Hoofdstuk 19

 

 

Nate besefte dat hij het niet handig had aangepakt. De enige manier om een eind te maken aan de spanning tussen hen, was Rachel verleiden. Maar zijn geweten stond dat niet toe. Hij had Susans liefde niet serieus genomen, en kijk eens wat dat had opgeleverd. Het ging wel weer met haar – ze was inmiddels getrouwd en had een dochter – maar het had heel anders kunnen aflopen.

Een relatie met Rachel kon net zo’n ramp worden. Ze was al te lang alleen en ze was gedesillusioneerd en zocht naar de liefde die haar vader haar had onthouden. En Nate was niet de juiste man om haar dat te geven. Ze verschilden als dag en nacht. Maar het zat hem dwars dat Ethan na de ceremoniële dans waarschijnlijk net zo bewust was van haar behoefte als hij – niet de behoefte aan religie, die ze zo hard probeerde te veinzen, maar de behoefde aan liefde, die ze zo hard probeerde te verbergen.

Toen hij dacht dat Rachel in slaap was gevallen, sleepte hij een stoel naar buiten. Hij liet zijn hoofd tegen de rugleuning zakken en staarde naar de sterren. Wat moest hij doen? Hij werd hier gek. Het enige waaraan hij kon denken, was haar aan te raken, hoeveel schade hij daarmee ook zou veroorzaken.

Aardig dat je je zo wilt opofferen…

Hij grinnikte in zichzelf. Ze moest eens weten. Als hij niet zo zijn best deed om haar te beschermen, had ze al die eerste nacht hier bij hem in bed gelegen, en alle andere nachten daarna.

Bij een beweging aan de rand van zijn blikveld draaide hij zich naar de caravan. Rachel was op. Dankzij de maan kon hij haar achter het keukenraam zien staan, turend naar de oprit om te controleren of zijn pick-up er nog stond.

Met een zucht duwde hij zichzelf overeind en ging naar binnen. Hij zat hier niet om haar ongerust te maken of haar te straffen. De situatie was al gespannen genoeg zo.

Zodra hij de caravan in stapte, sloeg ze haar armen voor het topje waarin ze altijd sliep. Kennelijk had ze niet verwacht hem tegen te komen. Ze had niet eens het licht aangedaan. Ze was alleen maar haar kamer uit geslopen om te kijken of hij weer weg was.

Met wat er de vorige keer dat hij haar zo gezien had was gebeurd, dacht hij dat ze direct haar kamer weer in zou schieten en niet meer tevoorschijn zou komen. Maar ze bleef staan.

‘Wilde je soms nog wat kwijt?’ vroeg hij vanuit de ingang naar de keuken.

Ze schraapte haar keel. ‘Eerlijk gezegd wel. Ik… Ik wil je mijn excuses aanbieden voor…’ Ze sloeg haar ogen neer. ‘…voor wat ik heb gezegd over die nacht in januari. Ik… Wat er bij jou thuis is gebeurd was mijn schuld, niet de jouwe. Dat besef ik.’

In het donker kon hij haar niet goed onderscheiden, maar hij stelde zich voor dat haar wangen vuurrood waren. De schaamte die ze ervoer, deed haar stem verstikt klinken.

‘Dus het is niet netjes dat ik er zo negatief over doe. Ik heb mijn zin doorgedreven, en toen het voorbij was kreeg ik mijn verdiende loon.’

Hij kromp ineen. ‘Rachel, ik wilde je niet kwetsen. Ik –’

Ze kapte hem af. ‘Ik weet het. Ik had je voor het blok gezet, en het spijt me. Het was ontiegelijk stom van me. Ik heb geen idee hoe ik op de gedachte ben gekomen.’

Nate wist precies hoe ze op de gedachte was gekomen. Op het werk had ze de jongens horen praten over hoe fantastisch het zou zijn om thuis te komen en zomaar een mooie vrouw in je bed te vinden. Het zou geen punt zijn geweest, alleen had ze meer verwacht dat hij kon geven. Hij wilde het uitleggen, maar ze was vastberaden haar verhaal af te maken.

‘Hoe dan ook, je moet weten dat je… Je bent niet waardeloos. Dat is heel gemeen om tegen een man te zeggen.’

‘Je hoeft je niet te verontschuldigen.’ Het stond hem tegen dat ze dat nu deed. Het wekte alleen maar meer wroeging. Maar ze was zo integer. Ze kon de gedachte niet verdragen dat ze hem misschien had beledigd of zijn ego had gekrenkt.

‘Laat me uitpraten,’ zei ze. ‘Je had het volste recht me eruit te schoppen, en dat had je ook moeten doen.’

Bij het horen van het verdriet in haar toon besefte hij dat ze dat meende. Maar hij had het geprobeerd. Ze zou ervan versteld staan als ze wist dat hij niet in staat was geweest haar te weerstaan, dat hij te veel naar haar had verlangd.

‘Ik… Ik was boos toen we uit Paradise weggingen,’ ging ze verder. ‘Boos op mezelf, niet op jou. Daarom deed ik zo krengerig.’ Haar blik ontmoette eindelijk de zijne. Hij zag de weerspiegeling van het maanlicht erin. ‘Maar je moet ook begrijpen dat ik allang over je heen ben, dus je hoeft niet bang te zijn dat ik het misschien verkeerd opvat als je iets zegt of doet, oké? Ik zal je niet weer zo in verlegenheid brengen.’

Die nacht in zijn appartement was allesbehalve verschrikkelijk geweest. Althans, tot de zon was opgekomen en ze geconfronteerd waren met de realiteit – en met elkaar. ‘Rachel…’

‘Alsjeblieft, je hoeft niks te zeggen. Ik… Ik wil dat je me net zo vertrouwt als je andere collega’s.’ Haar stem werd zachter. ‘Vertrouw erop dat ik mijn werk goed doe.’

Hij stapte naar haar toe, maar ze deinsde achteruit en bewaarde zo de afstand tussen hen.

‘Zou je dat kunnen, Nate?’

Ze zat er faliekant naast. Ze had geen idee hoe hij van die nacht met haar had genoten, hoe vaak hij er sindsdien aan terug had gedacht. Maar wat had het voor zin dat uit te leggen? Wat hij te zeggen had, zou uiteindelijk geen verschil maken. ‘Natuurlijk, dat kan ik wel.’

Ze glimlachte stroef. ‘Geweldig. Dat zou fijn zijn. En nu ik me heb verontschuldigd, zou ik heel blij zijn als we dat kleine blundertje van me kunnen vergeten.’ Haar uitdrukking werd schaapachtig. ‘Eh… Die enórme blunder.’

Hij kon het niet vergeten. Dat had hij al geprobeerd. ‘Geen punt.’

‘Fijn,’ zei ze weer. ‘Je hebt het toch niet verteld op het werk, hè?’

De hevigheid van haar berouw zat hem dwars. ‘Toe nou, zo ben ik niet.’

Ze slaakte een zucht van verlichting. ‘Dan kunnen we gewoon verder. Het is verleden tijd, ik heb mijn excuses aangeboden en nu kunnen we het allebei van ons af zetten.’

‘Prima.’

‘Zullen we opnieuw beginnen? Gewoon als vrienden?’

Hij haalde een hand door zijn haar. Ze zei de juiste dingen, maar verdomme, hij had nog liever dat ze schreeuwde dat hij waardeloos was in bed. Dan wist hij tenminste dat ze net zo van slag was als hij, wat de oorzaak ook mocht zijn. ‘Natuurlijk.’

‘Bedankt.’ Ze stak haar hand naar hem uit om hem te schudden, maar zodra hij zijn vingers om de hare sloot, kon hij haar niet meer loslaten. Misschien lag het aan die grote ogen van haar. Of die brede, expressieve mond. Het kon zelfs haar borst zijn, die te snel rees en daalde om hem te laten geloven dat hij de enige was wiens hart in zijn keel klopte.

‘Rachel?’

Ze stak het puntje van haar tong naar buiten en ging ermee over haar onderlip. ‘Hm?’

‘Je praat te veel,’ zei hij. En toen kuste hij haar. Het was krankzinnig. Hij deed precies het tegenovergestelde van wat hij hoorde te doen, zeker nu ze hadden afgesproken opnieuw te beginnen, maar soms kon hij niet helder denken als hij bij haar was.

Haar mond was even plooibaar en warm als hij zich herinnerde. Ze smaakte naar de wijn die ze op het feest had gedronken. Hij liet zijn duimen onder het kant van haar slipje glijden terwijl hij haar ruw tegen zich aantrok.

Toen ze zich tegen hem aan vlijde en haar tong de zijne vond, kreunde hij. Hij dacht dat hij beet had. Tot ze verstarde alsof ze zich plotseling realiseerde wat er gebeurde en hem van zich af duwde.

‘Ha, ha… Dat was… een heel geslepen test,’ bracht ze met een lachje uit, en ze ontvluchtte de keuken.

 

‘Volgens mij is het heel onverstandig.’

Ethan keek Bartholomew verwijtend aan. Hier in zijn vleugel konden ze vrijuit praten. Het gebeurde niet vaak dat Bart zo hardnekkig tegen hem inging. ‘Waarom? Je hebt nooit eerder bezwaar gehad tegen wat ik wilde.’

‘Ik heb vanavond haar man kunnen observeren.’

Ethan trok zijn djellaba uit en gaf hem aan Bart, die zich omdraaide om hem voor hem weg te hangen. Hij overhandigde Ethan het minder formele gewaad dat hij droeg wanneer hij zich in zijn vertrekken ontspande, maar Ethan gooide het opzij. Hij vond het prettig naakt te zijn, vond het prettig te merken welk effect het had op Bart. ‘En?’

Bartholomews blik gleed over hem heen. Zijn waardering was zichtbaar, en veel prikkelender dan het moeten zijn. ‘Hij gaat er nooit mee akkoord.’

‘Nou en?’ Ethan haalde zijn schouders op. ‘Waarom zou ik me door hem laten weerhouden?’

‘Ik vrees dat we meer van hem te duchten hebben dan je denkt.’

Een uitdagende pose aannemend liet Ethan Bart zijn ogen de kost geven. Hij had zin in een massage. Bart bood ze voortdurend aan, maar de laatste tijd was het Ethan die het lichamelijke contact uitlokte. Vanavond wilde hij er niet om vragen. ‘Hij heeft een geweldig lijf. Dat wil nog niet zeggen dat hij ook hersens heeft.’

Bart leek verlamd. Het was de eerste keer dat Ethan ooit zo open bij hem was geweest, en het viel absoluut op. ‘Nee, hij is intelligent. En ontzettend bezitterig.’ Hij stapte naar voren alsof hij werd aangetrokken door een kracht van buitenaf. ‘Allemachtig, wat hou ik toch van je.’

De woorden streken langs Ethan als een zijden laken, bevestigden wat hij al heel lang vermoedde. En, vreemd genoeg, stond het hem niet zo tegen ze te horen als hij zichzelf altijd had voorgehouden. Integendeel, hij vond Barts passie geruststellend, opwindend zelfs. Van de spirituele gidsen was Bart degene voor wie hij het meeste respect had. ‘Ik ben niet van plan hem uit te dagen,’ zei hij zonder op de liefdesverklaring in te gaan.

Bart liep naar het nachtkastje om de olie uit de lade te pakken, precies zoals Ethan had gehoopt. Langzaam naderden ze een punt waar ze al maanden naartoe op weg waren, misschien al sinds ze elkaar hadden ontmoet.

‘Als je zijn vrouw het uitverkoren werktuig noemt, de bruid van de hele gemeente, daag je hem uit, vergis je niet.’

‘Daarom noem ik haar niet zo.’ Ethan ging op bed liggen. ‘Niet meteen. Eerst geef ik Nate elke vrouw die hij wil, laat ik hem er desnoods verschillende per avond uitkiezen als dat hem gelukkig maakt. Wanneer hij eenmaal onze gebruiken heeft aanvaard, wanneer we eenmaal genoeg foto’s hebben die zijn vrouw of de buitenwereld niet mag zien, wordt hij volgzamer, dat beloof ik je.’

‘Volgzaam? Dat is geen woord dat ik ooit met hem zou associëren.’

‘Hij is toch een man? Hij zal ons aanbod niet kunnen weerstaan.’

‘Sommigen zouden dat wel kunnen.’

Ethan leunde achterover in de kussens. ‘Mannen zoals jij?’

‘Mannen zoals je vader.’

‘Je bedoelt een bekrompen eikel?’ zei hij met een grimas.

‘Ik bedoel een man die trots put uit eerbaarheid en zelfbeheersing. Zo is Robert toch?’

Ethan haalde zijn schouders op. Zijn vader had vast meer eerbaarheid in zijn pink dan hijzelf in zijn hele lichaam. Zelfbeheersing had hij nog minder. En hij haatte de tegenstelling. ‘Maar Nate is jong en heetgebakerd. Hij verschilt niet zoveel van mij. Je zag hoe hij Rachel in de gaten hield toen ik haar in mijn armen had. Hij heeft dezelfde seksuele driften als ik. Ik moet hem er alleen van zien te overtuigen dat ik het beste met hem voorheb, zodat hij bijdraait en door de knieën gaat. Grady twijfelde aanvankelijk ook, weet je nog?’

‘Grady pakt alles wat beweegt. Ik denk niet dat dat een goede vergelijking is.’ Bart verwarmde de olie tussen zijn handpalmen voor hij Ethans huid aanraakte.

‘We kunnen wat lokmiddelen inzetten, kijken of hij belangstelling heeft, en dan beslissen. Rachel is het waard om voor te vechten.’

‘Je vond ook dat Courtney het waard was om voor te vechten. En ze ligt nu onder dat raam daar begraven.’

In afwachting van de massage schoof Ethan de kussens opzij en rolde zich op zijn buik. ‘Doordat jij zo’n waardeloze plek hebt uitgekozen.’

‘Ik probeer je alleen maar duidelijk te maken dat er nog anderen zullen komen,’ vervolgde Bart terwijl hij over Ethans ruggengraat begon te strijken. Bart kende elke spier, elke zere plek. Hij had Ethan al minstens honderd keer gemasseerd, de afgelopen weken geregelder dan ooit tevoren.

‘Dat is lekker,’ kreunde Ethan.

‘Zo lekker dat je Rachel met rust zult laten?’

Een jaar geleden had Ethan Bart eruit gesmeten om zijn poging hem om te praten. Maar hij was steeds afhankelijker geworden van Bart en zijn visie. Wat was begonnen als tolerantie in ruil voor devotie, was uitgegroeid tot een band die hij liever niet wilde verklaren, vooral omdat het zijn geaardheid in twijfel trok. Dat was iets waar hij nooit eerder onzeker over was geweest. Hij was altijd heteroseksueel geweest, en dat was hij nog steeds.

Behalve misschien waar het Bart betrof.

‘Maak me niet kwaad,’ zei hij.

Bart lachte. ‘Dat doe ik ook niet. Ik geef je toch precies wat je wilt, of niet?’

‘Hoe weet je of ik het wil?’

‘Omdat niemand anders je zo kan verzorgen als ik.’

Daar kon Ethan weinig tegen inbrengen. ‘Waarom doe je het?’

‘Dat heb ik je net verteld.’

‘Je houdt van me.’

Geen reactie.

‘Hoeveel?’ Het was de eerste keer dat Ethan dat vroeg. Hij had het nooit hardop willen horen, maar vanavond… Er speelde iets anders, iets stimulerends.

‘Meer dan van het leven zelf,’ gaf Bart toe.

Ethan rolde zich op zijn rechterzij, zichzelf opnieuw presenterend. ‘Hoe wil je dat in daden omzetten?’

Hun ogen ontmoetten elkaar, maar Bart gaf geen antwoord.

Er voer een rilling van angst en opwinding door Ethan heen.

‘Je weet mijn antwoord al. Ik zal alles doen om je te krijgen.’

Zijn vingers in zijn nek verstrengelend staarde Ethan naar zijn eigen vlug groeiende erectie. Hij kon elke vrouw in het kamp krijgen, en hij verlangde naar Bárt? Het was onbevattelijk, maar hij kon het ook niet ontkennen. De lust was even concreet als krachtig. ‘Waarom laat je het niet zien?’

De felheid van de emoties die in Barts blik opflakkerden benam Ethan de adem.

Toch aarzelde Bart. ‘Wanneer je die grens eenmaal over bent, kun je niet meer terug. Weet je zeker dat je eraan toe bent?’ Hij gedroeg zich alsof het altijd al onontkoombaar was geweest, alsof hij dit had verwacht.

‘Hoe kun je er zo zeker van zijn dat ik ervan zal genieten?’

‘Omdat ik je ken.’

Dat was waar. Bart was de enige die van hem hield om wat en wie hij echt was. ‘Zo te horen is het maar goed dat we alleen zijn.’

‘Je mag hier niemand over vertellen, zelfs de gidsen niet.’

Zelfs nu beschermde Bart hem nog. Eindelijk had hij de kans zijn gevoelens op een lichamelijke manier te uiten, en toch hield hij zich in omdat hij vreesde voor Ethans reputatie. Had er ooit iemand zoveel om hem gegeven?

‘Denk je dat ik dat niet snap?’ zei hij. ‘Onze kerk duldt geen homoseksualiteit, ook niet als het maar een bevlieging is.’

‘Dit is geen bevlieging, Ethan. Anders hoeft het voor mij niet.’

Ethan kneep zijn ogen toe. ‘Waar heb je het dan over?’

‘Ik heb het over een vaste relatie.’

‘Ga weg! Dat zou als een bedreiging worden gezien voor de traditionele familiewaarden waarop deze hele kerk is gebaseerd!’

‘Daarom mogen ze er nooit lucht van krijgen. Denk je dat ik zo lang heb gewacht op een korte uitspatting? Dat had ik bij Todd kunnen krijgen, en het hem na afloop laten berouwen.’

‘Behalve dat je impotent bent.’

Bart leek zich nergens voor te schamen. ‘Een jammerlijke medische stoornis. Maar er zijn genoeg alternatieven, dat weet je.’

Ethan bestudeerde de man met wie hij de afgelopen vijf jaar zoveel tijd had doorgebracht, en hij realiseerde zich dat Barts gebrek wel eens een voordeel kon zijn. In het schenken van genot was hij nooit zo’n adept geweest. Hij gaf er de voorkeur aan te ontvangen. Met Bart zou hij niets hoeven geven. Hij hoefde hem alleen maar zijn liefde te laten uiten. ‘Je zegt dat je goed bent met je handen?’

De glimlach die Ethan verwachtte bleef uit. Bart glimlachte ook maar zelden. Maar de overtuiging in zijn stem deed zijn bloed sneller stromen.

‘Je hebt geen idee wat ik allemaal met je kan doen.’

Op een of andere manier leek deze stap een logisch vervolg van wat er al had plaatsgevonden. Bart zorgde al een hele poos voor Ethan. Nu bood hij gewoon aan dat ook op seksueel vlak te doen. Het was even natuurlijk als… Als hofmakerij die tot een huwelijk leidde, hield hij zichzelf voor. Maar geheimhouding was niet zijn enige zorg…

‘We hebben de mensen een uitverkoren werktuig beloofd. Dat mag nergens door worden belemmerd.’

‘Dat gebeurt ook niet,’ zei Bart.

‘Ik wil dat het Rachel wordt. Ik laat je er niet tussenkomen.’

‘Heb ik je ooit iets ontzegd?’

Nee. Dat was de reden dat het zo soepel ging tussen hen. ‘Ik hou nog steeds van vrouwen. Hoe meer hoe liever.’

‘Dacht je dat ik dat niet wist?’

‘Ik vraag me af of jaloers zult worden.’

‘Nee. Je zult je voorkeur voor vrouwen zo veel mogelijk moeten blijven tonen. Anders gaan mensen praten, en dan lopen we de kans dat ons levenswerk wordt afgebroken.’

Ons… Ethan verbeterde hem niet. De kerk was een gezamenlijk onderneming geweest. Bartholomew was er vrijwel vanaf het begin bij betrokken geweest. Hij had hem verzorgd, hem ingedekt. Zonder zijn steun en kalme, regelmatige invloed had de Church of the Covenant zich niet ontwikkeld tot wat het vandaag was. ‘Dus het leven gaat door zoals het altijd was.’

‘Behalve in je privévertrekken. Daar zal het sterk veranderen, want ik wil dat je ’s avonds thuiskomt, naar mij. Dat is alles wat ik vraag.’

‘Je woont al in dezelfde suite.’

‘Vanaf nu slaap ik ook bij je in bed, en je zult niemand anders meer hier mee naartoe nemen.’

Bij het horen van de dominante toon in Barts stem raakte Ethan nog opgewondener. ‘En als het uitlekt dat wij een verhouding hebben?’

‘Dat is een risico. Daarom vraag ik je er goed over na te denken, er heel zeker van te zijn, voor je een besluit neemt. Ben je bereid het erop te wagen?’

Waarom niet? Hij was Ethan Wycliff. Hij kon met alles wegkomen, alles krijgen wat hij wilde. En op dit moment wilde hij Bart.

‘Je piekert te veel.’ Hij leidde Barts handen naar zijn gezwollen lid, sloot zijn ogen en zonk neer in het matras.

 

Na de afgelopen nacht zag Rachel als een berg op tegen de ochtend. Ze bleef liggen, negeerde haar zelfdiscipline die haar opdroeg op te staan om te gaan joggen. Ze kon toch wel eens een dagje overslaan?

Nee, dat kon niet. Dan zou Nate misschien begrijpen hoe hij haar had geraakt met die verdomde kus. Hoe hij haar van slag had gebracht en had doen hunkeren naar iets waarvan ze beweerde dat ze het niet meer wilde. En dat mocht niet gebeuren. Ze moest hem ervan overtuigen dat ze over hem heen was, zoals ze had gezegd, of de operatie zou nog moeilijker worden.

Verdomme, waarom had Milt haar voor deze operatie niet aan Roderick gekoppeld? Omdat hij had geweten dat ze met Rod nooit een getrouwd stel had kunnen spelen. Rod en zij waren als broer en zus.

Ze dwong zichzelf uit bed te stappen en trok een sportbroekje en gymschoenen aan. Als ze hier nog lang bleven, zouden ze op zoek moeten naar een wasserette, want ze begon door haar voorraad kleren heen te raken. Voor geen goud zou ze dat wasbord gebruiken dat ze in de bijkeuken had gevonden. Niet tenzij Milt een forse gevarentoeslag ophoestte. Gezien de buiten-wc zou ze daar sowieso al om moeten vragen.

Net toen ze haar haar in een paardenstaart bond, schrok ze van een klopje op de deur. ‘Rachel?’

Verdorie. Nate was er al uit. Ze had gehoopt een uurtje rust te hebben voor ze hem weer onder ogen moest komen. ‘Ja?’

‘Klaar om te gaan joggen?’

‘Ga je dan mee?’ vroeg ze verbaasd.

‘Ik heb wat beweging nodig. Het leek me dat ik net zo goed met je mee kon.’

‘Leuk.’ Ze besefte pas hoe mat ze had geklonken toen hij weer iets zei.

‘Wat een enthousiasme.’

‘Ik ben wel enthousiast. Ongeveer even enthousiast als wanneer ik een ratelslang tegen zou komen onderweg,’ voegde ze er binnensmonds aan toe.

‘Zie het maar zo: als je inderdaad een slang tegenkomt, ben ik erbij om me voor je op te offeren.’

Kennelijk had hij haar toch gehoord. ‘Dus als ik het positief bekijk, word jij straks door een helikopter afgevoerd?’

‘Ja. En daarna hebben jij en Ethan het rijk alleen.’

‘Moet je nou horen hoe we elkaar afkatten. Nu zouden ze pas echt geloven dat we getrouwd zijn.’ Ze opende de deur en zag hem staan in een short en een T-shirt. ‘Daar wordt het veel te warm voor,’ zei ze terwijl ze naar zijn bovenlijf wees.

‘Ik kan het wel uitdoen, maar ik weet niet of jij dan je handen thuis kunt houden.’ Hij grijnsde.

Ze rolde met haar ogen, maar voordat ze hem van repliek kon dienen, werd er opnieuw geklopt, deze keer op de buitendeur.

‘Zeker weer een boodschap van Alfa en Omega,’ zei Nate op spottende toon.

Ze wurmde zich voor hem langs. Ook zij vermoedde dat het een bericht van Ethan was, maar er stond een vrouw op de stoep, met in haar hand een foto van het meisje dat Rachel op de flyer had gezien dat ze uit het restaurant in Portal hadden meegenomen. Het gezicht van de vrouw was vochtig van de tranen, die de mascara, die er zo te oordelen al een dag geleden was opgebracht, had doen uitlopen.

‘Rachel Mott?’

‘Ja.’

De kleine, mollige bezoekster had haar ogen aangezet met permanente eyeliner, en haar haar was diepzwart geverfd. Tenzij Rachel zich vergiste, had ze een facelift gehad en ook wangimplantaten. Ze zag eruit als een verlept Hollywood-sterretje dat verdwaald was in de woestijn.

‘Thelma Lassiter heeft me over jou en je man verteld,’ zei ze. ‘Ik… Het spijt me dat ik je lastigval. Ik weet dat het veel te vroeg is om langs te komen, maar… ik begin gek te worden. Nee…’ Ze wreef over haar gezicht. ‘Ik bén al gek.’

Het was alsof Rachels huid schroeide onder Nates lichaamswarmte terwijl hij vlak achter haar kwam staan. Ze stapte opzij om wat afstand te scheppen. ‘Je bent de moeder van Courtney?’

‘Ja, ik ben Lynne Sinclair.’

‘Wil je even binnenkomen?’

‘Nee, mijn man zit op me te wachten.’ Ze gebaarde naar de auto op de oprit. Toen verschoof haar blik naar Nate, maar ze sprak hem niet aan. Ze was weer volgeschoten. ‘Ik ben hier omdat Thelma zei dat… dat jullie bij het kamp zijn geweest,’ zei ze uiteindelijk.

‘Ik ben er twee keer geweest. Maar ik heb niemand gezien die op je dochter lijkt. Ik heb rondgekeken.’

‘Ze móét er zijn,’ hield ze met overslaande stem vol. ‘Ik heb… Dit heb ik gisteravond gevonden. Het… Het lag verscholen onder het huis waar ze graag heen ging om alleen te zijn. Ze had een soort schuilplaats voor zichzelf gemaakt, en wij… wij lieten haar haar gang gaan omdat ze een plekje voor zichzelf nodig leek te hebben.’ Ze stak een effen zwart boekje met een elastiek erom naar voren.

‘Een dagboek?’ vroeg Rachel.

‘Deels dagboek, deels plakboek. Ze heeft dingen uit tijdschriften gescheurd en ze erin geplakt. Er zitten ook mailtjes bij van internationale correspondentievrienden.’

De versleten kaft duidde erop dat het intensief was gebruikt.

‘Heeft ze over de Church of the Covenant geschreven?’

‘Ja.’ De vrouw haalde een hand over haar wangen. ‘De laatste paar dagen.’

Mrs. Sinclair leek te verwachten dat Rachel het ter plekke las, dus ze bladerde naar de bladzijden die met gele stickertjes waren gemarkeerd.

 

Vandaag weer geen brieven of e-mails uit Texas. Iedereen is zonder mij verdergegaan. Het laatste wat ik heb gehoord, was dat Lola auditie heeft gedaan als cheerleader en het plekje heeft ingepikt dat ik zou hebben gekregen als ik er nog was. Nu heb ik niets meer. Het was nooit gebeurd als mijn ouders me niet naar dit boerengat hadden gesleept. Hoe konden ze? Wat moet ik doen?

 

Na een witregel kwam de volgende passage.

 

Als ik in verwachting raak van Ethans kind, zullen ze me hier moeten laten wonen. Dan kunnen ze ons niet scheiden. En ik vind het fijn hier. Iedereen is leuk, zo anders dan mijn bazige ouders. Ze roken wiet, en Ethan en ik zijn samen stoned geworden. Toen heeft hij me gezoend…

 

De smiley na de laatste zin zei haast evenveel als de tekst. Met een grimas om het beeld dat in haar opkwam liet Rachel het aan Nate zien, en gaf het boekje toen terug aan Lynne. ‘Hier moet je mee naar de politie.’

‘Daar ben ik naartoe op weg. Ik wilde dat jullie het zagen, zodat je me gelooft. Het is daar niet veilig. Als je toch teruggaat, wil je dan aan de andere leden vragen of ze haar hebben gezien? Iémand moet haar hebben opgemerkt. Ik zou zelf wel gaan, maar Ethan laat me niet binnen.’

‘Ik zal het doen,’ beloofde Rachel. ‘Ik ga terug en spreek iedereen aan, en je hoort wat ik te weten komen. Maar vertel alsjeblieft aan niemand dat ik probeer je te helpen. De sekteleden praten niet meer met me als ze me niet vertrouwen. En als ze het ontdekken wanneer ik al binnen ben… Nou ja, dan zou ik ook kunnen verdwijnen.’

‘Ik begrijp het. Dank je wel.’ Het boekje tegen haar borst klemmend draaide ze zich om, maar ze had pas één stap gezet voor ze zich weer naar hen toe keerde. ‘Ik ben bang dat… Ik ben bang dat het wel eens te laat kan zijn voor Courtney. Hoeveel problemen er ook waren, ik weet zeker dat ze inmiddels wel naar huis was gekomen als dat kon. Of ons in elk geval had laten weten dat alles in orde is. Ze was kwaad op ons, maar ze wist dat we – dat ík van haar hou.’

De toevoeging wekte Rachels onrust, maar Nate reageerde voor zij iets kon zeggen. ‘Haar vader houdt niet van haar?’

Haar stem dempend draaide ze haar rug naar de auto waarin haar man zat. ‘Richard is niet haar echte vader. Haar echte vader woont in Texas. Ze wilde bij hem blijven toen we verhuisden, maar hij wilde haar niet in huis nemen. Het is een luie, onverantwoordelijke niksnut die nog nooit iets heeft uitgevoerd om dat arme kind te onderhouden. Richard heeft haar een paar jaar geleden geadopteerd, dus hij is nu haar wettige vader. Maar het heeft nooit zo willen boteren tussen die twee. Courtney is een lastig kind.’ Met een zucht schudde ze haar hoofd. ‘Ik werd constant gedwongen partij te kiezen voor de een of de ander.’

Rachel zag dat ze zichzelf verwijten maakte, zich schuldig voelde. ‘Het is moeilijk tussen twee vuren te zitten,’ zei ze meelevend.

‘Ik vond…’ Nog meer tranen. ‘Ik vond dat ik mijn man moest steunen. Ik wilde niet nog een keer scheiden. Maar nu ben ik mijn dochter kwijt, en hij weigert mee te betalen voor een privédetective. Hij blijft maar zeggen dat ze wel terugkomt als ze zover is.’

‘Jij gelooft niet dat dat heel misschien kan kloppen?’ vroeg Rachel.

‘Nee. Diep in mijn hart weet ik…’ Ze bedekte haar mond om een snik te smoren. ‘Ik weet dat ze niet terug kán komen.’