Hoofdstuk 20

 

 

‘Er gebeurde iets raars toen jij gisteren aan het diner Courtneys naam liet vallen,’ zei Nate terwijl ze aan het joggen waren.

‘Wat voor raars?’

‘Een soort emotionele onderstroom tussen de spirituele gidsen. Heb je dat ook opgepikt?’

‘Ik merkte wel dat ze heel stil werden.’

‘Het was alsof iedereen in die zaal wist wat er met haar was gebeurd, maar niemand het wilde zeggen.’

‘Kan het zijn dat ze samenspannen?’

‘Alles kan.’

Ze hapte naar lucht om verder te kunnen praten. Normaal gesproken rende ze in een aardig tempo, maar ze was bang dat ze vandaag onbewust iets had overdreven. Ze wist niet of ze probeerde weg te rennen voor Nate, of dat ze hem simpelweg wilde bewijzen dat hij haar niet zomaar kwijt kon raken. ‘Bartholomew lijkt… de woordvoerder te zijn. Ik denk dat ze… hem alle vragen… moeten laten afhandelen.’

‘Hij heeft in elk geval meer invloed dat hij doet voorkomen.’

‘Waarom…’ Ze haalde nog eens adem. ‘Waarom zeg je dat?’

‘Iets aan de manier waarop hij en Ethan elkaar aankijken. Met de rest van de gidsen heeft hij niet zo’n hechte band. Bart is de enige die hij vertrouwt. Ik vermoed dat ze onderling de beslissingen nemen, en dat de rest zich erbij neer moet leggen.’

Het irriteerde Rachel dat Nate geen centje pijn leek te hebben. Waarom moest hij overal beter in zijn? ‘Dus we moeten… de gidsen benaderen, zien… of ze willen praten.’

‘Ja. Ik wil beginnen met Joshua Cooley.’

‘Joshua hoe?’

‘Cooley. Hij was er gisteravond ook bij.’

‘Die vrij jonge man… met dat zandblonde haar?’

‘Ja. Hij zei iets heel vreemds tegen me bij de viering.’

Rachel kreeg steken in haar zij, maar ze was vastberaden door te zetten. Tegenover Nate mocht ze zich niet zwak tonen, nooit. Die dagen waren voorbij. ‘En dat was…’

‘Hij zei dat we moesten maken dat we wegkwamen nu het nog kon.’

De opmerking verraste haar zo dat ze even haar vermoeidheid vergat. ‘Weg uit… Paradise?’

‘Ja.’

‘Maar hij lijkt er… niet tegen zijn wil… te zijn. Hij wordt bijna net zo… aanbeden als Ethan… Waarom zou hij… klachten hebben?’

‘Er kunnen andere redenen zijn om het benauwd te krijgen. Misschien zit hij er te diep in. Misschien wil hij eruit maar durft hij het kamp niet te verlaten of niemand te vertellen wat hij weet, uit angst dat Ethan en Bart represailles nemen.’

‘Of misschien…’ Ze snakte naar lucht. ‘…is hij net zo schuldig als de anderen en weet…’ Nog een teug. ‘…hij dat hij de cel in vliegt als de waarheid ooit uitkomt.’

‘Het kan zelfs een waarschuwing zijn dat het gevaarlijk voor ons is om te blijven,’ zei hij. ‘We werden onmiskenbaar anders behandeld dan de anderen, en ik kreeg de indruk dat dat niet alleen kwam doordat we interesse tonen in hun religie.’

Hoewel de zon nauwelijks op was, was de hitte al verzengend. ‘Je denkt toch niet… dat ze je laptop hebben gekraakt.’

‘Het kan – als zij hem inderdaad hebben.’

‘Het kan ook dat Martha haar mond voorbij heeft gepraat over ons.’

‘Klopt.’

Wist Ethan dat ze undercover waren? Speelde hij hetzelfde spelletje met hen als zij met hem speelden? Boekten ze maar wat sneller vooruitgang. ‘Ik vind dat we… terug moeten naar Willcox en… Martha nog eens moeten polsen. Kijken wat zij… te zeggen heeft… over Joshua en de rest… die we tot nu toe hebben ontmoet.’

‘Wat heeft Sarah je verteld?’

‘Ze is nogal defensief… over de sekte en… hun manier van leven.’

‘Heb je haar naar Martha gevraagd?’

‘Ze beweerde… dat de steniging… nooit heeft plaatsgevonden. Ze…’ Rachel spoot water uit het flesje dat ze in een buideltje om haar middel droeg in haar mond om wat tijd te rekken voor ze haar zin afmaakte. ‘Ik heb haar niet kunnen… ontfutselen of ze Martha heeft… gekend. Ze werd schrikachtig… en ging ervandoor vlak voordat… Bart aan kwam lopen.’

‘Bart, de toezichthouder.’

‘Hij is een heel dominant figuur.’

Nate leek zich eindelijk te realiseren hoe benauwd ze het had. ‘Zullen we het wat rustiger aan doen?’

Het zweet druppelde over haar voorhoofd, haar rug, overal. ‘Nee, het gaat wel,’ loog ze, en hij drong niet aan. Hij was te zeer verdiept in het onderwerp.

‘Denk je dat Bart dominanter is dan Ethan?’ vroeg hij. ‘Misschien is hij degene die feitelijk aan de touwtjes trekt. Het kan zijn dat Ethan maar een boegbeeld is.’

‘Bart is… slimmer dan Ethan, maar… Ethan is… het verwende nest. De mooie jongen. Hij krijgt… zijn zin.’

‘Als Bart slimmer is, waarom neemt hij het dan niet over?’

‘Dat kan niet.’ Haar brandende longen smeekten haar te stoppen. Ze liepen al vijf kilometer aan een stuk hard, maar ze moest deze strijd winnen, al wist ze niet precies waarom dat zo belangrijk was voor haar. ‘Hij heeft er niet het uiterlijk voor. Of het charisma.’

‘En Ethan mist de voorzichtigheid en intelligentie. Ze hebben elkaar nodig.’ Hij tuurde tegen de felle zon in. ‘Iedereen maakt fouten. We mogen niet uit onze rol vallen en we moeten waakzaam blijven.’

Het steken in haar zij werd heviger, maar ze bleef in hetzelfde tempo doorrennen. ‘Ik heb geen… kans gehad… Sarah naar Courtney te vragen.’

‘Jammer.’

‘Heb jij Todd… nog gevonden?’

‘Nee.’

‘Raar… dat Ethan zijn… belofte om je… aan hem voor te stellen… niet is nagekomen.’

‘Ethan is zelf ook raar.’

‘Moeten we… contact opnemen… met de politie hier? Zien wat… ze doen om… Courtney te vinden? Ze laten weten… dat wij hier zijn?’ God, hoelang nog voor ze bij de caravan waren? Haar spieren schreeuwden het uit. Maar ze hadden nog een eind voor de boeg. Ze waren net vijf minuten geleden omgekeerd.

‘Ik twijfel. Zoals geruchten zich in zo’n klein dorp verspreiden, lijkt het me beter onafhankelijk te blijven werken.’

Ze was het met hem eens. Als een lek hun leven in gevaar kon brengen, was ze liever voorzichtig. ‘Het lijkt er niet op… dat ze zich erg inspannen.’

Plotseling nam hij haar fronsend op. ‘Wat is er? Je bent zo rood als een biet.’

‘Het is… warm buiten.’

‘Zo warm nou ook weer niet. Misschien kunnen we beter wat langzamer lopen.’

‘Ik red het wel,’ hield ze vol, maar toen ze haar passen versnelde, greep hij haar bij haar arm en dwong haar te blijven staan.

‘Wat mankeert jou toch?’ vroeg hij terwijl hij haar dreigend aankeek.

Het feit dat hij ook transpireerde suste haar een beetje. ‘Ik weet niet…’ Ze worstelde om de woorden eruit te krijgen. ‘…waar je het over hebt.’

‘Je hoeft niet met me te wedijveren!’

Haar borst zwol op. ‘Ik wedijver ook niet… met je.’

‘Waar ben je dan mee bezig? Wil je soms dood?’ Er zat een ondertoon in zijn stem die erop wees dat hij echt kwaad was.

‘Ik was gewoon een beetje te… fanatiek, meer niet.’ Haar handen op haar dijen zettend boog ze voorover, biddend dat ze niet in zijn bijzijn moest overgeven.

Hij bleef haar op staan nemen. ‘Telkens wanneer ik denk dat ik me eroverheen kan zetten, blijkt het niet zo te zijn.’

Ze nam aan dat hij het had over die nacht in januari, dus ondanks de misselijkheid dwong ze zichzelf weer rechtop te gaan staan. ‘Waarom niet. Zo erg kan het toch niet zijn geweest voor je? Het was een makkelijke wip, een waarvoor ik alle verantwoordelijkheid neem.’

‘Je begrijpt er niks van,’ snauwde hij.

‘Je bent boos omdat… ik te hard heb gerend?’ vroeg ze verward.

Hij gaf geen antwoord. Hij ging er met zo’n vaart vandoor dat ze wist dat ze geen schijn van kans had om hem bij te houden, als ze dat al had gewild. En ze wilde het niet. In haar huidige toestand wist ze niet eens zeker of ze de caravan nog wel zou halen.

‘Uitslover,’ bromde ze, en ze plofte neer in het warme zand. Deze opdracht was een ramp, en het ergste was dat ze niemand anders de schuld kon geven. Ze was zélf het probleem. Ze was uit balans geslagen en kon haar emoties niet meer beteugelen. Gefrustreerd trok ze haar benen op en legde haar hoofd op haar knieën.

Toen ze dacht dat Nate was verdwenen, ademde ze diep in, leunde achterover en staarde hulpeloos naar de eindeloze weidsheid van de wolkenloze hemel. ‘Waarom blijf ik nog steeds van hem houden?’ fluisterde ze.

 

‘Ik weet wie haar heeft geholpen.’ Bart stond in de badkamer terwijl Ethan douchte.

Geeuwend liet Ethan het water over zijn rug en nek stromen. Ze waren tot laat opgebleven, maar het was een van de mooiste nachten van zijn leven geweest. Hij was blij dat Bart terug was. Het was vreselijk geweest wakker te worden en te ontdekken dat hij weg was. Hij wist niet eens of hij wel kon geloven dat het echt was gebeurd. ‘Wie heeft wie geholpen?’ vroeg hij boven het gespetter uit.

‘Martha. Ik weet wie haar heeft geholpen te ontsnappen.’

Ethan schoof het scherm open en stak zijn hoofd naar buiten. ‘Dat meen je niet. Wie dan?’

‘Sarah Myers.’

‘Het brandwondenslachtoffer?’ vroeg hij verbaasd.

‘Die, ja.’

‘Dat is niks voor haar. Ze is zo passief en loyaal en… Ik weet het niet, schichtig.’

‘Blijkbaar zit er meer pit in dan we dachten.’

‘Wat jammer.’ Hij streek zijn druipende haar uit zijn gezicht. ‘Ik mocht haar wel. Hoe ben je erachter gekomen?’

‘Scott Renson stond aan de poort.’

‘Had je hem er niet al eerder naar gevraagd?’

‘Natuurlijk. Hij heeft in eerste instantie gelogen.’

Toen hij merkte dat Bart gefixeerd was op zijn naaktheid, rechtte hij zijn rug. Het was wel degelijk gebeurd. ‘Voor Sárah? Hoe zouden die twee elkaar moeten kennen – meer dan terloops, bedoel ik?’

‘Ze kennen elkaar ook niet. Maar mensen zijn altijd aangedaan door haar littekens.’

‘Hij heeft medelijden met haar?’

‘Zo zei hij het tegen mij. Hij zei dat hij Sarah niet in de problemen wilde brengen, omdat ze het al zwaar genoeg heeft. Hij zag haar Martha afschermen tijdens de commotie en dat ze vervolgens Martha naar de poort duwde. Hij heeft haar erdoor gelaten, om te voorkomen dat Sarah zich tegen hem zou verzetten, waarna er geen andere keus zou zijn geweest dan haar te verbannen.’

‘Realiseert Sarah zich dat hij weet dat zij het was?’

‘Natuurlijk. Maar ze heeft er niet met hem over gepraat. Ze nam niet eens de tijd om hem te bedanken. Ze schoof Martha gewoon voor zich uit, en toen ze haar eenmaal weg had zien glippen, holde ze terug naar de groep.’

Ethan leunde tegen de koude tegels. ‘Goh, wie had dat kunnen denken… Waarom is hij alsnog naar voren gekomen?’

‘We hadden vanochtend stafoverleg. Ik heb mijn personeel voorgehouden dat ik hen op water en brood zou zetten, net zolang tot de waarheid aan het licht zou komen. Iemand met sleutels, of met toegang tot de sleutels, moest haar duidelijk hebben doorgelaten, toch? Bij het idee dat de anderen zouden worden bestraft voor zijn fout, sloeg hij vrijwel direct door.’

‘Jij weet hoe je iets moet bereiken.’

De glimlach die Barts mondhoeken omhoogtrok, ontlokte er ook een aan Ethan. Hij voelde zich als een kind dat voor het eerst verliefd was.

‘Ik kan geduldig zijn als het nodig is, maar mijn geduld in deze kwestie begon op te raken.’

‘Wat heb je met hem gedaan?’

‘Ik heb hem verbannen naar een eenpersoonstent en hem een week op water en brood gezet.’

‘En daar heeft hij zich bij neergelegd?’

‘Hij heeft de hele kerk in gevaar gebracht met zijn gedrag. Natuurlijk heeft hij zich erbij neergelegd. Hij bedankte me zelfs omdat ik zo vergevingsgezind was en hem niet harder aanpakte. Net als zijn ouders.’

Ethan stelde de thermostaatkraan bij. De lucht die door de airconditioning boven Barts hoofd blies was te koud. ‘En Sarah?’

Barts luie oog dreef af. ‘Voor haar heb ik iets anders in petto.’

‘Zoals?’

‘Dat leg ik je later wel uit. Ik wil eerst je toestemming om zuster Maxine haar naar de Verlichtingshal te laten halen om schoon te maken.’

‘Schoon te maken? Vind je dat een passende straf voor het helpen van Martha?’

‘Nee, ik spreek haar aan, maar het contact moet toevallig lijken. Ze mag niet vermoeden dat ik de waarheid weet.’

Ethan fronste. ‘Je doet wel erg geheimzinnig.’

‘Je vertrouwt er toch op dat ik mijn werk goed doe, of niet?’

‘Ga je haar straffen?’

Barts wenkbrauwen gingen omhoog. ‘Wat denk je? Ze heeft je in gevaar gebracht. Daar zal ze voor boeten.’

 

Terwijl Rachel in de badkamer was, repareerde Nate een kapotte plank van de caravan. Hij wilde niet binnen zijn als ze haar kleren uit had. Maar werken in de brandende zon was waarschijnlijk ook niet zo’n helder idee. Hij had zich gewassen voordat zij was teruggekeerd van het joggen, maar nu was hij weer bezweet.

Hij liep naar binnen, liet de deur met een dreun achter zich dichtvallen en ging recht onder de verdamper staan.

‘Het water is op!’ riep ze. ‘Ik had amper genoeg om mijn haar te wassen.’

Zoals zijn bedoeling was geweest, had ze hem binnen horen komen. Maar hij was er niet blij mee dat de tank leeg was. Hij zou klam en wel de stad in moeten. Bovendien had hij opeens dorst. ‘Ik gooi de tanks wel achter in de pick-up. We lunchen in het café en pikken meteen wat planken op.’

‘Waar hebben we die voor nodig?’

‘Voor het hondenhok.’

‘Het wat?’ riep ze duidelijk verward.

‘Het hondenhok. Dat is kapot.’

‘En je wilt het repareren.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat we hier niet wónen, Nate.’

‘Voorlopig wel.’

‘Maar we hebben niet eens een hond!’

‘Nou en? Ik hou van klussen.’ Levenloze voorwerpen waren in elk geval eenvoudiger op te lappen dan mensen. Zijn dagelijks leven bestond er voor een groot deel uit boeven achter de tralies te zetten, maar de meeste misdadigers die hij kende, vervielen na hun vrijlating meteen weer in de criminaliteit. Wat hij deed was noodzakelijk, maar op de lange termijn niet altijd even effectief.

‘Het zal wel,’ bromde ze.

Hij wierp een duistere blik op de badkamerdeur. ‘Doe nou niet alsof het nergens op slaat.’

‘Het slaat ook nergens op. Je bent gek.’

‘Tja, zo heb je me ook het liefst.’

Met niet meer dan een badlaken om zich heen kwam ze de gang in. Ze liep naar haar kamer om zich aan te kleden, maar bleef even staan en nam hem fronsend op. ‘Nee, niet waar.’

De begeerte nestelde zich in zijn lendenen terwijl hij het gootje boven de knoop bestudeerde. Met één rukje zou het badlaken op de grond liggen. ‘Weet je het zeker?’

‘Geen twijfel.’

Ze wilde doorlopen, maar hij pakte haar vast en zette haar klem tegen de muur, met aan weerszijden een hand naast haar hoofd. ‘Je hebt gezegd dat je van me hield, Rachel.’ Bij de herinnering werd ze vuurrood, bijna net zo rood als toen ze daarstraks samen aan het joggen waren geweest, maar het kon hem niet schelen. Hij moest het weten.

‘Toen kende ik je nog niet goed genoeg om zo’n beslissing te nemen,’ zei ze verongelijkt.

‘En nu wel.’

‘Nu wel.’

‘Dus nu kan ik je mee naar bed nemen zonder dat het veel voorstelt?’

‘Ik wil niet met je naar bed. Dat heb ik al gezegd.’

‘Ik geloof je niet.’

‘Omdat je een verwaande rotzak bent.’ Ineens was ze nijdig.

Hij kende het gevoel. ‘Ik geef je de kans te bewijzen dat ik ernaast zit.’ Toen hij aan het badlaken trok, hield ze hem niet tegen. Op dat moment smolten zijn woede en frustratie samen tot een verlangen dat krachtiger was dan hij ooit had ervaren.

‘Wauw,’ mompelde hij.

Uit de houding van haar kin sprak koppige weerstand, maar hij besloot het te negeren. Zijn hoofd buigend nam hij een van haar perfecte tepels in zijn mond.

Naar lucht happend kronkelde ze onder hem, maar ze duwde hem niet weg. Tegen de tijd dat hij opkeek, had ze haar ogen gesloten, haar lippen weken uiteen en haar lichaam trilde zodra hij het aanraakte. Hij moest nu ophouden. Hij ging opnieuw de fout in. Alles in hem schreeuwde dat hij te ver ging, maar hij leek niet achteruit te kunnen stappen. Hij had hier zo naar gehunkerd, al zo lang.

‘Ik haat je,’ siste ze toen zijn lippen over haar hals streken, en zijn handen over de contouren van haar lichaam gleden.

‘Terecht.’ Hij vond haar mond en kuste haar toen innig. Hij wilde dat ze aan zijn kleren trok, hem hielp zich ervan te bevrijden. Hij voelde haar opwinding, maar ze weigerde ernaar te handelen, weigerde het initiatief te nemen. Dat had een duidelijk signaal moeten zijn – als hij helder had kunnen denken. Maar zijn hersens waren stilgevallen zodra hij haar in dat badlaken had gezien. Het enige wat nu nog door hem heen ging, was het acute genot dat hij beleefde door haar alleen maar aan te raken. En het feit dat er een condoom in zijn portefeuille zat.

Hij tilde haar in zijn armen en droeg haar de slaapkamer in, waar hij alles deed wat in zijn vermogen lag om haar naar het punt te voeren dat ze in januari zo gemakkelijk hadden bereikt. Ze reageerde ingehouden, liet zich niet lang genoeg gaan om op dezelfde manier te genieten van het vrijen. En toen het voorbij was, streelde ze hem niet zoals een geliefde zou doen, kroop ze niet tegen hem aan om te slapen, had ze niets te zeggen.

‘Gaat het wel?’ vroeg hij, plotseling twijfelend aan de logica die hem hiertoe had aangezet.

‘Prima.’ Ze klonk onverschillig, en zodra hij van haar af gleed, stond ze op.

‘Rachel?’

Ze stapte in een kanten slipje. ‘Wat?’

Hij had zijn zin gekregen, en toch was hij niet tevreden. Er ontbrak iets, en dat knaagde aan hem. ‘Het spijt me als ik… Ik bedoel, misschien… moet ik je mijn excuses aanbieden.’ Had hij de signalen verkeerd geïnterpreteerd? Toen ze begonnen, was hij ervan overtuigd geweest dat zij ook had gewild. Ze had in elk geval geen nee gezegd, niet geprobeerd hem tegen te houden, en toch… Hij was bang dat hij een grens had overschreden.

‘Nergens voor nodig,’ zei ze. ‘Het stelde toch niks voor?’

‘Dus je vindt het niet erg dat het is gebeurd?’

‘Natuurlijk niet. Nu staat we quitte.’

Voorzichtig stapte hij uit bed. ‘In welke zin?’

Zonder hem een blik waardig te keuren, kleedde ze zich verder aan. ‘In januari heb jij mij gegeven wat ik wilde. En nu heb ik jou gegeven wat jij wilde. Dus we staan quitte.’

‘Meer betekent het niet?’

Haar trouwring flonkerde terwijl ze een T-shirt aantrok. ‘Meer betekent het niet,’ zei ze. Daarmee verdween ze de woonkamer in, en hij hoorde haar de watertanks naar de pick-up brengen.