haar een veel beter leven kon bieden.’ De tranen sprongen haar in de ogen. ‘Dat is het enige wat ik wil, dat ze het straks redt wanneer ik er niet meer ben. Hij was teleurgesteld, een beetje kwaad zelfs, dat ik hem niet vertrouwde.’ Ze knipperde een paar keer met haar ogen. ‘Maar met al die geruchten over hun seksuele praktijken…’

‘Wat voor geruchten?’

‘Hij houdt er nogal… liberale ideeën op na. Er wordt gefluisterd dat er orgieën plaatsvinden. Maar wie zal het zeggen? Het kan een heksenjacht zijn. De meeste mensen hier mogen hem niet. Sinds de sekte zich hier heeft gevestigd, heeft iedereen er de mond van vol. En het is allemaal negatief.’

‘Misschien vinden er inderdaad orgieën plaats,’ zei Nate.

‘Als dat zo is, hebben ze het er op de introductie in elk geval niet over gehad. En hij ontkende het toen ik vertelde dat dat de reden was waarom ik Abby niet wilde achterlaten. Volgens hem zijn het gewoon roddelpraatjes van bijgelovige figuren die nergens vanaf weten. Hij zei dat niet seks en drugs de basis vormen van hun religie, maar vrijheid en acceptatie. Maar ja…’ Ze zuchtte. ‘Mijn man is een van die bijgelovige figuren.’

Nate zag de kleindochter heen en weer lopen tussen het eetgedeelte en de winkel. ‘Begreep Abby dat hij haar daar wilde houden?’

Thelma streek haar schort glad. ‘O ja. Ze is ontzettend pienter. Ze wilde er niks van weten. Ze klampte zich aan me vast en bleef maar gebaren dat het niet hoefde, dat ze terug wilde naar haar opa.’

‘We hebben gehoord dat er een vrouw was uitgetreden uit de commune,’ zei Nate. ‘Het klonk alsof ze het behoorlijk zwaar had gehad daar. Heb jij daar iets van opgevangen?’

De borden kletterden toen Thelma ze opstapelde. ‘O ja. Martha Wilson heet ze. Ze komt hier niet uit de buurt. Ze is met Ethan meegekomen van ergens uit het oosten – zoals de meeste sekteleden. Chaske heeft het vaak over haar. Net als iedereen die de sekte liever kwijt is dan rijk. Volgens mij is zij de bron van de meeste roddels. Maar wie weet of ze de waarheid vertelt?’

Nate draaide zijn waterglas rond. ‘Is ze onlangs nog hier in Portal gezien?’

‘Nee. Ik denk dat ze rechtstreeks naar de politie is gegaan. Ze woont nu in Willcox. Voor zover ik heb begrepen, neemt ze een advocaat in de arm om de voogdij over haar zoontje terug te krijgen.’

Dat was waardevolle informatie. Misschien konden ze die Martha eens benaderen.

‘Denk je dat ze liegt?’ vroeg Rachel.

Thelma trok het servies naar zich toe. ‘Ik durf het niet te zeggen. Het enige wat ik weet, is dat iedereen in die commune er energiek en tevreden uitzag. Er was nergens iets te merken van geweld of seksuele ongepastheden. Ethan predikt Gods waarden. Dat heeft hij me uitgelegd.’

Rachel schoof het peper-en zoutstel en het bakje suikerzakjes naar de muur. ‘Het is nauwelijks voor te stellen dat een christelijke predikant, zeker in deze tijd, iemand laat stenigen.’

‘Chaske kan het zich wel voorstellen. Hij blijft zeggen dat er een verschil is tussen wat Ethan aan de wereld laat zien en wat er achter gesloten deuren plaatsvindt.’

‘Dat kan inderdaad,’ stemde Nate in.

Toch leek Thelma nog te twijfelen. De eventuele kans op genezing van haar kleindochter was te verleidelijk. ‘Maar hij is er nooit geweest,’ wierp ze tegen. ‘Hij heeft het niet met eigen ogen gezien. Als Martha de waarheid vertelde, dan was er toch wel ingegrepen? Nog niet zo lang terug is de sheriff hier met zijn mensen wezen eten. Ik vroeg naar Martha’s beschuldigingen, en ze zeiden dat ze niks konden bewijzen.’

Nate kende het politievak van binnenuit. ‘Een onderzoek vergt tijd. Je hebt de waarheid, en dan heb je bewijs van de waarheid. Zonder bewijs kom je nergens.’

‘Het zal wel.’ Ze rammelde met het wisselgeld in haar zak. ‘Chaske blijft het maar hebben over andere sekteleiders, zoals Jim Jones en David Koresh, en wat die op hun geweten hebben. Hij denkt dat Ethan geen haar beter is.’

Abby verscheen weer aan tafel met de waterkan. Haar oma streek zo liefdevol over de wang van het meisje, dat Nate bang werd dat haar verlangen haar te laten genezen uiteindelijk haar gezonde verstand zou overschreeuwen.

‘Je bent zo’n lieverd, hè, Abby?’ zei ze.

Het meisje keek glimlachend op naar haar grootmoeder voordat ze de glazen bijvulde.

‘Ik had begrepen dat Paradise een spookstad was,’ zei Nate. ‘Voor we over de Church of the Covenant hadden gehoord, was ik van plan die kant op te gaan, eens rond te kijken, misschien wat foto’s te nemen.’

‘Ze zullen niet blij als je met een camera aan komt zetten,’ zei Thelma. ‘Ze zijn erg op zichzelf. Ze weten wat er over hen wordt verteld. Toen ik er was, leken ze behoorlijk… afwerend.’

Abby, die al sinds hun binnenkomst de blik van Rachel en Nate had ontweken, stond hen nu ineens nadrukkelijk aan te kijken. Haar verlegen houding was volledig verdwenen. Niet alleen staarde ze hen strak aan, ze stond ook driftig met haar hoofd te schudden.

‘Vond je het niet fijn daar, Abby?’ vroeg Rachel.

Weer schudde ze haar hoofd, nog feller.

‘Ze wil niet dat jullie naar Paradise gaan,’ legde Thelma uit. ‘Ze vindt dat haar opa gelijk heeft, dat Ethan gevaarlijk is.’

Nate boog zich naar het kind toe om te laten merken dat hij het tegen haar had. ‘Zolang we ze niet lastigvallen, kunnen we toch wel wat foto’s nemen, of niet?’

Ze zette grote waarschuwende ogen op.

‘Let maar niet op haar,’ zei Thelma. ‘Ze kan feilloos liplezen, en ze pikt veel te veel op. Richard en Lynne Sinclair hebben haar bang gemaakt, dat is alles.’

Rachel legde haar servet op tafel. ‘Wie zijn Richard en Lynne?’

‘Ze hebben een ranch halverwege hier en Rodeo. Ze komen haast elke dag langs en spuien voortdurend allerlei beschuldigingen tegen de sekte.’

‘Zoals?’ drong Rachel aan.

Abby tikte op haar oma’s arm tot die zich naar haar toe keerde en ze haar mond kon zien. Ze leek het gesprek nauwlettend te volgen.

‘Courtney, hun tienerdochter, wordt sinds een maand vermist,’ zei Thelma. ‘Ze beweren bij hoog en laag dat ze is ontvoerd door Ethan en zijn sekte.’

‘Maar dat geloof jij niet?’ vroeg Nate.

‘Nee. Ze hadden altijd al ellende met die meid. Courtney sneed zichzelf in haar armen met een mes, liftte mee met iedereen die langsreed. Ze droeg van die griezelige kleren, je weet wel, zwarte broek en zwarte T-shirts en zwarte laarzen. Ze had zelfs zwarte nagellak en lippenstift. En ze is een keer betrapt terwijl ze zich aanbod aan een stel vogelaars! Ze was naar hun kampeerplek gegaan om je-weet-wel-wat te ruilen voor de kans weg te komen uit dit “boerengat” zoals ze het noemde.’ Zichtbaar verontwaardigd wapperde ze met haar hand. ‘Ze is vast gewoon weggelopen. Dat heeft ze al eerder gedaan.’

Nate wreef de condens van zijn glas. ‘Waarom denken haar ouders dat het anders zit?’

‘Ze is een week of twee voor ze verdween naar een bijeenkomst van de Church of the Covenant gegaan, en toen ze thuiskwam, was ze helemaal vol van Ethan. Ze vond hem…’ Met haar vingers tekende ze aanhalingstekens in de lucht. ‘“…een spetter”. Meer is er niet om op af te gaan. Daarom kan de politie ook niks doen. Ze kunnen geen huiszoekingsbevel krijgen zonder concrete aanwijzing dat ze op het terrein is geweest.’

Rachel nam een slok water. ‘En sindsdien heeft niemand haar meer gezien?’

‘Nee, niemand.’

‘Hoeveel sekteleden wonen die introducties bij?’ vroeg Nate.

‘Behoorlijk wat. Vijftien, twintig. Ethan draagt meestal de mis op. Hij, of een van de spirituele gidsen.’

‘Zitten er ook vrouwen in de leiding?’ vroeg Rachel.

‘Nee, de mannen delen de lakens uit.’

Het scheelde weinig of Nate kon Rachels ruggenwervels horen kraken terwijl ze haar rug rechtte. De kerk waarmee zij was opgegroeid had een strenge patriarchale structuur, en van die macht was misbruik gemaakt. ‘Staat dat je niet tegen?’

‘Zo is het toch altijd?’

Nate greep in voordat het gesprek op een zijspoor zou belanden. ‘Wanneer mensen zich eenmaal aansluiten bij de commune, mogen ze dan nog contact houden met vrienden en familie?’ Want als dat zo was, konden ze hopelijk via hen informatie inwinnen.

Het antwoord was weinig verrassend. ‘Nee, ze mogen niemand van buiten meer zien, tenzij Ethan hen op pad stuurt met de boodschap van God.’

‘De boodschap van God, dat is vast iets anders dan eten inslaan.’

‘Ja, dat mogen alleen de spirituele gidsen doen. Zodra een bekeerling is gedoopt, wordt hij naar zijn familie gestuurd om hen te waarschuwen dat ze zich Gods toorn over zich afroepen door de waarheid te verwerpen. Dat is de boodschap van God.’

Het klonk eerder als de boodschap van Ethan. Hoe meer mensen hij bekeerde, hoe meer zijn macht en rijkdom zouden toenemen.

‘Verder moeten ze alle banden met de buitenwereld verbreken?’

‘Ja.’

‘En dat vind jij wel goed?’

‘Niet per se goed, maar ik begrijp wel waarom ze het zo doen. Ethan zegt dat de leden van de Church of the Covenant wel op deze aarde leven, maar niet van deze aarde zíjn. Ze bieden spirituele vrede en voorspoed, en dat kun je niet doen als je aldoor wordt geconfronteerd met de mensen van voor je wedergeboorte.’

Dus net als elke gehaaide sekteleider zette Ethan in op vervreemding en isolatie. Heel slim. ‘Ik snap het.’

Een geluid bij de ingang deed Thelma omkijken. Er was een vrouw met twee jongens binnengekomen. ‘Ik moet verder,’ zei ze. ‘Het was leuk met jullie te praten. Fijn dat we er wat nieuwe bewoners bij hebben.’

‘Je zult ons vast nog veel vaker zien,’ zei Rachel. ‘Het ontbijt was heerlijk.’

‘Gelukkig.’ Ze pakte de borden op en liep naar de keuken. ‘Ik kom zo bij jullie!’ riep ze naar de klanten.

Abby ging haar oma achterna, maar even later kwam ze terug met een A4’tje dat ze van een stapeltje naast de kassa had gepakt. Ze stak het Nate toe en bleef resoluut naast de tafel staan, alsof ze haar gedachten kon doorseinen door hem simpelweg aan te staren.

Hij keek naar het papier. Vermist, stond er onder de foto van het meisje over wie Thelma had verteld, Courtney Sinclair.

‘Weet jij soms waar Courtney is?’ vroeg Rachel.

Abby schudde haar hoofd en begon druk met haar handen te bewegen.

‘Sorry, ik begrijp geen gebarentaal.’

Ze herhaalde de bewegingen een stuk langzamer en haastte zich toen weg.

‘Wat zou ze nou bedoeld hebben?’ vroeg Nate.

Toen Rachel alleen maar haar schouders ophaalde, vouwde hij het A4’tje op, en hij legde genoeg geld neer voor de rekening plus een fooi.

Terwijl ze naar de uitgang liepen, was Thelma bezig de nieuwe gasten naar een tafeltje te brengen, maar vanuit de deuropening van de keuken stond een grijsharige Indiaan met kromme benen en een zwarte cowboyhoed hen op te nemen.

Kennelijk ging Rachel ervan uit dat het Chaske was, want ze bleef staan zodra ze hem zag en bootste de gebaren van het meisje na. ‘Wat betekent dit?’

‘Slecht volk,’ bromde hij, en hij draaide zich om.